Search This Blog

Disclaimar

This blog is totally for learning purposes. Non-commercial. In many of the posts, many snippets have been taken from various thirukkural blogs, books available online freely only for learning purpose without any intention of plagiarism or to make money. I have given due credit, link wherever possible. If you want your content to be removed, or you want more credit to be provided, please do let me know in the comment section of any of the posts. ஊருணி நீர்நிறைந் தற்றே உலகவாம் பேரறி வாளன் திரு (குறள் 215)

மனத்து ளதுபோலக் காட்டி ஒருவற்கு

குறள் 454
மனத்து ளதுபோலக் காட்டி ஒருவற்கு 
இனத்துள தாகும் அறிவு
[பொருட்பால், அரசியல், சிற்றினஞ்சேராமை]

பொருள்
மனத்து - மனதில் - மனது - நெஞ்சம்; எண்ணம்; விருப்பம்; இந்துப்பு.

உளது - இருப்பது, உண்மை.

போலக் - pōl   போலு, I. v. t. resemble, be like, be similar, ஒ.

காட்டி - காட்டுதல் - காண்பித்தல்; அறிவித்தல்; மெய்ப்பித்தல்; நினைப்பூட்டுதல்; படையல்; உண்டாக்குதல்; அறிமுகஞ்செய்தல்; வெளிப்படுத்துதல்

ஒருவற்கு - ஒரு மனிதனுக்கு

இனம் - வகை; குலம் சுற்றம் சாதி கூட்டம் திரள் அரசர்க்குஉறுதிச்சுற்றம்; அமைச்சர்; உவமானம்

‘இனத்து’ - உறவாடும் மக்கள்

உளது - இருப்பது, உண்மை.

ஆகும் - ஆதல்
அறிவு - ஞானம்; புத்தி பொறியுணர்வு; அறியவேண்டியவை; கல்வி ஆன்மா

முழுப்பொருள்
அறிவென்பது நமது மனதில் எண்ணங்களில் உள்ளது போல நமக்கு தோன்றும். ஆனால் உண்மையில் நமது அறிவென்பது நாம் பழகும் மக்களின் இயல்பு போலவே இருக்கும். 

இக்குறள் முதலில் ஏழை எளியவரிடம் படிப்பறிவு இல்லாதவரிடம் உறவு வைத்துக்கொள்ள கூடாது என்று தோன்றினால் அது மடமை. எல்லோருடனும் பழகலாம். ஆனால் அறிவாற்றலுக்கு, ஆக்கப்பூர்வமான செயல்கள் செய்வதற்கு அதனை போன்றே ஆற்றலும், ஆக்கமும், எண்ணமும் உள்ளோருடன் பழக வேண்டும். அவ்வாறு இல்லாத சோம்பித்திற்கின்ற, குறுக்குவழியில் செல்கின்ற, உயர்வான எண்ணங்கள் அல்லாத, எதிர்மரை எண்ணங்கள் கொண்ட மக்களிடம் தினம் தினம் உறவாடினால் அவர்களுடைய எண்ணங்களே நமக்கு வரும்.

உதாரணமாக மஹாத்மா காந்தி-ஜி அவர்கள் எல்லோருடனும் எவ்வித பாகுபாடின்றி பழகினார்கள். ஆனால் அவர் ஆக்கப்பூர்வமான செயல்களுக்கு அவரை சுற்றி இருந்த மக்கள் அனைவரும் அதனை போன்றே எண்ணங்களும், அறிவும் கொண்டவர்களாக இருந்தது.

ஒரு நாலடியார் பாடல் ஒன்று:

வேம்பின் இலையுட் கனியினும் வாழைதன்
தீஞ்சுவை யாதுந் திரியாதாம்; ஆங்கே
இனந்தீ தெனினும் இயல்புடையார் கேண்மை
மனந்தீதாம் பக்கம் அரிது.

வேம்பின் இலையுள் இருந்து பழுத்தாலும் வாழைப்பழம் தனது இன்சுவையிற் சிறிதும் வேறுபடாது; அதுபோலவே, தமக்கு நேர்ந்த சார்பு தீயதெனினும் இயற்கையறிவுடையாரது நட்பு மனந் தீயதாய்மாறும் வகை அரிதாயிருக்கும், என்பதே இப்பாடலின் கருத்து.
இக்கருத்து ஒப்புக்கொள்ளக்கூடியது. அரிது என்று சொல்லி, இது இப்படித்தான் என்று உறுதியாகக் கூறாது, மாற்றுக்கருத்துக்கும் சிறிது விழுக்காட்டினை உள்ளுரையாக விட்டிருப்பது சிந்திக்கத்தக்கது. வள்ளுவர் காலத்தைச் சேர்ந்தவர்களும், பின்புவந்த புலவோர்களும், வேற்றுக் கருத்துக்களைக் கொண்டு, அவற்றைக் கூறவும் செய்தார்கள் என்பதைக் காட்டுவது. பின்னால் வந்தவர்கள் போல் குருட்டாம்போக்கிலே வள்ளுவர் வாக்கை கேள்வி கேட்காமல், ஒத்துக்கொள்ளவில்லை.

வள்ளுவர் குறளினை இவ்வாறு பொருள் செய்யலாம்.  சார்ந்திருக்கும் இனமே ஒருவரின் அறிவை உருவாக்குகிறது. அவரவர் மனம் அல்ல. அதனால் நல்லினம் சேரவேண்டும் என்று சொல்வதாகக் கொண்டால், பொருந்தி வருகிறது.

பரிமேலழகர் உரை
அறிவு - அவ் விசேட உணர்வு, ஒருவற்கு மனத்து உளது போலக் காட்டி - ஒருவற்கு மனத்தின் கண்ணே உளதாவது போலத் தன்னைப் புலப்படுத்தி , இனத்து உளதாகும் - அவன் சேர்ந்த இனத்தின்கண்ணே உளதாம் .
(மெய்ம்மை நோக்காமுன் மனத்துளது போன்று காட்டியும் , பின் நோக்கிய வழிப்பயின்ற இனத்துளதாயும் இருத்தலின் 'காட்டி' என இறந்த காலத்தால் கூறினார். 'விசேட உணர்வுதானும்' மனத்தின்கண்ணே அன்றேயுளதாவது'? என்பாரை நோக்கி ஆண்டு புலப்படும் துணையே உள்ளது: அதற்கு மூலம் இனம் என்பது இதனான் கூறப்பட்டது).

மணக்குடவர் உரை
ஒருவனுக்கு உண்டாகும் அறிவு முற்பட மனத்துள்ளது போலத் தோற்றிப் பின் தான் சேர்ந்த இனத்தினுண்டான அறிவாகும்.

மு.வரதராசனார் உரை
ஒருவனுக்கு சிறப்பறிவு மனத்தில் உள்ளது போலக் காட்டி (உண்மையாக நோக்கும் போது) அவன் சேர்ந்த இனத்தில் உள்ளதாகும்.

சாலமன் பாப்பையா உரை
அறிவு ஒருவன் மனத்துள் இருப்பது போலத் தோன்றும்; உண்மையில் அது அவன் சேர்ந்துள்ள இனத்தின்பால் இருந்து பெறப்படுவதே ஆகும்.

Thirukkural - Management - Personality Development - Environment
The thought in Kural 454 is contrary to the thought, presented in Kural 373, that one's heredity or genetic factors have influences on one's personality. Even if a person displays, exhibits, or demonstrates that his mind is filled with rich knowledge, but that knowledge will be influenced much by the company to which that person belongs.

Wisdom which Seems to Come from the
Comes really from one's company.

A man is a reflection of his circumstances. Circumstances  shape a person's thinking, speaking, learning, and life style in general. Motivational speaker Jim Rohn meaningfully said, “We are the average of the five people we spend the most time with.” Is that observation true? Reflect on that. The quality of people you spend most of your time with influences whatever you read.

அரியவற்று ளெல்லாம் அரிதே பெரியாரைப்

குறள் 443
அரியவற்று ளெல்லாம் அரிதே பெரியாரைப்
பேணித் தமராக் கொளல்
[பொருட்பால், அரசியல், பெரியாரைத் துணைக்கோடல்]

பொருள்
அரிது - aritu   n. அரு-மை. [T. arudu, K.aridu, M. arutu.] That which is difficult, unattainable, rare, precious; அருமையானது.  

அரியவற்றுள் - அருமையானவற்றினுள்
எல்லாம் - ellām   n. [T. K. ella, M. ellām.]1. Whole; முழுதும் (திருக்கோ. 351. உரை ) 2.All, personal as well as impersonal. அவர்கள்எல்லாம் போனார்கள்; அவை எல்லாம் போயின.

அரிதே - அரிதானது; அருமையானது

பெரியாரைப் - மூத்தோர்; சிறந்தோர்; ஞானியர்; அரசர்.

பேணித் - பேணுதல் - போற்றுதல், உபசரித்தல்; ஒத்தல்; மதித்தல்; விரும்புதல்; பாதுகாத்தல்; வழிபடுதல்; பொருட்படுத்துதல்; ஓம்புதல்; அலங்கரித்தல்; கருதுதல்; குறித்தல்; உட்கொள்ளுதல்; அறிதல்.

தமராக் - தமர் - தாம் + அர் - தம்முடைய மக்கள், உறவினர் என்று எண்ணி

கொளல் - கொள்ள வேண்டும் ; அதன் (செயலின்) மூலமாக அறிய வேண்டும்.

முழுப்பொருள்
அரிதான செல்வங்கள் பல உண்டு ஆனால் நமக்கு நல்லவற்றை கற்றுக்கொடுக்கும் நல்வழியை காண்பிக்கும் உயர் எண்ணங்களை விதைக்கும் நல் சிந்தனைகளை கூறும் குரு இடத்தில் இருக்கும் பெரியோர்களும் சான்றோர்களும் மிக அரிதே. கல்வி, கேள்வி, அறிவு போன்ற செல்வங்களுக்கு எல்லாம் ஊற்றாய் அவர்களே இருப்பார்கள். பெரும்பாலும் அவர்களுடன் இருந்தாலே அவர்களின் மேன்மையை கண்டு நாம் அவர்களிடம் கற்றுக்கொள்வோம். அவர்களிடம் உரையாடுவது நமக்கு தெளிவைக்கொடுக்கும். ஆக்கப்பூர்வமாகவும் இருக்கும். (எனக்கு பொதுவாக எனது பாட்டியுடனும், எனது நண்பர்களின் பெற்றோர்களிடமும் பாட்டி தாத்தாகளுடனும் உரையாடுவதில் அவர்களின் விவேகம் எனக்கு மிகவும் பயன் உள்ளதாக இருக்கும். அன்று எனக்கு புரியவில்லை என்றாலும் பின்னாளில் அதை எண்ணிப் பார்க்கும் பொழுது எனக்கு அதில் இருக்கும் விவேகம் புரியும்).  பெரியோர்களின் வாழ்வே நமக்கு பாடம்.

முற்றிலும் புதிதாய் சாலை (வழித் தடம், Road)போடுவதை விட அந்த சாலையில் சென்றவரிடம் கேட்டு அவர்கள் சந்தித்த இடர்களை  கற்று அந்த சாலையில் செல்வதோ அல்லது அந்த பாடங்களை ஏற்று ஒரு புதிய சாலை போடுவது சிறந்ததாகும். முற்றிலும் புதிய சாலை போடுவது தவறில்லை. ஆனால் மற்றவரின் பாடம் நமக்கு உதவியாக இருக்கும் என்பது இங்கே கூற விரும்புவது.

ஆதலால் அத்தகைய பெரியோர்களை உபசரித்து போற்றி பாதுகாத்து அவர்களிடம் வாழ்க்கையை அறிந்துக்கொள்ள வேண்டும். அவர்களை நம்முடைய உறவினர்கள் என்று எண்ணி நம்மை அவர்களின் வட்டத்திற்குள் வைத்துக்கொள்ள வேண்டும். 

மேலும்: அஷோக் உரை

‘‘பொலந்தார் இராமன் துணையாகப் போதந்து
இலங்கைக் கிழவற்கு இளையான்-இலங்கைக்கே
போந்து இறைஆயதூஉம் பெற்றான்;பெரியாரைச்
சார்ந்து கெழீஇ இலார் இல்” (பழமொழி 92)

மேற்கண்ட பழமொழிப்பாடல் கூறுங்கருத்து இதுதான். இலங்கைக்குரியவன் இராவணன்; அவன் தம்பி விபீஷணன்; அவன்இராமனே தனக்குத் துணையாவான் என்று எண்ணி அவனிடம் வந்தான். பின்பு இலங்கைக்கே அந்த இளையவன் மன்னவனாகிவிட்டான். ஆகையால்பெரியாரைச் சார்ந்து பயன் பெறாதவர்கள் யாரும் இல்லை

“தீர்வில் அன்பு செலுத்தலிற் செவ்வியோர்
ஆர்வ மன்னவற்காயுதம் ஆவதே” (கம்ப.மந்தரை 20)

பரிமேலழகர் உரை
பெரியாரைப் பேணித் தமராக் கொளல் - அப்பெரியவர்களை அவர் உவப்பன அறிந்து செய்து தமக்குச் சிறந்தாராகக் கொள்ளுதல், அரியவற்றுள் எல்லாம் அரிது - அரசர்க்கு அரிய பேறுகள் எல்லாவற்றுள்ளும் பெரிது.
(உலகத்து அரியனவெல்லாம் பெறுதற்கு உரிய அரசர்க்கு இப்பேறு சிறந்தது என்றது. இதனான் அவையெல்லாம் உளவாதல் நோக்கி.).

மணக்குடவர் உரை
செய்தற்கரியன வெல்லாவற்றினும் அரிதே; தம்மின் முதிர்ந்த அறிவுடையாரை விரும்பித் தமக்குச் சுற்றமாகக் கொள்ளுதல்.
பெரியாரைக் கொளலென்பது மந்திரி புரோகிதரைக் கூட்டிக் கொள்கை.

மு.வரதராசனார் உரை
பெரியாரைப் போற்றி தமக்குச் சுற்றத்தாராக்கிக் கொள்ளுதல், பெறத்தக்க அரிய பேறுகள் எல்லாவற்றிலும் அருமையானதாகும்.

சாலமன் பாப்பையா உரை
துறைப் பெரியவர்களுக்கு அவர் விரும்புகின்றவற்றைச் செய்து, அவரைத் தமக்கு உரியவராகச் செய்து கொள்வது அரிய பேறுகளுள் எல்லாம் அரிது.

045 பெரியாரைத் துணைக்கோடல்

பால் - பொருட்பால்
இயல் - அரசியல்
அதிகாரம் - பெரியாரைத் துணைக்கோடல்

சுட்டியை தட்டுக (குறளே இங்கு சுட்டி)

குறள் 441
அறனறிந்து மூத்த அறிவுடையார் கேண்மை
திறனறிந்து தேர்ந்து கொளல்

குறள் 442
உற்றநோய் நீக்கி உறாஅமை முற்காக்கும்
பெற்றியார்ப் பேணிக் கொளல்

குறள் 443
அரியவற்று ளெல்லாம் அரிதே பெரியாரைப்
பேணித் தமராக் கொளல்

குறள் 444
தம்மிற் பெரியார் தமரா ஒழுகுதல்
வன்மையு ளெல்லாந் தலை

குறள் 445
சூழ்வார்கண் ணாக ஒழுகலான் மன்னவன்
சூழ்வாரைக் சூழ்ந்து கொளல்

குறள் 446
தக்கா ரினத்தனாய்த் தானொழுக வல்லானைச்
செற்றார் செயக்கிடந்த தில்

குறள் 447
இடிக்குந் துணையாரை யாள்வரை யாரே
கெடுக்குந் தகைமை யவர்




044 குற்றங்கடிதல்

பால் - பொருட்பால்
இயல் - அரசியல்
அதிகாரம் - குற்றங்கடிதல்

சுட்டியை தட்டுக (குறளே இங்கு சுட்டி)

குறள் 431
செருக்குஞ் சினமும் சிறுமையும் இல்லார்
பெருக்கம் பெருமித நீர்த்து

குறள் 432
இவறலும் மாண்பிறந்த மானமும் மாணா
உவகையும் ஏதம் இறைக்கு

குறள் 433
தினைத்துணையாங் குற்றம் வரினும் பனைத்துணையாக்
கொள்வர் பழிநாணு வார்

குறள் 434
குற்றமே காக்க பொருளாகக் குற்றமே
அற்றந் த்ரூஉம் பகை

குறள் 435
வருமுன்னர்க் காவாதான் வாழ்க்கை எரிமுன்னர் 
வைத்தூறு போலக் கெடும்




இவறலும் மாண்பிறந்த மானமும்

குறள் 432
இவறலும் மாண்பிறந்த மானமும் மாணா
உவகையும் ஏதம் இறைக்கு
[பொருட்பால், அரசியல், குற்றங்கடிதல்]

பொருள்
இவறலும் - இவறல் - ivaṟal   n. இவறு-. 1. Wish;விருப்பம். யாதுகொ லிவற லென்றான் (இரகு. சீதை 13). 2. Covetousness, avarice; பேராசை இவறலின்றிக் கோத்தொழி னடாத்து மன்றே (சீவக. 2583).3. Miserliness, niggardliness; உலோபம் (தொல்.சொல். 396, உரை ) 4. Forgetfulness; மறதி (பிங்.)  

மாண்பு - பெருமை; அழகு; நன்மை; மாட்சிமை.

இறந்த - இறந்துபடுகை; சாவு

மானமும் - மதிப்புடைமை; கற்பு; பெருமை; புலவி; வலிமை; வஞ்சினம்; கணிப்பு; அளவுகருவி; ஒப்புமை; அளவை; அன்பு; பற்று; இகழ்ச்சி; வெட்கம்; குற்றம்; வானூர்தி; கோயில்விமானம்; மண்டபம்; கத்தூரி; சவ்வாது; வானம்; ஒருதொழிற்பெயர்விகுதி; ஓர்இடைச்சொல்.


மாண் - மாட்சிமை; மடங்கு; மாணவன்; பிரமசாரி; குள்ளமானவர்.
மாணா - மாட்சிமையற்ற தன்மை
மாணார் - மாட்சிமையற்றபகைவர்

உவகையும்  - உவகை - மகிழ்ச்சி; களிப்பு; அன்பு; காமம்; இன்பச்சுவை

ஏதம் - துன்பம், குற்றம், கேடு.

இறைக்கு -  உயரம்; தலை கடவுள் தலைவன் அரசன் உயர்ந்தோன்; மூத்தோன் பெருமையிற்சிறந்தோன்; கணவன் பறவையிறகு; கடன் வீட்டிறப்பு மறுமொழி மணிக்கட்டு குடியிறை சிறுமை அற்பம் காலவிரைவு; சிவன் பிரமன் மாமரம்

முழுப்பொருள்
இவறல் என்ற சொல்லுக்கு விருப்பம், பேராசை என்று அகராதி கூறுகிறது. இவை இரண்டும் இக்குறளுக்கு பொருந்தும் சொற்களே. முறைதவறியவற்றில் விருப்பம் கொள்வது, தீயவற்றில் விருப்பம் கொள்வது தவறாகும். உதாரணமாக இராவணன் சீதையின்ப் பால் கொண்டது அன்பு என்றாலும் அது தவறு ஆகும். அதனுடைய பலனாக அவன் அனைத்தையும் இழந்து மாண்டான். "கள்ளிருக்கும் மலர்க்கூந்தல் சானகியை மனச்சிறையில் கரந்த காதல் உள்ளிருக்கும் எனக்கருதி உள் புகுந்து தடவியதோ ஒருவன் வாளி" என்ற கம்பராமாயண வரிகளை நினைவில் கொள்க. அதுப்போல் பேராசையும் தவறு. தனக்கு தேவையான செல்வத்தை அவன் நன்கு ஆட்சி செய்தால் அது தானாக வந்து சேரும். தேவையின் அளவிற்கு அதிகாமாக ஆசைப்படுதல் தவறு.

பெருமை அழகு மாட்சிமை இறந்த பிறது நீடிக்கின்ற வலிமை பெருமை ஆகியவை பயனற்றது ஆகும். மாண்பு இருக்கும் வரையிலேயே வலிமையும் பெருமையும் சிறந்தது. இல்லையேல் அவற்றிற்கு பொருள் இல்லை. 

பெருமை படக்கூடிய எந்த செயலையும் செய்யாது பொருள் அல்லாதவற்றில் பெருமைப்பட்டுக்கொள்ளதல் மகிழ்தல், திளைத்தலில் ஒரு பொருளும் இல்லை. மெய்யானவற்றில் மகிழவேண்டும்

ஆதலால் தவறானவற்றின் மீது விருப்பம் கொள்ளுதல், பேராசை கொள்ளுதல், மாட்சிமை அல்லாது இருத்தல், பெருமை அல்லாதவற்றில் மகிழ்தல் ஆகியவை குற்றங்கள் ஆகும். கேடு விளைவிக்கும். ஆதலால் இவற்றை ஒரு தலைவன் (ஏன் எவன் ஒருவனும்) செய்யக்கூடாது. 

மேலும்: அஷோக் உரை

இவறல் இருக்கக்கூடாமையை சீவக சிந்தாமணியும் “இவறலின்றிக் கோத்தொழினடாத்து மன்றே (சீவக. 2583)” கூறுகிறது.

ஆள்வோர்க்கு ஏன் இவறல் கூடாது என்பதற்கு, கலித்தொகை வரிகள் காரணம் கூறுகின்றன. “ஈதலில் குறைகாட்டா தறனறிந் தொழுகிய தீதிலான் செல்வம் போல்”  என்ற வரிகள் ஈகையுடைமையே அறம் அறிந்து ஒழுகல் என்றும் அத்தகையோர் தீதிலார் என்றும் அவரது செல்வம் வளரத்தக்கது என்றும் கூறுகின்றன. ஆள்வோர்க்கு இவை அத்துணையுமே தேவை.

பரிப்பெருமாள் என்னும் உரையாசிரியர் இவறலை, தனக்கு உரிமையில்லாவதற்றில் பெருவிருப்பம் கொள்வது மற்றும் உரிய பொருளை பிறர்க்கு கொடுக்கும் வள்ளன்மை இல்லாமை என்னும் இரண்டுமாயது என்கிறார்.  மாண்பு இறந்த மானமானது தொடங்கிய வினை நன்மை பயவாதெனினும் தொடர்ந்து வீன் பெருமைக்காகக் தொடர்ந்து அதனாலேயே அழிவது. துரியோதனன் அழிந்ததும் இதனால்தான். எளியோரை வதைத்து அதில் உவகைக் கொண்டதால் அழிந்தார்கள் வாதாபியும் இல்வலனும்.


ஒப்புமை
“ஈதலிற் குறைகாட்டா தறனறிந் தொழுகிய
தீதிலான் செல்வம்போல்” (கலி 27:1-2)

“அறத்தாற்றின் ஈயாத தீகையன்று” (முதுமொழிக்காஞ்சி 48)

“செய்வன செய்தல் யாண்டும் தீயன சிந்தியாமல்
வைவன வந்த போதும் வசையில் வினிய கூறல்
மெய்யன வழங்கல் யாவும் மேவின வெஃக லின்மை
உய்வன வாக்கித் தம்மோடுயர்வன உயர்ந்த தோளாய்” (கம்ப.அரசியல்.31)

“....ஒன்றீ கலான்பொருள்
காத்தவன் புகழ்எனத் தேயுங் கற்பினாள்” (கம்ப.சூர்ப்பனகை.26)

“துயரஞ்செய் மானங்களாய்” (திருவாய்.7.8:7)

கள்ளிருக்கும் மலர்க்கூந்தல் சானகியை 
மனச்சிறையில் கரந்த காதல் 
உள்ளிருக்கும் எனக்கருதி உள் புகுந்து 
தடவியதோ ஒருவன் வாளி
(நன்றி: ஜெயமோகனின் வலையத்தில் இருந்து [சுட்டியை தட்டவும்])

காவியம் என்பது கடல்போல் விரிந்து செல்லும் பேருள்ளம் கொண்ட கவிஞனால் கடவுளுக்கு நிகரான இடத்தில் நின்று இவ்வாழ்க்கையை நோக்கி எழுதப்படுவது. அவனுக்கு அந்தத் தளத்தில் மானுட உண்மைகளே கண்ணுக்குப்படுகின்றன, எளிய விருப்புவெறுப்புகள் அல்ல.

கம்ப ராமாயணத்தின் நாயகன் ராமன். அறத்தின் மூர்த்தியாக ஒரு மானுடனைப்பற்றிப் பேசுவதே கம்பனின் நோக்கம். ஆனால் காவியகர்த்தனாகிய கம்பன் கவிதையின் ஆயிரம் கால் புரவியில் ஏறிக்கொள்ளும் போது கம்பன் எனும் மானுடனை சிறிதாக்கி மெலெழுகிறான். அது நிகழாவிடில் அந்நூல் காவியமே அல்ல.

ராமனின் அனைத்துச் சிறுமைகளும் கம்பனால் தான் சொல்லப்படுகின்றன. ராவணனின் அனைத்து மாட்சிகளும் கம்பன் சொல்லாலேயே துலங்கி வருகின்றன. புலவர் குழந்தையே கம்பனில் அள்ளியே தன் காவியத்தை ஆக்கியிருக்கிறார். கம்பன் எவரையும் கீழிறக்கவில்லை. அவன் காவிய உச்சமாக அமைவது அதிமானுடங்கள் இரண்டு மோதிக்கொள்ளும் ஒரு புள்ளி.

ராவணன் ராமனின் அம்பு பட்டு விழும் உச்ச கட்டம். கம்பனின் சொற்கள் இப்படி எழுகின்றன. கோல் பட்டுச் சீறி எழும் ராஜநாகத்தைப் போல…

கள்ளிருக்கும் மலர்க்கூந்தல் சானகியை மனச்சிறையில் கரந்த காதல் உள்ளிருக்கும் எனக்கருதி உள் புகுந்து தடவியதோ ஒருவன் வாளி

இங்கே அரக்கனைக் கொல்லும் அவதாரம் அல்ல, அறமிலியை அழிக்கும் பேரறத்தான் அல்ல ஒரு கணவனும் இருக்கிறான். தன் மனைவி மேல் காமம் கொண்ட அன்னியனின் உள்ளத்தின் ஆழத்து அடுக்குகளுக்குள் சென்று தேடித் தேடித் துழாவிச் சலிக்கும் ஒரு கணவனின் உள்ளத்தை காணமுடிகிறது இவ்வரியில்.

ஒவ்வொரு சொல்லாலும் அந்த நுட்பத்தை நிகழ்த்துகிறான் தமிழ்த் தெய்வம் சன்னதம் கொண்டெழுந்த நாவினன். சீதை கள்ளிருக்கும் மலர்க் கூந்தல் ஆகச் சொல்லப்படுகிறாள். கற்பின் கனலாக அல்ல, மோகவல்லியாக. பித்தூட்டும் பெண்ணாக.

அசோகவனத்தில் கோடை நதியென மெலிந்து தெளிந்து ஒளி கொண்டு தவக்கோலம் பூண்டிருக்கும் நாயகி அல்ல அவன் நினைக்கும் அப்பெண். கள் மலர் சூடி கண்மலர்ந்து சிரித்து ராமனை களி கொள்ள வைத்த இளங்கன்னி. அவன் அங்கு தேடுவது அவளை.

ராவணன் அந்தக் கன்னியை தன் ஊன்விழிகளால் கண்டிருக்கவே மாட்டான், அவனுள் கரந்த காதலன் காணாமலிருப்பானா என்ன?

ராவணன் சீதையை கவர்ந்து வந்தது தெரிந்த காதலே. அப்படியென்றால் கரந்த காதல் எது? எங்கோ ஆழத்தில் அப்பாலும் ஒரு காதல் இருந்ததா? முற்றிலும் வேறானது? கள்ளிருக்கும் மலரா அவன் உள்ளம்?

ராவணனின் நகர்ச்சிறையிலிருந்து அவளை மீட்கலாம் ராமன், மனச்சிறையிலிருந்து எப்படி மீட்பான்? உள்ளிருக்கும் எனக் கருதி தடவுகிறது அம்பு. பதைப்புடன் ஏமாற்றத்துடன் சீற்றத்துடன்…

இன்னும் சிலநாட்களில் அவளை அனல்தேர்வுக்கு அனுப்பப் போகிறவன் அவன். அதற்கு ஒர் சலவைக்காரரின் சொற்கள் மேலதிகமாகத் தேவைப்படுகின்றன , அவ்வளவே. அதற்கான அந்தத் தவிப்பு அவனுள் இப்போதே இருக்கிறது.
இந்த உச்சத்தில் மானுட ராமனின் அம்பு பட்டுச் சரியும் அமரக்காதலனாகிய ராவணனே வாசகனின் கண்முன் பேருருவம் கொள்கிறான். அவனை நோக்கியே காவியகர்த்தனும் கண்ணீர் உகுக்கிறான் எனத் தோன்றுகிறது.

வீழ்ந்தான் அரக்கன் என அலையெழுந்து பூசல் கொண்டாடவில்லை கம்பனின் சொற்கடல். அங்குநிகழும் மானுட நாடகத்தின் உள்ளே புகுந்து தடவிச் செல்கிறது காவியச்சொல் எனும் வாளி. அங்கு கவிஞன் பிரம்மத்தின் சொல்வடிவத் தோற்றமென நின்றிருக்கிறான்.

பின்னும் மனம் விரியும் வாசகன் மட்டுமே பெருங்காதல் கொண்ட கணவனே ஆயினும் , பேரறத்தான் ஆயினும், புவியணைந்த பரம்பொருளே ஆயினும் அவன் மானுடன் என உணர்ந்து , அவன் ஆழம் தன் ஆழமே என உணர்ந்து அவனை மேலும் அறிவான். நீ நான் என இங்கு வந்தவன் அல்லவா என நெகிழ்வான்.

பரிமேலழகர் உரை
இவறலும் - வேண்டும்வழிப் பொருள் கொடாமையும்; மாண்பு இறந்த மானமும் - நன்மையின் நீங்கிய மானமும், மாணா உவகையும் - அளவிறந்த உவகையும், இறைக்கு ஏதம் - அரசனுக்குக் குற்றம்.
(மாட்சியான மானத்தின் நீக்குதற்கு 'மாண்பு இறந்த மானம்' என்றார். அஃதாவது, 'அந்தணர் சான்றோர் அருந்தவத்தோர் தம் முன்னோர் தந்தை தாய் என்றிவரை(புறப். வெ. மா. பாடாண் -33) வணங்காமையும் முடிக்கப்படாதாயினும் கருதியது முடித்தே விடுதலும் முதலாயின. அளவிறந்த உவகையாவது, கழிகண்ணோட்டம், பிறரும், 'சினனே காமம் கழிகண்ணோட்டம்' என்றிவற்றை 'அறந்தெரி திகிரிக்கு வழியடையாகும் தீது' (பதிற்.22) என்றார். இவை இரண்டு பாட்டானும் குற்றங்களாவன இவை என்பது கூறப்பட்டது.).

மணக்குடவர் உரை
உலோபமும் நன்மையைக் கடந்த மானமும் நன்மையைத் தாரா மகிழ்ச்சியுமாகிய இம்மூன்றும் அரசர்க்குக் குற்றமாம். இது பொதுப்படக் கூறாது இறைக்கு என்றமையால் பெரும்பான்மையும் அரசர்க்கே வேண்டுமென்பது கூறிற்று.

மு.வரதராசனார் உரை
பொருள் கொடாத தன்மையும் மாட்சியில்லாத மானமும், தகுதியற்ற மகிழ்ச்சியும் தலைவனாக இருப்பனுக்கு குற்றங்களாகும்.

சாலமன் பாப்பையா உரை
நியாயமாகத் தேவைப்படுவோர்க்குத் தேவையானவற்றைக் கொடாதிருப்பது, பெரியோர் என்று தெரிந்தும் தம் பதவிப் பெருமை கருதி வணங்காதிருப்பது, தீயவற்றில் மகிழ்வது - இவை ஆட்சியாளர்க்குக் குற்றங்களாம்.