Search This Blog

Disclaimar

This blog is totally for learning purposes. Non-commercial. In many of the posts, many snippets have been taken from various thirukkural blogs, books available online freely only for learning purpose without any intention of plagiarism or to make money. I have given due credit, link wherever possible. If you want your content to be removed, or you want more credit to be provided, please do let me know in the comment section of any of the posts. ஊருணி நீர்நிறைந் தற்றே உலகவாம் பேரறி வாளன் திரு (குறள் 215)
Showing posts with label W - வேதாத்திரி. Show all posts
Showing posts with label W - வேதாத்திரி. Show all posts

நுண்ணியம் என்பார் அளக்குங்கோல் காணுங்கால்

 

குறள் 710
நுண்ணியம் என்பார் அளக்குங்கோல் காணுங்கால்
கண்ணல்லது இல்லை பிற
[பொருட்பால்,  அமைச்சியல், குறிப்பறிதல்]

பொருள் 
நுண்ணியம் - நுண்மை - கூர்மை; நுட்பம்; மிகுதி; வேலைத்திறம்; அறிவுநுட்பம்; பொருள்நுட்பம்; சிற்றுண்டி; கமுக்கம்.
நுண்ணறிவு - நுண்ணியபுத்தி.

என்பார்  - என்று கூறுவார்

அளக்கும்  - அளத்தல் - அளவிடுதல்; வரையறுத்தல் பிரமாணம்கொண்டுஅறிதல்; கொடுத்தல் கலத்தல் எட்டுதல்:கருதுதல்; அளவளாவுதல் வீண்பேச்சுப்பேசுதல்.

கோல் - கம்பு; மரக்கொம்பு; ஊன்றுகோல்; செங்கோல்; அளவுகோல்; எழுதுகோல்; ஓவியந்தீட்டுங்கோல்; முத்திரைக்கோல்; தீக்கடைகோல்; பிரம்பு; குதிரைச்சம்மட்டி; கொழு; அம்பு; ஈட்டி; குடைமுதலியவற்றின்காம்பு; யாழ்நரம்பு; துலாக்கோல்; துலாராசி; அரசாட்சி; ஐப்பசிமாதம்; அணியின்சித்திரவேலை; தூண்டில்; இலந்தைமரம்; தெப்பம்; திரட்சி.

கால் - ஒருவினையெச்சவிகுதி
காணுங்கால் - காணுதல் - அறிதல்; காண்டல்; சந்தித்தல்; செய்தல்; வணங்குதல்; பார்த்தல்

கண்  - விழி; கண்ணோட்டம்; பீலிக்கண்; கணு; மரக்கணு; தொளை; மூங்கில்முரசடிக்குமிடம்; மூட்டுவாய்; பெருமை; இடம்; ஏழனுருபு; அறிவு; பற்றுக்கோடு; உடம்பு; அசை; உடலூக்கம்.

அல்லது - தீவினை; தவிர

இல்லை  - இல்லை, உண்டுஎன்பதன்எதிர்மறை; இன்மைப்பொருளைஉணர்த்திஐம்பால்மூவிடத்திலும்வரும்ஒருகுறிப்புவினைமுற்று; சாதலைஉணர்த்திஐம்பால்மூவிடத்திலும்வரும்ஒருகுறிப்புவினைமுற்று.

பிற - மற்றவை; ஓர்அசைச்சொல்

முழுப்பொருள் 
கூறிய அறிவை வேலைத்திறனை உடைவன் என்று கூறிக்கொள்பவரின் (கருதுபவரின்) முறையை ஆராய்ந்தால் அவர் பிறரை அளப்பதை (ஆராய்வதை) கண்டால் அதில் (பிறரின்-)கண்ணை தவிர வேறு ஏதும் இல்லை என்பது புலப்படும். கண்ணின் குறிப்பறிய நுண்ணிய அறிவும் திறமையும் பயிற்சியும் தேவை. 

எழுத்தாளர் ஜெயமோகனின் வெண்முரசு (மகாபாரத்தில்) நாவல் தொடரில் பல இடங்களில் பல முக்கிய கதாபாத்திரங்கள் மற்றவர்களுடன் கண்களில் உரையாடுவத்ம் அதேப்போல் மற்றவர்களின் மனதை கண்களின் குறிப்புகளில் உணர்வதை காணலாம்.

மனைவி நல வேட்பு நாள்





இக்குறளை படிக்கும் பொழுது வேதாத்திரி மகரிஷி அவர்களின் மனவளக்கலை மன்றத்தில் நடைப்பெறும் “மனைவி நல வேட்பு நாள்” தான் என் ஞாபகத்திற்கு வருகிறது. கண்களின் வலிமையை இன்று நான் மேலும் அறிகிறேன். 

மனைவி நல வேட்பு நாள் நிகழ்வு - வேதாத்திரி மகரிஷி (மேற்காணும் யூட்யுப் தொடர்பில் காணலாம்)

மனைவி நல வேட்பு நாள் பொதுவாக வேதாத்திரி மகரிஷி அவர்களின் மனைவி அன்னை லோகாம்பாள் அவர்களின் பிறந்தநாளான ஆகஸ்ட் 30ஆம் தேதி அன்று நடைப்பெறும். பொதுவாக கணவனின் ஆயுளை கூட்டும் விதமாக வரலட்சுமி விரதம், சுமங்கலிப் பூழை, காராடியான் நோன்பு என்று பல நிகழ்வுகள் உண்டு. ஆனால் மனைவிகளுக்கு? அதற்கு பதிலாகவே மனைவி நல வேட்பு நாள் துவங்கிற்று. கணவன் மனைவி உறவு இன்பமாய் அமையவேண்டுமென்பதே நோக்கமாகும். இது மனைவிகளை கணவன்களும் கணவன்களை மனைவிகளும் உளமார பாராட்ட நன்றி கூற தவறுகளுக்கு மன்னிப்பு கேட்க ஒரு வாய்ப்பாக ஒவ்வொரு ஆண்டும் அமையும். 

மனைவி நல வேட்பு நாளில் தம்பதியினர் கண்களின் மூலமாகவே அருட்காப்பு, காந்த அலை பரிமாற்றம், சங்கல்பம் செய்துகொள்வார்கள். மனைவிகளின் வலது கை மீது கணவர்கள் கையை வைத்து, வாழ்த்துகளைத் தெரிவித்து கனி மற்றும் மலர்களைப் பரிமாறி தங்களது அன்பை வெளிப்படுத்துவர். 

முதலாவதாக தம்பதிகளில் கணவன்மார்கள் தங்களது மனைவிக்கு காப்பு கயிற்றையும், பின்னர் மனைவிமார்கள் தங்களது கணவருக்கு காப்பு கயிற்றை கட்டுவர். 

இதையடுத்து இருக்கையில் அமர்ந்து கொண்டு கணவன், மனைவி இருவரும் தங்களது திருமணம் முடிந்த நாளில் இருந்து இதுவரை நடந்த நிகழ்வுகளை நினைத்து பார்த்தனர். தம்பதியர் நேருக்கு நேர் அமர்ந்து, தங்கள் கைகளை சேர்த்து வைத்துக் கொண்டால் காந்த பரிமாற்றம் நடக்கும். 

தம்பதிகள் இருவரும் நேருக்கு நேர் உட்கார்ந்துக்கொண்டு துரியத்தில் தியானம் செய்வர். பின்பு, தங்கள் கண்களை திறந்ததுக்கொண்டு ஒருவருக்கொருவர் தங்கள கண்களை பார்த்துக்கொள்வர். தங்கள் மனதில் உள்ளதை கண்களின் வழியாக பரிமாறிக்கொள்வர். ஒருவர் செய்த நன்மைக்கு நன்றி சொல்வர் பாரட்டுவர், தான் செய்த தவறுகளுக்கு மன்னிப்பு கோருவர். அதேப்போல் மற்றவர் செய்த தவறுகளை மன்னிப்பர். 

இறுதியில் கணவன் மனைவிக்கு ஒரு பூவினை தருவார். பதிலுக்கு மனைவி ஒரு பழத்தினை கணவனுக்கு தருவார். இறுதியில் வாழ்க வளமுடன் என்று கூறி நிறைவு செய்வர். மொத்தமாக சுமார் 45 நிமிடம் முதல் 1 மணி நேரம் ஆகலாம்.

திருமணம் நடந்த நாள் முதல் கணவன் மனைவிக்காகவும், மனைவி கணவனுக்காகவும் செய்தவற்றை நினைத்துப் பார்ப்பதன் மூலம் அவர்களுக்கு இடையே அன்பு அதிகரிக்கும் என்பது இந்த விழாவின் சிறப்பம்சம். இந்த மனைவி நல வேட்பு விழா மூலம் வாழ்க்கை துணையாக இருக்கும் மனைவியை கணவன்மார்கள் பெருமை படுத்தும் விதமாக அமையும்.

கணவன் - மனைவி உறவு பற்றி வேதாத்திரி மகரிஷி
மனித மனம் ஒரு வியப்பானது. ஒரு பொருளை விரும்பினால், அதனை அடையாத முன்னம் அதனிடம் பல நன்மைகளையும், மேன்மைகளையும் கற்பித்துக் கொண்டு இன்புறுவது, அதை அடைந்த பின்னர் அதில் குறைகளை கற்பித்துக் கொண்டு சோர்வடைவது. இது விரிந்த நோக்கம் இல்லாதவர்களிடம் இயல்பாக இருக்கும். இந்த குறைக்கு நீங்கள் ஆளாக வேண்டாம். நல்லதையும் உயர்வையும் பாராட்டுங்கள். குறைகளை நுட்பமான முறையில் எடுத்து விளக்கவும், நிறைவு செய்யவும் முயலுங்கள். வாழ்வு வளம் பெரும்.

கணவனை மனைவியும், மனைவியைக் கணவனும் சிறப்புக் காணுமிடத்தும், உயர்வைக் கண்டும் பாராட்ட வேண்டியது அவசியம். இது அன்பையும், நட்பையும் பெருக்கும், உறுதிப்படுத்தும். இதனால் எப்போதுமே பாராட்டிக் கொண்டு இருக்க வேண்டுமென்பதல்ல. அப்படிச் செய்தால் அது முகத்துதியாக மதிப்புக் குறையும்.
.
ஒரு சில குடும்பத்தில் கணவனோ, மனைவியோ பலரால் பாராட்டப் படுபவராயும், புகழப் படுபவராயும் இருக்கலாம். ஊர் பாராட்டுவதைப் போல், தன் வாழ்க்கைத் துணைவரும் பாராட்ட வேண்டும் என எதிர்பார்பார்கள்.. இங்கு மிக நுணுக்கமான உண்மை அடங்கி இருக்கிறது. வாழ்க்கைத் துணைவரை ஊர் புகழும் போது அந்தப் புகழ்ச்சியில் தான் மகிழ்வுற்றுத் திளைத்திருப்பார்கள். அது அவருக்கு உரிய சொத்தாகி விடுகிறது. ஆதலால் தானும் புகழ வேண்டுமென்பது அர்த்தமற்றதாகி விடுகிறது. இந்த உண்மையை உணராதவர்கள், தன் வாழ்க்கைத் துணைவர் புகழவில்லையே என்று ஏக்கமும், வருத்தமும் அடைவார்கள். இது தேவையற்ற எண்ணம். ஊர் புகழும் போது மனைவியோ, கணவனோ புகழவில்லையே என்ற குறை எவரும் ஏற்படுத்திக் கொள்ளக்கூடாது. அலட்சியம் செய்ததாக எடுத்துக் கொள்வதும் நல்லதல்ல.

வாழ்க வையகம் வாழ்க வளமுடன்.
- தத்துவஞானி வேதாத்திரி மகரிஷி.


"குடும்ப உறுப்பினர் அனைவருக்குள்ளும்
உறுதியான, நெருக்கமான, உண்மையான
இனிய நட்பு நிலவ வேண்டும்".

"வாழ்க வளமுடன் என்று சொல்லும் போது
பிறர் உள்ளத்திலே நமது கருத்து நல்லதொரு
இனிய நட்புறவை வளர்க்கிறது".

"பிறர் குற்றத்தை பெரிதுபடுத்தாமையும்
பொறுத்தலும் மறத்தலும் அமைதிக்கு வழிகளாகும்".

"நிறைவாக அமைதியோடு வெற்றி கண்டு வாழ
நிலஉலகில் மக்களிடம் அன்பு காட்ட வேண்டும்
குறைகாணும் பழக்கத்தை விட்டுவிட்டு நல்ல
குணங்களையே பாராட்டும் பண்பு கொள்ள வேண்டும்
உறைவிடமும் உணவும் பால்உறவும் மதிப்போடு
உழைத்துப்பெற்றளவு முறையோடு துய்க்க வேண்டும்
மறைபொருளாம் மெய்ப்பொருளை அறிய அருட்குருவை
மதித்துத் தவம் அறம் கற்று வாழ வேண்டும்."
.
- தத்துவஞானி வேதாத்திரி மகரிஷி

மேலும் அஷோக் உரை

பரிமேலழகர் உரை
நுண்ணியம் என்பார் அளக்கும் கோல் - யாம் நுண்ணறிவு உடையேம் என்றிருக்கும் அமைச்சர் அரசர் கருத்தினை அளக்குங் கோலாவது; காணுங்கால் கண் அல்லது பிற இல்லை -ஆராயுமிடத்து அவர் கண்ணல்லது பிற இல்லை. (அறிவின் உண்மை அஃதுடையார்மேல் ஏற்றப்பட்டது. இங்கிதம், வடிவு, தொழில், சொல் என்பன முதலாகப் பிறர் கருத்தளக்கும் அளவைகள் பல. அவையெல்லாம் முன் அறிந்த வழி அவரான் மறைக்கப்படும்; நோக்கம் மனத்தோடு கலத்தலான் ஆண்டு மறைக்கப்படாது என்பது பற்றி அதனையே பிரித்துக் கூறினார். இனி 'அலைக்குங்கோல்' என்று பாடம் ஓதி, 'நுண்ணியம்' என்று இருக்கும் அமைச்சரை அரசரலைக்குங் கோலாவது கண் என உரைத்து, தன் வெகுளி நோக்கால் அவர் வெகுடற்குறிப்பு அறிக என்பது கருத்தாக்குவாரும்உளர். இவை இரண்டு பாட்டானும் நுண்கருவி நோக்கு என்பது கூறப்பட்டது.).

மணக்குடவர் உரை
யாம் நுண்ணிய அறிவையுடையே மென்றிருக்கும் அமைச்சர் பிறரை அளக்குங் கோலாவது ஆராயுமிடத்து அவர் கண்ணல்லது பிற இல்லை.

மு.வரதராசனார் உரை
யாம் நுட்பமான அறிவுடையேம் என்று பிறர் கருத்தை அறிபவரின் அளக்குங்கோல், ஆராய்ந்து பார்த்தால் அவனுடையக் கண்களே அல்லாமல் வேறு இல்லை.

சாலமன் பாப்பையா உரை
நாங்கள் நுண் அறிவை உடையவர்கள் என்று கூறிக்கொள்பவர், பிறர் மனக்கருத்தை அளந்து அறியப் பயன்படுத்தும் அளவு கருவி எது என்று ஆய்ந்து பார்த்தால் அது கண்ணே அன்றி வேறு இல்லை.

தம்பொருள் என்பதம் மக்கள்

குறள் 63
தம்பொருள் என்பதம் மக்கள் அவர்பொருள்
தம்தம் வினையான் வரும்.
[அறத்துப்பால், இல்லறவியல், மக்கட்பேறு]
(For meaning in English, scroll to the bottom of this post)

பொருள்
தம் - ஒருசாரியைஇடைச்சொல்; மூச்சடக்குகை; மூச்சு.

பொருள் - சொற்பொருள்; செய்தி; உண்மைக்கருத்து; செய்கை; தத்துவம்; மெய்ம்மை; நன்குமதிக்கப்படுவது; அறிவு; கொள்கை; அறம்; பயன்; வீடுபேறு; கடவுள்; பலபண்டம்; பொன்; மகன்; தந்திரம்; முலை; உவமேயம்; அருத்தாபத்தி; அகமும்புறமுமாகியதிணைப்பொருள்கள்; அர்த்தசாத்திரம்; தலைமை.

என்ப - எனறுசொல்லப்படுவன; என்றுசொல்லுவர்; ஓர்அசைச்சொல்.

தம் - ஒருசாரியைஇடைச்சொல்; மூச்சடக்குகை; மூச்சு.

மக்கள் - மானுடவினம்; ஐம்பொறியுணர்வோடுமனவறிவுடையஉயிர்கள்; பிள்ளைகள்.

அவர் - அவன், அவள்என்பதன்பன்மைச்சொல்; ஒருவரைக்குறிக்கும்பன்மைச்சொல்.

பொருள் - சொற்பொருள்; செய்தி; உண்மைக்கருத்து; செய்கை; தத்துவம்; மெய்ம்மை; நன்குமதிக்கப்படுவது; அறிவு; கொள்கை; அறம்; பயன்; வீடுபேறு; கடவுள்; பலபண்டம்; பொன்; மகன்; தந்திரம்; முலை; உவமேயம்; அருத்தாபத்தி; அகமும்புறமுமாகியதிணைப்பொருள்கள்; அர்த்தசாத்திரம்; தலைமை.

தம்தம்  - -  அவரவருடைய

வினை - தொழில்; நல்வினைதீவினைஎனஇருவகைப்பட்டமுன்னைவினை; வினைச்சொல்; செய்தற்குரியது; பரிகாரச்செயல்; முயற்சி; போர்; வஞ்சகம்; தந்திரம்; கருத்து; தொந்தரவு; சீழ்; இரண்டைக்குறிக்கும்குழூஉக்குறி.

வினையால் - செயல்களால்

வரும் - வருமானம்

முழுப்பொருள் 
ஒருவருடைய மெய்யான செல்வம் எனப்படுவது அவருடைய பிள்ளைகள் ஆகும். அவ்வாறே நாம் அறிவோம். மற்ற பொருள்கள் எல்லாம் செயல்களினால் ஈட்டக்கூடியது. ஆனால் அவரவர் செல்வம் எனும் நம் பிள்ளைகள் நாம் (/பெற்றோர்கள்) செய்த செயல்களின் பயன்களையும் அறுவடை செய்வார்கள். 

குணச்செல்வம், குலச்செல்வம், பொருட்செல்வம், செவிச் செல்வம், என்றிவை முதலாக உலகத்து எண்ணி வருகின்ற செல்வங்கள் அனைத்தினும் இனிய செல்வமாவது அறிவுடைய புதல்வரைப் பெறுதல். 
புதல்வருக்குச் செல்வமாவது பெரிய தகைமையாகிய தவத்தினால் வருவது. 

குழந்தைகள் நம்மைப் பார்த்து வளர்கிறார்கள். ஆதலால் அவர்கள் முன்னே காண்பித்து முன்னுதாரணமாக இருக்க வேண்டும். அது மட்டும் இன்றி நமது கோபம் குழந்தைகளை ஆழ்மனதில் வெகுவாக பாதிக்கும். 

பிள்ளைகள் மீது அன்பும் வேண்டும், கண்டிப்பும் வேண்டும். ஆனால் பெற்றோரின் கண்டிப்பு அளவு மீறக்கூடாது. இல்லை என்றால் பிள்ளைகள் பெற்றோர்களை நெடுங்காலத்திற்கு வெறுப்பார்கள். 

மேலும்
1) திருமணத்திற்கு முன்பு (குழந்தை கருத்தரிப்பதிற்கு முன்பு) : நாம் நல்லவற்றை செய்தால் நமது பிள்ளைகள் நல்ல பயன்களை அனுபவிப்பர். இல்லையென்றால் அவர்களும் தீப்பயன்களை நம்முடன் அனுபவிக்கும் சூழலில் வளர்வர். ஆதலால் நம் எண்ணங்களை தூய்மையாக வைத்தல் வேண்டும். நமது உடலினை உறுதி செய்து நோய்வாய்ப்படாமல் வைத்திருத்தல் வேண்டும். அப்படி செய்யவில்லையென்றால் நம் நோய்கள் ஒரு நெடும் சங்கிலியாக வளர்ந்துகொண்டே போகும்.

மேற்சொன்ன குறளையும் இக்குறளுடன் இணைத்து பொருள் கொண்டால் நம் பொருளான பிள்ளைகள் புகழுடன் தோன்ற வாய்ப்புகளை நமது செயல்களின் மூலம் ஏற்படுத்தித் தரமுடியும். நாம் பிரம்மச்சர்ய காலங்களில் நாம் எப்படி வளர்கிறோம் என்றென்பது மிக முக்கியம். நமது கல்வி, ஒழுக்கம், செயல், குணம், அன்பு, அருள், உடல்நலம், உணவுமுறை போன்றவை முக்கியமான காரணிகளாக இருக்கும். பிள்ளைகளை தவம் இருந்துப் பெற வேண்டும் என்று எனது யோகாச்சாரியார் கூறுவார். அதாவது எனக்கும் இவ்வுலகத்திற்கும் நல்ல பிள்ளை வேண்டும் என்ற நல்லெண்ணங்களுடன் மனதாலும் உடலாலும் தவம் செய்து பிள்ளைப்பெற வேண்டும். நல்ல எண்ணங்கள் நல்லவற்றை கொடுக்கும். குழந்தைகளும் ஓரளவு வளர்ந்த பின்பு (அதுவரையில் பெற்றோர்கள் நன்கு வளர்க்க வேண்டும்) மறுமையில் (அடுத்த பிறவியில்) புகழுடன் தோன்ற இம்மையில் (இப்பிறவியில்) நற்செயல்களை செய்து நற்குணங்களை கொண்டுப் புகழுடன் சிறந்து விளங்க வேண்டும்.  இவ்வாழ்வு நெற்கதிர் பயிர்கள் போன்று ஒரு தொடர் சங்கிலி என்று உணர வேண்டும். நல்ல விதைகளை உற்பத்தி செய்வது நமது கடமை என எண்ணவேண்டும். அதற்கு தான் முதலில் ஒழுங்காக/புகழுடன் இருத்தல் வேண்டும். 


2) திருமணத்திற்கு பின்பு (குழந்தை பிறந்தபின்பு) :  நாம் எப்படி நமது பிள்ளைகளை வளர்க்கிறோம் என்பதன்படியே அவர்கள் வளர்கிறார்கள்  அவர்களின் வாழ்வும் அமையும்.

3) திருமணம் ஆனபின்பு குழந்தை செல்வத்தை பொருளாதார முன்னேற்றத்திற்காக தள்ளிப்போடக்கூடாது. கருத்தரிக்க உடல் தகுதியும் மன ஒற்றுமையும் தேவையெனில் அதனை வளர்த்து குழந்தை செல்வத்தை ஈட்டலாம். ஆனால் ஒரு குறிப்பிட்ட பொருளாதாரம், வேலை சார்ந்த குறிக்கோள்களை அடைவதை லட்சியமாய் வைத்துக்கொள்ள கூடாது. குழந்தையை குறிக்கோள்களை அடைவதற்கு தடையாக பார்க்ககூடாது. பொருள் ஈட்டியபின்பு குழந்தை அமையவில்லையென்றால் ஈன்ற பொருளால் ஒரு மகிழ்ச்சியும் இல்லை. அதுமட்டும் இன்றி குழந்தை பிறந்த பின்பு எப்பேர்ப்பட்ட பொருளையும் விடாமுயற்சியுடன் செயல்பட்டால் ஈன்றுவிட முடியும். ஆனால் குழந்தை ஈன்றுவது அப்படி அல்ல. அது இயற்கை சார்ந்தது.

ஆதலால் வாழ்வை ஒருமுறை பிறந்து வளர்ந்தோம் என்று நினைக்காமல், ஒரு நெற்பயிர் எப்படி அடுத்தடுத்து தலைமுறை ஒரு தொடர் சங்கிலியாக விளைந்து வளர்கிறதோ அதுபோல் வாழ்வையும் நினைத்து நாமும் நல்லவற்றை செய்து நமது பிள்ளைகளையும் நன்கு வளர்க்க வேண்டும். வினை விதைத்தவன் வினை அறுப்பான்.

எனக்கு இங்கு வேதாத்திரி மகரிஷி அவர்களின் மனவளக்கலை பயிற்சியில் வாழ்வு என்பது எப்படிப்பட்ட ஒரு தொடர்உயிர்சங்கிலி என்று பயிற்றுவிக்கப்படும். அதில் நமது குணநலன்கள், நமது நோய்கள், நம் வினையால் ஈன்றவை மரபணுவில் இருக்கும், அதனை மாற்றவேண்டும் அல்லது நோய்களை போக்க வேண்டும் என்றால் நாம் எவ்வளவு உழைக்க வேண்டும் என்று சொல்வார்கள். அப்படி செய்தால் நாமும் நன்றாக இருப்போம், நமது பிள்ளைகளும் நன்றாக இருப்பார்கள்.

வேதாத்திரி மகரிஷி 

சமீபத்தில் ஒரு நாவலை வாசித்துக்கொண்டிருந்தேன். அதிலிருந்த தந்தைமகன் உறவை புரிந்துகொள்ள முயன்றபோது

தம்பொருள் என்பதம் மக்கள் அவர்பொருள்
தத்தம் வினையான் வரும்
என்றவரி வந்து நினைவை தட்டியது. பொருள் என்று நாம் இங்கே உணர்வனவற்றில் குழந்தைகள்தான் உண்மையான பொருள். அது நாம் செய்த ஊழ்வினையால் அமையும்.

நெடுந்தொலைவு செல்லவைத்தது

ஜெ

சகதேவன் “ஒவ்வொரு புல்லும் தன் தலைமுறைகள் வாழ்ந்த அறிதலை சிறுவிதைமணியாக்கி தன் தலையில் சூடியிருக்கிறது. தான் மடியும்போது எஞ்சவிட்டுச் செல்கிறது” என்றான். அவனை திரும்பி நோக்கிய தருமன் சில கணங்களுக்குப்பின் “ஆம், நம்மில் நாளை எஞ்சுமெனில் அது அறிவென்றோ உணர்வென்றோ இருக்காது. உடலில் பழக்கமென, உள்ளத்தில் கனவென, உயிரில் நுண்மையென மறைந்திருக்கும். அதை அறிய இயலாது, நம்பலாம்” என்றார். சகதேவன் சிரித்து “எப்போதும் அறிய இயலாதவற்றை அல்லவா நம்புகிறோம்?” என்றான்.


”என் மனைவி நாகாலாந்தில் இருந்து இங்கே வீட்டுவேலைக்கு வந்தவள். எங்களுக்கு நான்கு மகன்கள். அவர்களுக்கு மொத்தமாக பதிமூன்று குழந்தைகள். அவர்கள் உலகம் முழுக்க இருக்கிறார்கள். அமெரிக்காவில் என் பேத்தியும் பேரனும் இருக்கிறார்கள். அவர்களுக்கு எட்டு, பத்து, பதிமூன்று வயதில் குழந்தைகள் இருக்கிறார்கள். நான் ஆலமரம்போல பரவிவிட்டேன். எட்டு ஆண்டுகளுக்கு முன் என் மனைவி காலமானாள். நான் கல்கத்தாவில் என் மூத்த பேரனின் வீட்டில் இருக்கிறேன். எந்தக் குறையும் இல்லை. இயல்பாக நிம்மதியாக உயிர் துறப்பேன்.”


மத்தியப்பிரதேசத்திலுள்ள ஜான்சி ரயில் நிலையம் மிகப்பிரமாண்டமானது இந்தியாவின் குறுக்கும் நெடுக்குமாக ஓடும் ரயில் பாதைகள் அங்குதான் சந்தித்துக் கொள்கின்றன. அது ஒரு சிலுவையின் மையம் போல. அந்த ஊர் அந்த ரயில்வே நிலையத்து அளவுக்கு பெரியது அல்ல. அன்று அது பெரும்பாலும் தகரக் கூரையிட்ட சிறிய வீடுகளும், குப்பைக் கூளங்களும் இடிபாடுகளும், மிகப்பழமையான கட்டிடங்களும் கொண்ட புழுதிமூடிய ஊர்.

அவ்வூருக்கு சற்று அப்பால் பிரம்மாண்டமான ஜான்சி கோட்டை இருந்தது. ஜான்சி ஊரின் சிறப்பு அங்கு ஜான்சி ராணி லட்சுமிபாய் பிறந்தார் என்பது தான். இக்காரணத்தால் என் ஊரில் பெண்களுக்கு ஜான்சி என்று பெயர் போட்டிருப்பார்கள். என்னுடனேயே இரண்டு ஜான்சி படித்தனர். அது ஊரின் பெயர் என்பது எனக்கே அங்கே சென்ற பின்னர்தான் தெரிந்தது. ஜான்சியின் கைவிடப்பட்ட பெரிய கோட்டையை சுற்றிப்பார்த்தேன். நான் சென்ற போது அங்கே ஒரு சில பயணிகள் மட்டுமே இருந்தார்கள். ஜான்சிராணிலட்சுமிபாயின் அரண்மனையைச் சேர்ந்த பிறபெண்கள் தீயில் குதித்து ஜோகர் செய்து கொண்ட குழி ஒன்றைக் காட்டினார்கள்.

முட்புதர்கள் அடர்ந்திருந்த பெரிய கற்சுவர்களுக்கு இடையே நடந்து கொண்டிருந்தபோது பழமையையும் தனிமையையும் உணர்ந்து கொண்டிருந்தேன். சென்ற காலம் நம்மைத் தனியர்களாக்குகிறது. நாம் வாழும் காலத்தில் மட்டுமே நமக்குத் துணைவர்கள் இருக்கிறார்கள். பிரம்மாண்டமான பருந்து நம்மை நம் கூட்டத்திலிருந்து தன் கால்களால் தூக்கிக் கொண்டு போவது போல கடந்த காலம் கொண்டு சென்று வேறு இடத்தில் போட்டுவிடுகிறது

மூச்சுத் திணற வைக்கும் அனுபவம் அது. இதிலிருந்து எப்படியோ வெளியேறிவிடவேண்டும் என்று தோன்றும். ஆனால் அதன் கனவுத்தன்மை காரணமாக மீண்டும் அதனுள் புகுந்து கொள்ளும் ஆவலும் ஏற்படும். இத்தனை ஆண்டுகளாக அந்த மோகம் கூடிக்கூடித்தான் வருகிறது.

ஜான்சியிலியிருந்து திரும்பி குவாலியருக்கு ரயில் ஏறும்பொருட்டு ரயில் நிலையத்துக்கு வந்தேன். ரயில் நிலையத்துக்கு சுற்றும் உள்ள சிறிய தகரக்கூரையிட்ட உணவகங்களை நோக்கியபடி நடந்தேன். நான் சோறு சாப்பிட்டு பல நாட்களாகிவிட்டிருந்தது. எங்காவது சோறு கிடைக்குமா என்று பார்க்கலாம் என்று நடந்தேன். அன்றெல்லாம் சோறு சமைத்து பெரிய கூம்புத் தாம்பாளங்களில் மலைபோல் குவித்து முன்னால் வைத்திருப்பார்கள். சோறு கிடைக்கும் என்பதற்கான அடையாளம் அதுதான் எழுதி வைக்கும் வழக்கம் இல்லை, வாசிப்பவர்கள் குறைவாக இருந்திருக்கலாம்.

இரண்டு முறை சுற்றியபோது ஒரு உணவகத்தின் முன்னால் சோற்றுக் குவியலைப் பார்த்தேன் அன்று எனக்கு பக்தன் சிவலிங்கத்தைப் பார்த்தது போன்ற ஒரு பரவசம் ஏற்பட்டது. நேராகச் சென்று அதைச் சுட்டிக்காட்டி “கானா?’ என்றேன். “சாவல்!” என்று சொல்லி உள்ளே வந்து அமரும்படி சொன்னார். “டால்?” என்றேன். இருக்கிறது என்று தலையசைத்தார். பிறகு “மூர்த்தி!” என்று அவர் அழைக்க உள்ளிருந்து ஒருவர் வந்து இந்தியில் என்னிடம் சாவல், டால் இரண்டுமே இருக்கிறது. சப்ஜி இருக்கிறது சாம்பார் இருக்கிறது என்றார்,

“சாம்பாரா ?”என்று நான் கேட்டேன். அவர் என்னிடம் “நீங்கள் தமிழா?” என்றார். நான் ஆம் என்று தலையசைத்தேன். “எந்த ஊர்?” என்றார். “நாகர்கோவில்” என்றேன். “நான் மதுரை சார். உள்ளே வாங்க” என்று அழைத்தார் மூர்த்தி.

கடை உரிமையாளர் என்னைப்பார்த்து புன்னகைத்து “சாப்பிடுங்கள் சார்” என்று தமிழில் சொன்னார். ‘இத்தனை தொலைவில் வந்து கடை வைத்திருக்கிறீர்கள்?’ என்றேன். ”வந்தாச்சு” என்றார். அந்தக் கடையில் அப்போது எவருமே உணவருந்திக் கொண்டிருக்கவில்லை. மூர்த்தி என்னை உள்ளே அழைத்துச் சென்றார் உள்ளே தகர மேஜையில் அமரவைத்து உணவு பரிமாறினார்.

நான் சாப்பிட்டுக் கொண்டிருக்கும்போது காய்கறிக்கூட்டுடனும் மோருடனும் ரசத்துடனும் சமையலறையில் இருந்து வெளியே வந்து பரிமாறி சென்றாள் ஒரு கரிய பெண். காதில் பெரிய ஜிமிக்கி அணிந்திருந்தாள். நெற்றியில் அன்று பரவத்தொடங்கியிருந்த பிந்தி என்று அழைக்கப்படும் தங்க நிற வெல்வெட் பொட்டு ஒட்டியிருந்தாள். மூர்த்தியிடம் சிரித்துப்பேசி ஏதோ இந்தியில் சொல்லிக் கொண்டு உள்ளே சென்றாள்.

”உரிமையாளரின் மனைவி சார். நாங்கள் மூன்று பேர்தான் இந்த ஹோட்டலை நடத்துகிறோம்” என்றார் மூர்த்தி. “அவர்கள் பெயர் என்ன?” என்று கேட்டேன். “சாந்தா” என்று அவர் சொன்னார். சாந்தா மீண்டும் வந்து எனக்கு மேலதிகமான ஒரு அப்பளத்தை அளித்தாள். நான் அவளைப்பார்த்து சிரிக்க என்னைப்பார்த்து சிரித்து “கல்யாணமாகிவிட்டதா?” என்றார் “இல்லை” என்றேன். “சீக்கிரம் கல்யாணம் பண்ணிக் கொள்ளுங்கள்” என்றாள். “ஏன்?” என்றேன். “இல்லாவிட்டால் இப்படித்தான் ஊர் ஊராக செல்லவேண்டியிருக்கும்” என்றாள். “நான் அதனால்தான் கல்யாணம் செய்யாமல் இருக்கிறேன் ”என்றேன். சிரித்துக் கொண்டு அவள் உள்ளே சென்றாள்.

மூர்த்தி என்னிடம் என்னுடைய வேலை மற்றும் ஊர் குடும்பம் அம்மா அப்பா எல்லாவற்றையும் பற்றி பேசினார். என் அம்மாவும் அப்பாவும் இறந்துவிட்டார்கள் என்று சொன்னபோது வருத்தப்பட்டு “அவள் சொன்னது சரிதான் சார். உங்களைப்பார்த்ததுமே தாய் தந்தை இல்லாதவர் என்று தெரிந்திருக்கிறது ஆகவே தான் உங்களை திருமணம் செய்து கொள்ள சொல்கிறாள். மிகவும் நுட்பமானவள். உடனே திருமணம் செய்து கொள்ளுங்கள்” என்றார். நான் சிரித்துவிட்டு “சரி” என்றேன்.

சாப்பிட்டு கைகழுவி பணம் கொடுத்துவிட்டு நான் கிளம்பியபோது மூர்த்தியும் வேட்டியை மடித்துக் கட்டியபடி என்னுடன் வந்தார். நாங்கள் சாலையில் நடந்தபோது “இங்கெல்லாம் வேட்டியை இப்படி மடித்துக் கட்டமாட்டார்கள். நான் ஆரம்பத்தில் வந்த்போது இப்படிக்கட்டக்கூடாது என்று என்னிடம் பலபேர் சொன்னார்கள். இப்படி வேட்டியை கட்டுவது நம் மதராசிகளுடைய உரிமை. நான் அதை ஏன் விட்டுக் கொடுக்கவேண்டும்? இவர்கள் யாராவது இவர்களுடைய பழக்கத்தை விட்டுக் கொடுக்கிறார்களா? மதுரையில் அடகுக் கடை வைத்திருக்கும் சேட்டுகள் கூட காந்தி குல்லாய் வைத்துக் கொண்டு தானே அலைகிறார்கள்?” என்றார் மூர்த்தி. “ஆம் விடவே கூடாது” என்று நான் சொன்னேன்.

மூர்த்தி என்னிடம் “ஒரு டீ சாப்பிடலாம் சார்” என்றார். “டீயா இப்போது தானே சோறு சாப்பிட்டேன்?” என்றேன். “இங்கெல்லாம் சோறுக்கு பிறகு டீ சாப்பிடும் வழக்கம் உண்டு வாருங்கள்” என்று கூட்டிச் சென்று ஒரு டீக்கடையில் டீக்கு உத்தரவிட்டார். சிறிய மண் கோப்பைகளில் டீ வந்தது. மிக கசப்பான கொழுப்பான டீ. அதை ஒரு கீர் என்று தான் சொல்லவேண்டும்.

மூர்த்தி “இங்கெல்லாம் இப்படித்தான் வாயில் ஊறுவது போல டீ போடுகிறார்கள். ஆரம்பத்தில் எனக்கு குமட்டல் வரும் இப்போது இது பழகிவிட்டது. ஒரு போதைப்பொருள் மாதிரி அதை சாப்பிடுகிறேன் ” என்றார்.

பிறகு அந்தக் கடையிலிருந்து ஒரு மாவா வாங்கி அதைக் கையில் வைத்து அடித்து கசக்கி தூளாக்கி வாயில் ஈறுகளுக்கு இடையில் செருகிக் கொண்டார். ”இது இல்லையென்றால் இங்கு நிம்மதியாக இருக்கமுடியாது சார்” என்றார். ”ஏன்?” என்றேன். “இதைப் போட்டுவிட்டால் எல்லா படபடப்பும் அடங்கிவிடும். இல்லாவிட்டால் கைகள் நடுங்கும் எங்கோ ரயிலைத் தவறவிட்டது போலவே இருக்கும்” என்றார்.

“முன்பு இந்தப் பழக்கம் இருந்ததா? என்றேன். “இல்ல சார் இதெல்லாம் நம்ம ஊரில் கிடையாது. இங்கே வந்தபிறகு தான் இது ஆரம்பித்தது. ஆனால் இதைப் போட்டால் எவ்வளவு நேரமாயிற்றென்று தெரியாது. காலையா மாலையா என்று கூட தெரியாது. நமது வேலையை நாம் செய்து கொண்டே இருப்போம். எவ்வளவு வேலை செய்தோம் என்று கூட நமக்குத் தெரியாது. நானெல்லாம் ஒரு நாளைக்கு ஐந்தாயிரம் சப்பாத்திகள் போட்ட நாள் கூட உண்டு. என்னைக் கேட்டால் எத்தனை சப்பாத்திகள் போட்டேன் ஐந்தா ஐந்தாயிரமா என்று கூட சொல்ல முடியாது”.

“கடை எப்போது வியாபாரம் ஆகும்?” என்றேன். “இங்கெல்லாம் வியாபாரம் என்பதெல்லாம் சாயங்காலம் மட்டும் தான் இங்குள்ளவர்கள் பகலில் சாப்பிடுவது மிகவும் குறைவு. பார்த்தீர்களா எல்லாரும் மெலிந்து வயிறு ஒட்டித்தான் இருக்கிறார்கள். இரண்டு வேளைக்கு மேல் உணவுண்பவர்களை இங்கே பார்க்கமுடியாது வீடுகளைப்பாருங்கள் தகரக்கூரைப் போட்டு மேலே கல்லை தூக்கி வைத்திருக்கிறார்கள். நமது ஊரே கொஞ்சம் தரித்திரமாகத்தான் இருக்கும். இது அதைவிடப்பரிதாபமாக இருக்கிறது” என்றார்.

“அப்படியென்றால் ஏன் இங்கு வந்து கடை வைத்தீர்கள் ?’ என்று நான் கேட்டேன்.” நான் கடை வைக்கவில்லை நான் வேலைக்கு வந்தேன்” என்றார். “வேலைக்கா, இவ்வளவுதூரமா?” என்றேன். “நீங்கள் பார்த்தீர்களே சாந்தா, அவள் என்னுடைய மனைவிதான்” என்றார். “உரிமையாளரின் மனைவி என்று சொன்னீர்களே?” என்றேன். “அந்த உரிமையாளர் அங்கே எங்கள் வீட்டுப்பக்கத்தில் ஒரு சிறிய டீக்கடை வைத்திருந்தார். நான் அங்கு பழைய இரும்பு பொருட்களை வைத்து விற்றுக்கொண்டிருந்தேன். ஒரு நாள் இவள் என்னைவிட்டு இவருடன் ஓடிவந்துவிட்டாள்” என்றார்.

எனக்கு அவர் என்ன சொல்லவருகிறார் என்பதே குத்துமதிப்பாகத்தான் புரிந்தது. “நான் அவளை தேடாத இடம் கிடையாது. எந்தத் தகவலும் இல்லை. அப்போது தான் இவர் கடையை காலி செய்துவிட்டுப்போன தகவல் தெரிந்தது. ஒரு சின்ன சந்தேகம் இருந்தது. ஏனென்றால் பலமுறை இவர்கள் ஒருவரை ஒருவர் கண்களால் பார்த்துக் கொள்வதை வைத்து ஏதோ உறவிருக்கும் என்று நான் ஊகித்திருந்தேன். ஆகவே இவருடைய வீட்டுக்குச் சென்று கேட்டேன். அங்கும் எதுவும் தகவல் தெரியவில்லை. இவருடைய மனைவி முன்னால் இறந்துவிட்டிருந்தார். தனியாகத்தான் இருந்தார்”

”நான் விசாரித்துக் கொண்டே இருந்தேன்” என்றார் மூர்த்தி “ஒருவருடம் கழித்து தான் இவருடைய கடிதம் ஒன்று இவர் தங்கைக்கு வந்தது. அந்த கடிதத்திலிருந்த விலாசத்தை தெரிந்து கொண்டு நேராக இங்கே வந்துவிட்டேன்” என்றார். நான் அவர் என்ன சொல்லப்போகிறார் என்பதை எதிர்பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன். “நான் வந்து இவளை அடித்தேன். அவள் என்னைத் திருப்பி அடித்து என்னுடன் வரமாட்டேன் என்று சொன்னாள். நான் கெஞ்சினேன். காலில் விழுந்து அழுதேன் என்னை கைவிட்டுவிட வேண்டாம் என்று சொன்னேன்”

“அவள் என்ன சொன்னா?” என்றேன். “பெண்களின் மனம் இறுகிவிட்டால் ஒன்றுமே செய்ய முடியாது சார். இரும்பு போல. ஈவு இரக்கம் ஒன்றும் இல்லை” என்றார் மூர்த்தி. “அவர் ஒன்றும் சொல்லவில்லையா?” என்றேன். “அவள் வந்தால் கூட்டிக் கொண்டு போ எனக்கொன்றும் பிரச்னையில்லை என்று சொன்னார். எனக்கு வேறு ஒன்றும் தெரியவில்லை. நான் இரண்டு நாட்கள் அந்தக் கடைக்கு வெளியே சாலையில் ஒரு கல்லிலே தான் அமர்ந்திருந்தேன். இரண்டாவது நாள் அவளே வெளியே வந்து என்னைக் கூப்பிட்டு உட்காரவைத்து சப்பாத்தியும் டாலும் தந்தாள். நான் அதை சாப்பிட்டுவிட்டு அழுதேன் அவள் இங்கேயே இருந்து கொள் என்று சொன்னாள். நான் சரி என்று சொன்னேன்.”

“உங்கள் மனைவியாகவா இருக்கிறாள்?” என்றேன். “இல்லை சார் நான் அவர்கள் வீட்டு வேலையாளாக இருக்கிறேன். அவருக்குத்தான் மனைவியாக இருக்கிறாள். ஆனால் நான்தான் இங்கே சமையல் பரிமாறுதல் எல்லாத்தையும் பார்த்துக் கொள்கிறேன். நான் வந்த பிறகு தான் வியாபாரம் நன்றாக நடக்கிறது. எனக்கெல்லாம் ஒரு குறையுமில்லை சார். வேட்டி துணியெல்லாம் எடுத்துக் கொடுப்பார்கள். நல்ல சாப்பாடு. அவள் மிகவும் அன்பாகத்தான் இருக்கிறாள்” என்றார்.

“அவர்களுக்கு குழந்தைகள் இருக்கிறதா?’ என்று கேட்டேன். “நான் வந்த பிறகு இரண்டு பெண் குழந்தைகள் பிறந்தன. மூத்த குழந்தை மூன்றாம் வகுப்பு படிக்கிறது. சின்னக்குழந்தைக்கு ஒருவயது” என்றார். “நீங்கள் அவளிடம் அன்பாகத்தான் பேசியது போலத் தெரிந்தது” என்றேன். “ஆமாம், அவர்கள் என்னை நன்றாகத்தானே பார்த்துக் கொள்கிறார்கள். நான் மிகவும் அன்பாகத்தான் இருக்கிறேன். அந்தக் குழந்தைகளை நன்றாகத்தான் பார்த்துக் கொள்கிறேன். மூத்தவளை ஒவ்வொரு நாளும் நான் தான் பள்ளிக்கு கொண்டு சென்று விட்டு கூட்டிக்கொண்டு வருகிறேன். சிறிய குழந்தையை இரவில் என் பக்கத்தில் படுக்கவைத்து தூங்குவதுண்டு” என்றார்.

நான் அவர் என்னிடம் இதையெல்லாம் சொல்வதற்காகத்தான் வந்திருக்கிறார் என்று தெரிந்து கொண்டேன். எப்படி இதை புரிந்துகொள்வது என்று எனக்குத் தெரியவில்லை. அவர் சொல்லாத ஏதோ அதில் இருந்தது. திடீரென்று அவர் “பிள்ளைக இருக்கில்ல சார்? இல்லேன்னா எப்பவோ விட்டுட்டு போயிருப்பேன். இந்தப்பிள்ளைகளால் தான் என் வாழ்க்கைக்கு அர்த்தமே வந்திருக்கிறது. நான் கடுமையாக வேலை செய்வதே இந்தப் பிள்ளைகள் நன்றாக இருக்கவேண்டுமென்பதற்காகத்தான்” என்றார். அப்போது அவர் கண்கள் கலங்கின.

நான் அவரிடம் விடைபெற்றுக் கொண்டு டெல்லிக்கு ரயில் ஏறினேன். நெடுநாட்கள் அவரது முகம் நினைவில் இருந்தது. எனக்கு குழந்தைகள் பிறந்தபோது தான் நான் ஒன்றை உணர்ந்தேன். பெண்ணுக்குள் இருப்பதற்கு சமானமான அன்னை ஒருத்தி ஆணுக்குள்ளும் இருக்கிறாள். ஆண்களை இவ்வாழ்க்கையில் கட்டிப்போட்டிருப்பது எது? அந்த தாய்மைதான்.

நோயின்றி வாழமுடியாதா? - மூ.இராமகிருட்டிணன். தமிழ்நாட்டின் முதல் இயற்கை வாழ்வியல் விஞ்ஞானி. உலக நல்வாழ்வு ஆசிரமம், சிவசைலம்
மறுபிறவி உண்டா? - 
மறுபிறவி என்பதே கிடையாது. அடுத்த ஜென்மத்தில் கழுதையாகப் பிறப்பாய், நாயாகப் பிறப்பாய் என்பதெல்லாம் ஏமாற்று வேலை; மூடநம்பிக்கை. மனிதன் தன் சந்ததி வழியாக அவன் கூறுகளை, மரபணுக்களை அவன் வாழ்நாளிலேயே பகுதி, பகுதியாகப் பிறவி எடுக்கிறான். உங்களுடைய நன்மைகளும், தீமைகளும் உங்கள் குழந்தை வழியாகப் பிரதிபலிக்கும். நீங்கள் உங்கள் இயல்பையெல்லாம் அங்குத் திணிக்கிறீர்கள். அதில் உங்கள் முகம், தோற்றம், நீங்கள் செய்த அக்கிரமங்களுக்கான வேதியியல் அமைப்பு இதெல்லாம் உங்கள் மகனை, பேரனை, அருகிலிருக்கும் உங்கள் மனைவியைக் கூடத் தாக்கும். அதிகமாகப் பாதிப்பது நமது நேரடிச் சந்ததியினரை. ஆக, நாம் நமது இயல்புகளை, எண்ணங்களை நமது சந்ததி வழியாக நாம் இருக்கும் பொழுதே மறுபிறவியாகக் காண்கிறோம்.

பூர்வஜென்ம பலன் என்பது பற்றி..
உங்கள் தாய், தந்தையர், மூதாதையர் நல்ல உணவுகள் உண்டு ஆரோக்கியமாக வாழ்ந்திருந்தால் நீங்கள் நலமாக இருப்பீர்கள். உங்கள் சந்ததி நோயாளியாக இருந்திருந்தால் மரபு வழி நீங்களும் நோயாளி ஆவீர்கள். இவைதாம் பூர்வ ஜென்ம பலன் என்பது. வேறு எதுவும் அல்ல.

ஒப்புமை
“பொன்போற் புதல்வனோடு” (ஜங். 265.4)
”பொன்போற் புதல்வர்ப் பெறாஅ தீரும்” (புறநா. 9:4)
“நம்பொருள்நம் மக்களென்று நச்சி” (சம்பந்தர். சீகாழித் திருவிராகம், 1)

குறிப்பு: பொருள் என்னும் சொல்லுக்கே மகன் என்னும் பொருள் உண்டு. “தாரகனைப் பொருது பொன்றுவித்த பொருளினைமுன் படைத்துகந்த புனித” (தேவாரம்)

மேலும்: அஷோக் உரை

நன்மக்கள் தம்மக்கள். ஆதலால் அவர்களும் நம் பொருள் என்று உணர்க.
நாம் எவ்வளவு பொருள் ஈட்டிப் எதிரியின் செறுக்கை அறுக்கலாம். ஆனால் அவை எல்லாம் சிறிது காலத்திற்கு மட்டும் தான் என்பதையும் நிலைவில் கொள்க.  நமது உண்மையான பொருள் நமது பிள்ளைகளை. அவர்களை சான்றோன் ஆக்குவது நமது கடமை.

7/G ரெய்ன்போ காலனி (7/G Rainbow Colony) திரைப்படத்தில் ஒரு வசனம் வரும். “இனி எவனாவது கேப்பான் யேன் உன் பையன் தண்டமா இருக்கான்னு”. அந்தக் காட்சியையும், அதில் வரும் மேற்சொன்ன வசனத்தையும், “தம்பொருள் என்பதம் மக்கள்”, “செய்க பொருளை செறுநர் செருக்கறுக்கும்” திருக்குறள்களையும் தொடர்புப்படுத்திப் பார்த்தால் நமக்கான கடமைகளில் தெளிவுப் ஏற்படுவது உறுதி.




நாம் பைசா பைசாவாக சேர்த்து வைத்து பிள்ளைகளுக்கு கொடுத்துவிட்டு செல்லும் செல்வம் செல்வம் அல்ல என்பதை கீழ்க்காணும் பத்திகளில் எழுத்தாளர் ஜெயமோகன் கூறியுள்ளதை காணலாம் (முழுக் கட்டுரையை - திரள் தலைப்பில் வாசிக்கவும்)
ஆரல்வாய்மொழி தம்புரான் விளையாட்டு திருவிழாவில் பலநூறு இளைஞர்கள் தசை தெறிக்க எடையைத் தூக்கி இரவெல்லாம் துள்ளி ஆடுவதைப்பார்க்கையில் அந்த தசை வல்லமையும் உள எழுச்சியும் சற்றும் பயனின்றி அங்கு சிதறி அழிவதாக ஒரு நவீன உள்ளத்துக்குத் தோன்றும். அவர்களின் ‘காட்டு மனநிலை’யுடன் இணையாமல் நாசூக்காக விலகி நிற்பவன் நான் என எண்ணிக்கொள்வான்.  அந்த மனநிலையை உடைப்பதுதான் முதலில் செய்ய வேண்டியது இங்கு வாழ்வது என்பது நுகர் பொருட்களைத் தேடிக்கொள்வதன் பொருட்டும், பைசா பைசாவாக சேர்த்து மிஞ்சியவற்றை மற்றவர்களுக்குக் கொடுத்துவிட்டு செல்லும்பொருட்டும் மட்டும் அல்ல.

தான் பயனுள்ள முறையில் மட்டுமே தன் உழைப்பையும் பொழுதையும் செலவழிக்கிறேன் என்று எண்ணிக்கொள்பவர் சற்று திரும்பி தன் வாழ்க்கையை] பார்க்கட்டும். நாளென மணியென பொழுதென செலவிட்டு ஈட்டும் பொருளை வைத்து தான் என்ன செய்கிறோம் என கணக்கிடட்டும். ஒரு மாத காலம் ஒரு நாளைக்கு பத்து மணி நேரம் வீதம் உழைப்பவன் அதில் கிடைக்கும் ஒன்றேகால் லட்ச ரூபாயில் ஒரு ஆப்பிள் செல்போன் வாங்குகிறான். அந்த கருவி அளிக்கும் மிக மெல்லிய மகிழ்ச்சி மற்றும் சிறு ஆணவநிறைவுக்காக அவன் அளிக்கும் உழைப்பு ஏறத்தாழ இருநூற்று ஐம்பது மணி நேரம். திருவிழாவில் களியாடும்  ஓர் இளைஞனிடம் இதை இவ்வகையில் எடுத்துச்சொன்னால் அது அவனுக்கு முழுப் பைத்தியக்காரத்தனமாகத் தோன்றக்கூடும். நம் வாழ்வின் இந்த கிறுக்குத்தனம் நம் கண்ணுக்குப்படுவதில்லை.

இருபது ஆண்டுகள் எந்த மகிழ்வும் இல்லாமல் எல்லாப்பொழுதையும் வெற்று உழைப்பிலே செலவழிக்கும்போது அதன் விளைவாக ஓரிரு கோடிகளைச் சேர்த்து மைந்தர்களுக்கு விட்டுச்செல்லும்போது மிகப்பயனுறு முறையில் வாழ்கிறோம் என்று எண்ணிக்கொள்கிறோம் .நாம் மகிழ்ச்சியாக ஒருநாள் இருப்பது வீண் செலவென்றோ வீண் பொழுதென்றோ எண்ணுகிறோமென்றால் நமது மூளை எவ்வாறு எதன்பொருட்டு பழக்கப்படுத்தப்பட்டிருக்கிறது? உண்மையில் இந்த அதீத முதலாளித்துவம் உழைப்பு பொருளீட்டல் அப்பொருளை நுகர்பொருளில் செலவழித்தல் ஆகிய மூன்றும் மட்டும் பயனுறு செயல் மற்ற அனைத்துமே வீணானதென்று நமக்கு சொல்கிறது.

நான் முதல் முறையாக திரைத்துறை பணிகளுக்காக நட்சத்திர விடுதிகளுக்குச் சென்று தங்கத்தொடங்கிய போது அடைந்த முதல் துணுக்குறலே அதுதான். திரும்பத்திரும்ப நடுத்தர வர்க்கத்திடமும் உயர்நடுத்தர வர்க்கத்திடமும் உழைத்துக்கொண்டே இருக்கவும், சிந்தாமல் சிதறாமல் பணம்சேர்த்து நுகர்பொருள் வாங்கி வாழவும், எஞ்சியவற்றை மைந்தர்களுக்குக் கொடுத்துவிட்டு செல்லவும் சொல்கிறார்கள். அது மட்டும் தான் வாழ்வின் ஒரே இலக்கும் சாரமும் என்று நம்மிடம் சொல்கிறார்கள். அப்படிச் சொல்லும் நவமுதலாளித்துவப் பண்பாட்டின் உச்சியில் அமர்ந்திருப்பவர்கள் தாங்கள் அதைச் செய்வதில்லை. அவர்கள் பெரும்பாலான நாட்களை களியாட்டுகளுக்கு செல்வழிக்கிறார்கள். கீழ்நிலைக் களியாட்டுகளிலிருந்து உயர்கலை சார்ந்த, உயர்இலக்கியம் சார்ந்த களியாட்டுகள் வரை திளைக்கிறார்கள். நம்மிடம் அவர்கள் சொல்வது அவர்களுக்கு பொருந்தும் விதி அல்ல என மெய்யாகவே நம்புகிறார்கள்.

ஆக அவர்கள் உருவாக்கிய உலகுதான் நம்மிடம் சொல்கிறது உழைப்பு மட்டுமே வாழ்க்கையின் பொருள் என்று. அவ்வுழைப்பின் பணத்தால் அவர்கள் விற்பதை வாங்குவதே நாம் செய்யவேண்டியது என்று. அவர்கள்  அவ்வாறு களியாட்டில் வாழும் பொருட்டு நாம் உழைக்கவேண்டும் என்கிறார்கள். பல்லக்குத்தூக்கிகளுக்கும் பல்லக்கில் அமர்ந்திருப்பவர்களுக்கும் வெவ்வேறு வாழ்க்கை நெறிகளையே நம் சமூகம் கூறுகிறது. பல்லக்கில் தூக்கி சுமப்பதே வாழ்வின் உயரிய இன்பம் என்று நம்மைச்சூழ்ந்திருப்போர் பயிற்றுவிக்கப்பட்டிருக்கிறார்கள். அதை நம்பி அவ்வாழ்க்கையை அவர்கள் மேற்கொண்டிருக்கிறார்கள்.

அதன்பின்னர் தான் நான் இதைச் சொல்ல ஆரம்பித்தேன். இந்த மொத்த அமைப்பையும் உங்களால் இப்போது மாற்ற முடியாது. இதில் நீங்கள் உங்கள் வழியை முழுமையாகச் செதுக்கிக்கொள்வதும் பெரும் சிக்கல். மக்களை உழைப்பிலேயே கட்டிப்போடும்பொருட்டு இங்கே பொருளியல்நிலையின்மையை ஒவ்வொருவருக்கும் உருவாக்கி அளித்திருக்கிறார்கள். எக்கணமும் நாம் நடுத்தெருவில் நிற்க நேரலாம். தலைக்குப்பின் கூர்வாள் என அந்த நிலையின்மை காத்திருக்கிறது. ஆகவே உழைப்பதும், ஈட்டுவதும், சேமிப்பதும் இன்றியமையாததே. ஒருபோதும் அதை தவிர்த்துவிடாதீர்கள். ஆனால் களியாட்டு என்பதும் மகிழ்வென்பதும் மிக முக்கியமானவை. எவ்வளவு முடியுமோ அவ்வளவு அவற்றை நோக்கிச் செல்லுங்கள்.

நான் கீழ்நிலைக் களியாட்டுகளை பரிந்துரைப்பதில்லை. இங்கே களியாட்டு என்றாலே இன்று குடிதான். கண்மண் தெரியாத குடி. அத்தகைய களியாட்டுகள் உங்கள் குற்ற உணர்வைத் தூண்டி மேலும்  துயரை நோக்கி இட்டுச் செல்கின்றன. கீழ்நிலைக்களியாட்டுகள் என்பவை எவை? யார் அவற்றை கீழ்நிலைக்களியாட்டுகள் என்று சொல்ல முடியும்?. ஒரு வரையறையாக இவ்வாறு  சொல்லலாம். எவை நமது நுண்ணுணர்வை அறிவுக்கூர்மையை மழுங்கடிக்கின்றனவோ அவை கீழ்நிலைக்களியாட்டுக்கள். எவை நம் நுண்ணுணர்வை நமது அறிவை கூர்மையாக்கி மகிழ்விக்கின்றனவோ அவை உயர்நிலைக்களியாட்டுகள். பயணங்கள், நூல்கள், பண்பாட்டு விழாக்கள், கலைநிகழ்ச்சிகள் ஆகியவற்றுடன் திருவிழாக்களும் உயர்நிலைக்களியாட்டுகள்தான்.

ஏனென்றால் திருவிழாக்கள் பிற களியாட்டுகள் உள்ளடக்கி எழுந்த மாபெரும் நிகழ்வுகள், இன்றும் தமிழகத்தில் பெரும் திருவிழாக்கள் நிகழ்ந்துகொண்டிருக்கின்றன. அவற்றைப்பற்றி கற்றோர், சற்று மேம்பட்டவர் என்று தன்னை நினைத்துக்கொண்டிருப்பவர்கள் அறியாதிருக்கிறார்கள். அத்திருவிழாக்களை அறியும்போது, அவற்றுடன் உளம் கரைந்து மகிழும்போது மிகப்பெரிய களியாட்டொன்றை நாம் அடைகிறோம். அவற்றில் கலந்து கொள்ளும் உளநிலை தனக்கு இல்லை என்பதைப்போல் பொய் ஒன்றுமில்லை. அப்படியெல்லாம் எந்த அறிவுஜீவியும் இங்கே சார்த்ரும் ஹைடெக்கருமாக இருத்தலியல் துயரில் எரிந்துகொண்டிருக்கவில்லை.

அந்த உளநிலை இல்லாத எவருமில்லை. எவரும் தன்னுள் உள்ள சிறுவர்களை முற்றாக இழந்தவர்கள் அல்ல. ஆரல்வாய்மொழியில் நான் கலந்துகொண்ட விழாவில் எழுபதும் எண்பதும் வயதானவர்கள் தங்களை மறந்து களியாடுவதைக் கண்டேன். அவர்களின் உள்ளிருந்து அந்த சிறுவன் இயல்பாக வெளிவருகிறான். அவனை எவரும் முற்றாக இழப்பதில்லை. அவன் வெளிவருவதற்கான தடைகளென்ன என்று பாருங்கள் அந்த தடைகளை மட்டும் அடையாளம் கண்டுவிட்டாலே போதும்.

பெரும்பாலான தருணங்களில்  அந்த விலக்கம் வெறும் எளிய அகங்காரம். சலிப்பூட்டும் சிறு பாவனை. அவ்விரண்டையும் களைந்து எனது அனைத்து தகுதிகளுடனும் நான் இங்கிருக்கும் பல்லாயிரம் பேரில் ஒருவன் மட்டுமே என்றும், இங்கு ஆயிரம் ஆண்டுகளாக வாழ்ந்து திகழ்ந்து மறைந்த பல்லாயிரவர்களில் ஒருவன் மட்டுமே என்றும் ஆகும்போது நான் விடுதலை அடைகிறேன்.

ஆரல்வாய்மொழி என்னும் அந்த சிற்றூரை பார்த்துக் கொண்டிருக்கையில் எண்ணிக்கொண்டேன். இது இந்த பத்து நாள் ஒரு உயர்நிலையில் இருக்கும். அப்போது இங்கே அன்றாடத்தில் இருக்கும் ஆயிரம் கணக்குகள் இல்லை. சோர்வுகளும்  கசப்புகளும் இல்லை. இந்தப்பத்து நாள் இங்கு எழுவது இதுவே உருவாக்கிக் கொண்ட வாழ்க்கையின் உச்சநிலை. மீண்டும் ஒரு அன்றாட வாழ்க்கையை நோக்கி இது செல்லும். மீண்டும் மாறாச் சுழறின், ஆனால் அப்போதும் ஆழத்தில் ஓர் எதிர்ப்பார்ப்பு இருந்து கொண்டிருக்கும், அடுத்த திருவிழா வரவிருக்கிறது.

கிராமங்களின் வாழ்க்கையே அங்கு நிகழும் திருவிழாக்களால் பகுக்கப்பட்டு, கால அடையாளங்களையே வெவ்வேறு திருவிழாக்களைக்கொண்டு நிகழ்வதைப்  பார்க்கலாம். ஒருவர் தனது வாழ்க்கையையே வெவ்வேறு திருவிழாக்களைக்கொண்டு அடையாளப்படுத்துகிறார் என்றால் அவர் எத்தனை மகிழ்வுக்குரிய ஒரு வாழ்விலிருக்கிறார் என்று எண்ணி வியக்கிறேன். நேர்மாறாக சிலநாட்களுக்கு முன் ஒரு சென்னைவாழ் ஊழியரிடம் பேசிக்கொண்டிருந்தேன். மொத்த கடந்தகாலத்தையும் அவர் வெள்ளங்கள், போராட்டங்கள், தேர்தல்கள் போன்ற நெருக்கடிகளைக் கொண்டே பகுத்து நினைவுகூர்கிறார் என்பதை கண்டேன். ஊடகங்கள் உருவாக்கி அளித்த செய்திகளால் அவர் தன் வாழ்க்கையை நிறைத்திருந்தார்.

நான் என் வாழ்க்கையை திரும்ப எண்ணும்போது தித்திக்கும் நினைவுகளைக்கொண்டு முகந்து அள்ளவேண்டும் என எண்ணிக்கொள்கிறேன்.

பரிமேலழகர் உரை
தம் மக்கள் தம் பொருள் என்ப - தம் புதல்வரைத் தம் பொருள் என்று சொல்லுவர் அறிந்தோர்; அவர் பொருள் தம் தம் வினையான் வரும் - அப்புதல்வர் செய்த பொருள் தம்மை நோக்கி அவர் செய்யும் நல்வினையானே தம்பால் வரும் ஆதலான். ('தம்தம் வினை' என்புழித் தொக்கு நின்ற ஆறாம் வேற்றுமை, 'முருகனது குறிஞ்சிநிலம்' என்புழிப் போல உரிமைப் பொருட்கண் வந்தது. பொருள் செய்த மக்களைப் 'பொருள்' என உபசரித்தார். இவை இரண்டு பாட்டானும் நன்மக்களைப் பெற்றார் பெறும் மறுமைப் பயன் கூறப்பட்டது.

மணக்குடவர் உரை
தம்முடைய பொருளென்று சொல்லுவர் உலகத்தார் தம்மக்களை: அம்மக்களுடைய பொருள் தத்தமுடைய வினையோடே கூடவருதலான்.

மு.வரதராசனார் உரை
தம்மக்களே தம்முடைய பொருள்கள் என்று அறிஞர் கூறுவர். மக்களாகிய அவர்தம் பொருள்கள் அவரவருடைய வினையின் பயனால் வந்து சேரும்.

சாலமன் பாப்பையா உரை
பிள்ளைகளைத் தம் செல்வம் என்று அறிந்தோர் கூறுவர். அப்பிள்ளைகள் உள்ளபடியே செல்வமாவது அவரவர் செய்யும் நற்செயல்களால் அமையும்.

குறளும் பொருளும் - பா.ராகவன் உரை
நல்லதே செய்தால் நல்ல பிள்ளைகள் பிறப்பர்.

குழந்தைகளிடம் நல்ல பழக்கங்கள் வளர... இந்த சின்ன சின்ன தவறுகளை செய்யாதீர்கள் பெற்றோர்களே!
சின்னச் சின்ன விஷயங்களின் மூலம் பெரிய மாற்றத்தை குழந்தைகளிடம் நாம் காண முடியும். எதையும், என்றும் குழந்தைகளிடம் கட்டாயப்படுத்தித் திணிக்க முடியாது என்பதை மனதில்கொள்ள வேண்டும்.

``குழந்தைகளை `வழிக்குக் கொண்டு வருவது' எப்படி என்று பெற்றோரை கேட்டால், பெரும்பாலானவர்கள் `வாய்ப்பே இல்லைங்க' என்பார்கள். 5 வயதுக்கு உட்பட்ட குழந்தைகள் தங்களின் 75% பழக்கவழக்கங்களை, தாங்கள் பார்க்கும் விஷயங்கள் மூலமாக மட்டுமே கற்றுக்கொள்கிறார்கள். எனவே, ஐந்து வயதுக்குள் அவர்களை செம்மைப்படுத்துவதன் மூலம் அவர்களிடம் நல்லொழுக்கப் பண்புகளை வளர்க்க முடியும்'' என்கிறார் மதுரையைச் சேர்ந்த மனநல மருத்துவர் தீப். டாக்டர் சொல்லும் முக்கிய ஆலோசனைகளை டேக் நோட் பெற்றோர்களே...

சொல்லாதீர்கள்... செய்துகாட்டுங்கள்!
``குழந்தைகள் சொல்லிக்கொடுத்துக் கற்றுக்கொள்வதைவிட, தாங்கள் பார்க்கும் விஷயங்கள் மூலம்தான் அதிகம் கற்றுக்கொள்கிறார்கள். அதனால், உங்கள் குழந்தைகள் என்னென்ன நல்ல பழக்கவழக்கங்களை கடைப்பிடிக்க வேண்டும் என்று நீங்கள் நினைக்கிறீர்களோ, அவற்றை நீங்கள் முதலில் பின்பற்ற வேண்டும். தினமும் காலையில் எழுந்ததும் குழந்தை நேராகப் பல் துலக்கச் செல்ல வேண்டும் என்றால், பெற்றோர்களும் அதைச் செய்ய வேண்டும். ஆம்... உங்கள் குழந்தை எப்படியெல்லாம் இருக்க வேண்டும் என்று நினைக்கிறீர்களோ, அப்படியெல்லாம் நீங்கள் முதலில் இருக்க வேண்டும் அல்லது மாற வேண்டும்.

குழந்தைகள் மற்றவர்களிடம் மரியாதைக் குறைவாக நடந்துகொள்கிறார்களா?
`இப்ப இருக்குற குழந்தைங்க எல்லாம் பெரியவங்களை மதிக்கிறதே இல்லங்க' என்று பலரும் புலம்புவதைக் கேட்கிறோம். இது எங்கிருந்து தொடங்குகிறது? குழந்தைகளிடம் பெற்றோர் பேசுவதை மட்டுமே அவர்கள் கவனிப்பதில்லை, பெற்றோர் யாரிடமெல்லாம், எப்படியெல்லாம் பேசுகிறார்கள் என்பதையும் அவர்கள் கவனிக்கிறார்கள். நீங்கள் உங்கள் பெற்றோரிடம் கோபமாகப் பேசுவது, துணையிடம் அலட்சியமாகப் பேசுவது, துணையின் பெற்றோரை தரக்குறைவாகப் பற்றிப் பேசுவது, போனில் கத்தி பேசுவது, வேலையாட்களிடம் அதிகாரமாகப் பேசுவது... இப்படி அனைத்தையும் குழந்தைகள் கவனிக்கிறார்கள். உங்கள் வார்த்தைகளைத்தான் அவர்கள் பிரதிபலிக்கிறார்கள். எனவே, எப்போதும் நாகரிகமான, பண்பான வார்த்தைகளையே பேசுங்கள்.

செலவிட வேண்டியது பணத்தை அல்ல, நேரத்தை!
முன்பு கூட்டுக் குடும்பங்கள் இருந்தபோது, பலதரப்பட்ட மனிதர்களுக்கு மத்தியில் வாழ்ந்த குழந்தைகள், ஒவ்வொருவரிடமும் பல வாழ்க்கை பாடங்களைக் கற்றுக்கொண்டார்கள். தாத்தா, பாட்டியின் நீதிக்கதைகள் அவர்களை நல்வழிப்படுத்தின. பெரியப்பா, சித்தப்பா குழந்தைகளுடன் சேர்ந்து விளையாடியது அவர்களுக்கு `சோஷியல் கெட்டுகெதர்'ரை இயல்பாகக் கற்றுக்கொடுத்தது. காலையில் சண்டையிட்டுக்கொள்ளும் மாமாவும் அத்தையும் மாலையில் சமாதானமாகும்போது, கோபமும் ஈகோவும் ஈசல்போல குறை ஆயுள்கொண்டவையாக இருக்க வேண்டும் என்பதைப் புரிந்துகொண்டார்கள்.

ஏன் நாம் அந்த வாழ்க்கைமுறையை விட்டு வெளியே வந்து, நியூக்ளியர் குடும்பங்களாக மாறினோம்? ``எங்களுக்கு ப்ரைவஸி வேண்டும். நன்றாகச் சம்பாதித்து எங்கள் குடும்பத்தை நன்றாகக் கவனிக்க வேண்டும், குழந்தைகளை நன்றாக வளர்க்க வேண்டும்" என்பார்கள் பலர். ஆனால், குழந்தையின் எதிர்காலத்தைக் காரணம் காட்டி தனிக்குடித்தனம் வந்த எத்தனை பெற்றோர்கள், தங்கள் குழந்தைகளுக்காக, குழந்தையுடன் நேரத்தைச் செலவிடுகிறார்கள்?

பணத்தை செலவு செய்து கிண்டர் கார்டனில் சேர்த்துவிட்டால், குழந்தை அனைத்தையும் கற்றுக்கொள்ளும் என்று நினைப்பது தவறு. முன்பு, கூட்டுக்குடும்பத்தில் இருந்த 10 பேர் கற்றுக்கொடுத்த அனுபவக்கல்வியை, இப்போது வழங்க வேண்டிய பொறுப்பு பெற்றோர் இருவரிடம் மட்டுமே சேர்கிறது. அதற்கு, அவர்கள் குழந்தையுடன் தங்கள் நேரத்தை செலவு செய்துதானே ஆக வேண்டும்? எனவே, குழந்தைகள் சமர்த்தாக வளர அவர்களுடன் நீங்கள் அதிக நேரம் செலவிட்டு, நல்ல பழக்க, வழக்கங்களைக் கற்றுக்கொடுக்க வேண்டும்.

உரையாடல்களுக்கு முக்கியத்துவம் கொடுக்கும் க்வாலிட்டி டைம் அவசியம்!
`ஆனா நான் என் குழந்தைகூட அதிக நேரம் செலவிடுறேனே டாக்டர்...' என்பார்கள் பலர். விசாரித்தால், `நான்தான் அவனை ஸ்கூலுக்குக் கூட்டிட்டுப் போய்விட்டு கூட்டிட்டு வர்றேன், ஹோம்வொர்க் சொல்லிக் கொடுக்குறேன்' என்பார்கள். தினசரி குறைந்தது ஒரு மணிநேரமாவது அவர்கள் படிப்பை ஒதுக்கி வைத்துவிட்டு, பிள்ளைகளுடன் செலவிடுங்கள். மேலும், அப்பாவும் அம்மாவும் குழந்தையின் முன்னால், இன்றைய நாள் எப்படி இருந்தது, என்னவெல்லாம் நடந்தது என்று சகஜமாகப் பேசுங்கள். இதைப் பார்த்து வளரும் குழந்தையும் தாமாகவே அனைத்தையும் உங்களிடம் பகிர ஆரம்பிக்கும். குறைந்தபட்சம் தினமும் இரவு உணவையாவது அனைவரும் ஒன்றாக அமர்ந்து உண்ணுங்கள். ஒன்றாக என்றால், டிவி பார்த்துக்கொண்டு உண்பது அல்ல. ஒருவருக்கொருவர் பேசியபடி உண்பது. குழந்தையிலேயே இந்தப் பழக்கத்தை ஏற்படுத்திவிட்டால், பதின் வயதில், `என்ன கேள்வி கேட்டாலும் கடுப்படிக்கிறானே' என்ற புலம்பலை நீங்கள் தவிர்க்கலாம்.

அந்த மூன்று ஒழுக்கங்கள்!
வளர்ந்த நாடுகளில், குறைந்தது 4 வயது வரை குழந்தைகள் வீட்டில் பெற்றோரிடம் அனுபவக் கல்வியைக் கற்க வேண்டும் என்று தீர்மானமாக இருக்கின்றார்கள். குழந்தைகள் சமூக ஒழுக்கத்தைப் (Social values) பற்றி பள்ளியில் தெரிந்துகொள்வதற்கு முன், தன் குடும்பத்தைப் பற்றியும், தன் குடும்பத்தில் இருப்பவர்களின் எதிர்பார்ப்பைப் பற்றியும் (Family values) மற்றும் சுய ஒழுக்கத்தையும் (Personal values) தெரிந்துகொள்வது அவசியம். இதுதான் நம் வீடு, இங்கு நாம் எப்படி இருக்க வேண்டும், நம்மால் காரில் செல்ல முடியாது பைக்கில்தான் செல்ல முடியும் என்பது போன்ற விஷயங்களை வீட்டில் குழந்தைகளுக்குக் கற்றுக்கொடுக்க வேண்டும்.

இப்படி, வீட்டின் இயல்பை குழந்தைகளுக்கு உணர்த்துவதன் மூலம், `நம் வீட்டில் பொருள்கள் கலைந்திருக்காது, நாமும் நம் விளையாட்டுப் பொருள்களை அடுக்கி வைத்துவிட வேண்டும்' என்பது போன்ற சுய ஒழுக்கப் பழக்கங்களைக் கற்றுக்கொள்வார்கள்.

இப்படி, Family values மற்றும் Personal values இவை இரண்டின் அஸ்திவாரமும் ஸ்திரமாக இருக்கும்போது, வெளியே கற்கும் Social values-ம் இணைந்து குழந்தைகள் சரியாக வளர்வார்கள். முதல் இரண்டு வேல்யூகளையும் 4 வயதுக்குள் சரியாகக் கற்றுக்கொடுக்காமல் நேரடியாக பள்ளியில் சேர்க்கும்பட்சத்தில், அங்கே உடன் இருக்கும் குழந்தைகள், ஆசிரியர் சொல்வதையே குழந்தை பின்பற்றத் தொடங்குகிறார்கள்.

அம்மா, அப்பா ஒற்றுமை முக்கியம்!
குழந்தைக்கு, அம்மா, அப்பா இருவரும் சமம்தான். அம்மா சொன்னால் அப்பா கேட்பார் என்றும், அப்பா சொன்னால் அம்மா கேட்பார் என்றும் பழக்கப்படுத்துவது அவசியம். அம்மா நோ சொன்னால் உடனே அப்பாவை தாஜா செய்து வேண்டியதை சாதித்துக்கொள்வது, அப்பா மறுத்தால் அம்மாவிடம் அனுமதி வாங்குவது என்று அவர்களை பழக்கினால், அது காலம் முழுவதும் தொடரும் பிரச்னையாக மாறிவிடும்.

பெற்றோர்களுக்குள் முரண்பாடுகள் இருந்தாலும் அதைக் குழந்தை முன் காட்டிக்கொள்ளக் கூடாது. அப்பா திட்டினால், உடனே அம்மா, அப்பாவைத் திட்டிவிட்டு குழந்தையை சமாதானப்படுத்துவது கூடாது. `அப்பாக்கு கோபம் வர்ற மாதிரி நீ ஏன் நடதுக்கிற, அதனாலதான் அப்பா திட்டினாங்க, இனிமே பண்ணாத' என்று குழந்தைக்குப் புரிய வைக்க வேண்டும்.

மேலே குறிப்பிட்டிருக்கும் சின்னச் சின்ன விஷயங்களில் கவனம் செலுத்தினால், சின்ன சின்ன தவறுகளைத் தவிர்த்தாலே போதும்... குழந்தைகளிடம் பெரிய மாற்றத்தைக் காண முடியும். குழந்தைகளிடம் என்றுமே கட்டாயப்படுத்தி ஒரு விஷயத்தை திணிக்க முடியாது என்பதை மனதில்கொள்ள வேண்டும். நீங்கள் விரும்பும்படி உங்கள் குழந்தை இருக்க வேண்டும் என்றால், நீங்கள் முதலில் அதற்கேற்ப நடந்துகொள்ள வேண்டும்'' என்கிறார் டாக்டர் தீப்.

English Meaning - As I taught a kid - Rajesh
Our true or real asset is actually our children. Other assets such as money, land, properties, fame, reputation etc are not real assets. Because they can deteriorate any time. They are meaningless things.
Our children's value comes from our actions, our work, our conduct etc. Hence, if we conduct ourselves as per Dharma, by doing our duties and responsibilities in right way with integrity and by teaching and following the right values, our children will also follow the same (because actions speaks louder than words). We are responsible for our children. It is up to us to make our children better than us. 
Remember "அன்புநாண் ஒப்புரவு கண்ணோட்டோம் வாய்மையோடு ஐந்துசால் ஊன்றிய தூண்" and தம்மின்தம் மக்கள் அறிவுடைமை மாநிலத்து மன்னுயிர்க் கெல்லாம் இனிது. 

Also, it is important for kids to get better than their parents because there is greatness in becoming better. It is important to make 0 to 1, 1 to 2, 2 to 3 etc rather 1 staying 1 or reducing to 0.  

Questions that I ask to the kid
What is the true asset / real asset of a person?
How are our true assets shaped up? (true assets are kids. they are shaped based on our actions)


பொருளல்ல வற்றைப் பொருளென்று உணரும்

குறள் 351
பொருளல்ல வற்றைப் பொருளென்று உணரும் 
மருளானாம் மாணாப் பிறப்பு.
[அறத்துப்பால், துறவறவியல், மெய்யுணர்தல்]
(For meaning in English, scroll to the bottom of this post)

பொருள்
பொருள் - சொற்பொருள்; செய்தி; உண்மைக்கருத்து; செய்கை; தத்துவம்; மெய்ம்மை; நன்குமதிக்கப்படுவது; அறிவு; கொள்கை; அறம்; பயன்; வீடுபேறு; கடவுள்; பலபண்டம்; பொன்; மகன்; தந்திரம்; முலை; உவமேயம்; அருத்தாபத்தி; அகமும்புறமுமாகியதிணைப்பொருள்கள்; அர்த்தசாத்திரம்; தலைமை.

அல்ல - அல்லாத

பொருளல்ல வற்றைப் - அதாவது மெய்ப்பொருள்  அல்லாத பொருள்களை

பொருள் - சொற்பொருள்; செய்தி; உண்மைக்கருத்து; செய்கை; தத்துவம்; மெய்ம்மை; நன்குமதிக்கப்படுவது; அறிவு; கொள்கை; அறம்; பயன்; வீடுபேறு; கடவுள்; பலபண்டம்; பொன்; மகன்; தந்திரம்; முலை; உவமேயம்; அருத்தாபத்தி; அகமும்புறமுமாகியதிணைப்பொருள்கள்; அர்த்தசாத்திரம்; தலைமை.

என்று - என

பொருளென்று - வாழ்க்கையின் மெய்ப்பொருளாக

உணரும் - உணர்தல் - அறிதல்; நினைதல், கருதுதல் ஆராய்தல் இயல்புணர்தல்; ஊடல்நீங்குதல்; தெளிதல் துயிலெழுதல் பகுத்தறிதல் நுகர்தல் தொட்டறிதல்; பாவித்தல்

மருள் - மயக்கம்; திரிபுணர்ச்சி; வியப்பு; உன்மத்தம்; கள்; குறிஞ்சியாழ்த்திறம்எட்டனுள்ஒன்று; பண்வகை; எச்சம்எட்டனுள்பிறவிமுதல்அறிவின்றிமயங்கியிருக்கும்நிலை; சிறுசெடிவகை; புதர்; பேய்; ஆவேசம்; புல்லுரு

மருளானாம் - மயக்கத்தில் வாழ்கின்ற

மாண் - பெருமை, மாட்சிமை, நிறைதல், மிகுதல்

பிறப்பு -
தோற்றம்; உற்பத்தி; சாதி; தொடக்கம்; உடன்பிறந்தவர்; மகளிர்அணியும்தாலிவகை; ஒருவாய்பாடு; அச்சம்; நெருக்கம்; மயக்கம்.

மாணாப் பிறப்பு - மாட்சியில்லாத / இன்பமில்லாத / சிறப்பில்லாத ஒரு வாழ்க்கை/பிறப்பு

முழுப்பொருள்
நூற்றாண்டுகளாக மனிதர்கள் தன்னுடைய வேட்கையின் இச்சைப்படிதான் வாழ்ந்தார்கள். அர்த்தமில்லாத கொடூரமான வேட்கைகளையும் உள்ளடக்கிய இச்சைகள்தான் அவர்களை இயக்குன்கின்றன. வாழ்க்கைக்குப் பொருளற்ற பொருள்களை வாழ்வின் மெய்ப்பொருளாக கருதுவது மயக்கம். அதாவது இவ்வுலகில் நிலையில்லாத பொருள்களை பொருளாக கருதும் ஒரு தவறான மயக்க நிலைகள் உண்டு. நம்மவர் ஒரு தவறான மயக்க நிலையில் இருப்பார். அதுப்போல் வீடு, பணம், சமூகத்தில் பொருளாதர நிலை, பொன்(நகை), மகிழூந்து, உயர்தர செல்பேசி வசதிகள், ஆகியவற்றை வாழ்வின் சிறப்பு என தவறாக எண்ணி ஒரு மயக்கத்தில் அதன் பின் சென்று வாழ்தல். உண்மையான மெய்ப்பொருள் என்னவென்று தெரியாமல் வாழ்தல். அப்படி வாழ்கின்ற வாழ்வானது துன்பத்தையே தரும். அது ஒரு சிறப்பில்லாத, பொருளில்லாத, இன்பமில்லாத வாழ்க்கையாகவே முடியும்.

ஆனால் பொருள் அவசியம். ஏனெனில் அறம், பொருள், இன்பம் என்றவற்றில் சமநிலை குலைந்தால் மற்றவையும் குலைந்துப்போகும். குறிப்பாக இன்பம் குலைந்துவிடும். அதனால் தான் “குறள் 751பொருளல் லவரைப் பொருளாகச் செய்யும் பொருளல்லது இல்லை பொருள்” மற்றும் ”குறள் 759 செய்க பொருளைச் செறுநர் செருக்கறுக்கும் எஃகதனிற் கூரிய தில்”  என்று திருவள்ளுவரே கூறியுள்ளார்.

அப்படியெனில், ஏன் திருவள்ளுவர் ”பொருளல்ல வற்றைப் பொருளென்று உணரும் மருளானாம் மாணாப் பிறப்பு” இக்குறளை கூறி நம்மை குழப்புகிறார் என்று கேட்டால் அதற்கு பதில், இன்று நமக்கு ஒரு பொருளாக ஒரு பொருட்டாக தெரியும் ஒன்று நாளை ஒரு பொருட்டாக இல்லாமல் போகிவிடவே வாய்ப்புகள் அதிகம். ”வாழ்க்கையில் வெவ்வேறு காலகட்டங்களில் வெவ்வேறு வகையான மகிழ்ச்சிகள் வழியாக செல்வோம். ஒவ்வொன்றும் அதன் எல்லையை அடைந்ததும் பொருளிழக்கின்றன. கடைசிவரை தொடரும் மகிழ்ச்சி என்பது கற்றல்தான். கடைசிவரை தொடரும் மகிழ்ச்சி என்பது கற்றல்தான். படிக்கிறேன், கற்பிக்கிறேன். அதுதான் வாழ்க்கையில் எஞ்சும் மகிழ்ச்சி” என்று ஜெயமோகன் ஒரு கற்றல் என்ற கடிதத்தில் கூறியது இக்குறளுடன் பொருத்திப்பார்த்தால் நன்று. கற்றலும் கற்பிப்பதும் போன்று பொருளானவற்றை வாழ்வின் அறமாக கொண்டால் வாழ்வு பொருள்கொள்ளும்.

பொருள் அல்லாதவற்றை மட்டும் செய்துக்கொண்டு இருப்பது என்பது ஒரு தேக்கமான பிறப்பை வாழ்வதாககும். மருள் என்றால் இருள். இருள் என்றால் தமஸ். தம்ஸ் என்றால் தேக்கம். தேங்கியிருப்பது இருள். எழுவது ஒளி. விசைகொள்வது, விரைவது, எரிவது, அணைவது, மீண்டும் எழுவது, நெளிவது, துவள்வது, புகைவது, வெடிப்பது, சுழல்வது, அலைகொள்வது, தாவிப்பற்றி ஏறுவது, தொற்றிக்கொள்வது, மின்னுவது, துடிப்பது, பரவுவது, குவிவது. ஒளி அனைத்தையும் நிகழ்த்துகிறது. இருள் எதையும் செய்வதில்லை. அது தேங்கி நின்றுகொண்டிருக்கிறது.

உண்மையான பொருள் எது என்று அறிக என மெய்யுணர்தல் அதிகாரத்தில் முதலிலேயே கூறுகிறார் திருவள்ளுவர்.

சரி, பொருள் அல்லாதவற்றை, பொய்களை எப்படி களைவது? ”குறள் 341 யாதனின் யாதனின் நீங்கியான் நோதல் அதனின் அதனின் இலன்” என்று பொய்களை களையுங்கள்

(நன்றி; அஷோக்)
கம்பர் மாரீச வதைப் படலத்திலே (128),”மருளொடு தெருளுரும் நிலையர் மங்கையர் தெருளுரும் மெய்ப்பொருள் தெளிந்தி லாரினே” என்றும், சுந்தரர் ஆருர் (6) தேவாரத்தில், “பொள்ளலிவ் வுடலைப் பொருளென்று பொருளும் சுற்றமும் போகமும் ஆகி மெள்ள நின்றவர் செய்வனவெல்லாம்” என்றும், பொருள் அல்லாதவற்றை பொருளென்று உணர்தலைப் பற்றிக் குறிக்கின்றனர்.

மேலும்: அஷோக்

"பிறர் நினைவில் நின்றிருக்க வேண்டுமென்று ஒன்றைச் செய்வதைப் போல் பொருளற்ற பிறிதொன்று இருக்க இயலுமா?" (வெண்முரசு - 19 - திசைதேர்வெள்ளம் // எழுத்தாளர் ஜெயமோகன்)

“எதிலும் பொருளில்லை என்று உணர்க! நாமறியும் பொருளென்று ஏதுமில்லை என்று அதற்குப் பொருள்” என்றான். “ஒப்புக்கொடுத்தலும் இயைந்திருத்தலுமன்றி வென்று நிலைகொள்ள, எஞ்சாது கடந்துசெல்ல வேறுவழியென்று ஏதுமில்லை மானுடனுக்கு” என்றான்.

இளமையில் அறியாமையே களிப்பும் துயரும். வளர்தல் என்பது அறிதல். பின்னர் அறிதலே களிப்பும் துயரும். அறியாமையும் அறிவும் அறிபவனுடன் விளையாடுகின்றன. அறிதலும், அறியாமையை கண்டடைதலும், மீண்டும் அறிதலும், அறிதொறும் அறியாமை காண்டலும் என நிகழும் அந்த விளையாட்டே வாழ்வின் கொண்டாட்டம். வலியும் துயரும் கொண்டாட்டமே என்று அறிக! ஊசல் பின்னகராவிடில் முன்னெழ இயலாது. ” என்றது.

இளம்குரங்குகள் அதை நோக்கின. கும்போதரன் “முதிர்ந்தபின் அறிபவை அனைத்தும் மலைகளைப்போல் மாறாது நிலைகொள்ளும் மெய்மைகள். பெருமெய்மைகள் அனைத்தும் அறிபவனுக்கு வெறுமையை மட்டும் அளிக்கின்றன” என்றது. “ஏன்?” என்று சிறுவனாகிய புஷ்பகர்ணி அதை நோக்கி தாவிச் சென்று அருகே நின்று தலைசரித்து இமைமூடி விழிமின்னி கேட்டது. “ஏனெனில் இங்கு மகிழ்ச்சியென்று நாம் அறிவது அனைத்தும் ஆணவத்தின் பிறிதொரு வடிவையே. வெல்வது, நுகர்வது, ஈவது என நாம் இங்கு கொண்டாடும் அனைத்தும் ஆணவத்தின் தோற்றங்களைத்தான். மெய்யறிவு ஆணவத்தை அழிக்கிறது. மகிழ்வை மறைத்துவிடுகிறது” என்று கும்போதரன் சொன்னது.

புஷ்பகர்ணி கிளைபற்றி மேலேறி அதன் தலையருகே வந்து சிறு கிளையில் அமர்ந்து “மெய்மையை அறிவது துயரென்றீர்கள். அது மகிழ்வென்றல்லவா சொல்லப்பட்டுள்ளது என்று அவர் கேட்டார்” என்றது. “ஆம், மெய்யறிந்து அதை சென்றடைந்தவர்கள் கூறிய சொற்கள் அவை. அது மகிழ்வென்றே உரைக்கின்றன நம் உடலில் எழும் மூதாதையர் குரல்களும். மானுடரின் நூல்களில் பதிந்துள்ள சொற்களும் மற்றொன்று கூறவில்லை. ஆயினும் நாம் அறியும் மெய்மையின் கணத்தோற்றங்கள் அனைத்தும் நாம் கொண்டுள்ள அனைத்தையும் பொருளற்றவையாக்கி சோர்வையும் சலிப்பையும் வெறுமையையும் மட்டுமே அளிக்கின்றன” என்றது கும்போதரன்.

சற்று நேரங்கழிந்து பீதகர்ணி “ஆம், நான் இவ்வாழ்வில் பொருட்படுத்தக்கூடிய எதையேனும் அறிந்திருக்கிறேன் என்றால் அதன்பின் நெடுநாட்கள் வெறுமையை மட்டுமே உணர்ந்திருக்கிறேன். அவ்வெறுமையிலிருந்து என்னை பிடுங்கி அகற்றிக்கொண்டு பொருளற்றவை என்று நன்கறிந்த சிறு செயல்களில் ஈடுபட்டு, சிறு பூசல்களில் ஊடாடி, சிறு விழைவுகளை துரத்திச்சென்று, அவ்வெறுமையிலிருந்து மீண்டு வந்தேன். இங்கு நான் வைத்திருப்பவை அனைத்தும் அதன் பின்னர் நான் திரட்டி என் மேல் அணிந்துகொண்டிருப்பவைதான்” என்றது.

மற்ற குரங்குகள் ஒன்றும் சொல்லவில்லை. சில குரங்குகள் எண்ணம்கூர சலிப்புற்றவை என தலையை சொறிந்துகொண்டன. பீதகர்ணி தொடர்ந்தது “அவ்வப்போது தனிமையில் அவ்வெறுமையை சென்று தொடுகையில் என் உள்ளம் திடுக்கிட்டு குளிர்ந்து உறைகிறது. அக்கணமே அதை உதறி மீண்டு வந்து இவற்றில் என்னை ஈடுபடுத்திக்கொள்கிறேன்” என்றது. சௌவர்ணன் “ஏன் நீ அறிந்தவற்றில் சென்று நிலைகொள்ள முடியவில்லை?” என்றது. “அங்கு செல்ல நான் இங்கிருக்கும் அனைத்தையும் விட்டுவிடவேண்டும். நான் அறிந்து திளைத்து அறிதல்களாகவும் நினைவுகளாகவும் சேர்த்துக்கொண்டுள்ள ஒவ்வொன்றையும். எண்ணவே அச்சம் கொள்கிறேன்” என்றது பீதகர்ணி.

“ஒவ்வொரு அறிதலும் ஒரு சிறு இறப்பு” என்றது கும்போதரன் எங்கிருந்தோ என. அக்குரல் அதன் வாயிலிருந்துதான் எழுந்ததா என்னும் ஐயம் பிற குரங்குகளுக்கு ஏற்பட அவை மெய்ப்பு கொண்டன. “ஆனால் மெய்மை விடுதலை செய்கிறது என்கிறார்கள். நீ இப்போது கையில் வைத்திருக்கும் ஒவ்வொன்றும் உன்னை இங்கு கட்டிப்போடுவன. இவை உன்னால் தாள முடியாத துயரை எப்போதுமே அளிக்குமெனில் அக்கணமே அவற்றை உதறிவிட்டு நீ உள்ளே வைத்திருக்கும் அந்த மெய்மையை சென்று தொட்டுவிடுவாய். அதை பற்றிக்கொண்டு இவையனைத்தையும் துறக்க முயல்வாய்” என்றது தூமவர்ணி.

கும்போதரன் “மெய்மை விடுதலை செய்கிறது” என்று தானிருந்த மாற்றுலகிலிருந்து தனக்கே என சொன்னது. “விடுதலை என்பது இழப்பும் கூடத்தான். இழப்பவற்றின் ஏக்கம் விடுதலை கொண்ட எவருக்கும் சற்று நாள் இருக்கும். பெருநோய் கொண்டு வலி சூடித் துடிப்பவர்கள்கூட அதிலிருந்து விடுதலை கொண்டதும் அவ்வலியை நினைத்து சற்று ஏங்குவதை பார்த்திருக்கிறேன். தன்னிடம் இருந்த நன்றோ தீதோ விலகிச்சென்றால் மானுடன் ஏக்கம் கொள்கிறான். ஏனெனில் அதை தன்னுடையதென்றே அவன் உணர்கிறான். எதுவாயினும் அது தன் ஆணவத்தின் ஒரு பகுதியே என ஆழத்தில் அறிந்திருக்கிறான்.”

“அந்த ஏக்கத்தையும் கடந்துவிட்டால்தான் மெய்மை அளிக்கும் விடுதலை உவகையை அளிக்கத்தொடங்கும். அது பிறிதொன்றால் மறுநிகர் செய்யப்படாத உவகை என்பதனால் கணந்தோறும் பெருகும். பெருகுந்தோறும் பெறுபவனையும் பெருகவைப்பதனால் திகட்டுவதில்லை. மூதாதையர் சொல்லைக்கொண்டு நோக்கினால் பெறுபவன் பெறுபொருளாகவே மாறுவதனால் பெறுவதென்பதே நிகழாமலாகி பெருவெளியென்று விரிந்து இருப்பும் இன்மையும் அகன்று பரம் என நின்றிருக்கும் நிலை அது.”

சீற்றத்துடன் பெண்குரங்கான விருக்ஷநந்தினி கேட்டது “பிரம்மம் மானுடனுடன் ஏன் அவ்வாறு விளையாட வேண்டும்?” பீதகர்ணி “எனக்கு புரியவில்லை. என்ன விளையாட்டு?” என்று கேட்டது. “இங்கு இத்தனை இனிய காட்டை, இன்கனிகளை, அழகிய சுனைகளை, காற்றை, ஒளியைப் படைத்து நம்மை சூழ வைத்திருக்கிறது. நாம் அதில் ஆடிக் களிக்கிறோம். உடன் நோயையும் இறப்பையும் பின்னி அனைத்தையும் மறுநிகர் செய்திருக்கிறது. மகிழ்கையில் துயரையும் நலம்கொள்கையில் நோயையும் வாழ்வில் சாவையும் எண்ணி எண்ணி நாம் நிலையழிகிறோம்.”

அதன் குரல் ஓங்கியது. “இவையனைத்திற்கும் அப்பால் இவையனைத்தும் பொருளற்றவை என்று காட்டும் ஒன்றை நிறுவி அதன் ஒரு துளி சுவை அனைவருக்கும் ஒருகணமேனும் அமையும்படி வகுத்துள்ளது. இங்கிருக்கும் நன்மை தீமைகளில் ஊசலாடி எங்கோ இருக்கும் இவைகடந்த ஒன்றை சற்றே அறிந்து முழுதடைய ஏங்கி எத்திசையும் தேடி இங்கிருந்து அங்கென முடிவிலா ஊசலாட்டத்தை அடைந்து ஒருகணமும் நிலைபெறாமல் அழியும் பொருட்டே உலகிலுள்ள உயிர்களனைத்தும் நெறிப்படுத்தப்பட்டுள்ளன.”

“அறிவென்பது பிரம்மம் அளித்துள்ள ஒரு கொடை. அதனூடாக அறிவுகொண்டோர் தன்னை வந்தடையவேண்டுமென்று அது எண்ணுகிறது” என்றது கும்போதரன். “நீ அறியமாட்டாய், இங்குள உயிர்கள் ஒவ்வொன்றும் முற்பிறவியில் நன்மை செய்தவை. நலம் பேணி, வீரம் விளைவித்து, அறம் நின்று, தவமியற்றி, மேலும் மேலும் பிறவியெடுத்து அறிவடைந்து அகம் கூர்கொண்டு மெய்மையை சென்றடைகின்றன. பிரம்மம் பல்லாயிரம்கோடித் துளிகளாக தன்னை சிதறடித்து ஒவ்வொரு துளியையும் தன்னை நோக்கி ஈர்த்து தானென இணைத்து முடிவிலாது தன்னை நிகழ்த்திக்கொண்டிருக்கிறது.”

“இச்சொற்கள் இங்கு நின்றுவிடுவதே நல்லது. இவற்றை நாம் மீளமீளப் பேசுவதனால் பொருளொன்றுமில்லை. முதியோர் எப்போதும் இவற்றை சொல்லிக்கொண்டிருக்கிறார்கள். இளையோர் அவற்றை முற்றறியக் கூடுவதுமில்லை. எங்கேனும் ஒரு தலைமுறையில் முதியோர் இவற்றைக் கூறுவதை நிறுத்திக்கொண்டார்கள் என்றால் நம்மைப்போன்ற மரமானுடர்களும் அவர்களைப் போன்ற நிலமானுடர்களும் விடுதலைபெறுவோம்” என்றது பீதகர்ணி.


எழுத்தாளர் ஜெயமோகனின்’ வெண்முரசு - தீயின் எடை - 5 இல் கீழ்காணும் வரிகள் வருகிறது.
இதோ என் இலக்கை அடைந்துவிட்டேன். எதன்பொருட்டு என் குருதியினரான பாண்டவர்களை உதறி இப்பக்கம் வந்தேனோ அதை அடைந்துவிட்டேன்…”

“ஆனால் இப்போது ஒரு துளியும் என் உள்ளம் மகிழவில்லை. வெறுமை மட்டுமே என்னிடம் எஞ்சியிருக்கிறது. இப்போரின் பொருள் என்ன என எனக்குத் தெரியும். இதை இனி இந்நிலத்தில் பல்லாயிரம் ஆண்டுகள் சூதர்கள் பாடுவர். இக்கதை சொல்லப்படாத ஒருநாள் கூட இனி பாரதவர்ஷத்தில் கடந்துசெல்லாது. இங்கு களம்நிற்கும் ஒவ்வொருவரையும் தெய்வங்கள் தொட்டுத்தொட்டு அழிவின்மையை அளிக்கின்றன.” சல்யர் புன்னகை செய்தார். “இந்த வாய்ப்பால் நான் தெய்வமாகிறேன்… என் குடியினரின் ஆலயங்கள் அனைத்திலும் படையலும் பலியும் பெற்று அமர்ந்திருப்பேன்.”

ஆனால் எதற்கும் பொருளில்லை… தெய்வங்கள் நம்மை கூழாங்கற்களாக அளைந்து விளையாடுகின்றன. இவையனைத்தும் வெறும் கனவுகள்…” என்றார் சல்யர். சகுனி “எய்துகையில் வெறுமையென்றாவது உலகியல் வெற்றிகளின் இயல்பு” என்றார். “ஆனால் அதனால் அவை வெற்றிகள் அல்ல என்றாவதில்லை. எய்தியவருக்குத்தான் அவை பொருளற்றவை, எஞ்சியோருக்கு அல்ல. மத்ரரே, நீங்கள் பால்ஹிகக் குடியினரை பாரதவர்ஷத்தின் முன்னிரையில் நிறுத்துகிறீர்கள். ஷத்ரியர் அனைவருக்கும் ஒரு படி மேலாக. அதை நீங்கள் எண்ணினாலும் மறுக்க இயலாது.”


“இங்குள்ள பெட்டிகள் அனைத்தின் மீதும் புழுதி படிந்துள்ளது. அவற்றை நான் தொடுவதில்லை. சில பெட்டிகளின் மீது கை புதையும் அளவுக்கு புழுதி உள்ளது. அப்புழுதி ஒரு காப்பு. அது திரையிட்டு இங்கிருக்கும் பொருட்களை மறைத்துள்ளது. அப்பொருட்களுடன் இணைந்துள்ள தெய்வங்களையும் அதுவே கட்டுப்படுத்தி வைத்திருக்கிறது. இங்குள்ளவை அனைத்தும் புதையல்கள். பூதங்களும் தெய்வங்களும் காவல் காக்காத புதையல்கள் இல்லை என்று அறிந்திருப்பீர்கள்” என்றார்.

அவர் நகைத்தபோது முற்றிலும் அது மானுட ஒலிபோல் தோன்றவில்லை. கன்னங்கள்  குழிந்து உள்ளே போயிருக்க பிதுங்கிய சிறிய விழிகள் அலைமோதின. அவருடைய கையிலிருந்த விளக்கிலிருந்து முகம் மட்டும் இருளிலிருந்து எழுந்து தெரிந்தது. “இத்தகைய அறைகளுக்குள் இருக்கும் இருள் வேறு வகையானது. வானம் இருக்குமிடத்தில் உள்ள இருள் வேறு. அது ஒருவகை ஒளியேதான். ஏனென்றால் எந்நிலையிலும் அங்கே விழிகள் முற்றிலும் இல்லாமல் ஆவதில்லை. ஒவ்வொரு பொருளும் தன்னை தான் கண்டடையும் அளவுக்கு அங்கு வெளிச்சம் இருக்கும். இத்தகைய இருள் மண்ணுக்கு அடியிலுள்ள குகைகளிலும், அனைத்து வழிகளும் முற்றாக மூடப்பட்ட இதுபோன்ற நிலவறைகளிலும் மட்டுமே இயல்வது” என்றார் சவிதர்.

“இது இருளல்ல. இதற்கு வேறு சொல் உள்ளது” என்று அவர் தொடர்ந்தார். “மயர்வு, மயல், மருள்… சரியான சொல் செம்மொழியில் உள்ளது. அவர்கள் இதை தமஸ் என்கிறார்கள். தமஸ் என்றால் இருள் மட்டுமல்ல, செயலின்மையும்கூட. நிலைத்ததன்மையும் ஆகும். இருளென்பது மாறாமை. நிலைத்தன்மை. இன்மை. ஒன்றுபிறிதொன்றாகும் மயக்கவெளி” அவர் எவருடன் பேசுகிறார் எனத் தெரியவில்லை. இருளுக்குள் இருந்து என குரல் ஒலித்துக்கொண்டிருந்தது.

.....
.....
கனகர் அவரை பார்த்துக்கொண்டிருந்தார். “ஆம், இருள். இதை தமஸ் என்கிறார்கள். அச்சொல்லை எனக்கு பிரகதர் சொன்னதை நினைவுகூர்கிறேன். தமஸ் என்றால் தேக்கமும் கூடத்தான். தேங்கியிருப்பது இருள். எழுவது ஒளி. விசைகொள்வது, விரைவது, எரிவது, அணைவது, மீண்டும் எழுவது, நெளிவது, துவள்வது, புகைவது, வெடிப்பது, சுழல்வது, அலைகொள்வது, தாவிப்பற்றி ஏறுவது, தொற்றிக்கொள்வது, மின்னுவது, துடிப்பது, பரவுவது, குவிவது. ஒளி அனைத்தையும் நிகழ்த்துகிறது. இருள் எதையும் செய்வதில்லை. அது தேங்கி நின்றுகொண்டிருக்கிறது.”

ஏற்ற இறக்கமில்லாமல் ஏதோ தொன்மையான வழிபாட்டுச்சொல்லொழுக்கு என அவர் பேசிக்கொண்டே சென்றார். “இப்புடவி ஒரு மாபெரும் கலம். அதில் இருளை நிரப்பி வைத்திருக்கிறாள் பேராற்றல்வடிவினள். இல்லை, இருள் அதுவே ஒரு கலமாக தன்னைத்தானே தாங்கி புடவியென்று நின்றிருக்கிறது. அது நம்மிடம் கூறுகிறது சர்வ கல்விதமாமேகம் நான்யாஸ்தி சனாதனம்…”


எழுத்தாளர் ஜெயமோகன் மாயை என்ற கட்டுரையில் உலகியல் பொய் அல்ல. அதற்கு ஓர் இடம் உண்டு என்று ஆழமாக கூறுகிறார்.
உலகியல் செயல்பாடுகள் பொருளற்றவையா? அவ்வப்போது நமக்குத் தோன்றுவது அது. நமது பெரும்பாலான மனநிறைவுகள் மகிழ்ச்சிகளும் உலகச் செயல்பாடுகளில்தான் உள்ளன. ஒரு நல்ல வேலை கிடைத்தால், பணம் கிடைத்தால், நல்ல பொருள் வாங்கினால் உரியவர்களுக்கு ஒரு நல்லது நடந்தால் மகிழ்கிறோம். அம்மகிழ்ச்சி பொய்யானதா என்ன? அவ்வண்ணம் எண்ணியது நிகழாத போது இவை அனைத்தும் பொய் என எண்ணுவோம் எனில் அது நமது உளச்சோர்வுக்கான ஒரு காரணத்தை நாம் கண்டுபிடிப்பது தவிர மெய்யானதல்ல. மகிழ்ச்சி உண்மை, துயரம் மாயை என எண்ணுவீர்கள் என்றால் அது எப்படிப்பட்ட மடமை. உலகியல் என்பது பொய் என்று சொல்லவேண்டும் என்றால் அதன் மகிழ்ச்சிகளும் பொய் என உண்மையாகவே உணரும் மனநிலை இருக்கவேண்டும்.

பாரதி ஒருவேதாந்தியாக நின்று சொன்னதுதான் இது. இவ்வுலகத்திலுள்ள இன்பங்கள், கடமைகள், இலக்குகள் எவையும் பொய்யானவை அல்ல. அவற்றைத் துறந்துவிட்டு நாம் இங்கு வாழவும் இயலாது. உறவுகளும் கடமைகளும் தவிர்க்கக்கூடியவை அல்ல. ஆனால் அவற்றுக்கு ஓர் எல்லை உண்டு. அந்த எல்லையை உணர்ந்திருப்பதற்கு இத்தகைய சில தத்துவத் தெளிவுகள் பயன்படும். உலகியல் இலக்குகள் முக்கியமானவை என உணர்வது ஒரு தெளிவு. ஆனால் அவை  மட்டுமே முக்கியமானவை என உணர்வது ஒரு தெளிவின்மை.

அது ஒரு பொருளுக்கு அதற்கு தகுதியில்லாத பல மடங்கு விலை அளிப்பது போல. நூறு ரூபாய் மதிப்புள்ள சட்டையை நூறு ரூபாய்க்கு வாங்குவதென்பது பொருளுள்ள செயல். முழு வாழ்க்கையையும்  கொடுத்து அந்த சட்டையை ஒருவர் வாங்கினாரென்றால் அது அபத்தமானது. உலகியல் வாழ்க்கைக்கு என்ன கொடுக்க வேண்டுமோ அதை மட்டுமே அளிப்பவர் உலகியல் வாழ்க்கை பொருளற்றது என்ற இடத்துக்கு சென்று சேர்வதில்லை. அது அளிக்கும் இன்பங்கள் இவ்வளவுதான் என்பதை உணர்பவர்கள் அது அளிக்கும் துன்பமும் அவ்வளவுதான் என்பதை வகுத்துக்கொள்ள முடியும்.

உங்கள் உறவுகளில் ஒரு நன்று நடந்தால் அது முழு வாழ்க்கையின் வெற்றி என்று நீங்கள் துள்ளிக் கொண்டாடுவீர்கள் என்றால் உங்கள் உறவுகளில் ஒரு தீது நடந்தால் முழு வாழ்க்கையும் அழிந்துவிட்டதென்ற பெருந்துயரை அடைவீர்கள். முழு வாழ்க்கையின் அர்த்தமே உலகியல் சார்ந்ததென்று எண்ணுவீர்கள் என்றால் உலகியலில் அடையும் தோல்வி முழு வாழ்க்கையையும் பொருளற்றதாக்கிவிடும் என்றும் அறிவீர்கள்.

உலகியல் என்பது என்னைப் பொறுத்தவரை வாழ்க்கையின் ஒரு சிறு பகுதி. அது மனமயக்கல்ல பொய்யல்ல.  மாயை அல்ல. இங்கு நாம் உடல்கொண்டு இருப்பதனாலேயே வேறு வழியில்லாமலேயே அதன் ஒரு பகுதியாக இருக்கிறோம்.  உணவுண்டால் தான் பசி தீருமே ஒழிய எந்த தத்துவத்தை வைத்தும் பசியை தீர்க்க முடியாது. பொருளீட்டினால் தான் வாழ்வே ஒழிய உள எழுச்சிகளைக்கொண்டு வாழ்ந்துவிட முடியாது. உணவுக்கும் உலகப்பொருளுக்கும் உகந்ததை இயற்றுவது எவ்வகையிலும் பொய்யல்ல. தேவையற்றதல்ல.

ஆனால் அதற்கப்பால் நமக்குரிய அகக்களங்கள் வேறு .நாம்  இங்கு ஆற்ற வேண்டிய பணிகள் உள்ளன. நாம் அடையவேண்டிய நுண்ணிய இன்பங்கள் ,ஆழ்ந்த நிறைவுகள் பல உள்ளன. நமக்குள் அவற்றை நிகழ்த்திக்கொள்வதற்கு உரிய புறத்தை உருவாக்குவதே உலகியலில் நாம் செய்யவேண்டியது. நமது தெய்வத்தை நிலை நிறுத்தும் கல்பீடம் இது என்று கொள்க. இங்கிவற்றை இயற்றும்போது அகத்தை நம்மை ஆக்கிக்கொள்வதற்கான சில நிபந்தனைகளை நிறைவேற்றுகிறோம்.

ஆகவே பொய்யென்றும் வீணென்றும் இவற்றை நினைக்க வேண்டியதில்லை.  உல்கியல் ஒரு சிறிய தெய்வம் இந்த தெய்வத்திற்குரிய படையலையும் பூசையையும் கொடுப்போம். தலை கொடுக்க தகைமை கொண்ட பெருந்தெய்வம் நமக்குள் நமக்காக காத்திருக்கிறது.

தன்போக்கில் வளரும் ஒரு காட்டுச்செடியென சோமு வளர்கிறான்.திருடன் அடாவடிக்காரனின் மகன் என்ற அடையாளத்துடன் சிறுவயதிலிருந்து சமூகத்தால் பார்க்கப்படும் சோமு சிறுவயதிலேயே தந்தையை இழந்தாலும் அடையாளம் அப்படியே இருக்கிறது.ஊரின் ஒவ்வொரு இடமாக ஓரமாக தள்ளிநின்று சமூகத்தை வேடிக்கைப் பார்க்கிறான்.அதன் மூலம் அவன் பணம் பிரதானம் அதுவே கடவுள் என்ற முடிவுக்கு வருகிறான்.

நாவலில் சாத்தனூரின் காவிரி வருகிறது.எந்த வயதிலும் பெண்கள் அழகு என்று அக்கா சொல்வாள்.அதுபோலதான் காவிரியும் எங்கிருந்தாலும் ,எந்தக்கதையில், எந்தஊரில் வந்தாலும் அழகு.

பணக்கார ராயர் வீட்டில் வேலைக்கு சேர்கிறான் சோமு. ராயர் பணத்தை கணக்கில்லாமல் தானதர்மங்களுக்கு செலவிடும் மனிதராக இருக்கிறார்.பணம் சுமை என அதை கரைத்துவிட்டு சாம்பமூர்த்திராயர் விட்டலனை நோக்கி செல்கிறார்.ஏன் இப்படி என்று சோமுமுதலிக்கு வியப்பாக இருக்கிறது.

ராயரின் உதவியால் சோமுவின் ஏழ்மை வாழ்வு முடிவுக்கு வருகிறது.மளிகைமெர்சண்ட், இன்ஷ்யூரன்ஸ் ஏஜெண்ட்,பஸ்ஓனர் என பலஅவதாரங்கள் எடுத்து பணத்தை குவிக்கிறார்.

சிலவிஷயங்களில் சோமு கடைசி வரை மேட்டுத்தெரு வாசியாகவே இருந்தான் என நாவலின் ஆசிரியர் எழுதுகிறார்.பெண்கள் மற்றும் குடி.ஆனால் தீவிரமாக பணத்தை தேடும் முப்பதுஆண்டுகளில் அவர் மிககண்ணியமானவராக இந்தவிஷயங்களில் இருக்கிறார்.

பணம் சம்பாதிக்கும் வரையில் அதை நோக்கியே தீவிரமாக சென்றுகொண்டிருப்பவர் அதை செலவு செய்ய முடிவெடுத்து கும்பகோணத்தில் வீடுகட்டி ஆடம்பரவாழ்வில் நுழையும் போது மீண்டும் பழைய சகவாசங்கள் அவரை திசைதிருப்புகின்றன.முரணான பழக்கங்கள் என சமூகம் சிலவற்றை கோடிட்டு வைத்திருப்பதன் காரணம் அவை மனிதனை சோர்வுகொள்ள செய்து செயலூக்கத்தை மனத்திண்மையை கலைப்பதால் தான்அவர் சம்பாதித்த பணத்தால் அவரின் மகன் கேளிக்கை வாழ்வை மேற்கொள்வதை அவரால் ஒன்றும் செய்யமுடிவதில்லை.

கருப்பன் முதலிக்கும் வள்ளியம்மைக்கும் பிறந்த சோமு பொருளாதாரத்தில் எட்டும் உயரம் மனிதசாத்தியத்தின் ஒருபுள்ளி.அது நாவலின் நேர்மறையான இழை.கோவில்மணியின் நாதம் சோமசுந்தரத்தை உலகியல் தளைகளில் இருந்து விடுவிக்கும் இடம் நாவலின் முக்கியமான புள்ளி.

நாவலில் ராயர்குடும்பத்தோடு சோமுமுதலியாரின் நட்பும் அன்பும் வெளிப்படும் இடங்கள் முக்கியமானவை.அனைத்திலும் பணசிந்தனை உடைய சோமு, ராயர் குடும்பவிஷயங்களில் மனிதத்தன்மையோடு கடைசி வரை இருக்கிறார்.

இறுதியில் அதிக செல்வம் கொண்டுவிடும் பாதாள இருளை தன்மகனாலேயே சந்திக்கிறார்.அந்த இருளில் அவருக்கு சாத்தனூரின் சிவன் கோயில் மணி வழிக்காட்டும் அழைப்பாக கேட்கிறது.

சாம்பமூர்த்திராயர் பணத்தை சுமைகளை உதறுவது போல உதறுவதை வாழ்நாள் முழுக்க வியப்பாக பார்க்கிறார் சோமுமுதலி.இறுதியில் அவருக்கும் பணம் சுமையாகிறது.பணம் தெய்வம் என்று துவங்கிய வாழ்வு பணம் ஒருமாயை என்ற தரிசனத்தோடு முடிகிறது.விசையோடு செல்லும் அம்பு தைக்க வேண்டிய அல்லது தைக்கும் இடம் இது.

நாவலில் சோமுமுதலி பொருள் தேடும் முப்பதுஆண்டுகளில் அவரின் செயலூக்கம் வியக்கவைக்கிறது.கருமமே கண்ணாயிருந்து பணம்தேடும் சோமுமுதலி முதலில் விலக்கத்தை ஏற்படுத்தினாலும் அவரின் செயலூக்கம் நம்மை ஆட்கொள்வதை மறுக்கமுடியாது.காவிரி பாயும் நிலத்தில் நிலத்தை விருப்பாத தூயவியாபாரி.

வியாபாரவிஷயங்களில் அவர் காட்டும் நேர்மையான அணுகுமுறைகள் மற்றும் ராயர்குடும்பநட்பு ஆகியவை சோமுமுதலி என்ற நிறபேத ஓவியத்தின் முக்கியவண்ணங்கள்.

நாவல் எளிய கிராமத்தின், எளியமனிதனில் தொடங்கி மனிதவாழ்வின் சாரமான வெறுமையை கண்டடைதல் புள்ளியை தொடுகிறது.அப்பொழுது வாசிக்கும் நமக்கு மனிதர்களாகிய நமக்கு என்னதான் வேண்டும்? என்ற கேள்வியை தவிர்க்க முடியாது.

சோமுமுதலியைப் போன்ற நபர்களை அனேகமாக தினமும் சந்திக்கிறோம். பணம் சம்பாதிப்பது லட்சியவாதத்தாடு சேர்ந்ததா? வறுமை காலத்தில் அப்படியாக இருந்திருக்கலாம்.அடிப்படை வசதிகள் நிறைவேறியப்பின்னும் அது லட்சியமாக இருந்தால் அது கொண்டு சேர்க்கும் இடம் சோமுமுதலி உணரும் வெறுமையாக இருக்கலாம்.

நாவலை முடிக்கும் போது சோமுமுதலியுடன் முழுவாழ்க்கையை வாழ்ந்து பார்த்த உணர்வு வருவதால் இந்தநாவல் எனக்கு முக்கியமானது.சமூகம் பணத்தை நோக்கி தன் அத்தனை விரல்களையும் நீட்டி என்னை பார்க்க சொல்லும் போது, பணத்தால் பதட்டத்தை ஏற்படுத்தும் போது இந்தநாவல் மீண்டும் ஒருமுறை அழுத்தமாக வண்டிசக்கரத்திற்கான சேவைகளை செய். நீ செல்ல வேண்டிய இடத்திற்கான வாகனமன்றி நீ செல்ல வேண்டிய இடமே அது அல்ல என்று சொல்வதால் இந்தநாவல் எனக்கு நெருக்கமானது.

நாவலின் முன்னுரையில் மனிதர் மேற்கொள்ளும் அனைத்து லட்சியங்களுமே பொசுக்கென்று உதறப்படுவது தான் என்று திருவாசகம் சொல்கிறது என்று ஆசிரியர் சொல்கிறார்.

மனிதர் எதிலும் போய் அமைவதில்லை. அதற்கும் மேலே மேலே செல்ல மனம் உந்துகிறது. பணத்தால் ஒருஅளவிற்கு மேல் தன்னிறைவை அளிக்கமுடிவதில்லை. பொருள் அடையவேண்டியதன்றி…அது எய்துதல் அல்ல என்று சொல்கிறது பொய்த்தேவு. இந்த கூச்சல்களுக்கு நடுவில் பணத்தின் எல்லையை சொல்லும் ஒருகுரல் எனக்கு தேவையாக இருக்கிறது.இதை எழுதும் பொழுது தன்கனத்த கண்ணாடியின் பின்னிருந்து தீவிரமான பார்வையோடு பார்க்கும் க.நா.சு கண்முன்னே வருகிறார். காலத்தால் தீர்மானிக்கப்படுவதல்ல படைப்பாளியின் வாழ்வு என்பதால் அந்தக்கண்களை நோக்கி புன்னகைக்கிறேன்.





மைத்ரேயி புன்னகை மாறாமல் “இவற்றை நீங்கள் ஏன் அளிக்கிறீர்கள்?” என்றாள். “ஏனென்றால் இவற்றால் எனக்கு இனி பயனில்லை. நான் இப்பிறப்பில் இனி வாழப்போவதில்லை” என்றார் யாக்ஞவல்கியர். “அப்படியென்றால் இங்கிருந்து பயனுள்ள எதை எடுத்துச்செல்கிறீர்கள்?” என்றாள் மைத்ரேயி. அக்கேள்வியை எதிர்கொண்டதும் அவர் ஒருகணம் திகைத்தார் “நீ கேட்டபின்னரே எண்ணினேன். மானுடன் மறுபிறவிக்கு கொண்டுசெல்லக்கூடியவை இரண்டே, வினைப்பயனும் மெய்யறிவும். வினைப்பயன் தானாக உடன் வரும், மெய்யறிவு எடுத்துச்செல்லப்படவேண்டும்.”

“ஆசிரியரே, பயனுள்ளவற்றை நீங்கள் எடுத்துச்செல்கிறீர்கள் என்றால் பயனற்ற பழையவற்றை எங்களுக்கு விட்டுச்செல்கிறீர்கள் என்றல்லவா பொருள்?” என்றாள் மைத்ரேயி. “நான் அளிப்பவை இப்புவியில் கணவன் மனைவிக்கு அளிக்கக்கூடியவை அனைத்தும் அல்லவா? இவையே இவ்வாழ்வின் பொருள் என்பதனால்தான் பொருளென அழைக்கப்படுகின்றன” என்றார் யாக்ஞவல்கியர். “இவற்றில் என்றுமழியாதவை எவை?” என்று அவள் கேட்டாள். “அழிவதே பொருள்” என்றார் யாக்ஞவல்கியர். “அழிபவை அழியாத ஒன்றை அளிக்க இயலுமா?” என்றாள் மைத்ரேயி. “இல்லை, அவை அளிக்கும் அனைத்தும் அழிபவையே.”

“ஆசிரியரே, அழியக்கூடிய ஒன்று எப்படி நிறைவை அளிக்கமுடியும்? மாறாநிலையே நிறைவு எனப்படுகிறது” என்றாள் மைத்ரேயி. “நிறைவை அளிக்கும் செல்வம் எது?” என்று அவள் மீண்டும் கேட்டாள். “விடுதலை” என்று அவர் சொன்னார். “விடுதலையை அளிப்பது எது?” என்றாள் மைத்ரேயி. “கட்டியிருப்பது அறியாமை. அறிவே விடுதலையாகும்” என்றார் யாக்ஞவல்கியர். “அறிவின் உச்சம் என்ன?” என்றாள். “தன்னை அறிதல்” என்றார் யாக்ஞவல்கியர். “முழுவிடுதலை எப்படி அடையப்பெறும்?” என்றாள் மைத்ரேயி. “அறியும்தோறும் அறிதலே கட்டுகளாகின்றது. அறிவிலிருந்து அடைவதே முழுவிடுதலை” என்றார். “ஆசிரியரே, விடுதலை அடைந்தவன் எப்படி இருப்பான்?” என்றாள். “அறிவழிந்து அறிவென அமைந்திருப்பான்” என்றார் யாக்ஞவல்கியர். “ஆசிரியரே, அந்த மெய்யான செல்வத்தை எங்களுக்கு அருளவேண்டும்” என்று அவள் கோரினாள்.

அப்போதுதான் அவர்களை பெண்கள் என்றே தான் எண்ணியதை யாக்ஞவல்கியர் உணர்ந்தார். மாணவர்களாக அவர்கள் ஏன் ஒருகணமும் விழிகளில் தென்படவில்லை என வியந்தார். அப்போது தன்னுள் ஓடிய உளச்சித்திரங்களில் காத்யாயனியின் விழிகளைக் கண்டபோது அதிலிருந்த தீராத ஏக்கம் எதன்பொருட்டு என்று அறிந்தார். இரு கைகளையும் கூப்பியபடி “பெரும்பிழை செய்துவிட்டேன், இப்போது அறிகிறேன் அனைத்தையும். இங்கு நான் இயற்றிநிறைவுசெய்யாத பெரும்பணி என்பது உங்கள் இருவருக்கும் நானறிந்த மெய்யறிவை முற்றளிப்பதே” என்றார்.

“அருகமர்க!” என அவர்களை அழைத்தார். அவர்களை அணைத்து தலையை சுற்றிப்பற்றி காதில் அவர்களுக்கு மட்டுமேயான குரலில் ஊழ்கச்சொல்லை சொன்னார் “அஹம் பிரம்மாஸ்மி.”

‘அங்கு இறந்துவிழுந்த இளமைந்தரின் குருதியும் இவ்வீணரின் குருதியும் ஒன்றா?’ என்றேன். ‘என்ன ஐயம்? அனைத்துக் குருதியும் ஒன்றே. அம்மைந்தர் வளர்ந்து படைவீரர்களாகி களம்பட்டால் மட்டும் அது அறமென்றாகிவிடுமா?’ என்றார். ‘இவை பொருளற்ற இறப்புகள்’ என்றேன். ‘அனைத்து இறப்பும் பொருளற்றதே. ஏனென்றால் அனைத்து வாழ்வுகளும் பொருளற்றவையே’ என்றார் ஆசிரியர்

ஒப்புமை
”பொள்ள லிவ்வுட லைப்பொரு ளென்று
பொருளும் சுற்றமும் போகமும் ஆகி
மெள்ள நின்றவர் செய்வன வெல்லாம்” (சுந்தரர்.ஆரூர் 6)

“மருளொடு தெருளுறும் நிலையர் மங்கையர்
தெருளுறும் மெய்ப்பொருள் தெளிந்தி லாரினே” (கம்ப.மாரீசன்.128)

யோகிராஜ் வேதாத்திரி மகரிஷி உரை
இதே கருத்து 359 வது குறளிலும் விளக்கியிருக்கிறேன். எனினும் சிறிது சிந்திப்போம். 

மனிதப் பிறவியின் பெரு நோக்கம் அறிவில் உயர்ந்து மெய்ப்பொருள் உணர்ந்து அனுமதி பெறுவதாகும்.

சிந்தனை ஆற்றல் பெருகியபோது மனிதனுக்கு அவன் பிறவியின் நோக்கம், நான் யார் ? மெய்ப்பொருள் எனப்படும் தெய்வ நிலை எது ? என்னும் வினாக்கள் எழுகின்றன. நான் என்பது உடலா, உயிரா, மனமா மற்றும் ஏதோ ஒன்றா என்று சிந்திக்கிறான்; எளிதில் முடிவு காண இயலவில்லை. இந்த நிலையில் திகைக்கும் சிந்தனையாளனுக்கு ஒரு குறிப்பு காட்டுகிறார்.

பொருளல்லவற்றைப் பொருள் எனக் கொள்ளும் மயக்கத்தை விடு எனக் கூறுகிறார். அப்படியென்றால் என்ன ? பேரியக்க மண்டலமான பிரபஞ்சத்தில், பொருள் நிலை, நிகழ்ச்சி நிலை என இரண்டு உண்டு. அவற்றில் நிகழ்ச்சி நிலையைப் பொருள் என்று கூறுகிறோம். அது சரியல்ல. நிகழ்ச்சிகளுக்கு மூலமான, பிறப்பிடமான அசைவற்ற நிலையே பொருள் என மறைமுகமாக வள்ளுவர் குறிப்பிடுகிறார். உதாரணமாக ஒரு ரோஜா மலரை கையில் எடுத்துக் கொள்வோம். இது பொருளா, நிகழ்ச்சியா என வினவிக் கொள்வோம். என்ன பதில் ? ரோஜா மலர் ஒரு பொருள்தான் என்று கருதுகிறோம். இது உண்மையல்ல என்பதே வள்ளுவர் எடுத்துக் காட்டு. உண்மையை உணர சிந்திப்போம். 

இந்த மலரை, எரிந்து கொண்டிருக்கும் ஒரு பெரு நெருப்பில்போடுவோம். ரோஜா மலர் என்னவாகும் ? எரிந்து சாம்பலாகி, மலர் காணாமல் போய் விடும். என்ன நிகழ்ந்தது ? நெருப்பின் சூட்டால் மலரில் அடங்கி இருந்த கோடானு கோடி அணுக்கள் இயக்க வேகம் பெற்று பிரிந்து போயின; கூட்டு கலைந்து போய்ற்று; அணுக்கள் அழியவில்லை; பூ என்ற காட்சி மறைந்து விட்டது. அணுக்கள் கூடி இயங்கும் ஒரு தோற்றமாகிய காட்சியை ஒரு நிகழ்ச்சியென்றே கொள்ள வேண்டும். மேலும் சிந்தியுங்கள். எது மலர் எனும் காட்சியாக தோன்றுகிறது எனக் காண வேண்டும்.

மலரில் அடங்கியுள்ள அணு பொருளா ? என வினவுவோம். எது இயங்கிக் கொண்டும் அதன் நிலையில் மாற்றம் பெற்றுக் கொண்டும் உளதோ அது நிகழ்ச்சி. நிகழ்ச்சியெனும் இயக்கத்தைக் கழித்துவிட்டால் மீதி நிலையான ஒன்று என உணரப் பெறுகிறதோ அதுவே பரமாணு எனும் நுண்பொருள் தற்சுழலோடு விரைவாக இயங்கிக் கொண்டிருக்கும் ஒரு பெளதீகப் பிரிவு. பரமாணுவின் இயக்க விரைவைக் கழித்து விட்டால் மீதி என்ன ? ஒன்றுமே இல்லை. அப்படியெனில் சுத்த வெளியோடு கலந்து விட்டது என்பதே உண்மை. பரமாணுவின் ஆதி நிலையை சுத்த வெளியென்றே கொள்ள வேண்டும். அசைந்தால் அணு. நிலைத்தால் தூயவெளி. எனவே தூயவெளியே பொருள் நிலை; அதன் நுண்ணியக நிலையே பரமாணு.

பரமாணுக்கள் இணைந்த தொடர் நிகழ்ச்சியே இந்த மலர். பிரபஞ்சத்தில் நாம் காணும் தோற்றங்கள் அனைத்தும் நிகழ்ச்சிகளே! நிகழ்ச்சிக்கு மூலம் சுத்தவெளி; இதுவே பொருள்; மொழி வழக்கில் தோற்றங்களைப் பொருள் என்று புலன் மயக்கில் கூறப்பட்டது; சுத்தவெளியே உண்மையான பொருள் என உணர்ந்த பின் அதனை மெய்ப்பொருள் எனக் கூறுகிறோம்.

எனவே, தோன்றும் காட்சிகள் அனைத்தும் நிகழ்ச்சியே; நிகழ்ச்சிகளைப் பொருள் என்று கூறும் மயக்க நிலையைக் கடந்து, உண்மை உணர வேண்டும். மெய்ப்பொருளை உணர்ந்து உய்ய வேண்டும் என வள்ளுவர் குறிப்பிடுகிறார். நிகழ்ச்சிகளாகிய இயக்கங்களையே மயக்கத்தால் பொருள் என எண்ணியிருந்த நிலை மாறி, இயங்கும் பொருட்கள் அனைத்திலும் நிலையான மெய்ப்பொருளை உணர்ந்து தெளியும் பெரும் பேறு, மெய்விளக்கத் தவத்தால் பெற்ற நுண்ணறிவு ஆராய்ச்சியால் மாத்திரம் பெற முடியும்.

இதன் அவசியத்தை வள்ளுவரும்
பொருளல்ல வற்றைப் பொருளென்று உணரும் 
மருளானாம் மாணாப் பிறப்பு.
எனக் கூறியுள்ளார்.

இந்தக் குறள் தத்துவத்தையும் விஞ்ஞானத்தையும் ஒன்றிணைத்து நோக்கும் அறிவை, ஒளி விடச் செய்கிறது. தத்துவத்தைத் தவிர்த்தால் விஞ்ஞானமில்லை. விஞ்ஞானம் இல்லையெனில் த்த்துவ ஞானத்தால் பயன் இல்லை. பேரியக்க மண்டலத் தோற்றங்கள், இயக்கங்கள், விளைவுகள் எதுவானாலும் தத்துவ ஞானம் விஞ்ஞானம் எனும் இரண்டிணைப்பு அறிவினால்தான் அதனை முழுமையாகவும், தெளிவாகவும் உணர முடியும். எல்லா இயக்கங்களுக்கும் 1. இறைவெளி, 2. விண் என்ற இரு பொருட்களே அடிப்படையாகும். இவற்றில் இறைவெளியென்பது இருப்பு நிலை. "விண்" எனும் நுண்துகள் இயக்க அலை. இருப்பு நிலையில் இல்லாததொன்றும் பேரியக்க மண்டல நிகழ்ச்சிகளில் இல்லையெனும் உண்மை, மனிதனுடைய சிந்தனையாற்றல் தக்கப் பயிற்சியினால் முழுமையாகப் பூரித்து மலர்ந்தபோதுதான் விளங்குகிறது. அவ்வாறு அடக்கம் பெற்றிருந்த யாவும் விரைவு, அறிவு எனும் பேராக்கத் திறன் இயல்பூகமாக முதலில் விளைந்த மலர்ச்சியே நுண்துகள் எனும் "விண்" விண் என்பது பூரணப் பொருளான இறைவெளியின் ஒரு சிறு பகுதியேயாகும். இந்த நுண்துகள் சுற்றிலும் சூழ்ந்துள்ள இறை வெளியின் சம அழுத்தத்தினால் சுழலியக்கமாகியது. இந்தக் கருத்தைக் கொண்டு இறைவெளியை சிவம் என்றும் விண் துகளைச் சக்தியென்றும் மெய்விளக்கம் பெற்ற பெரியோர்கள் பெயரிட்டு வழங்கினார்கள். விண் துகளின் விரைவான சுழற்சியால் சுற்றிலும் உள்ள இருப்பு நிலையோடு உரசல்(Friction) உண்டாகிறது. இந்த உரசலிலிருந்து எழும் அலையே விரிவு அலை. இந்த அலை தள்ளும் ஆற்றலாகிறது. இறைவெளியான இருப்பு நிலை ஈர்ப்பு ஆற்றலாக உள்ளது. இந்த இரண்டும் இணைந்து இழைந்தியங்கும் பேராற்றலே காந்தம் எனும் அலையாற்றலாகும். புலன் உணர் காட்சியாக விளங்கும் பேரண்ட இயக்கங்கட்கும் புலன்களுக்கும் இயங்கும் பேராற்றல் காந்தம். விண்துகள்தான் பெளதீகப் பொருட்களுடைய முதல்நிலை, ஆகாசம். விண் துகள்களில் கூட்டுச் சேர்க்கையின் திணிவு நிலைகளுக்கேற்ப காற்று, அடர்த்திக் காற்று, நீர், கெட்டிப் பொருள் என்று மேலும் நான்கு பெளதீகப் பிரிவுகள் உண்டாயின.

நாம் தோற்றமாகக் காணும் எல்லாப் பொருட்களுமே விண் துகளின் கூட்டுதான். விண் துகளானது விரைவான தற்சுழற்சியுடைய அலை இயக்கம். எனவே விண் துகள்களுக்கிடையே இறைவெளி நிறைந்துதானே இருக்கிறது. அந்த இறைவெளி விண் துகளிலிருந்து எழுந்த விரிவலையோடு சேர்ந்து ஈர்ப்பு, தள்ளல் என்ற இரட்டை ஆற்றலுடைய காந்தமாகியது. எனவே எல்லாத் தோற்றங்களுக்கும் இடையே ஊடுருவி நிறைந்திருப்பது காந்தமேயாகும். இக்காந்தமானது அணுக்கூட்ட இறுக்க நிலைகளுக்கேற்ப அழுத்தம், ஒலி, ஒளி, சுவை, மணமாகி அவை சேர்ந்த அலைகளை ஒவ்வொரு பொருளிலிருந்தும் பரப்பிக் கொண்டே இருக்கிறது. விண் கூட்டால் தோற்றங்கள், பருப்பொருட்களும், அவற்றிடையே அழுத்தமாக (Pressure) இருக்கும் காந்த ஆற்றல் தன் மாற்றத்தால் மின் ஆற்றல் (ஒளியும், ஒலியும்) இரசாயனங்கள் (சுவையும் மணமும்) இவற்றின் பல்வேறு விகிதாச்சார கூட்டுக் குணங்களும் உண்டாகின்றன. இந்த உண்மையினை அடிப்படையாகக் கொண்டு பொருளல்லவற்றைப் பொருளாகக் காணும் மருளானம் மாணப் பிறப்பு எனும் குறளுக்கும், மற்ற மெய்யுணர்தல் என்ற அதிகாரத்தில் வரும் குறள்களும் பொருள் காண வேண்டும்.

மெய்யுணர்தல் என்ற அதிகாரத்தில் வரும் குறளுக்கும் மற்றும் தத்துவம், விஞ்ஞானம் என்ற ஆராய்ச்சிக்கும் உண்மை, மேன்மை எனும் இரண்டினைப்பு நோக்கில் ஆராயவேண்டும். மேன்மை என்பது வெளிப்படையாகப் புலன்களால் அறியக்கூடியது. உண்மை என்பது ஒரு தோற்றத்திற்கு உட்பொருளாக, மறைபொருளாக உள்ள சிறப்பு. இது ஆறாவது அறிவின் கூர்மையால், மறைபொருள் அல்லது காரணம் அறியும் யூக நுட்பத்தால் உணரக்கூடியது.

உதாரணம்; ஒரு ஆப்பிள் பழத்தை எடுத்துக் கொள்வோம். இப்பழத்தில் நிகழ்ச்சி நிலை (மேன்மை) எது பொருள் நிலை (உண்மை நிலை) எது என்று வினவிக் கொள்வோம்.

ஆப்பிள் பழம் பலப்பல கோடி விண்துகளுடைய கூட்டுத் தோற்றம். எனினும் அதை ஒரு பொருள் என்றே கூறுகிறோம். உண்மையில் அப்பழம் ஒரு பொருள் அல்ல. பலகோடி விண்துகள்கள் ஒன்றை ஒன்று ஈர்த்துப் பிடித்துக் கொண்டு கூட்டாக இயங்கும் காட்சியே ஆகும். எனவே பழமானது பொருள் என்பது உண்மையல்ல. இது ஒரு புலன் மயக்கம். பழம் பல விண்துகள்கள் கூடிய ஒரு இயக்கமே. பொருள் அல்லாத ஒன்றை கட்புலன் வரையில் எல்லைகட்டி, விண் துகள்களின் கூட்டு இயக்கத்தைப் பொருள் என மதிப்பது மருள், மயக்கம் என்று கூறுகிறார் வள்ளுவர். இவ்வாறான் பொய்யான கருத்தைத்தான் மாயை என்று கூறுகிறார்கள் வேதாந்திகள். பழம் என்பது மேன்மை என்று அறிந்தோம். உண்மை என்ன ? விண் என்ற நுண் அணுக்களுடைய கூட்டுத்தான் பழம். அவ்வாறெனில் விண் என்பது பொருளா ? பொருளையும் நிகழ்ச்சியையும் பிரித்துப் பார்க்க ஒரு முறை உண்டு. எந்த ஒன்று அசைந்து கொண்டே இருக்கிறதோ, தனது இருப்பு நிலையில் மாற்றம் பெற்றுக் கொண்டே இருக்கிறதோ அது நிகழ்ச்சி. அசைவையும் மாற்றத்தையும் கழித்துப் பார்த்தால் மீதியாக இருக்கும்ம் நிலை எதுவோ அதுவே பொருள் ஆகும். விண் என்பது அசைவு - இயக்க நிலை. விண்ணிலிருந்து அசைவைத் கழித்தால் விண் என்ற நிலை இறைவெளிதான். இதுவே பொருள் நிலை. பொருள் நிலையான இறைவெளி இயக்க விரைவால் விண்ணாகி, விண் கூட்டுச் சேர்க்கையால் பழமாகக் காட்சியளிக்கிறது. உருவம் (உடல்), விண்(சூக்குமம்) இறைவெளி மெய், இதனை ஆங்கிலத்தில், Physical Body, Astral Body, Causal Body என்றும் வடமொழியில் தூலம், சூக்குமம், காரணம் என்றும் வழங்கப்படுகிறது. இதனையே தமிழில் பருப்பொருள், நுண்ப்பொருள், காந்தம் என்று வழங்குகிறோம்.

இந்த அறிவோடு எப்பொருளையும் நோக்குவோம். தோற்றம் பருப்பொருள், ஆக்கம் விண் துகள் கூட்டு, உட்பொருள் இறைவெளி, இவ்வாறு தோற்றங்களில் அடங்கிய மூன்று நிலைகளையும் அறிந்து தெளிவோடு அதனோடு தொடர்பு கொண்டால் அதுவே விழிப்பு நிலை.

நான் - எனது ஆற்றல்
தெய்வ நிலை பேரறிவு வேறு என்றால்
     திசை மாறும் சிந்தனைக்கு மயக்கம் ஆகும்
தெய்வம் என்றால் பொருள் நிலையாம்ம் அறிவு என்றால்
     தெய்வத்தின் இயக்க நிலையனைத்து மாகும்
தெய்வமே அறிவாக இயங்கும் பேற்றைத்
     திருவிளையாடல் என்றார் தெளிந்த நல்லோர்
தெய்வம் நான் எனதாற்றல் அறிவு என்று
     தெளிந்திடுவாய் மனிதப் பிறப்பெய்தும் முக்தி.

இந்திய தத்துவ ஞானம் - லட்சுமணன்
ஐந்து பிரிவினர்
மூலப்பொருள்களின் எண்ணிக்கைப்பற்றிய கொள்கையையொட்டிப் பிரிப்பதாயின் அறிஞர்களை ஐந்து பிரிவினராகப் பிரிக்கலாம். அடிப்படையில் பொருள் என எதுவும் இல்லை என்பர் ஒரு சாரார். ஒன்றே ஒன்றுதான் மூலப்பொருள் என்பர் இன்னொரு சாரார். மூலப்பொருள் இரண்டு என்பர் பிறிதொரு சாரார். மூலப்பொருள்கள் மூன்று என்பர் மற்றுமொரு சாரார். மூலப் பொருள் மூன்றுக்கு மேற்பட்டன எனக்கொள்வர் வேறொரு சாரார். இதில் மூன்றாம் பிரிவைச் சேர்ந்தோரே சாங்கியர். முதலாம் பிரிவினருக்குப் புத்தரையும், இரண்டாம் பிரிவினருக்கு வேதாந்திகளையும், நான்காம் பிரிவினருக்குச் சைவ சித்தாந்திகளையும், ஐந்தாம் பிரிவினருக்கு நியாய வைசேடிகரையும் உதாரணமாகக் கொள்ளலாம். 

செல்வம் வேண்டும் என்று நாளும் அலைகிறோம் . அதற்குத்தானே இத்தனை ஓட்டமும். அலைச்சலும்.

செல்வம் கிடைத்து விட்டால் நிம்மதி, அமைதி, மகிழ்ச்சி எல்லாம் வந்துவிடும் என்று நினைக்கிறோம்.

அப்படி, ஓடி ஆடி அலைந்து செல்வத்தை பெற்றவர்கள் என்ன நினைக்கிறார்கள் ?

அது அவர்களுக்கு நிம்மதியும், மகிழ்ச்சியும் தந்திருக்கிறதா ?

பாண்டியன் அரசவையில் மந்திரியாக இருந்தவர் மாணிக்க வாசகர். பணமும், அதிகாரமும் தேவைக்கு அதிகமாகவே இருந்திருக்கும்.

அதையெல்லாம் பொய் என்கிறார் மணிவாசகர்.

பாடல்

பொய்யாய செல்வத்தே புக்கழுந்தி நாள்தோறும்
மெய்யாக் கருதிக்கிடந்தேனை ஆட்கொண்ட
ஐயாவென் ஆரூயிரே அம்பலவா என்றவன்றன்
செய்யார் மலரடிக்கே சென்றூதாய் கோத்தும்பீ.

பொருள்
பொய்யாய = பொய்யான
செல்வத்தே = செல்வங்களை
புக்கழுந்தி = புக்கு அழுந்தி
நாள்தோறும் = நாள் தோறும்
மெய்யாக் கருதிக் = உண்மைய என்று கருதி
கிடந்தேனை = இருந்தவனை
ஆட்கொண்ட = ஆட்கொண்ட
ஐயா = ஐயா 
என் ஆரூயிரே = ஏன் ஆருயிரே
அம்பலவா  = அம்பலத்தில் ஆடுபவனே
என்றவன்றன் = என்று அவன் தன்
செய்யார் மலரடிக்கே = சிவந்த தாமரை போன்ற மலரடிகளுக்கே
சென்றூதாய் = சென்று ஊதாய் 
கோத்தும்பீ. = கோ+தும்பீ = அரச தும்பியே

செல்வம் நில்லாதது. அதனால் தான் அதற்கு "செல்வம்" ...எப்ப வேண்டுமானாலும் செல்வோம் என்று அது சொல்லாமல் சொல்கிறது.

பொருளல்ல வற்றைப் பொருளென்று உணரும்
மருளானாம் மாணாப் பிறப்பு.

என்பது வள்ளுவம்.

பரிமேலழகர் உரை
[அஃதாவது,பிறப்பு வீடுகளையும் அவற்றின் காரணங்களையும் விபரீத ஐயங்களானன்றி உண்மையான் உணர்தல். இதனை வடநூலார் 'தத்துவ ஞானம்' என்ப. இதுவும் பற்றற்றான் பற்றினைப் பற்றியவாறு உளதாவது ஆகலின்,அக்காரண ஒற்றுமைபற்றித் துறவின்பின் வைக்கப்பட்டது.

பொருள் அல்லவற்றைப் பொருள் என்று உணரும் மருளான் ஆம் - மெய்ப்பொருள் அல்லவற்றை மெய்ப்பொருள் என்று உணரும் விபரீத உணர்வானே உளதாம்; மாணாப் பிறப்பு - இன்பம் இல்லாத பிறப்பு. 
விளக்கம்
(அவ் விபரீத உணர்வாவது, மறுபிறப்பும், இருவினைப் பயனும், கடவுளும் இல்லை எனவும், மெய்ந்நூல் வழக்கு எனத் துணிதல். குற்றியை மகன் என்றும் இப்பியை வெள்ளி என்றும் இவ்வாறே ஒன்றனைப் பிறிதொன்றாகத் துணிதலும் அது. 'மருள், மயக்கம், விபரீத உணர்வு, அவிச்சை' என்பன ஒருபொருட் கிளவி. நரகர், விலங்கு, மக்கள், தேவர் என்னும் நால்வகைப் பிறப்பினும் உள்ளது துன்பமே ஆகலின், 'மாணாப் பிறப்பு' என்றார். இதனால், பிறப்புத் துன்பம் என்பதூஉம், அதற்கு முதற்காரணம் அவிச்சை என்பதூஉம் கூறப்பட்டன.) 

ஞா. தேவநேயப் பாவாணர் உரை
பொருள் அல்லவற்றைப் பொருள் என்று உணரும் மருளான்-மெய்ப்பொரு ளல்லாதவற்றை மெய்ப்பொருளென்றுணரும் மயக்கவுணர்வினால்; மாணாப் பிறப்பு ஆம்-சிறந்த வீடு பேறின்றி இழிந்த பிறவியே உண்டாம்.

மயக்க வுணர்வாவது, இறைவனில்லை யென்றும், உலகம் தானாக இயங்குகின்ற தென்றும், நற்காட்சி, நல்லோதி ( நன்ஞானம்) நல்லொழுக்கம் என்னும் மூன்றும் வீடுபேற்றிற்குக் கரணகம் (காரணம்) என்றும், உருவம், நுகர்ச்சி, குறிப்பு, எண்ணம், அறிவு என்னும் ஐங்கந்தமும் கெடுவதே வீடுபேறென்றும், தம் மனம்போனவாறு பிறழவுணரும் திரிபுணர்ச்சியாம். வீட்டையளிப்பவன் இறைவனே யாதலின், அவனருளின்றி எவனும் வீடுபெற வியலாதென்பதாம். வீடுபெறாவிடத்து நரகர், விலங்கு, மக்கள், தேவர் என்னும் நால்வகைப் பிறவிவகுப்பில் முன்போலுழலுவதே திண்ணம். அப்பிறப்புத் துன்பமேயாதலின் 'மாணாப்பிறப்பு' என்றார். இதனால் திரிபுணர்ச்சி பிறப்பிற்குக் கரணகமாதல் கூறப்பட்டது

மணக்குடவர் உரை
பொருளல்லாதவற்றைப் பொருளாகக் கொள்கின்ற மயக்கத்தினாலே உண்டாம்; மாட்சிமையில்லாத பிறப்பு. இது மெய்யுணருங்கால் மயக்கங் காண்பானாயின் பிறப்புண்டாமென்றது.

பொருள்: மாணா(த) பிறப்பு - மாட்சிமை யில்லாத பிறப்பு, பொருள் அல்லவற்றை பொருள் என்று உணரும் மருளான் ஆம் - மெய்ப்பொருள் அல்லாதவற்றை மெய்ப்பொருள் என்று அறியும் மயக்கத்தால் உண்டாம்.

அகலம்: பிறப்புப் பல துன்பங்களைப் பொருந்தியிருத்தலானும், இறப்புப் பின்னர் எய்தலானும் அதனை மாணாப் பிறப்பு என்றார். மெய்ப் பொருள் - உண்மையான பொருள் - என்றும் உள்ள பொருள். அழிதல் மாலையனவாகிய உலகப் பொருள்களை அழியாமல் என்றும் நிலை நிற்கும் பொருள்க ளென்று கொள்ளுதல் மயக்க உணர்வு எனவும், அவ்வுணர் வுடைமையால் பிறப்பு உளதாகும் எனவும் கூறினார்.

கருத்து: உலகப் பொருள்களை உள்ள பொருள்களாகக் கருதல் பிறப்புக்குக் காரணம்.

மு. வரதராசன் உரை
மெய்ப்பொருள் அல்லாதவைகளை மெய்ப்பொருள் என்று தவறாக உணர்கின்ற மயக்க உணர்வால் சிறப்பில்லாத துன்பப் பிறவி உண்டாகும்.

சாலமன் பாப்பையா உரை
பொய்யானவற்றை மெய் என்று எண்ணும் மயக்கத்தால் இழிவான பிறப்பு வரும்.

இந்திய தத்துவ ஞானம் - லட்சுமணன்
உபநிடதம் பற்றிய கட்டுரையில் 
மைத்திரேயியும் யஜ்ஞவல்கியரும்
யஜ்ஞவல்கியர் என்பவர் இல்லறத்தை முடித்துவிட்டுத் துறவறத்தை மேற்கொள்ளப்புறப்படும்போது தம் மனைவி மைத்திரேயி என்பவளைப் பார்த்து, “மேற்கொண்டு நீ வாழ்வதற்கு வேண்டிய செல்வத்திற்கு ஏற்பாடு செய்துவிட்டு யான்வனம் செல்லக் கருதுகிறேன்” எனக் கூறினார். அதற்கு மைத்திரேயி, “பகவானே, சகல சம்பத்துகளையும் வைத்து இந்தப் புவி முழுவதையும் நீர் எனக்குத் தந்தாலும் அதைக்கொண்டு நான் இறவாமை அடைவேனோ?” என்றாள். யஜ்ஞவல்கியர், “அது எவ்வாறு முடியும்? செல்வத்தினால் என்ன சுகங்கள் ஆஇயலாமோ அவற்றையெல்லாம் நீயும் அடையலாம். இறவாமை எதிர்ப்பாத்தால் கூடாது” என்றார். மைத்திரேயி, “முற்றிதராத செல்வத்தை வைத்துக்கொண்டு நான் என்ன செய்வேன்? தாங்கள் வனம்போகுமுன் மெய்ஞானத்தை உபதேசித்தருளுவீராக” என்றாள். உடனே அவர் அவளைத்தம் அருகில் உட்காரவைத்து மெய்ப்பொருள்பற்றிய உபதேசத்தை தொடங்கின்றார்

மேலும் கீற்று
மணக்குடவரின் கூற்றிலிருந்து ‘அழியாது நிற்கும் பொருள்’ தான் மெய்யுணர்தலுக்கான அடிப்படை என்பது புலப்படுவதால் அது எதைக் குறிக்கிறது என்பது ஆராயப்படவேண்டியது. ‘அழியாது நிற்கும் பொருள்’ என வள்ளுவம் குறிப்பிடுவதைக் கண்டறிய வேண்டுமானால் அழிகிற பொருள்கள் யாவை என்பதைக் காண வேண்டும். பௌத்த மெய்யியல் குறிப்பிடும் பன்னிரு சார்புகளாக நிற்கும் அனைத்தும் அழியக்கூடிய தன்மையன. இவை அழிந்த பிறகு எஞ்சி நிற்பது நிப்பாணம். எனவே அழியாத பொருளாக விளங்கு பவை பௌத்த அறக்கூறுகளும், அவை அடை விக்கும் நிப்பாணமுமே என்பது வெளிப்படை இதை உணர்தலே மெய்யுணர்தலாகும்.

பௌத்த மெய்யியலின் மையமான கோட் பாடாக விளங்குவது பன்னிரு சார்புக் கோட் பாடாகும். பன்னிரு சார்புகளில் முதன்மையானது அறியாமை; இறுதியானது பிறப்பு, இப்பன்னிரு சார்புகளின்று நீங்குதலே பிறப்பறுத்தலாகும். அவை வருமாறு:

1.     (அவித்தை) பேதைமையல்லது பொய்க் காட்சியிலிருந்து ஏதுக்குத்தக்க ஸ்கந்த சேர்க் கையால் குஸல அகுஸல கன்மங்களாகிய ஸம்ஸ்காரங்கள் (செய்கைகள்) உண்டாகின்றன.

2.     ஸம்ஸ்காரங்கள் செய்கைகளிலிருந்து மறு பிறப்பை யுண்டு செய்ய கற்பந்தரிக்கும் விஞ்ஞானம் (உணர்வு) உண்டாகின்றன.

3.     (விஞ்ஞானம்) உணர்விலிருந்து நாமரூபங் களாகும் அருவுரு உண்டாகின்றன.

4.     (நாமரூபமாகும்) அருவுருவிலிருந்து ஷடாய தனங்களாகும் அறுவகை வாயில்களுண்டா கின்றன.

5.     (ஷடாயதனங்கள்) சப்த, பரிச, ரூப, ரச, கந்த எண்ணங்களாகும் அறுவகை வாயில்களி லிருந்து (பதோ) ஊறு உண்டாகின்றன.

6.     (பதோ) இன்ப துன்பம் ஊறுகளினின்று வேதனை நுகர்வு உண்டாகின்றன.

7.     (வேதனை) நுகர்விலிருந்து தண்ஹா வேட்கை யுண்டாகின்றன.

8.     (தண்ஹா) வேட்கையிலிருந்து உபாதானப் பற்று உண்டாகின்றன.

9.     (உபாதானம்) பற்றிலிருந்து பிறப்புக்கு மூலமான கருமக்கூட்டம் (பவோ) உண்டாகின்றன.

10.    (பவோ) பிறப்புக்கு மூலமாகும் கருமக் கூட்டத்திலிருந்து ஜாத்தி மறுபிறப்பு உண்டாகின்றன.

11.    (ஜாத்தி) மறுபிறப்புண்டாகி அதிலிருந்து ஜய - மூப்பு, மர்ணா - மரணம், ஸோகா - வலியும், பரிதேவா - அழுகையும், துக்கா - துன்பமும், தாம்நாஸே - கவலையும், சம்பாந்தே - ஏக்கமும் ஆகிய துக்கோற்பவ மூலமாம் வினைப் பயன்கள் உண்டாகின்றன. (அயோத்திதாசப் பண்டிதர், க. 1999 : 70-71)

இப்பன்னிரு சார்புகளே மனிதனைப் பிறப்பறுத்தலிலிருந்து தடுத்து துன்பச் சூழலிலே பிறக்க வைக்கிறது. பிறத்தலுக்கு அடிப்படையாக உள்ள இதர பதினொரு சார்புகளுக்கெல்லாம் முதன்மையானதும், இவற்றின் தோற்றங்களுக் கெல்லாம் அடிப்படையானதும் அறியாமையே, இதைத் தெள்ளிதின் உணர்த்துகிறது திருக்குறள். மெய்யுணர்தல் அதிகாரத்தில்,

“பொருளல்ல வற்றைப் பொருளென் றுணரும்

மருளானாம் மாணாப் பிறப்பு” (கு. 36 : 1)

என்ற முதல் குறளிலேயே அறியாமை, பிறப்பு இரண்டையும் குறிப்பிட்டுவிடுகிறார் வள்ளுவர். பன்னிரு சார்புகளின் முதலும், இறுதியுமாக விளங்குபவை அறியாமையும், பிறப்புமே ஆகும். இவற்றை வள்ளுவர் தம் குறளில் முறையே மருள், பிறப்பு என்று குறிக்கிறார்.

அறியாமை எத்தன்மைத்து என்பதைப் பற்றிப் புத்தர் கூறுவதாவது:

“இந்த உலகிலோ அல்லது அடுத்த உலகிலோ எந்தத் துன்பங்கள் இருந்தாலும் அவைகள் அனைத்திற்கும் வேராக உள்ளது பேதைமை. அவை (அத்துன்பங்கள்) விருப்பம் அல்லது ஆசை காரணமாக எழுபவை” “மலங்களில் எல்லாம் பெரியதோர் மலம் ஒன்று உண்டு. அறியாமையே முதன்மையான மலம். பிக்குகளே, அந்த மலத்தையும் ஒழித்துவிட்டு மாசற்றவராக விளங்குவீர்” (ராமசாமி, ப. 1996 : 24, 25)

இந்த அறியாமை என்கிற வித்துதான் பிறப்பை விளையச் செய்கிறது என்பது பௌத்த மெய்யியல் அடிப்படை.

இதைக் குறள்,

“மருளானாம் மாணாப் பிறப்பு”

என்று அப்படியே வெளிப்படுத்தியிருப்பது வியக்கத் தக்கது. அந்த அறியாமை எப்படிப்பட்டது என்பதை,

“பொருளல்ல வற்றைப் பொருளென் றுணரும்”

என்கிறது வள்ளுவம். வள்ளுவம் கூறும் பொருளல்லவை யாவையென்றால் அறியாமை என்கிற மருளை உருவாக்கும் சிந்தனையோட்டங் களாகும். அதாவது, பிறப்பை உருவாக்குவதற்கான சங்கிலித் தொடர் இயக்க உணர்வுகள் ஆகும். இவற்றினால் உண்டாகும் மறுபிறப்பும் அதன் அளவாய்த் தோன்றும் இதர துன்பச் சுழற்சிக் கூறுகளும் பொருளல்லவை. இவற்றை நற்காட்சியைக் கொண்டு கண்காணிக்கின்றனர். இக்கருத்தை வலியுறுத்தும் பகுதி இதோ:

“தவறில்லாதவற்றைத் தவறானவை என்றும் தவறுள்ளவற்றைத் தவறில்லாதவை என்றும் நினைக்கிறவர்கள், தீக்காட்சியுடையவர்கள். ஆகையினாலே, நரகம் அடைகிறார்கள். தவறானவற்றைத் தவறு என்றும் தவறில்லாத வற்றைத் தவறன்றென்றும் அறிகிறவர்கள், நற்காட்சியுடையவர்கள்; ஆகையினாலே சுவர்க்கம் அடைகிறார்கள்” (சோமானந்தா பிக்கு, 176)

இதே கருத்தின் அடிப்படையைக் கொண்டு விளங்கும் புத்தரின் மற்றொரு கூற்று வருமாறு:

“உண்மையை உண்மையில்லையென யார் எண்ணுகிறார்களோ அவர்களும், உண்மை யின்மையை உண்மையென்று மதிப்பவர்களும் முரணான கோட்பாட்டை மேற்கொள்ளும் கருத்து உடையவராதலால் மெய்யான பயனை அடையவே இயலாது. ஆனால், உண்மையினை உண்மையென்று அறிதலும், பொய்மையைப் பொய்மையெனப் புரிதலுமே நேர்மையான முழு நிறைவையும் மெய்யான பலனையும் தரும்.” (அம்பேத்கர், பி. ஆர். 1994 : 155)

ஆக அறியாமையே பிறப்புக்கான மூலம் என்ற கருத்திலும், அவ்அறியாமை பொருளல்லவற்றைப் பொருளென்று உணரும் தன்மையது என்ற கருத்திலும் பௌத்த மெய்யியலும், வள்ளுவமும் ஒத்த சிந்தனையோட்டத்தைக் கொண்டிருப்பது உறுதியாகிறது.

பொருளல்லவற்றைப் பொருளென்று உணர்தல் அறியாமை.

“மானுட வாழ்க்கை நிகழ்ந்த அக்கணமே தடமின்றி மறைந்துவிடுகிறது. அதன் ஒரு துளிகூட எங்கும் எஞ்சக்கூடாதென்பதே நெறி. ஏனென்றால் அது பிரம்மலீலை.

English Meaning - As I taught a kid - Rajesh
People who consider/value meaningless things (such as materialism, money, wealth, small pleasures, small time pleasures etc) as meaningful things of life are mundane trivial people. They don't know what is the real meaning of life and what  (moksha) actually gives real happiness. Also remember, this kural doesn't say money is not essential. It only says that money is not the ultimate thing in life

Questions that I ask to the kid
Some people consider many things meaningful. Is it true? Why?
How can you overcome it? (யாதெனின் யாதெனின்)