Search This Blog

Disclaimar

This blog is totally for learning purposes. Non-commercial. In many of the posts, many snippets have been taken from various thirukkural blogs, books available online freely only for learning purpose without any intention of plagiarism or to make money. I have given due credit, link wherever possible. If you want your content to be removed, or you want more credit to be provided, please do let me know in the comment section of any of the posts. ஊருணி நீர்நிறைந் தற்றே உலகவாம் பேரறி வாளன் திரு (குறள் 215)

நயன்ஈன்று நன்றி பயக்கும் பயன்ஈன்று

குறள் 97
நயன்ஈன்று நன்றி பயக்கும் பயன்ஈன்று
பண்பின் தலைப்பிரியாச் சொல்
[அறத்துப்பால், இல்லறவியல், இனியவைகூறல்]

பொருள்
நயன் - நயம்; நயவான்; பசை; உறவு; கொடையாளி; விரகு; உபாயம், நீதி.

நயம் - nayam   n. naya. 1. Policy,principle; நீதி நன்றி யீதென்றுகொண்ட நயத்தினைநயந்து (கம்பரா. கும்பகருண. 35). 2. See நயன்², 2.3. Vēdas; வேதசாத்திரம். (யாழ். அக.) 4. The four kinds of causal relation, viz., oṟṟumai-nayam, vēṟṟumai-nayam, puriviṉmai-nayam,iyalpu-nayam; ஒற்றுமைநயம், வேற்றுமைநயம்,புரிவின்மைநயம் இயல்புநயம் எனக் காரணகாரியசம்பந்தத்திற் கொள்ளும் நால்வகை முறை (மணி. 30,218.)

நயம் - இன்பம்; அருள்; மகிழ்ச்சி; விருப்பம்; தன்மை; மேன்மை; போற்றுகை; அன்பு; பக்தி; நற்பயன்; மலிவு; மிகுதி; பயன்; நுண்மை; இனிமை; நீதி; கொடையாளி; கனமும்தேசிகமும்கலந்துபாடும்வகை.

ஈன்று - ஈதல் -கொடுத்தல்; வறியவருக்குத்தருதல்; சொரிதல் படிப்பித்தல்

நன்றி - நன்மை; உதவி; செய்ந்நன்றி; அறம்.

பயக்கும் - பயத்தல் - விளைதல்; உண்டாதல்; பலித்தல்; கிடைத்தல்; படைத்தல்; பெறுதல்; கொடுத்தல்; பூத்தல்; இயற்றுதல்; நிறம்வேறுபடுதல்; அச்சமுறுதல்.

பயன் - பலன்; வினைப்பயன்; சொற்பொருள்; செல்வம்; பழம்; அகலம்; சாறு; பால்; வாவி; அமுதம்; நீர்.

ஈன்று - ஈதல் -கொடுத்தல்; வறியவருக்குத்தருதல்; சொரிதல் படிப்பித்தல்

பண்பின் - பண்பு - வண்ணம், வடிவு, அளவு, சுவைஎன்னும்நாற்குணம்; இயல்பு; மனத்தன்மை; பிறர்இயல்பைஅறிந்துநடக்கும்நற்குணம்; விதம்; பண்புப்பெயர்; அழகு; முறை; செய்கை

தலைப் - சிரம்; முதல்; சிறந்தது; வானம்; இடம்; உயர்ந்தோன்; தலைவன்; உச்சி; நுனி; முடிவு; ஒப்பு; ஆள்; தலைமயிர்; ஏழாம்வேற்றுமைஉருபு; ஓர்இடைச்சொல்; மேலே; தபால்கடிதத்தில்ஒட்டும்முத்திரைத்தலை; தலையோடு.

பிரிதல் - விட்டுவிலகுதல்; கட்டவிழ்தல்; பகுக்கப்படுதல்; வேறுபடுதல்; முறுக்கவிழ்தல்; வகைப்படுதல்; வசூலித்தல்; நினைத்தல்.

பிரியாச் - பிரியாமல், நீங்காமல்; நினைக்காத;

சொல் - மொழி; பேச்சு; பழமொழி; உறுதிமொழி; புகழ்; மந்திரம்; சாபம்; கட்டளை; புத்திமதி; பெயர்ச்சொல்; வினைச்சொல்; இடைச்சொல், உரிச்சொல்என்னும்நால்வகைமொழிகள்; தமிழ்மொழியில்உள்ளஇயற்சொல், திரிசொல், திசைச்சொல், வடசொல்எனநால்வகைப்பட்டமொழிகள்; நாடகவரங்கில்பேசப்படும்உட்சொல், புறச்சொல்; ஆகாசச்சொல்என்பன; சத்தம்; நாமகள்; பேசச்செய்வதானகள்; நெல்.

முழுப்பொருள்
நயன் 
நயன் என்ற சொல்லுக்கு நயம் என்று பொருள். நயம் என்ற சொல்லுக்கு பயன் என்ற பொருள் இருந்தால் பின்பு இதே குறளில் பயன் ஈன்று என்று கூறியமையால் இங்கு நயன் என்ற சொல்லுக்கு நீதி / அறம், மேன்மை, ஒற்றுமை/உறவு ஆகிய பொருள்கள் பொருந்தும்.

"நன்றி ஈது" என்று கொண்டால், நயத்தினை  நயந்து, வேறு" என்று கம்பராமாயணத்தின் கும்பகருணன் வதைப் படலத்திலும் என்று கூறப்பட்டுள்ளது. அது நயம் என்பது நீதி/அறம் என்று பொருள் கொள்கிறது. அதுபோல் மணிமேகலையிலும் "ஒற்றுமைநயம், வேற்றுமைநயம்,புரிவின்மைநயம் இயல்புநயம் எனக் காரணகாரியசம்பந்தத்திற் கொள்ளும் நால்வகை முறை" என்று கூறப்பட்டுள்ளதால் ஒற்றுமை / உறவு ஆகிய பொருளும் நயன் என்ற சொல்லுக்கு பொருந்தும்

குறளின் பொருள் 
இங்கே சொற்கள் பேச்சு என்ற அர்த்தத்தில் மட்டும் வராது. ஒரு கடிதம், ஒரு செய்தித்தாளின் கட்டுரை என்று சொற்களை பயன்படுத்தும் எல்லா தளத்திற்கும் பொருந்தும் என்பதை முன்னரே கூறிக்கொள்கிறேன்.

ஒரு செயலை செய்யும் பொழுது அல்லது ஒரு விவாதம் என்று வரும் பொழுது நாம் பலரை சந்திக்கிறோம். அப்போது உரையாடல் என்று வருகிறது. அப்பொழுது சொற்களின் தேர்ச்சி மிக அவசியம். சொற்களின் சிறப்பு சொற்களின் மேன்மையில் இருக்கிறது. ஆதலால் ஒருவர் உரையாடும் பொழுது சொற்களின் பண்பு அறிந்து அதன் அளவு அறிந்து அதன் சிறப்பு நீங்காமல் (அதாவது தீய சொற்களையும், தீங்கு விளைவிக்க கூடிய சொற்களையும் தவிர்த்து) பேசினால், அவருக்கு நீதியும்/அறமும், வினையின் பயனும், நன்மையும் கிடைக்கும். அவ்வாறு சொற்களை தேர்ந்தெடுத்து பேசுவதால் யாருக்கும் அநியாயமான இழப்பு இல்லையென்பதால் உறவுகளுக்கு சேதம் இல்லை. அவ்வாறு கையாள்வதால் ஒருவருக்கு மேன்மையும் கிட்டிற்று.

அப்படி பார்க்கையில் மகாத்மா காந்தி இனிய சொற்களுக்கு சொந்தக்காரர். அவர் ஆங்கிலேயருடன் மிகவும் கனிவாகவே பேசினார். அதன் விளைவாக பெருத்த உயிர் சேதம் இல்லாமல் இந்திய நாடு பயன் பெற்றது. சுதந்திரம் உரிமை என்பதை தாண்டி அது நீதி என்பதை காந்தி ஆங்கிலேயரின் மனசாட்சிக்கு மிகவும் பக்குவமாக உரைத்தார். காந்தி கோபப்படாமல் தீய சொற்களை பயன்படுத்தாமல் ஆவேசப்பேச்சுகளை தவிர்த்ததால் உண்மையை பேசியதால் அவருடன் எதிர்வாதம் செய்ய ஆங்கிலேயர்கள் தயங்கினர். அது மட்டும் இன்றி காந்தியின் பேச்சை எல்லோரும் செவிகொடுத்தும் உள்ளம் கொடுத்ததும் கேட்டனர்.

மேலும்: ஷோக் உரை

ஒப்புமை
குறள் 45

பரிமேலழகர் உரை
நயன் ஈன்று நன்றி பயக்கும் - ஒருவனுக்கு இம்மைக்கு நீதியையும் உண்டாக்கி மறுமைக்கு அறத்தையும் பயக்கும்: பயன் ஈன்று பண்பின் தலைப்பிரியாச் சொல் - பொருளால் பிறர்க்கு நன்மையைக் கொடுத்து இனிமைப் பண்பின் நீங்காத சொல். (நீதி: உலகத்தோடு பொருந்துதல். 'பண்பு' என்பது ஈண்டு அதிகாரத்தான் இனிமைமேல் நின்றது. தலைப்பிரிதல் - ஒரு சொல் நீர்மைத்து.).

மணக்குடவர் உரை
பிறரால் விரும்பப்படுதலையும் பயந்து, பொருளையும் பயந்து, அறத்தினையும் பயக்கும்; குணத்தினின்று நீங்காத சொல்

மு.வரதராசனார் உரை
பிறர்க்கு நன்மையான பயனைத் தந்து நல்ல பண்பிலிருந்து நீங்காத சொற்கள்,வழங்குவோனுக்கும் இன்பம் தந்து நன்மை பயக்கும்.

சாலமன் பாப்பையா உரை
பிறர்க்கு நன்மையைத் தந்து, இனிய பண்பிலிருந்து விலகாத சொல், இம்மைக்கு உலகத்தாரோடு ஒற்றுமையையும், மறுமைக்கு அறத்தையும் கொடுக்கும்.

இனைத்துணைத் தென்பதொன் றில்லை விருந்தின்

குறள் 87
இனைத்துணைத் தென்பதொன் றில்லை விருந்தின்
துணைத்துணை வேள்விப் பயன்
[அறத்துப்பால், இல்லறவியல், விருந்தோம்பல்]

பொருள்
இனைத் - iṉai   adj. of this degree (in respect of size or quantity) இன்ன; இத்தனை வருத்தம்

துணைத்து - துணை - அளவு; இணை, ஒப்பு; ஆதரவு, உதவி; உதவுவோன்; காப்பு; கூட்டு; இரண்டு; இரட்டை; கணவன்; மனைவி; உடன்பிறப்பு; புணர்ச்சி; வரை; ஆயுதமுனை; அம்பு; நட்பினன்(ள்).

என்பது - என்று அறியப்படுவதெல்லாம்

ஒன்று - ஒன்றுஎன்னும்எண்; மதிப்பிற்குரியபொருள்; வீடுபேறு; ஒற்றுமை; வாய்மை; அறம்; அஃறிணையொருமை.

இல்லை - உண்டுஎன்பதன்எதிர்மறை; இன்மைப்பொருளைஉணர்த்திஐம்பால்மூவிடத்திலும்வரும்ஒருகுறிப்புவினைமுற்று; சாதலைஉணர்த்திஐம்பால்மூவிடத்திலும்வரும்ஒருகுறிப்புவினைமுற்று.

விருந்தின் - விருந்து - புதியராய்வருபவரைஉணவளித்துப்போற்றுதல்; காண்க:விருந்தினன்; புதுமை; நூலுக்குரியஎண்வகைவனப்புகளுள்ஒன்று.

துணைத் - அளவு; இணை, ஒப்பு; ஆதரவு, உதவி; உதவுவோன்; காப்பு; கூட்டு; இரண்டு; இரட்டை; கணவன்; மனைவி; உடன்பிறப்பு; புணர்ச்சி; வரை; ஆயுதமுனை; அம்பு; நட்பினன்(ள்).

துணை - அளவு; இணை, ஒப்பு; ஆதரவு, உதவி; உதவுவோன்; காப்பு; கூட்டு; இரண்டு; இரட்டை; கணவன்; மனைவி; உடன்பிறப்பு; புணர்ச்சி; வரை; ஆயுதமுனை; அம்பு; நட்பினன்(ள்).

வேள்விப் - யாகம்; ஓமகுண்டம்; பூசனை; கலியாணம்; ஈகை; புண்ணியம்; காண்க:களவேள்வி; மகநாள்.

பயன் - பலன்; வினைப்பயன்; சொற்பொருள்; செல்வம்; பழம்; அகலம்; சாறு; பால்; வாவி; அமுதம்; நீர்.

முழுப்பொருள்
ஒரு இல்வாழ்வான் ஐந்து வேள்விகளை செய்யவேண்டும் என்று அறநூல்கள் கூறுகின்றன. 1. ப்ரம்ம/ப்ரஹ்ம வேள்வி (பரம்பொருளை  (மூலக்கடவுள்) தேடிச் செய்யப்படுகிற வேள்வி) 2. தேவ வேள்வி (தேவர்களுக்காகச் செய்யப்படுகிற வேள்வி) (அக்னி வளர்த்து நவதானியம் வளர்த்து செய்ய படுவது. அக்நி மாசற்றது. ஆதலால் தான் அக்நி மூலம் தேவர்களுக்கு உணவு அளிக்கிறோம்) 3. பிதுர் வேள்வி (மூதாதையர்கள் செய்யப்படும் வேள்வி) 4. (பஞ்ச) பூத வேள்வி (காக்கை உணவளித்தால் கூட பஞ்ச பூதங்களுக்கு உணவளித்து திருப்தி பண்ணுவது போல் ஆகும் 5. மானுடர் வேள்வி (அதாவது விருந்து. மானுடர்களுக்கா செய்வது).


அதனால் தான் விருந்தை வேள்வி என்று கூறுகிறார் திருவள்ளுவர். மனிதனை பேணுபவன் மானுடத்தை பேணுகிறான். சமூகத்தை பேணுகிறான்.

மனிதன் எதை கொடுத்தாலும் போதும் என்று சொல்ல மாட்டான். பணம், புகழ், வீடு, வாசல் என்று எந்த ஒரு பொருட்ச்செல்வம் கொடுத்தாலும் அவன் மனம் அவ்வளவு எளிதாக நிறைவடையாத. ஆனால் மனிதன் நிறைவடையும் ஓர் இடம் உணவு. போதும் என்று வயிறும் மனமும் உணவிற்கு மட்டுமே சொல்லும். அதுவே உணவின் சிறப்பு என்றும் கூறலாம். ஆதலால் ஒருவரை மன நிறைவு அடைய செய்து பார்க்க கூடிய ஆற்றல் விருந்திற்கு உண்டு. 

விருந்தினர்களுக்கு விருந்து அளித்து ஓம்புவது அறம். ஆனால் அவ்விருந்தின் பயன் இவ்வளவு தான் என்று வரையறை செய்யமுடியாத அளவிற்கு அதற்கு பயன் உண்டு. விருந்தும் ஒருவித வேள்வியே. வேள்வி எப்படி அதற்கான அவிஸ் மற்றும் நெய்யினை கொடுக்கும் தோறும் உண்டுகொண்டே இருக்கோமோ அதுபோல் விருந்தில் மக்கள் உண்டுகொண்டே இருப்பார்கள். உணவு வேண்டி நிற்கும் மக்களுக்கு உலகில் பஞ்சமில்லை. ஆதலால் விருந்தின் பயன் வேள்வியின் பயன் போன்றது. விருந்தில் உதவுவோன் பசியாக இருப்போர்க்கு உணவளித்து பசியாற்றி உதவுகிறானா என்பதை பொருத்தே விருந்தின் பயன் அமையும். விருந்தின் தகுதி அதாவது தேவையானவர்களுக்கு உணவளிக்கிறோமா என்பதை பொருத்தது ஆகும்.

விருந்தின் பயன் விருந்துக்கு வந்தோரின் தகுதியை பொருத்தே என்பது பொருந்தாது என்பது எண்ணம். 

ஆனால் மற்ற உரைகள் விருந்து பயன் விருந்தை பெறுபவனின் சால்பை பொருத்தது ஆகும் என்று கூறுகின்றன. அவ்வாறு எடுத்துக்கொண்டால் எப்படி என்று பார்ப்போம்.  இது எப்படி என்றால் உதவி செய்யும் பொழுது நாம் கொடுக்கும் ஐந்து ரூபாய் (அல்லது ஐந்து டாலர் / வோன்)  அல்ல புண்ணியம். நாம் யாருக்கு கொடுக்கிறோம் அவரின் தகுதிக்கு ஏற்றவாறே புண்ணியம். அது விருந்துக்கும் பொருந்தும் என்கிறார் திருவள்ளுவர். விருந்தை பெறுவோரின் தகுதியை பொருத்தே விருந்தின் பயனும் அமையும்.

கிருஷ்ணன் ஒரு அரக்கியிடம் இருந்து தாய்ப்பால் உண்டப்பிறகு அவ்வரக்கிக்கு புகழ் கிட்டியது அல்லவா?

ஆதி சங்கரரின் வாழ்விலிருந்து ஒரு நிகழ்ச்சி. அவர் ஒரு வயதான வறிய மூதாட்டிக்கு, அவள் வறியவளாக இருந்தாலும், வாயிலில் “ பிட்சை”க்காக நின்ற அந்தணச் சிறுவனுக்கு தன்னிடமிருந்த ஒரே நெல்லிக்கனியை ஈந்த கனிவுக்காக பொன்மாரி பொழிவித்ததும், அதன்காரணமாக கனகதாரை என்கிற கவியமுதம் பொழிந்ததும் நிகழ்ச்சி என்பதைவிட நெகிழ்ச்சி என்பதே சரி.

இது வாயிலில் உணவென்று வந்தவருக்கு, வறுமையிலும் தன்னிடமிருந்த ஒன்றைத் தந்த மூதாட்டியின் வரலாறு. 

இராமாயணத்தில் வரும் சபரியின் விருந்தோம்பும் பண்பு அவளுக்கு வீட்டுப்பேற்றினை அளித்தது.

சிறுதொண்டர் சிவனடியாருக்குப் பிள்ளைக்கறி சமைத்த நிகழ்ச்சி. அவ்வில்லத்தினரின் விருந்தோம்பும் பண்பு அவர்களுக்கு இறைவனின் பதத்தினைத் தந்தது

கம்பராமாயணப்பாடல் மிக எளிதாக வாமன அவதாரத்தில் மகாபலிச் சக்ரவர்த்தியின் கொடைக்குச் சமமாக வாமனன் உயர்ந்து, வளர்ந்து நின்றதை குறிக்கும் விதமாக இவ்வாறு எழுதுகிறான்.

“கயம் தரு நறும் புனல் கையில் தீண்டலும்.
பயந்தவர்களும் இகழ் குறளன். பார்த்து எதிர்
வியந்தவர் வெருக் கொள. விசும்பின் ஓங்கினான்
உயர்ந்தவர்க்கு உதவிய உதவி ஒப்பவே

மேலும்: அஷோக் உரை

சமிபத்தில் எழுத்தாளர் ஜெயமோகன் அவர்களின் “அன்னம்” சிறுகதை வாசித்தேன். அதில் ஒரு பகுதி கீழே. இப்பகுதிகளும் விருந்தோம்பலை வேள்விக்கு நிகராக விவரிக்கபட்டுள்ளது

என்னை ஒரு கொட்டகையில் அமர வைத்தனர். கொஞ்ச நேரத்தில் வாழைப்பழமும் இளநீரும் வந்தது.

பதினொரு மணிக்கெல்லாம் அங்கே சாப்பாடு ஆரம்பித்துவிட்டது. பெரிய பந்தல்போட்டு வரிசையாக உட்காரவைத்து ஆட்டுப்பிரியாணியும் ஆட்டுக்கறியும் பரிமாறினார்கள். மக்கள் வரிசையாக உள்ளே போனார்கள்.

நான் அப்போது கவனித்த ஒன்று இருந்தது, அதைப்போன்ற ஒன்றை அதற்குப்பிறகு கூட பார்த்ததில்லை. கறுத்தசாகிப் பந்தல் வாசலில் நின்று ஒவ்வொருவரையாக மூன்றுமுறை கட்டித்தழுவி உள்ளே அனுப்பினார். எல்லாரிடமும் ஒருசில சொல்லாவது பேசினார். சின்னப்பையன்களின் தலையை தட்டினார். பெண்களுக்கு தனி பந்தி. அங்கே அவருடைய பீவி அனைவரையும் வரவேற்றார்.

அங்கே எவருக்கும் தனிப்பந்தி இல்லை. எவருக்கும் எந்த வேறுபாடும் இல்லை. பளபளக்கும் பியூக் காரில் வந்தவர்களும், நடந்து வந்தவர்களும், முஸ்லீம்களும், இந்துக்களும், ஆற்றுக்கரையில் வாழும் புலையர்களும் ஓரிரு மலைக்குறவர்களும் எல்லாரும் ஒரே வரிசையில் சேர்ந்து அமர்ந்து சாப்பிட்டனர். அவர்களுடன் அமர்ந்துதான் கறுத்த சாகிப்பும் சாப்பிட்டார்.

அந்த விருந்தை நான் ஒரு பழைய மரத்தொட்டிமேல் ஏறி நின்று பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன். மனிதர்கள் சாப்பிடுவது ஒரு யாகமாக நிகழமுடியும் என்று அப்போதுதான் பார்த்தேன். நான் பல யாகங்களை பார்த்திருக்கிறேன். அங்கே மனிதர்கள் குறுக்கும் நெடுக்குமாக பிரிக்கப்பட்டிருப்பார்கள்.

சாகிபின் பந்தியில் உணவு அள்ளி அள்ளி பரிமாறப்பட்டது. ஒருவர் கூட கேட்கும்படி ஆகவில்லை. வெறிகொண்டவர்கள் போல சாப்பிட்டுக் கொண்டே இருந்தார்கள். பின்பக்கம் ஒரு பெரிய சமையல் கொட்டகை. அங்கே பனம்பாயில் பிரியாணியை அள்ளி அள்ளி கொட்டினார்கள். குன்றுபோல. ஆமாம், ஆளுயர அன்னமலைகள். ஆவிபறந்தது அவற்றில். நாயர்சார், அது கார்த்தவீர்யார்ஜுன மகாப்பிரபுவின் அன்னசபை போல் இருந்தது.

சற்றுநேரத்தில் அங்கே இருந்த ஒரு மங்களூர் பிராமணன் ஒரு சம்புடத்தில் எனக்கு சாப்பாடு கொண்டு வந்தான். சோறு குழம்பு கறிகள். “மன்னிக்கவேண்டும், கண்டிப்பாக நெய்போட்ட பருப்புப் பாயசம் வேண்டும் என்று கறுத்தசாகிப் சொன்னார். ஆகவே கொஞ்சம் தாமதமாகிவிட்டது” என்று அவன் சொன்னான்.

ஒவ்வொருவரும் கறுத்த சாகிப்பிடம் விடைபெற்றுக் கொண்டார்கள். நான் அவரிடம் விடைபெறும்போது “சாப்பிட்டீர்களா?” என்று கேட்டார்.

“ஆமாம், நல்ல சாப்பாடு” என்று சொன்னேன்.

“நீங்கள் பிரியாணிக்குப் பதிலாக பாயசம்தான் சாப்பிடுவீர்கள் என்று சொன்னார்கள்” என்றார்.

நான் புன்னகைத்தேன். அவர் என்னைத் தழுவி விடைஅளித்தார். நான் திரும்பச் செல்லும்போது அந்த இடவழி, அந்த சாலை, அந்த தோப்புகள் எல்லாமே எனக்கு இனிய இடங்களாக ஆகிவிட்டன. இன்றுவரை அப்படித்தான்.

அன்று தொடங்கியது அந்த உறவு. அவர் வீட்டிலும் சுற்றியிருக்கும் இடங்களிலுமாக அன்றைக்கு பதினெட்டு நம்பர்கள் இருந்தன. ஆகவே வாரமொரு முறையாவது போக வேண்டியிருக்கும். எப்போதுமே நான் போனது அவருக்கு ஒரு உதவியைச் செய்யத்தான் என்று அவர் பேசுவார். என்னை நண்பனாக நடத்துவார். அவர் பணம் தருவது அவருக்கே தெரியாது என்று எனக்கே தோன்றும்படி இருக்கும்.

நான் கறுத்த சாகிப்பின் வீட்டில் மிகமிக விரும்பியதே அங்கே நடக்கும் மாபெரும் விருந்துகளைத்தான். எந்த விருந்தானாலும் அது எல்லாருக்குமாகத்தான். எந்தப் பந்தியானாலும் அது மனிதர்கள் அனைவருக்குமாகத்தான். மாதம் இரண்டு விருந்தாவது நடக்காமலிருக்காது. விருந்து என்று தெரிந்தாலே போய்விடுவேன். எங்காவது ஏறி நின்று மக்கள் சாப்பிடுவதை பார்த்துக் கொண்டிருப்பேன்.

மக்கள் எப்படிச் சாப்பிடுகிறார்கள்! யக்ஷகானத்தில் அன்னசம்யோகம் என்று சாப்பாட்டைச் சொல்கிறார்கள். உடலும் சாப்பாடும் அன்னம் என்றுதான் சொல்லப்படுகின்றன. அன்னம் என்றால் பிசிக்ஸில் மேட்டர் என்கிறோமே அது. அன்னம் அன்னத்தை கண்டுகொள்கிறது, அன்னம் அன்னத்துடன் இணைகிறது, அன்னம் அன்னத்தால் நிறைகிறது. பூமி மீது இருக்கும் எல்லா உயிரும் சேர்த்து ஒரே அன்னம்தான்.

காலிப்பானைகளுக்கும் குடங்களுக்கும் ஒரு பதற்றம் இருக்கிறதைப்போல தோன்றுவதில்லையா சார்? அவை வாய் திறந்து அலறுகின்றன. குருவிக்குஞ்சுகள் வாய்திறந்து எம்பிக்குதிப்பதுபோல. தண்ணீரை அள்ளி ஊற்ற ஊற்ற இன்னும் இன்னும் என்கின்றன. அதன்பின் நிறையும் ஓசை. அது ஒரு பெருமூச்சு. ஓம் என்ற ஓசை அது.

நாயர் சார், அங்கே மனிதர்கள் அப்படி சாப்பிடுவார்கள். பரவசமாக சாப்பிடுவார்கள். பட்டினிக்காரர்கள் வெறிகொண்டு அள்ளி அள்ளி சாப்பிடுவார்கள். சின்னப்பிள்ளைகள் ருசித்து ருசித்து தலையாட்டி சாப்பிடும். சில சின்னப்பிள்ளைகள் ருசியான ஒரு துண்டு கிடைத்தால் அதை எடுத்து அவற்றின் அம்மாவுக்கோ அப்பாவுக்கோ ஊட்டும் பாருங்கள் நான் கைகூப்பி அழுதுவிடுவேன். அன்னத்தைக் கொடுக்கும் மனிதனைப்போல அழகானவன் யார் சார்?

ஒரு ஐந்துவயது பெண் ஒருவயது தம்பிக்கு ஊட்டியதை பார்த்தேன். வெளியே வந்ததும் அதன் காலைத்தொட்டு வணங்கி “புவனராணியான அன்னபூரணியே, இந்த உலகத்தில் பசியை அணைத்துக்கொண்டே இரு தாயே” என்று சொல்லி கண்ணீர்விட்டேன்.

கறுத்த சாகிப் ஒருவேளைகூட தனியாகச் சாப்பிடுபவர் அல்ல. அவர் வீட்டில் எல்லாநாளும் சாதாரணமாக நூறுபேர் சாப்பிடுவார்கள். வீட்டு வேலைக்காரர்கள், படகுக்காரர்கள், தென்னை வேலைக்காரர்கள் எல்லாரும் ஒரே பந்தியாக அமர்ந்து சாப்பிடுவார்கள். சாப்பிடும் நேரத்தில் வெளியே போய் குரல் கேட்கும் தொலைவிலுள்ள அனைவரையுமே சாப்பிடக் கூப்பிடுவார்கள். காகம் கரைந்து அழைப்பது போலவே.

அந்தக்குரல் கேட்ட எவரானாலும் எந்தக்கூச்சமும் இல்லாமல் சாப்பிட வந்துவிடுவார்கள். கந்தலாடை அணிந்த பிச்சைக்காரர்களுக்குக் கூட அதே பந்திதான், அதே சாப்பாடுதான்.

அங்கே எல்லாநாளும் பிரியாணிதான். கறுத்தசாகிப் பிரியாணி தவிர வேறு உணவை ஒரு பொருட்டாக நினைத்தவரே அல்ல. பிரியாணிதான் ஆரோக்கியம், சுவை என்று அவர் உண்மையாகவே நினைத்தார். பிரியாணி சாப்பிடாததனால் நான் சீக்கிரமே செத்துவிடுவேனோ என்று மெய்யான கவலையுடன் என்னிடம் கேட்டிருக்கிறார்.

சாப்பிட்டால் அவரைப்போல சாப்பிடவேண்டும். அவர் சாப்பிடுவதை நல்ல சாப்பாட்டுராமன்கள் மூன்றுபேர் சாப்பிடலாம். ஆனால் அள்ளி அள்ளி திணித்துக்கொள்ள மாட்டார். யானை சாப்பிடுவது அப்படித்தான். நிறைய சாப்பிடும், ஆனால் சுவையறிந்து சாப்பிடும். மூங்கிலின் தளிரை முதலில் சாப்பிடும். மூங்கிலையே கடைசியாகச் சாப்பிடும்.

கறுத்தசாகிப் சாப்பிட்டு முடித்து கைகழுவி சமையற்காரரை அழைத்துத் தோளில் கைவிட்டு தழுவி பாராட்டுவார். அவருடைய வீட்டில் வேலைபார்க்கும் சமையற்காரனையே நாள்தோறும் பாராட்டுவார். சாப்பிடும்போதே சங்கீதம் கேட்பதுபோல “பலே! பேஷ்! சபாஷ்!” என்றெல்லாம் சொல்வார். தலையை ஆட்டுவார். கையைத் தூக்கி “சுபானல்லா!” என்று வணங்குவார்.

ஒருமுறை நான் கறுத்த சாகிபிடம் சொன்னேன். “இங்கே இந்தப் பந்தியில் அமர்ந்து சாப்பிட வேண்டும் சாகிப்.”

ஒப்புமை
உறக்குந் துணையதோர் ஆலம்வித் தீண்டி
இறப்ப நிழற்பயந் தாஅங்கு - அறப்பயனும்
தான்சிறி தாயினும் தக்கார்கைப் பட்டக்கால்
வான்சிறிதாப் போர்த்து விடும்” (நாலடி 38)

“அறத்தின் ஈட்டிய ஒண்பொருள் அறவோன்
திறத்துவழிப் படூஉம் செய்கை போல”  (மணி 17:3-4

“பெருந்தவர் கைப்பெய் பிச்சையின் பயனும்
நீரும் நிலமும் காலமும் கருவியும்
சீர்பெற வித்திய வித்தின் விளைவும்
பெருகிய தென்னப் பெருவளம் சுரப்ப” (மணி 28:229-32)

“நான்மறை யாளர்கைத்
தானம் என்னத் தழைத்தது நீத்தமே” (கம்ப.ஆற்றுப் 5)

“வியந்தவர் வெருக்கொள விசும்பின் ஓங்கினான்
உயர்ந்தவர்க் குதவிய உதவி ஒப்பவே” (கம்ப.வேள்விப் 35)


பரிமேலழகர் உரை
வேள்விப்பயன் இனைத்துணைத்து என்பது ஒன்று இல்லை - விருந்தோம்பல் ஆகிய வேள்விப் பயன் இன்ன அளவிற்று என்பதோர் அளவுடைத்தன்று; விருந்தின் துணைத்துணை - அதற்கு அவ்விருந்தின் தகுதியளவே அளவு. (ஐம்பெரு வேள்வியின் ஒன்றாகலின் 'வேள்வி' என்றும், பொருள் அளவு தான் சிறிது ஆயினும் தக்கார்கைப் பட்டக்கால் , வான் சிறிதாப் போர்த்து விடும் (நாலடி.38) ஆகலின், இனைத்துணைத்து என்பது ஒன்று இல்லை என்றும் கூறினார். இதனான் இருமையும் பயத்தற்குக் காரணம் கூறப்பட்டது.).

மணக்குடவர் உரை
விருந்தினர்க்கு அளித்ததனால் வரும் பயன் இன்ன அளவினையுடைத்தென்று சொல்லலாவது ஒன்றில்லை. அவ்விருந்தினரின் தன்மை யாதோ ரளவிற்று அத்தன்மை யளவிற்று விருந்தோம்பலின் பயன்.

மு.வரதராசனார் உரை
விருந்தோம்புதலாகிய வேள்வியின் பயன் இவ்வளவு என்று அளவு படுத்தி கூறத்தக்கது அன்று, விருந்தினரின் தகுதிக்கு ஏற்ற அளவினதாகும்.

சாலமன் பாப்பையா உரை
விருந்தினரைப் பேணுவதும் ஒரு யாகமே. அதைச் செய்வதால் வரும் நன்மை இவ்வளவு என்று அளவிட முடியாது; வரும் விருந்தினரின் தகுதி அளவுதான் நன்மையின் அளவாகும்.

அறத்திற்கே அன்புசார் பென்ப அறியார்

குறள் 76
அறத்திற்கே அன்புசார் பென்ப அறியார்
மறத்திற்கும் அஃதே துணை
[அறத்துப்பால், இல்லறவியல், அன்புடைமை]

பொருள்
அறத்திற்கே - அறம் - தருமம்; புண்ணியம் அறச்சாலை தருமதேவதை யமன் தகுதியானது; சமயம் ஞானம் நோன்பு இதம் இன்பம் தீப்பயன்உண்டாக்கும்சொல்

அன்பு - தொடர்புடையோர்மாட்டுஉண்டாகும்பற்று; நேயம் அருள் பக்தி

சார்பு - இடம்; பக்கம்; அடைக்கலம்; பற்று; பிறப்பு; பௌத்தர்கூறும்பன்னிரண்டுநிதானங்கள்; ஒருதலைநிற்றல்; அண்மை; கூட்டுறவு; பொருத்தம்; சார்ப்புக்கூரை; புகலிடம்; கிட்டுகை.

என்ப -  எனறுசொல்லப்படுவன; என்றுசொல்லுவர்; ஓர்அசைச்சொல்;

அறிந்து - உணர்தல்; நினைத்தல் மதித்தல் பயிலுதல் அனுபவித்தல் உறுதிசெய்தல்; புதிதாய்க்கண்டுபிடித்தல்.

அறியார் - அறிய மாட்டார்கள்.; அறியாதவர்கள் 

மறத்திற்கும்  - மறம் - வீரம்; கோபம்; பகை; வலிமை; வெற்றி; போர்; கொலைத்தொழில்; யமன்; கெடுதி; பாவம்; கலம்பகத்தின்ஓர்உறுப்பு; மறவர்குலம்; மயக்கம்.

அஃதே - அஃதாவது

துணை - அளவு; இணை, ஒப்பு; ஆதரவு, உதவி; உதவுவோன்; காப்பு; கூட்டு; இரண்டு; இரட்டை; கணவன்; மனைவி; உடன்பிறப்பு; புணர்ச்சி; வரை; ஆயுதமுனை; அம்பு; நட்பினன்(ள்).

முழுப்பொருள்
அறத்திற்கு அன்பே துணை என்று மட்டும் சொல்லுவோர் அறியாதவர்கள். ஏனெனில் மறத்திற்கும் அன்பே துணையாக இருக்கும். மறம் என்றால் கோபம், பகை என்ற பொருள்களும் உண்டு. ஆதலால் உன்னிடம் ஒருவன் கோபமாக நடந்தாலோ அல்லது பகையோடு இருந்தாலோ அவரிடம் அன்பு செலுத்துவதே மருந்தாக அமையும். 

நோய் வராமல் எச்சரிக்கையை இருப்பது சாலச்சிறந்தது. ஆனால் நோய் வந்துவிட்டால், "நோயிற்கு மருந்தே துணை". "பித்தத்திற்கு இஞ்சி நல்லது" என்றால் பித்தம் நீங்க இஞ்சி நல்லது. நோய் நீங்க மருந்து உதவும். ஆதலால் மறம் (கோபம், பகை) நீங்க  அன்பு மருந்தாக உதவும்.

அன்பு செலுத்தினால் தான் பகை நீங்கும். அப்படியில்லையேல் பகை இருந்துக்கொண்டு முகத்தில் சிரிப்பும் மனதில் மகிழ்ச்சியும் நீங்கிவிடும். பகைக்கு பகை செய்தால் ஒன்றுக்கு ஒன்று என்று நீண்டுக்கொண்டுப்போகுமே தவிர முடியாது. பகையோட பிரச்சனை என்ன என்றால் எதிராளி மட்டுமல்ல தானும் நிம்மதியின்றி பகையுள்ளவறை வாழ நேரிடும்.

ஆதலால் ஒருவன் தவறு செய்தால் துவக்கத்தில் இறங்கிச்சென்று அன்பு செலுத்து. ஆனால் அவன் மாறவில்லையென்றால் அதற்கான நிவாரணம் வேறு. குறள் 469 "நன்றாற்றல் உள்ளும் தவறுண்டு அவரவர் பண்பறிந்து ஆற்றாக் கடை" என்று திருவள்ளுவர் அதற்கு விடை கூறியிருக்கிறார். 

"பகைவனுக்கருள்வாய் நன்னெஞ்சே" என்பது ஆன்றோர் வாக்கு.  அன்பின் வழிநின்றலே அறச்செயல்கள் செய்வதற்கு துணையாகும் என்பது எல்லோரும் அறிவதே. ஆனால் அன்பின் வழிநிற்றல் அறச்செயல்களுக்கு மட்டுமே துணையென்பது அறியாதோரின் கூற்று.  அன்பினால் மறவழியோரையும் மாற்றி நல்வழியில் ஆற்றுபடுத்தக்கூடும் என்பதாலேயே, மறத்திற்கும் அன்பே துணை.

“வாய்மையே வெல்லும்”, என்ற கூற்று எல்லோரும் விரும்பும், சத்திய வாக்கு. ஆனால், எத்துணை பேர் நம்பும் வாக்கு? அதற்கு எத்தனைப் பொறுமை தேவைப்படுகிறது?  இக்கூற்றும், பகவத்கீதையில் காணும், “கடமையைச் செய் – பலனை எதிர்பாராதே”  என்பதும், அன்புக்கும் பொருந்தும். எதிர்வினை எதிர்பார்ப்போடு செய்யப்படும் எதுவும், பண்டமாற்று வணிகம்தான். அன்பைகூட எதிர்பார்ப்பு இல்லாமல் செய்யும் போதுதான், அதன் முழுவீச்சும் பிறரை சென்றடைகிறது; அதனால் பகைகொண்டோர், மற்றும் மறவாழ்வினர் மனங்களும் மாறுகிறது

‘அன்பாய் இரு ஆனால் ஏமாளியாய் இராதே’ என்ற சொல்வழக்கு ஒன்றுண்டு.  “ராமக்ருஷ்ண பரம ஹம்ஸரின்”, “ பாம்பும், துறவியும்” குட்டிக்கதை நினைவுக்கு வருகிறது



ஒரு வயல்வெளியில் பாம்பு ஒன்று வாழ்ந்து வந்தது. அந்த வழியாகப் போவோர் வருவோரை எல்லாம் அது கொத்தியது. அதனால் அந்த வழியாகச் செல்வதற்கே மக்கள் அஞ்சினர். ஒருநாள் துறவி ஒருவர் அந்த வழியில் சென்றார். அந்தப் பாம்பு அவரையும் கொத்துவதற்குச் சீறிக்கொண்டு வந்தது. அதைக் கண்டு வருந்திய துறவி இறைவனின் பெருமையை அதற்க்கு விளக்கி, "எந்த உயிருக்கும் தீங்கு செய்யக்கூடாது" என்று அஹிம்சைத் தத்துவத்தைக் கூறி அதை நல்வழிப்படுத்தினார். பின் தன் வழியே சென்று விட்டார். 

சில வருடங்கள் சென்றன. துறவி மீண்டும் அந்த வழியாக வந்தார். தான் உபதேசித்த அந்தப் பாம்பு எப்படி இருக்கிறது என்பதைக் காண விரும்பினார். தன பற்றின் அருகே அந்தப் பாம்பு குற்றுயிரும் குலையிருமாகக் கிடந்தது. அதைப் பார்த்த துறவி மிகவும் வருந்தினார். "அடடா! ஏன் எப்படி ஆகிவிட்டாய்?" என்று அன்போடு அதனிடம் கேட்டார். அதற்கு அந்தப் பாம்பு, "நீங்கள் கூறியதையே நான் பின்பற்றினேன். யாருக்கும் துன்பம் தராமல் அமைதியாக வாழ்ந்தேன். அதனால் சிறுவர்கள் என்னைக் கல்லால் அடித்தனர். வாலைப் பிடித்துச் சுற்றித் தரையில் வீசினர். கம்பால் அடித்தனர்" என்று சொல்லி வருத்தப்பட்டது. 

பாம்பு சொன்னதைக் கேட்டதும் துறவி, "முட்டாள் பாம்பே, உன்னைக் கடிக்க வேண்டாம், யாருக்கும் துன்பம் தர வேண்டாம் என்றுதான் கூறினேன் ஒழிய, யாரிடமும் சீறக்கூடாது என்று கூறவில்லையே! நீ சீறியிருந்தால் அவர்கள் உன்னருகில் வந்திருப்பார்களா? யாரையும் கொல்லக் கூடாது. ஆனால் தற்காப்புக்காக அச்சுறுத்தலாம்" என்று கூறினார். பாம்பும் தன் தவறை உணர்ந்து கொண்டது.

மேலும்: அஷோக் உரை

ஒப்புமை
”அற்பின் நின்றன அறங்கள்” (கம்ப.நாட்டுப் 59)


இன்று ‘அறமெனப்படுவது’ என்னும் தலைப்பில் பேச என்னை அழைத்திருக்கிறார்கள். அடிப்படையான வினா இது. எவை வாழ்க்கையின் ஆதாரமான தத்துவநிலைப்பாடுகளை விளக்க முயல்கின்றனவோ அவையே அடிப்படைக் கேள்விகள். இதைப்போன்ற அடிப்படை வினாக்கள் எழும்போதெல்லாம் நாம் நம் ஆசிரியர்களை இயல்பாக நினைவுகூர்கிறோம். நான் நித்ய சைதன்ய யதியை நினைத்துக்கொள்கிறேன். ஏனென்றால் நம் ஆசிரியர்கள் நம்மிடம் அடிப்படை விஷயங்களைப் பற்றியே உரையாடுகிறார்கள். இல்லை, அவர்கள் எதைப்பற்றி உரையாடினாலும் அதெல்லாம் அடிப்படை விஷயங்களாக இருக்கின்றன.

நித்யா ஒருமுறை குருகுலம் வழியாக நடந்துகொண்டிருந்தார், கீழே சமையலறையில் யாரோ டீ போடும் வாசனை. ‘அங்கே டீ போடுகிறவன் முன்னரே தண்ணீரில் சீனியைப் போட்டுவிட்டான். டீ சுவை கெட்டுவிட்டது’ என்றார் நித்யா. சுவையறியும் மூக்கு. அவரது எல்லாப் புலன்களும் உலகச்சுவைக்காகத் திறந்திருந்தன. ஒரு நல்ல அவியல் வைக்கத்தெரியாதவனால் எப்படி அத்வைதத்தைப் புரிந்துகொள்ள முடியும் என்று கேட்டவர் அவரது குரு.

இது ஓர் அன்றாட விஷயமாக இருக்கலாம். ஆனால் நித்யா தொடர்ந்துசென்றார்.  ‘அப்பா தன் பிள்ளைக்கு பொம்மையைக் கொடுத்து பத்திரமாக விளையாடு என்று சொல்வது போல இந்த உலகம் நமக்களிக்கப்பட்டிருக்கிறது. இதை நம் உச்சம் வரை சென்று அறிவதும் அடைவதும் நம் கடமை. இந்த உலகில் இருந்து மிகச்சிறந்த அனைத்தையும் மிகச்சிறந்த முறையில் அடைவதென்பது மனிதனின் சலுகை அல்ல. மனிதனின் உரிமைகூட அல்ல. அது அவன் கடமை, பொறுப்பு.’

அடிப்படை விஷயங்களை அன்றாடவாழ்க்கையின் எந்தப்புள்ளியில் இருந்தும் தொடங்கலாம் என்று நித்யா சொல்வதுண்டு. எதை நாம் ஆழமாக வினவிக்கொண்டாலும் அது அடிப்படை வினாவாக ஆகும். ஓர் அடிப்படை வினாவை எழுப்பிக்கொள்வது எப்படி? நித்யா அதை எப்படிச்செய்வார்? அவரது அருகிருந்து அதை நான் கவனித்திருக்கிறேன். அதுவே நான் அவரிடம் பெற்ற கல்வி.

நித்யா அந்தச் சொல்லையே முதலில் கவனிப்பார். அதுதான் ஆணிவேர். நாம் சாதாரணமாக ஒன்றைச் சிந்திக்கும்போது அதன் சமகால, அன்றாடப் புழக்கத்தைக்கொண்டே புரிந்துகொள்ள முயல்வோம். அறம் என்ற சொல்லுக்கு இன்று இங்கே என்ன அர்த்தம் என்பதே நம் கேள்வியாக இருக்கும். இன்னும் கொஞ்சம் விரிவாகப்போனால் அதன் வரலாற்றுப்புலம் சார்ந்து யோசிப்போம். வரலாறென்பது நம் கண்ணுக்கெட்டியதூரம் வரைதான். மொழி அதற்கும் அப்பால் செல்கிறது. அடிவேர் வரை செல்கிறது. ஆகவேதான் தத்துவத்தில் மொழியை எப்போதும் சிந்தனையின் அடிப்படை அலகாகக் கொள்கிறார்கள்.

அது ரஸ்ஸலின் வழி. இந்திய ஞானமரபில் நெடுங்காலமாக மீமாம்சகர்கள் அதையே கடைப்பிடித்தனர். அதற்கு வியாகரணம், சந்தஸ் என்னும் இரு முறைகளை வைத்திருந்தனர். இலக்கணம், ஒலியமைதி. ஒரு அறம் என்ற உருவகம் ஒரு ‘பேக்கேஜ்’. அதில் அறம் என்னும் சமூக அமைப்பு, சமூக ஆசாரம், சமூக நம்பிக்கை ஆகியவை உள்ளன. அவை எல்லாம் அச்சொல்லில் அடங்கியிருக்கின்றன. அச்சொல் அவற்றைக் கட்டும் பொட்டலமல்ல. அந்தக் கருதுகோள் ஒரு மரம் என்றால் அதன் விதை அது.

‘இவ்ளோ பெரிய விமானத்துக்கு எப்டிடா பெயிண்டடிப்பாங்க?’ என்று ஒரு பைத்தியம் கேட்டபோது ‘மேலே போறப்ப சின்னதாயிடும்ல. அப்ப அடிச்சிருவாங்க ‘ என இன்னொரு பைத்தியம் பதில் சொன்னதாகச் சொல்வார்கள். எதுவும் கொஞ்சம் மேலே, கொஞ்சம் தூரத்தில் சென்றால் சிறிதாகிவிடுகிறது. எளிமையாகக் கையாளக்கூடியதாக ஆகிவிடுகிறது. காலத்தில் பின்னகரும்போது விடைகள் கைக்கடக்கமாக ஆகிவிடுகின்றன. காலத்தில் பின்னகர சொல் ஒன்றே சுட்டுவழி.

சொல் என்பது சிலை, பொருள் என்பது தெய்வம். அளவிடமுடியாத ஒன்று அளவிடக்கூடியதாக நம்முன் அமர்ந்திருக்கிறது. காளிதாசன் சொன்னார் ‘சொல்லும்பொருளும் போல அமைந்தவர்கள் பார்வதிபரமேஸ்வரர்’ என. பிரிக்கமுடியாதவர்கள். ஒருவருக்கொருவர் ஊக்கவிசையானவர்கள்.

நித்யாவின் வழிமுறைப்படி நானும் அறம் என்ற சொல்லையே எடுத்துக்கொள்கிறேன். எந்தக் காலத்தில் இச்சொல் தமிழில் புழக்கத்தில் வந்தது? மொழியாராய்ச்சியில் அச்சொல்லை நோக்கிக் கேட்கவேண்டிய முதல்வினா அது காரணப்பெயரா இடுகுறிப்பெயரா என்பதே. காரணப்பெயர் என்றால் அது பின்னாளில் இங்கே வந்தது.

உதாரணமாக, புரட்சி. பாரதி உருவாக்கிய சொல்லாட்சி. பதினெட்டாம் நூற்றாண்டு ஐரோப்பிய அரசியல் கிளர்ச்சிகளில் இருந்து பிறந்தது. முழுமையான மாற்றம், ஒட்டுமொத்தமான மாற்றம், தலைகீழான மாற்றம் என்பதைச் சுட்டுகிறது. புரள்வது என்ற சொல்லின் நீட்சியாக வந்தது. நாம் படிப்படியான மாற்றத்தையே அறிந்திருக்கிறோம். புரட்சி நமக்கு ஒரு புதிய செய்தியே.

இடுகுறிச்சொற்கள் அக்கருத்துக்கு இடப்பட்ட ஒலிக்குறிப்புகள் மட்டுமே. ஒரு குழந்தை உடலும் உயிருமாகப் பிறப்பதுபோலக் கருத்து சொல்லும் பொருளுமாகவே மானுட மனதில் உருவாகிறது. அதற்கு சொல்லால் பெயரிடப்படுவதில்லை. அந்தச் சொல்லே அதைக் கொண்டு செல்கிறது, விரியச்செய்கிறது.

இடுகுறிச்சொற்களை ஆராயும்போது சிறந்த வழி என்பது அச்சொல்லின் அருகே உள்ள சொற்களை கவனிப்பது. எஸ்.வையாபுரிப்பிள்ளையின் தமிழ்ப்பேரகராதி அதற்கு மிகச்சிறந்த சாதனம். அதன் அகரவரிசை நமக்கு ஒரு சொல் கூடவே கொண்டுவரும் பிற சொற்களை சுட்டிக்காட்டி அபாரமான மனவெளிச்சங்களை அளிக்கிறது.

அறம் என்ற சொல்லின் அருகே அமர்ந்த சொல் அறுதல். அதுவே அதன் மொழிமூலமாக இருக்கலாம். அற்றம் என்றால் இறுதி. அற்றுபடி என்றால் திட்டவட்டம். அதாவது அறுத்துச் சொல்லுதல், வரையறைசெய்து சொல்லுதல், கடைசியாகச் சொல்லுதல் என்ற தொனியில் இச்சொல் பிறந்திருக்கலாம்.

அறம்பாடுதல் என்கிறோம். பெரும் துன்பப்பட்ட கவிஞன் அதற்குக் காரணமானவர் அழியும்படியாகப் பாடும் பாடல். நந்திவர்ம பல்லவனை அவன் சகோதரன் அறம்பாடிக் கொன்றான் என்று நம் தொன்ம மரபு சொல்கிறது. அங்கே வரும் அறம் என்பது தர்மம் அல்ல. எதிக்ஸ் அல்ல. அது இறுதிதான். அறப்பாடுதல், அறும்படி பாடுதல். அற்றம் வரும்படி பாடுதலே அங்கே அறமாக சொல்லப்படுகிறது.

அறம் என்பது இதுதான். ஒரு மனிதக்குழு தனக்குள் உருவாக்கிக்கொள்ளும் நெறிகள். இறுதியாக வகுத்துக்கொண்ட நடத்தைகள். செய்யக்கூடியவை, செய்யக்கூடாதவை, செய்தே ஆகவேண்டியவை அடங்கிய ஒரு வழிகாட்டித்தொகை. அதுவே அறம்.

நாம் நம் மொழிமரபில் அறம் என்ற சொல்லின் பிறப்புச்சூழலைப் பார்க்கையில் சங்க காலம் கண்ணுக்கு முன்விரிகிறது. புறநானூற்றுக்காலம் என்பது பெருங்குடி மன்னர்களான மூவேந்தர் சிறுகுடிமன்னர்களான வேளிர்களை, கடல்சேர்ப்பர்களை, குறவமன்னர்களை அழித்தொழித்துப் பேரரசுகளை உருவாக்கும் போர்ச்சூழல் என்பதுதான் வரலாறு. சங்கம் மருவியகாலத்தில் முடியுடை மூவேந்தர் மட்டுமே எஞ்சுகிறார்கள். அந்தப்போர்ச்சூழல் எல்லாவகை வன்முறையையும் அனுமதிக்கிறது.

எரிபரந்தெடுத்தல் என்று சங்க இலக்கியம் பேசும் போரழிவுகள் கொடூரமானவை. எதிரிநாட்டுப்பெண்கள் அறுத்தெறிந்த தாலிகள் சாலைகளில் மலையாகக் குவிகின்றன. புகை நகரை மூட பெண்களின் கண்ணீரில் யானைக்கால் வழுக்குகிறது. எதிரிநாட்டு ஊருணிகளை யானை வைத்து அழிக்கிறார்கள். வீடுகளை எரிக்கிறார்கள். எதிரி மன்னனின் பல்லைக்கொண்டுவந்து சுவரில் பதிக்கிறார்கள்.எல்லாமே அறம்தான்.

இன்றைய நம் அறவுணர்ச்சி கூசுகிறது. ஆனால் அறம் என்பது மெல்லமெல்ல சமூகத்தால் விரிவாக்கம் செய்யப்பட்ட ஒரு கருத்து என்பதை நாம் புரிந்துகொள்ள வேண்டும். அறம் என்ற கருத்து ஒரு சிறு மக்கள் குழுவில் உருவாகிறது. அது அவர்களை மட்டுமே கட்டுப்படுத்துகிறது. ஒரு குடும்பத்துக்குள் உருவாகும்போது அது குடும்ப அறம். குடும்பம் குலமாக ஆகும்போது அது குல அறம். குலம் நாடாக ஆகும்போது அது அரசியல் அறம். நாடுகள் மானுடமாகும்போது மானுட அறம்.

சங்ககாலத்தில் நாம் காண்பது குல அறங்கள் அரசியலறங்களாகத் திரளும் ஒரு பெருநிகழ்வை. போர்வெறியைக் கொண்டாடக்கூடிய, கொலையை கொள்ளையை அனுமதிக்கக் கூடிய, சங்ககாலத் தமிழ்ச்சமூகம் கொஞ்சம்கூட அனுமதிக்காத ஒன்றுண்டு. நன்னன் என்பவன் செய்த பெண்கொலை. ஒரே ஒரு பெண்ணைக் கொன்ற நன்னன் என்ற குறுநில மன்னனைப் புலவர்கள் மீண்டும் மீண்டும் சாபமிட்டுப் பாடியிருப்பதைக் காணலாம். தன் மக்களாலேயே நன்னன் ஒதுக்கப்பட்டான். ‘பெண்கொலை புரிந்த நன்னன்’ என்றே வரலாற்றில் அறியப்பட்டான்.

அது மானுட அறம். என்னதான் இருந்தாலும் ஒருபோதும் செய்யக்கூடாத விஷயம் அது என தமிழ்ச்சமூகம் நினைத்தது. அவ்வாறு ஒரு சமூகம் நினைப்பவற்றின் அளவு பெருகப்பெருக அச்சமூகம் மானுட அறம்நோக்கி நகர்கிறது. கால-இட-சூழலை மீறிய அறத்தையே நாம் ‘அறம்’ என்கிறோம்.சங்கப்பாடல்களில் பொருண்மொழிக்காஞ்சியில் மானுட அறம் நோக்கிய தேடலை, விவாதத்தைக் காண்கிறோம். ஆனால் சங்கம் மருவிய காலகட்டத்தில் தமிழ்ச்சமூகம் அந்த அறத்தை வந்தடைந்திருப்பதைக் காணலாம் . அரைசியல் பிழைத்தோர்க்குக் கூற்றாக வரும் அறம் என்பது அதுவே.

அந்த அறம் ஒரு பலிவாங்கும் போர்க்கடவுளாக உருவாகி வந்திருப்பதைக் காணலாம். சிலப்பதிகாரக் காலகட்டத்தில் பெருமன்னர்கள் உருவாகிவிட்டிருந்தனர். அவர்கள் கட்டற்ற அதிகாரமுள்ளவர்கள். குறுங்குடிமன்னர்கள் குல அறத்தால், ஆசாரமரியாதைகளால் கட்டுப்படுத்தப்பட்டவர்கள். ஆனால் பெருங்குடிமன்னனுக்கு எந்தக் கட்டுப்பாடும் இல்லை. அவன் தவறுசெய்தால் தட்டிக்கேட்பது எது? அதுவே அறம். மானுட அறம். கூற்றாக அது வந்து வாசலில் நிற்கும் என்கிறார் இளங்கோ.

அதையே வள்ளுவர் ‘அல்லற்பட்டு ஆற்றாது அழுத கண்ணீரன்றே செல்வத்தைத் தேய்க்கும் படை’ என்றார். அந்த அறம் நோக்கி நம் சமூகம் நகர்ந்ததை நாம் வள்ளுவர் வழியாகப் பார்க்கிறோம். அறன் வலியுறுத்தல் என்று வள்ளுவர் சொல்வது மானுட அறத்தையே. இல்லறம் துறவறம் என்னும் சிறிய அறங்களுக்கு அப்பால் கோபுர உச்சிபோல மானுட அறம் எழுகிறது.

அறத்துக்கு மாற்றாக மறத்தைக் கூறும் ஒரு வழக்கம் நம்மிடம் உள்ளது. ஆனால் சங்ககாலத்தில் மறம் உயர்ந்த விழுமியமாகவே இருந்தது. அது அறத்தின் எதிர்மறைச்சொல் அல்ல. மறுத்தல், மறுத்து நிற்றல் என்பதே மறம். அது வன்முறை என்றும் ஆகவே அறத்துக்கு எதிரானது என்றும் கண்டவர் வள்ளுவர். அறத்திற்கே அன்பு சார்பென்ப அறியார் மறத்துக்கும் அஃதே துணை என அந்த எதிரீட்டை அவர்தான் உருவாக்கினார். அது அவரது சமண அறம்.

அந்தத் தேடலின் உச்சியில் கம்பராமாயணம் நிகழ்ந்தது. அறத்தின் மூர்த்தியான் என கம்பன் ராமனைச் சொல்கிறான். ராமனின் குணம் அல்ல அறம். ராமன் அறத்தின் உடல்வடிவம். அறம் ராமனைவிட மேலானது. தருமம் பின் இரங்கி ஏக என்று சொல்லும்போது கம்பன் அதை ஒரு தனி இருப்பாக, தனி ஆளுமையாக உருவகிக்கிறான். அதுவே நம் மரபின் உச்சகட்ட அறத்தரிசனம்.

நாம் நினைப்பதுபோல நம் மன்னர்கள் முற்றதிகாரம் கொண்டவர்கள் அல்ல. அவர்களைக் கட்டுப்படுத்தவும் வழிநடத்தவும் சான்றோர் அவைகள் இருந்தன. சிற்றரசர்சபைகள் இருந்தன. தமிழகத்தின் மாபெரும் முடிமன்னனாகிய ராஜராஜனே சிற்றரசர் சபைக்குக் கட்டுப்பட்டு இருப்பதை நீங்கள் பொன்னியின் செல்வனிலேயே வாசிக்கலாம். கொடும்பாளூர் வேளார்கள், பழுவேட்டரையர்கள் என அந்த சபையில் பல சிற்றரசர்கள் இருந்தார்கள்.

அவர்கள் அனைவரும் சேர்ந்து மன்னனைத் தலைவனாக அங்கீகரிக்கவேண்டும்.அவ்வாறு அங்கீகாரம் பெற்றவனே மன்னன்.ஆகவேதான் அவனுக்குக் குலசேகரன் — குலங்களைத் தொகுத்தவன்– என்ற அடைமொழி உள்ளது. குல அறத்தால் கட்டுப்படுத்தப்பட்ட பழைய மன்னன் மானுட அறத்தால் ஆளப்படுபவனாக ஆவதையே நாம் இலக்கியங்களில் காண்கிறோம்.

என் அண்ணா பொதுவாகக் குடும்பத்திற்குள் உதவிகள் செய்யக்கூடியவனாக இருந்தார். என் அம்மாவுக்குத் தோழியாக இருந்த ஒரு பெண்மணிக்கு அவர் உதவிகள் செய்வதுண்டு. படுகிழவி. ஒருமுறை அண்ணா சென்றபோது அவள் பழைய சாக்கைப் போர்த்திக்கொண்டு இருப்பதைக் கண்டார். உடனே ஒரு கம்பிளியை வாங்கிக்கொடுத்தார். அடுத்தமுறை போனபோது கிழவி அதே சாக்கைப் போர்த்திக்கொண்டிருந்தாள். ‘என் மூத்தமகனின் பிள்ளை தரையிலே கிடக்கிறது. அதற்குக் கொடுத்துவிட்டேன்’ என்றாளாம்.

அண்ணா இன்னொரு கம்பிளி வாங்கிக்கொடுத்தார். ஆனால் மறுமுறை செல்லும்போது அதுவும் இல்லை. ‘மகளுக்குக் கம்பிளி இல்லை. அவளுக்குக் கொடுத்தேன்’ மூன்றாம் முறையும் கம்பிளி வாங்கிக்கொடுத்தார். அதுவும் ஒரே வாரத்தில் ஒரு பேரனுக்குக் கொடுக்கப்பட்டது. அண்ணா சொன்னார் ‘ஆயிரம் முறை வாங்கிக்கொடுத்தாலும் இப்படித்தான் நடக்கும்…பிறந்தநாள் முதல் தனக்கென எதையும் தேடாத வாழ்க்கை…குழந்தையாக இருக்கும்போதே குழந்தை வளர்க்க ஆரம்பித்திருப்பாள்…அந்த நாள் முதல் அன்னைதான். கொடுத்துத்தான் பழக்கம்.’

அது குல அறம். தன் குலத்துக்காகத் தன்னை அர்ப்பணித்த வாழ்க்கை. அதற்குமேல் ஓர் அறம் உண்டு. அதுவே மானுட அறம். என் அலுவலகத்துக்கு முன்னால் உள்ள டீக்கடையில் அய்யப்பண்ணன் என்பவர் டீ குடிக்க வருவார். நூறுவயது தாண்டியவர். விவசாயி. அய்யப்பண்ணனுக்கு பொய்கையாறு அணை இன்று இருக்கும் இடத்தில் வயல் இருந்தது. அங்கே செல்ல புலியூர்க்குறிச்சியில் பஸ் இறங்கி எட்டுமைல் நடக்கவேண்டும்.

அய்யப்பண்ணன் ஓட்டலில் நுழைந்து காலையுணவு சாப்பிடப்போகும்போது பஸ் வந்துவிட்டது. அடுத்த பஸ் மதியம்தான். ஆகவே பாய்ந்து ஏறிவிட்டார். கையில் தூக்குப்போணியில் பழையது இருக்கும் தைரியம். மதியம் வரை வெயிலில் வேலைசெய்துவிட்டு பசிவெறியுடன் சாப்பிட வரும்போது பார்த்தால் ஒரு நாடோடி அவரது போணிச்சோற்றை சாப்பிட்டுக்கொண்டிருக்கிறான். அருகே நின்ற கம்பைப் பிடுங்கிக்கொண்டு அய்யப்பண்ணன் ஓடி வந்தார்.

நாடோடிக்கும் பயங்கரமான பசி போல. அவன் போணியை வழித்து நக்கிக்கொண்டிருந்தான். பசியாறிய முகத்துடன் ஏறிட்டுப்பார்த்தான். ‘எப்டி நான் அவன அடிப்பேன்…பசியாறின மொகத்தில உள்ளது மகாலச்சுமியில்லா?’ என்றார் அய்யப்பண்ணன் என்னிடம். அய்யப்பண்ணனின் அந்த மனவிரிவே மானுட அறம்.

நண்பர்களே, மானுட வரலாறென்பது அறத்தின் பரிணாம வளர்ச்சிதான்.

பரிமேலழகர் உரை
அன்பு சார்பு அறத்திற்கே என்ப அறியார் - அன்பு துணையாவது அறத்திற்கே என்று சொல்லுவர் சிலர் அறியார்; மறத்திற்கும் அஃதே துணை - ஏனை மறத்திற்கும் அவ்வன்பே துணையாவது. (ஒருவன் செய்த பகைமைபற்றி உள்ளத்து மறம் நிகழ்ந்துழி, அவனை நட்பாகக் கருதி அவன் மேல் அன்புசெய்ய அது நீங்குமாகலின்,மறத்தை நீக்குதற்கும் துணையாம் என்பார், 'மறத்திற்கும் அஃதே துணை' என்றார். துன்பத்திற்கு யாரே துணையாவார் (குறள் 1299)என்புழிப்போல. இவை ஐந்து பாட்டானும் அன்பினது சிறப்புக் கூறப்பட்டது.).

மணக்குடவர் உரை
அன்பானது அறஞ்செய்வார்க்கே சார்பாமென்பர் அறியாதார். அவ்வன்பு மறஞ் செய்வார்க்குந் துணையாம்.

மு.வரதராசனார் உரை
அறியாதவர், அறத்திற்கு மட்டுமே அன்பு துணையாகும் என்று கூறுவர்: ஆராய்ந்து பார்த்தால் வீரத்திற்க்கும் அதுவே துணையாக நிற்கின்றது.

சாலமன் பாப்பையா உரை
அறத்திற்கு மட்டுமே அன்பு துணையாகும் என்று கூறுவோர் அறியாதவரே; மறத்திற்கும் கூட அதுவே காரணம் ஆகும்.

தந்தை மகற்காற்று நன்றி அவையத்து

குறள் 67
தந்தை மகற்காற்று நன்றி அவையத்து
முந்தி இருப்பச் செயல்
[அறத்துப்பால், இல்லறவியல், மக்கட்பேறு]

பொருள்
தந்தை - தகப்பன்

மகற்கு - மகன் - புதல்வன்; ஆண்பிள்ளை; குழந்தை; சிறந்தோன்; வீரன்; கணவன்.

ஆற்றும் - ஆற்றுதல் - வலியடைதல்; கூடியதாதல்; போதியதாதல்; உய்தல் உவமையாதல்; செய்தல் தேடுதல் உதவுதல் நடத்துதல் கூட்டுதல் சுமத்தல் பசிமுதலியனதணித்தல்; துன்பம்முதலியனதணித்தல்; சூடுதணித்தல்; ஈரமுலர்த்துதல்; நூல்முறுக்காற்றுதல்; நீக்குதல்

நன்றி  - நன்மை; உதவி; செய்ந்நன்றி; அறம்.

அவை - மாந்தர்கூட்டம்; அறிஞர்கூட்டம்; சபாமண்டபம் புலவர் நாடகஅரங்கு; பன்மைச்சுட்டு; அப்பொருள்கள்.

அவையத்து -  கற்றோர்கள் நிறைந்த அவையிலே

முந்தி - முன்னிடம்; காண்க:முன்றானை; முற்காலம்.

இருப்பச் - இருப்பன - நிலைத்திணைப்பொருள்கள்

செயல் - தொழில்; பொருள்தேடுகை; இழைப்புவேலை; வேலைப்பாடு; காவல்; ஒழுக்கம்; வலிமை; செல்வாக்கு; செய்யல்நிலைமை; சேறு.

முழுப்பொருள்
நன்றி என்றால் அறம் என்ற பொருளும் உண்டு. நம்மை என்ற பொருளும் உண்டு. அப்பொருள் இங்கு மிக பொருந்தும். அறம் என்றால் தர்மம் அதாவது கடமையாகும்.

ஆதலால் தந்தை தன் மகனுக்கு ஆற்றக்கூடிய கடமை என்றால் அது கற்றோர்கள் சான்றோர்கள் கூடிய அவையின் முன் அவனை சான்றோன் என நிற்கும் அளவிற்கு மகனை ஆயுத்தமாக்குவதே ஆகும். மகனுக்கு கல்வியும், நற்பண்புகளும் நிறையப்பெற்ற சான்றோனாக ஆக்குவது தந்தையின் கடமை என்று திருவள்ளுவர் கூறுகிறார்.  இக்கடமையை ஆற்றினால் அதுவே மகனுக்கு ஆற்றும் நன்மையாகும் ஏனெனில் மீன் பிடித்து தருவதை விட மீன் பிடிக்க கற்றுக்கொடுப்பதேச் சாலச் சிறந்தது - நெடுங்காலத்திற்கு நன்மை பயக்கும்.

செல்வம் தேவையில்லையா ? செல்வம் சேர்த்துவைத்தால் நல்லது. ஆனால் செல்வம் சேர்பதற்க்கும் கடினமாக உழைக்க வேண்டும் அதனை பாதுகாக்கக்கவும் உழைக்க வேண்டும். ஆனால் அது நிலையில்லாதது. மேலும் பலபேருக்கு செல்வத்தை கொடுத்தப்பதில் மகிழ்ச்சி இருக்காது. செல்வம் எப்பொழுது வேண்டுமானாலும் நம்மை விட்டு நீங்கலாம். கல்வி அப்படிப்பட்டது அல்ல. நற்பண்புகள் அப்படிப்பட்டது அல்ல. அதனை நம்மைவிட்டு யாரும் எடுக்கமுடியாது. கல்வி இருந்தால் செல்வத்தை ஈட்டிவிடலாம். கல்வியை சேர்ப்பதில் மகிழ்ச்சி, கல்வியை பாதுகாப்பதில் மகிழ்ச்சி, கல்வியை பிறருக்கு கொடுப்பதில் மகிழ்ச்சி. மூன்றும் மகிழ்ச்சி. அதனால் தான் செல்வத்தை கொடுப்பதை விட கல்வியை கொடுப்பது சிறந்ததாகும். 

மாதா, பிதா, குரு, தெய்வம் என்ற முறையும் (அன்னை, தந்தை, ஆசான், இறை) இதனாலே வந்தது. இவர்தாம் தந்தையென்று மக்களுக்குச் சொல்பவள் தாய்; மக்களை, நல்ல ஆசானிடத்தில் சேர்ப்பித்து அவர்களுக்கு கல்வி கற்பிக்கக் காரணியும், வாழும் முறைகளைச் சொல்லித்தருபவனும் தந்தை; தம் மாணக்கருக்கு கல்வியும், அறிவும் தந்து, உயர் பொருளாம் இறையை அடைய ஆற்றுப்படுத்துபவர் ஆசான். தாய் பெற்றாலும், ஆசான் வழிகாட்டியாக இருந்தாலும், தந்தையின் பங்கே மக்களை நெறிப்படுத்தி, வாழ்க்கைப் பாதையில் சரிவர செலுத்துவதால், தந்தையின் கடமையை முன்னிருத்தி இக்குறள் பேசுகிறது. 

பிள்ளைகள் பெற்றால் போதுமா? மனிதன் பிள்ளைகள் பெறுவதற்கும் விலங்குகள் குட்டிகளை பெறுவதற்கும் என்ன வேறுபாடு? அந்த கடமைகளை சொல்வதற்காகவே இக்குறள். பிள்ளைகளுடைய அறிவு தந்தையின் பொறுப்பு. ஏனெனில் தந்தை தான் உணர்வு சாராமல் மகனை நிறுத்துவான். பெண்கள் உணர்வு சார்ந்தவர்கள். போட்டி உணர்ச்சி வரும் (உதாரணமாக மற்றொரு தாயின் குழந்தை ஒரு பாட்டு போட்டியில் வெற்றிபெற்றால் தன் குழந்தையும் வெற்றிப்பெற நினைக்கும் பல தாய்மாறார்களின் மனது. குந்திக்கும் காந்தாரிக்கும் உள்ள பூசலை பற்றி சொல்லி அறியவேண்டியதில்லை. அவர்கள் எப்படி தன் மகன்களை ஏவினார்கள் என்பதை உலகம் அறியும்). 

பொன்முடியார் எழுதிய புறநானூற்றுப் பாடல் ஒன்றில் கிட்டத்தட்ட இதே கருத்தே கூறப்பட்டுள்ளது.

“ஈன்று புறந்தருதல் என் தலைக்கடனே
சான்றோன் ஆக்குதல் தந்தைக்குக் கடனே
வேல் வடித்துக் கொடுத்தல் கொல்லற்குக் கடனே
நன்னடை நல்கல் வேந்தற்குக் கடனே
ஒளிறு வாள் அருஞ்சமம் முருக்கி
களிறு எறிந்து பெயர்தல் காளைக்குக் கடனே” – புறநானூறு-312)
திணை வாகை; துறை மூதில்முல்லை.
பொன்முடியார் பாடியது.

ஒளவையார் இப்படிச் சொல்கிறாள்.
தாயோ டறுசுவைபோம் தந்தையொடு கல்விபோம்
சேயோடு தான்பெற்ற செல்வம்போம் – ஆயவாழ்(வு)
உற்றா ருடன்போம் உடற்பிறப்பால் தோள்வலிபோம்
பொற்றாலி யோடெவையும் போம்

தந்தையோடு கல்வி போம்... ஏன்? பள்ளி மற்றும் கல்லூரிக்கு பணம் கட்ட தந்தை வேண்டும், தந்தை இல்லாவிட்டால் பிள்ளைகள் சீக்கிரம் வேலைக்குப் போக  வேண்டி இருக்கும், அதனால் கல்வி தடை படும் என்பதாலா ? இல்லை.

எவ்வளவோ வீட்டில், தந்தை இருப்பார். அதிகமாக சம்பாதிக்க முடியாமல் இருப்பார். ஏழை குடும்பமாக இருக்கும். தந்தை இருந்தும் படிக்க வசதி இருக்காது. அந்த மாதிரி இடத்தில், தந்தை இருந்தும் கல்வி போய் விடுகிறதே?

ஒளவையார் சொன்னது பள்ளி மற்றும் கல்லூரி படிப்பை மட்டும் அல்ல.
தந்தை மகனுக்கு வேண்டியதைச் சொல்லித் தருவான். அனுபவ பாடங்கள். "தந்தை சொல் மிக்க மந்திரம் இல்லை" என்று சொன்னது அதனால் தான். ஒரு மகனின் அல்லது மகளின்   முன்னேற்றத்தில் அவர்களின் தந்தையை விட அதிக அக்கறை கொண்டவர்கள் யார் இருப்பார்கள் ? தந்தை, தான் கற்றவற்றை, தான் செய்த தவறுகளை, அவற்றை திருத்திய விதத்தை எல்லாம்  பிள்ளைகளுக்கு சொல்லித் தருவான். எனவே தான், "தந்தையோடு கல்வி போம்" என்றார்.

மேலும்: அஷோக் உரை

ஒப்புமை
“எச்சம் எனஒருவன் மக்கட்குச் செய்வன
விச்சைமற் றல்ல பிற” (நாலடி 134)

எழுத்தாளர் ஜெயமோகன் அவர்கள் வாரிசா என்ற கட்டுரையில் “அவையத்து முந்தியிருப்பச் செயல்” பற்றி இவ்வாறு கூறுகிறார்
அஜிதனுக்கு நான் கற்கவும் வளரவும் வேண்டிய சூழலை அளித்தேன். அது தந்தையாக என் கடமை. ஒவ்வொரு தந்தையும் அதைச் செய்யவேண்டும் என்றே சொல்லி வருகிறேன். ‘அவையத்து முந்தியிருப்பச் செயல்’ என அதை வள்ளுவர் சொன்னார். அவை என்றால் தன் மைந்தனுக்குரிய அவை, அவனே தெரிவுசெய்யும் அவை என்று பொருள். பொதுச்சூழல் முன்வைக்கும் அவை அல்ல. தான் உருவாக்கி அளிக்கும் அவையும் அல்ல.

அஜிதன் வெவ்வேறு களங்கள் வழியாக முட்டிமோதிக்கொண்டிருந்தான். முதலில் இயற்கையியல். சூழியல். அதன்பின் திரைப்படம், மேலைச்செவ்வியல் இசை. அங்கிருந்து மேலைத் தத்துவம். கொஞ்சநாள் கதகளியும்கூட. இந்த ஒவ்வொரு களத்திலும் அவனுக்கு நான் வேண்டியன செய்தேன்.  அவன் கடந்துசென்றுகொண்டே இருந்தபோது அவ்வப்போது சலிப்பும் பதற்றமும் வராமலுமில்லை.

சராசரிகளாலான சூழல் அளிக்கும் அழுத்தம், மைந்தன் பலவாறாக திசைதேடி தத்தளிக்கும் போது தந்தையாக  தனக்கே உருவாகும் எதிர்காலம் பற்றிய  பதற்றம் ஆகியவற்றைக் கடந்து தன் மைந்தன் செல்ல விரும்பும் பாதையை முடிந்தவரை அமைத்துக் கொடுப்பதே தந்தை செய்யவேண்டியது. நான் செய்துள்ளது அது மட்டுமே. இன்றியமையாத கடமை, ஆனால் நம் சூழலில் அது எளிதல்ல. பெரும் பொறுமை தேவை. அத்துடன் தன் மகனுக்கும் சேர்த்து பொருள் சேர்த்துக் கொள்ளவேண்டிய தேவையும் உண்டு.


சித்ரா பாலசுப்ரமணியன் அவர்களின் முகநூல் பக்கத்தில் இருந்து (28-Oct -2023)
"தந்தை மகற்காற்றும் உதவி அவையத்து
முந்தி இருப்பச் செயல்"
என்கிறது வள்ளுவம்.

இதில் முந்தி இருப்பச் செயலுக்கு உண்மையான பொருள் என்ன?
செல்வத்தில், பதவியில், கல்வியில்,
நற்பண்புகளில் முந்தியிருக்கச் செய்வதில்
எது முன்னிலை வகிக்கும்?

இதற்கான பதில் தந்தையர்களைப் பொறுத்தது. தன் மகனுக்கு இது தான், தான் செய்யவேண்டியது என ஒரு தந்தை தன் லெளகீக இச்சைகளைத் தேவைகளைக் கொண்டே முடிவு செய்வார்.
பெரும்பாலும் அப்படித்தான்.
விதிவிலக்குகள் உண்டு.
காந்தியைப் போல.

1932 ஆம் வருடம். காந்தி சிறையில் இருக்கிறார்.தேவதாஸ் காந்தி அனுமதிக்கப்பட்ட நேரத்தில் கூட காந்தியை, தன் தந்தையை வந்து சந்திக்க அனுமதி மறுக்கப்படுகிறது.

காரணம், அங்கிருந்த சிறை கண்காணிப்பாளர், தன் கீழ்நிலைப் பணியாளர்கள் முன் தேவதாஸ் தன்னை அவமதிப்பாகப் பேசிவிட்டதாகக் கருதியதால்.காந்திக்குத் தகவல் போகிறது.

காந்தி தேவதாஸுக்குக் கடிதம் எழுதுகிறார்:
"என்னை வந்து சந்திக்க உனக்கு அனுமதி மறுக்கப்பட்டிருப்பதை அறிந்தேன். அதற்கான காரணமும் சொல்லப்பட்டது.
யார் தரப்பில் உண்மை என்று எனக்குத் தெரியாது. அதில் கூறப்படும் குற்றச்சாட்டு உண்மை என்றால், நீ அவரிடம் மன்னிப்புக் கேட்டு பின் அனுமதி பெற்று என்னைச் சந்திக்கலாம்.
இல்லை, அது அவதூறு எனில் உன் சுயமரியாதையை விட்டுத் தந்து நீ மன்னிப்புக் கேட்க வேண்டிய அவசியம் ஒன்றுமில்லை. நேரில் சந்திப்பதில் என்ன இருக்கிறது, நாம் கடிதம் மூலமாகவே பேசிக் கொள்வோம். மற்றபடி நான் நலம்"

தேவதாஸ் காந்தியைச் சந்தித்ததாகத் தெரியவில்லை.
கீழே இருக்கும் புகைப்படம்
தேவதாஸ் காந்தி, மணிலால் காந்தி அவர் மகள் சீதா காந்தி






அன்புள்ள மதி,

பொதுவாக இம்மாதிரி விஷயங்களில் இலட்சியவாதக் கருத்துக்களை விட நடைமுறைசார்ந்த கருத்துக்களையே நான் வைத்துக்கொள்ள விரும்புவேன். ஆனால் நடைமுறைவெறி இருக்காது. வேண்டுமென்றால் ‘நடைமுறைஇலட்சியவாதம்’ என்று சொல்லலாம்.

நான் புரிந்துகொண்ட சில விஷயங்கள் உண்டு. அதில் முதலாவது குழந்தைகளை நாம் ‘வளர்க்க’ முடியாது. அவை வளர்கின்றன. அவற்றுக்கு சூழல் அளிக்கும் பலநூறு பாதிப்புகளில் ஒன்று மட்டுமே நாம். கொஞ்சம் பெரிய, கொஞ்சம் தீவிரமான பாதிப்பு என்று வேண்டுமானால் சொல்லலாம்.  அந்தப்பாதிப்புகளை வாங்கி வளரும் அவன் ஆளுமையின் விதை அவனுக்குள் பிறவியிலேயே உள்ளது.

ஆகவே குழந்தைகளை நாம் நம் விருப்பப்படி வளர்க்க முடியும் என்பது பெரிய மடமை. அவர்கள் நன்றாக வந்தாலும் சரி, வரவில்லை என்றாலும் சரி அதில் நம் பங்களிப்பு ஒரு சிறு பகுதிதான். அதற்கான பொறுப்பையோ பாராட்டையோ நாம் ஏற்றுக்கொள்வது அபத்தமானது.

ஆக, நாம் அவர்களை எங்கும் ‘முந்தியிருக்க’ச் செய்ய முடியாது. அவர்கள் முந்துவது அவர்களிடம், அவர்களை உருவாக்கும் பலநூறு சக்திகளிடம், அவர்கள் எதிர்கொள்ளும் பலநூறு விசைகளிடம் உள்ளது.

நாம் செய்யக்கூடுவது நாம் அளிக்கும் சூழல் சிறப்பாக இருப்பதாகக் கவனித்துக்கொள்ளலாம் என்பது மட்டுமே. அந்தப்பொறுப்பு மட்டுமே நமக்கு உள்ளது. அதில் நான் செய்வதென்ன என்று கேட்டால் என்னால் சில சொல்ல முடியும்.

ஒன்று, நான் அறிவியக்கத்தை நம்பக்கூடியவன். ஆகவே என்னுடைய நம்பிக்கைகளை அவர்களிடம் பகிர்ந்துகொள்கிறேன். என்னுடைய வாசிப்பையும் சிந்தனைகளையும் அவர்களுக்கு அளிக்கிறேன். அவர்களை ஒருவகையில் என் மாணவர்களாகவே நினைக்கிறேன்.

இரண்டு, சாத்தியமான உற்சாகமான சூழலை வீட்டில் அவர்களுக்கு அளிக்கிறேன். மகிழ்ச்சியான பெற்றோர் அளவுக்கு குழந்தை விரும்பும் பிறிதில்லை. ஆகவே குடும்பத்தில் மனக்கசப்போ பூசலோ நிலவ விடுவதே இல்லை.

மூன்று, ஒவ்வொருநாளும் அவர்களிடம் நேரம்செலவழிக்கிறேன். அப்போது வேடிக்கையும் சிரிப்பும் பேசும் பகிர்தலுமாகவே நேரம் செல்லவேண்டும் என்பதில் கவனமாக இருக்கிறேன் [நான் ஒரு நல்ல மிமிக்ரி நடிகன் என்பது என் பிள்ளைகள் மட்டுமே அறிந்த ரகசியம்]

நான்கு, அவர்களிடம் எப்போதும் பேசிக்கொண்டிருக்கிறேன். அவர்களின் நினைப்பு, அவர்களின் தரப்பு என்று ஒன்றை கேட்க எப்போதும் உயன்றுகொண்டிருக்கிறேன். அவர்களிடம் தூரமோ விலக்கமோ நிகழக்கூடாது என எண்ணுகிறேன்.

அப்படியானால் அவையத்து முந்தியிருப்பச் செயல் என்று எதைச் சொன்னார் வள்ளுவர்? நான் விவேகம் சார்ந்து ஒரு தவறான விஷயம் குறளில் இருக்காது என நினைப்பவன். குறள் சொல்வது என்ன?

‘அவை’ என்று குறள் சொல்வது சமூக அரங்கை. ஒரு தந்தையின் கடமை ஏற்கனவே இருக்கும் ஒரு சமூக அரங்கில் தன் மகன் நிற்பதற்குத் தேவையான அனைத்தையும் அளிப்பது. கல்வி, சமூக அந்தஸ்து போன்றவை. நான் இன்றைய சமூக அமைப்பில், இன்றைய கல்வியமைப்பில் என் மகனுக்கு என்னால் சாத்தியமான சிறந்ததை அளிக்க வேண்டும். இதுவே நடைமுறை உண்மை. இதைத்தான் குறள் சொல்கிறது.

ஆனால் குழந்தைகளின் சவாலே வேறு. என் மகன் சம்பிரதாயமான கல்விக்குள் பொருந்த முடியாமல் மூச்சுத்திணறுகிறான். அதில் அவனால் முதலிடம் வர முடியாது. ஒரே பாடத்தை மீண்டும் மீண்டும் படித்து அபப்ழுக்கில்லாமல் பிரதி எடுப்பது அவனுக்குச் சலிப்பூட்டுகிறது. அவனுடைய வாசிப்பு பள்ளிப்பாடத்துக்கு வெளியே விரிகிறது. பள்ளிப்பாடத்தை மட்டுமே மீளமீளப் படிப்பவர்களுக்கானது இந்த அமைப்பு. இதில் அவனை ‘முந்தியிருக்க’ ச் செய்வதற்காக அவனிடம் நான் எதிர்பார்க்கக் கூடாது.  அதற்காக அவன் மேல் நான் வன்முறையைச் செலுத்த முடியாது. அவனுடைய சவால்கள் அவனுக்கு மட்டுமே உரியவை, அதன் வெற்றி தோல்விகளும்.

குறளும் அதையே சொல்கிறது. மகன் தந்தைக்கு ஆற்றும் உதவி அவர் எதிர்பார்த்ததைச் செய்வது என்றோ அவையில் முந்துவது என்றோ சொல்லவில்லை. அவன் தந்தைக்குப் பெருமை சேர்த்தல் என்றே சொல்கிறது. சேர்க்க முயல்தல் என்று கூடச் சொல்லலாம். என் அப்பாவை நான் மகிழ்வித்திருக்கவேண்டுமென்றால் நாகர்கோயிலில் ஒரு நல்ல ஆடிட்டராக ஆகியிருக்க வேண்டும். ஆனால் அபப்டி ஆகியிருந்தால் பாகுலேயன்பிள்ளை என்றபெயரை பல்லாயிரம் பேர் இன்று அறிந்திருக்கமாட்டார்கள்.

இந்தப் புரிதல் இல்லாமையாலேயே பலவகையான பதற்றங்கள் உருவாகின்றன. பொறியியலில் முதல்தர வெற்றியை அடைந்தபின் சினிமாவில் உதவி இயக்குநராக ஒரு பையன் வந்து வெயிலில் காய்ந்து அலைவதைக் கண்டு அந்த தந்தை என்ன பாடுபடுவார் என்று எனக்குப் புரிகிறது. அந்தப் பையனின் இடத்தில் கொஞ்சகாலம் முன்பு வரை இருந்தேன், இப்போது அந்த அப்பாவின் இடத்துக்கு மாறிவிட்டேன்.

ஆக, நமக்கு நம் சமூகம் அளித்திருக்கும் அவையில், கல்வியின் பொருளியலின் மேடையில், முந்தியிருக்கச் செய்வதும் முந்தவேண்டும் என்ற கட்டாயத்தை விதிக்காமலிருப்பதும்தான் நம் கடமைகள்.

ஜெ


மத்தியப்பிரதேசத்திலுள்ள ஜான்சி ரயில் நிலையம் மிகப்பிரமாண்டமானது இந்தியாவின் குறுக்கும் நெடுக்குமாக ஓடும் ரயில் பாதைகள் அங்குதான் சந்தித்துக் கொள்கின்றன. அது ஒரு சிலுவையின் மையம் போல. அந்த ஊர் அந்த ரயில்வே நிலையத்து அளவுக்கு பெரியது அல்ல. அன்று அது பெரும்பாலும் தகரக் கூரையிட்ட சிறிய வீடுகளும், குப்பைக் கூளங்களும் இடிபாடுகளும், மிகப்பழமையான கட்டிடங்களும் கொண்ட புழுதிமூடிய ஊர்.

அவ்வூருக்கு சற்று அப்பால் பிரம்மாண்டமான ஜான்சி கோட்டை இருந்தது. ஜான்சி ஊரின் சிறப்பு அங்கு ஜான்சி ராணி லட்சுமிபாய் பிறந்தார் என்பது தான். இக்காரணத்தால் என் ஊரில் பெண்களுக்கு ஜான்சி என்று பெயர் போட்டிருப்பார்கள். என்னுடனேயே இரண்டு ஜான்சி படித்தனர். அது ஊரின் பெயர் என்பது எனக்கே அங்கே சென்ற பின்னர்தான் தெரிந்தது. ஜான்சியின் கைவிடப்பட்ட பெரிய கோட்டையை சுற்றிப்பார்த்தேன். நான் சென்ற போது அங்கே ஒரு சில பயணிகள் மட்டுமே இருந்தார்கள். ஜான்சிராணிலட்சுமிபாயின் அரண்மனையைச் சேர்ந்த பிறபெண்கள் தீயில் குதித்து ஜோகர் செய்து கொண்ட குழி ஒன்றைக் காட்டினார்கள்.

முட்புதர்கள் அடர்ந்திருந்த பெரிய கற்சுவர்களுக்கு இடையே நடந்து கொண்டிருந்தபோது பழமையையும் தனிமையையும் உணர்ந்து கொண்டிருந்தேன். சென்ற காலம் நம்மைத் தனியர்களாக்குகிறது. நாம் வாழும் காலத்தில் மட்டுமே நமக்குத் துணைவர்கள் இருக்கிறார்கள். பிரம்மாண்டமான பருந்து நம்மை நம் கூட்டத்திலிருந்து தன் கால்களால் தூக்கிக் கொண்டு போவது போல கடந்த காலம் கொண்டு சென்று வேறு இடத்தில் போட்டுவிடுகிறது

மூச்சுத் திணற வைக்கும் அனுபவம் அது. இதிலிருந்து எப்படியோ வெளியேறிவிடவேண்டும் என்று தோன்றும். ஆனால் அதன் கனவுத்தன்மை காரணமாக மீண்டும் அதனுள் புகுந்து கொள்ளும் ஆவலும் ஏற்படும். இத்தனை ஆண்டுகளாக அந்த மோகம் கூடிக்கூடித்தான் வருகிறது.

ஜான்சியிலியிருந்து திரும்பி குவாலியருக்கு ரயில் ஏறும்பொருட்டு ரயில் நிலையத்துக்கு வந்தேன். ரயில் நிலையத்துக்கு சுற்றும் உள்ள சிறிய தகரக்கூரையிட்ட உணவகங்களை நோக்கியபடி நடந்தேன். நான் சோறு சாப்பிட்டு பல நாட்களாகிவிட்டிருந்தது. எங்காவது சோறு கிடைக்குமா என்று பார்க்கலாம் என்று நடந்தேன். அன்றெல்லாம் சோறு சமைத்து பெரிய கூம்புத் தாம்பாளங்களில் மலைபோல் குவித்து முன்னால் வைத்திருப்பார்கள். சோறு கிடைக்கும் என்பதற்கான அடையாளம் அதுதான் எழுதி வைக்கும் வழக்கம் இல்லை, வாசிப்பவர்கள் குறைவாக இருந்திருக்கலாம்.

இரண்டு முறை சுற்றியபோது ஒரு உணவகத்தின் முன்னால் சோற்றுக் குவியலைப் பார்த்தேன் அன்று எனக்கு பக்தன் சிவலிங்கத்தைப் பார்த்தது போன்ற ஒரு பரவசம் ஏற்பட்டது. நேராகச் சென்று அதைச் சுட்டிக்காட்டி “கானா?’ என்றேன். “சாவல்!” என்று சொல்லி உள்ளே வந்து அமரும்படி சொன்னார். “டால்?” என்றேன். இருக்கிறது என்று தலையசைத்தார். பிறகு “மூர்த்தி!” என்று அவர் அழைக்க உள்ளிருந்து ஒருவர் வந்து இந்தியில் என்னிடம் சாவல், டால் இரண்டுமே இருக்கிறது. சப்ஜி இருக்கிறது சாம்பார் இருக்கிறது என்றார்,

“சாம்பாரா ?”என்று நான் கேட்டேன். அவர் என்னிடம் “நீங்கள் தமிழா?” என்றார். நான் ஆம் என்று தலையசைத்தேன். “எந்த ஊர்?” என்றார். “நாகர்கோவில்” என்றேன். “நான் மதுரை சார். உள்ளே வாங்க” என்று அழைத்தார் மூர்த்தி.

கடை உரிமையாளர் என்னைப்பார்த்து புன்னகைத்து “சாப்பிடுங்கள் சார்” என்று தமிழில் சொன்னார். ‘இத்தனை தொலைவில் வந்து கடை வைத்திருக்கிறீர்கள்?’ என்றேன். ”வந்தாச்சு” என்றார். அந்தக் கடையில் அப்போது எவருமே உணவருந்திக் கொண்டிருக்கவில்லை. மூர்த்தி என்னை உள்ளே அழைத்துச் சென்றார் உள்ளே தகர மேஜையில் அமரவைத்து உணவு பரிமாறினார்.

நான் சாப்பிட்டுக் கொண்டிருக்கும்போது காய்கறிக்கூட்டுடனும் மோருடனும் ரசத்துடனும் சமையலறையில் இருந்து வெளியே வந்து பரிமாறி சென்றாள் ஒரு கரிய பெண். காதில் பெரிய ஜிமிக்கி அணிந்திருந்தாள். நெற்றியில் அன்று பரவத்தொடங்கியிருந்த பிந்தி என்று அழைக்கப்படும் தங்க நிற வெல்வெட் பொட்டு ஒட்டியிருந்தாள். மூர்த்தியிடம் சிரித்துப்பேசி ஏதோ இந்தியில் சொல்லிக் கொண்டு உள்ளே சென்றாள்.

”உரிமையாளரின் மனைவி சார். நாங்கள் மூன்று பேர்தான் இந்த ஹோட்டலை நடத்துகிறோம்” என்றார் மூர்த்தி. “அவர்கள் பெயர் என்ன?” என்று கேட்டேன். “சாந்தா” என்று அவர் சொன்னார். சாந்தா மீண்டும் வந்து எனக்கு மேலதிகமான ஒரு அப்பளத்தை அளித்தாள். நான் அவளைப்பார்த்து சிரிக்க என்னைப்பார்த்து சிரித்து “கல்யாணமாகிவிட்டதா?” என்றார் “இல்லை” என்றேன். “சீக்கிரம் கல்யாணம் பண்ணிக் கொள்ளுங்கள்” என்றாள். “ஏன்?” என்றேன். “இல்லாவிட்டால் இப்படித்தான் ஊர் ஊராக செல்லவேண்டியிருக்கும்” என்றாள். “நான் அதனால்தான் கல்யாணம் செய்யாமல் இருக்கிறேன் ”என்றேன். சிரித்துக் கொண்டு அவள் உள்ளே சென்றாள்.

மூர்த்தி என்னிடம் என்னுடைய வேலை மற்றும் ஊர் குடும்பம் அம்மா அப்பா எல்லாவற்றையும் பற்றி பேசினார். என் அம்மாவும் அப்பாவும் இறந்துவிட்டார்கள் என்று சொன்னபோது வருத்தப்பட்டு “அவள் சொன்னது சரிதான் சார். உங்களைப்பார்த்ததுமே தாய் தந்தை இல்லாதவர் என்று தெரிந்திருக்கிறது ஆகவே தான் உங்களை திருமணம் செய்து கொள்ள சொல்கிறாள். மிகவும் நுட்பமானவள். உடனே திருமணம் செய்து கொள்ளுங்கள்” என்றார். நான் சிரித்துவிட்டு “சரி” என்றேன்.

சாப்பிட்டு கைகழுவி பணம் கொடுத்துவிட்டு நான் கிளம்பியபோது மூர்த்தியும் வேட்டியை மடித்துக் கட்டியபடி என்னுடன் வந்தார். நாங்கள் சாலையில் நடந்தபோது “இங்கெல்லாம் வேட்டியை இப்படி மடித்துக் கட்டமாட்டார்கள். நான் ஆரம்பத்தில் வந்த்போது இப்படிக்கட்டக்கூடாது என்று என்னிடம் பலபேர் சொன்னார்கள். இப்படி வேட்டியை கட்டுவது நம் மதராசிகளுடைய உரிமை. நான் அதை ஏன் விட்டுக் கொடுக்கவேண்டும்? இவர்கள் யாராவது இவர்களுடைய பழக்கத்தை விட்டுக் கொடுக்கிறார்களா? மதுரையில் அடகுக் கடை வைத்திருக்கும் சேட்டுகள் கூட காந்தி குல்லாய் வைத்துக் கொண்டு தானே அலைகிறார்கள்?” என்றார் மூர்த்தி. “ஆம் விடவே கூடாது” என்று நான் சொன்னேன்.

மூர்த்தி என்னிடம் “ஒரு டீ சாப்பிடலாம் சார்” என்றார். “டீயா இப்போது தானே சோறு சாப்பிட்டேன்?” என்றேன். “இங்கெல்லாம் சோறுக்கு பிறகு டீ சாப்பிடும் வழக்கம் உண்டு வாருங்கள்” என்று கூட்டிச் சென்று ஒரு டீக்கடையில் டீக்கு உத்தரவிட்டார். சிறிய மண் கோப்பைகளில் டீ வந்தது. மிக கசப்பான கொழுப்பான டீ. அதை ஒரு கீர் என்று தான் சொல்லவேண்டும்.

மூர்த்தி “இங்கெல்லாம் இப்படித்தான் வாயில் ஊறுவது போல டீ போடுகிறார்கள். ஆரம்பத்தில் எனக்கு குமட்டல் வரும் இப்போது இது பழகிவிட்டது. ஒரு போதைப்பொருள் மாதிரி அதை சாப்பிடுகிறேன் ” என்றார்.

பிறகு அந்தக் கடையிலிருந்து ஒரு மாவா வாங்கி அதைக் கையில் வைத்து அடித்து கசக்கி தூளாக்கி வாயில் ஈறுகளுக்கு இடையில் செருகிக் கொண்டார். ”இது இல்லையென்றால் இங்கு நிம்மதியாக இருக்கமுடியாது சார்” என்றார். ”ஏன்?” என்றேன். “இதைப் போட்டுவிட்டால் எல்லா படபடப்பும் அடங்கிவிடும். இல்லாவிட்டால் கைகள் நடுங்கும் எங்கோ ரயிலைத் தவறவிட்டது போலவே இருக்கும்” என்றார்.

“முன்பு இந்தப் பழக்கம் இருந்ததா? என்றேன். “இல்ல சார் இதெல்லாம் நம்ம ஊரில் கிடையாது. இங்கே வந்தபிறகு தான் இது ஆரம்பித்தது. ஆனால் இதைப் போட்டால் எவ்வளவு நேரமாயிற்றென்று தெரியாது. காலையா மாலையா என்று கூட தெரியாது. நமது வேலையை நாம் செய்து கொண்டே இருப்போம். எவ்வளவு வேலை செய்தோம் என்று கூட நமக்குத் தெரியாது. நானெல்லாம் ஒரு நாளைக்கு ஐந்தாயிரம் சப்பாத்திகள் போட்ட நாள் கூட உண்டு. என்னைக் கேட்டால் எத்தனை சப்பாத்திகள் போட்டேன் ஐந்தா ஐந்தாயிரமா என்று கூட சொல்ல முடியாது”.

“கடை எப்போது வியாபாரம் ஆகும்?” என்றேன். “இங்கெல்லாம் வியாபாரம் என்பதெல்லாம் சாயங்காலம் மட்டும் தான் இங்குள்ளவர்கள் பகலில் சாப்பிடுவது மிகவும் குறைவு. பார்த்தீர்களா எல்லாரும் மெலிந்து வயிறு ஒட்டித்தான் இருக்கிறார்கள். இரண்டு வேளைக்கு மேல் உணவுண்பவர்களை இங்கே பார்க்கமுடியாது வீடுகளைப்பாருங்கள் தகரக்கூரைப் போட்டு மேலே கல்லை தூக்கி வைத்திருக்கிறார்கள். நமது ஊரே கொஞ்சம் தரித்திரமாகத்தான் இருக்கும். இது அதைவிடப்பரிதாபமாக இருக்கிறது” என்றார்.

“அப்படியென்றால் ஏன் இங்கு வந்து கடை வைத்தீர்கள் ?’ என்று நான் கேட்டேன்.” நான் கடை வைக்கவில்லை நான் வேலைக்கு வந்தேன்” என்றார். “வேலைக்கா, இவ்வளவுதூரமா?” என்றேன். “நீங்கள் பார்த்தீர்களே சாந்தா, அவள் என்னுடைய மனைவிதான்” என்றார். “உரிமையாளரின் மனைவி என்று சொன்னீர்களே?” என்றேன். “அந்த உரிமையாளர் அங்கே எங்கள் வீட்டுப்பக்கத்தில் ஒரு சிறிய டீக்கடை வைத்திருந்தார். நான் அங்கு பழைய இரும்பு பொருட்களை வைத்து விற்றுக்கொண்டிருந்தேன். ஒரு நாள் இவள் என்னைவிட்டு இவருடன் ஓடிவந்துவிட்டாள்” என்றார்.

எனக்கு அவர் என்ன சொல்லவருகிறார் என்பதே குத்துமதிப்பாகத்தான் புரிந்தது. “நான் அவளை தேடாத இடம் கிடையாது. எந்தத் தகவலும் இல்லை. அப்போது தான் இவர் கடையை காலி செய்துவிட்டுப்போன தகவல் தெரிந்தது. ஒரு சின்ன சந்தேகம் இருந்தது. ஏனென்றால் பலமுறை இவர்கள் ஒருவரை ஒருவர் கண்களால் பார்த்துக் கொள்வதை வைத்து ஏதோ உறவிருக்கும் என்று நான் ஊகித்திருந்தேன். ஆகவே இவருடைய வீட்டுக்குச் சென்று கேட்டேன். அங்கும் எதுவும் தகவல் தெரியவில்லை. இவருடைய மனைவி முன்னால் இறந்துவிட்டிருந்தார். தனியாகத்தான் இருந்தார்”

”நான் விசாரித்துக் கொண்டே இருந்தேன்” என்றார் மூர்த்தி “ஒருவருடம் கழித்து தான் இவருடைய கடிதம் ஒன்று இவர் தங்கைக்கு வந்தது. அந்த கடிதத்திலிருந்த விலாசத்தை தெரிந்து கொண்டு நேராக இங்கே வந்துவிட்டேன்” என்றார். நான் அவர் என்ன சொல்லப்போகிறார் என்பதை எதிர்பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன். “நான் வந்து இவளை அடித்தேன். அவள் என்னைத் திருப்பி அடித்து என்னுடன் வரமாட்டேன் என்று சொன்னாள். நான் கெஞ்சினேன். காலில் விழுந்து அழுதேன் என்னை கைவிட்டுவிட வேண்டாம் என்று சொன்னேன்”

“அவள் என்ன சொன்னா?” என்றேன். “பெண்களின் மனம் இறுகிவிட்டால் ஒன்றுமே செய்ய முடியாது சார். இரும்பு போல. ஈவு இரக்கம் ஒன்றும் இல்லை” என்றார் மூர்த்தி. “அவர் ஒன்றும் சொல்லவில்லையா?” என்றேன். “அவள் வந்தால் கூட்டிக் கொண்டு போ எனக்கொன்றும் பிரச்னையில்லை என்று சொன்னார். எனக்கு வேறு ஒன்றும் தெரியவில்லை. நான் இரண்டு நாட்கள் அந்தக் கடைக்கு வெளியே சாலையில் ஒரு கல்லிலே தான் அமர்ந்திருந்தேன். இரண்டாவது நாள் அவளே வெளியே வந்து என்னைக் கூப்பிட்டு உட்காரவைத்து சப்பாத்தியும் டாலும் தந்தாள். நான் அதை சாப்பிட்டுவிட்டு அழுதேன் அவள் இங்கேயே இருந்து கொள் என்று சொன்னாள். நான் சரி என்று சொன்னேன்.”

“உங்கள் மனைவியாகவா இருக்கிறாள்?” என்றேன். “இல்லை சார் நான் அவர்கள் வீட்டு வேலையாளாக இருக்கிறேன். அவருக்குத்தான் மனைவியாக இருக்கிறாள். ஆனால் நான்தான் இங்கே சமையல் பரிமாறுதல் எல்லாத்தையும் பார்த்துக் கொள்கிறேன். நான் வந்த பிறகு தான் வியாபாரம் நன்றாக நடக்கிறது. எனக்கெல்லாம் ஒரு குறையுமில்லை சார். வேட்டி துணியெல்லாம் எடுத்துக் கொடுப்பார்கள். நல்ல சாப்பாடு. அவள் மிகவும் அன்பாகத்தான் இருக்கிறாள்” என்றார்.

“அவர்களுக்கு குழந்தைகள் இருக்கிறதா?’ என்று கேட்டேன். “நான் வந்த பிறகு இரண்டு பெண் குழந்தைகள் பிறந்தன. மூத்த குழந்தை மூன்றாம் வகுப்பு படிக்கிறது. சின்னக்குழந்தைக்கு ஒருவயது” என்றார். “நீங்கள் அவளிடம் அன்பாகத்தான் பேசியது போலத் தெரிந்தது” என்றேன். “ஆமாம், அவர்கள் என்னை நன்றாகத்தானே பார்த்துக் கொள்கிறார்கள். நான் மிகவும் அன்பாகத்தான் இருக்கிறேன். அந்தக் குழந்தைகளை நன்றாகத்தான் பார்த்துக் கொள்கிறேன். மூத்தவளை ஒவ்வொரு நாளும் நான் தான் பள்ளிக்கு கொண்டு சென்று விட்டு கூட்டிக்கொண்டு வருகிறேன். சிறிய குழந்தையை இரவில் என் பக்கத்தில் படுக்கவைத்து தூங்குவதுண்டு” என்றார்.

நான் அவர் என்னிடம் இதையெல்லாம் சொல்வதற்காகத்தான் வந்திருக்கிறார் என்று தெரிந்து கொண்டேன். எப்படி இதை புரிந்துகொள்வது என்று எனக்குத் தெரியவில்லை. அவர் சொல்லாத ஏதோ அதில் இருந்தது. திடீரென்று அவர் “பிள்ளைக இருக்கில்ல சார்? இல்லேன்னா எப்பவோ விட்டுட்டு போயிருப்பேன். இந்தப்பிள்ளைகளால் தான் என் வாழ்க்கைக்கு அர்த்தமே வந்திருக்கிறது. நான் கடுமையாக வேலை செய்வதே இந்தப் பிள்ளைகள் நன்றாக இருக்கவேண்டுமென்பதற்காகத்தான்” என்றார். அப்போது அவர் கண்கள் கலங்கின.

நான் அவரிடம் விடைபெற்றுக் கொண்டு டெல்லிக்கு ரயில் ஏறினேன். நெடுநாட்கள் அவரது முகம் நினைவில் இருந்தது. எனக்கு குழந்தைகள் பிறந்தபோது தான் நான் ஒன்றை உணர்ந்தேன். பெண்ணுக்குள் இருப்பதற்கு சமானமான அன்னை ஒருத்தி ஆணுக்குள்ளும் இருக்கிறாள். ஆண்களை இவ்வாழ்க்கையில் கட்டிப்போட்டிருப்பது எது? அந்த தாய்மைதான்.

பரிமேலழகர் உரை
தந்தை மகற்கு ஆற்றும் நன்றி - தந்தை புதல்வனுக்குச் செய்யும் நன்மையாவது;அவையத்து முந்தி இருப்பச் செயல் - கற்றார் அவையின்கண் அவரினும் மிக்கு இருக்குமாறு கல்வியுடையன் ஆக்குதல். (பொருளுடையான் ஆக்குதல் முதலாயின துன்பம் பயத்தலின் நன்மை ஆகா என்பது கருத்து. இதனான் தந்தை கடன் கூறப்பட்டது.).

மணக்குடவர் உரை
தந்தை மகனுக்குச் செய்யும் உபகாரம் அவையத்தின் கண்ணே முந்தியிருக்குமாறு கல்வி யுண்டாக்குதல்.

மு.வரதராசனார் உரை
தந்தை தன் மகனுக்குச் செய்யத்தக்க நல்லுதவி, கற்றவர் கூட்டத்தில் தன் மகன் முந்தியிருக்கும்படியாக அவனைக் கல்வியில் மேம்படச் செய்தலாகும்.

சாலமன் பாப்பையா உரை
தகப்பன் தன் பிள்ளைக்குச் செய்யும் நன்மை, கற்றவர் அவையில் முதன்மைப் பெறச் செய்வதே.

Management - Public Speaking
When a leader speaks everyone listens’ has been proved repeatedly. Even if a person knows many things, if he cannot put across his thoughts convincingly to his listeners, he cannot influence them. Most of the time management and managing are convincing others to do what you and they want to do. Hence, Public Speaking has gained prominence. the students, the skill will make the students confident so that they can present their views among the learned group. Thiruvalluvar, referred to as Valluvar, says that one of the ways a father can help his son develop is to make him become confident to address an audience. Refer to Kural 67.

Addressing an august gathering confidently infuses confidence in the kids. The sole and supreme responsibility of a father is to make his children become powerful public speakers, highlights Kural 67. 

The good one can do one's son
Is to place him in the van of learned

To become an acceptable public speaker, one must have contents, communication, culture, capability, confidence, and commitment. All these skills and qualities are the products of valuable education. Therefore, a father has to educate his children to become better and contributing citizens. 

Note: Many books on Kural 67 say that a father has to be grateful to his son and on Kural 70 say that a son has to be helpful to his father. In my view, a father has to be helpful to his son because he has to bring his son up and a son has to be grateful to his father, as the father has brought him up.

Kural 67 insists on the supreme responsibility of a father towards his son.



தெய்வம் தொழாஅள் கொழுநன் தொழுதெழுவாள்

குறள் 55
தெய்வம் தொழாஅள் கொழுநன் தொழுதெழுவாள்
பெய்யெனப் பெய்யும் மழை
[அறத்துப்பால், இல்லறவியல், வாழ்க்கைத் துணைநலம்]

பொருள்
தெய்வம் - கடவுள்; ஊழ்வினை; தெய்வத்தன்மை; எண்வகைமணத்துள்ஒன்றாகியதெய்வமணம்; தெய்வச்செயல்; ஆண்டு; புதுமை; தெய்வத்தன்மைஉள்ளது; மணம்.

தொழுதல் - வணங்கல்

தொழா - வணங்காத

அள் -அள்ளப்படுவது; செறிவு வன்மை வண்டிவில்லைத்தாங்கும்கட்டை; பற்றிரும்பு கூர்மை பூட்டு நீர்முள்ளி அள்ளுமாந்தம் காது பெண்பால்விகுதி.

கொழுநன் - கணவன்; இறைவன்

தொழுதுதொழுதல் - வணங்கல்

எழுதல் - எழுந்திருத்தல்; மேல்எழும்புதல்; தோன்றுதல்; புறப்படுதல்; தொழிலுறுதல்; பெயர்தல்; மனங்கிளர்தல்; மிகுதல்; வளர்தல்; உயிர்பெற்றெழுதல்; துயிலெழுதல்; பரவுதல்; தொடங்குதல்.

எழுவாள் - தோன்றுவாள் 

பெய்  - பெய்-தல் - pey-   1 v. [M. peyyuga.] intr.& tr. To rain, fall, as dew or hail; மேனின்றுபொழிதல். பெய்யெனப் பெய்யு மழை (குறள், 55).--tr. 1. To pour down, pour into; வார்த்தல்.பாணர் மண்டை நிறையப் பெய்ம்மார் (புறநா. 115). 2.To put, place, lay, put into, serve up, as foodin a dish; கலமுதலியவற்றில் இடுதல். உலைப்பெய்தடுவது போலுந் துயர் (நாலடி, 114). 3. To throwout, throw aside; எறிந்து போகடுதல். பார்த்துழிப்பெய்யிலென் (நாலடி, 26). 4. To insert, interpol-ate, as in a text; இடைச்செருகுதல். 5. To give,confer; கொடுத்தல். உயிர்க்கு . . . வீடுபே றாக்கம் பெய்தானை (தேவா. 975, 7). 6. To make;to settle, appoint; அமைத்தல். பிரான் பெய்த காவுகண்டீர் . . . மூவுலகே (திவ். திருவாய். 6, 3, 5). 7.To spread; பரப்புதல். தருமணல் தாழப் பெய்து(கலித். 114). 8. To discharge; புகவிடுதல். கருந்தலை யடுக்கலி னணைகள் . . . . பெருங்கடலிடைப்பெய்து (கம்பரா. கும்ப. 248). 9. To write, draw;எழுதுதல். பெய்கரும் பீர்க்கவும் வல்லன் (கலித்.143). 10. To put on, as harness; to

என - என்னுடைய; என்ன; என்று; ஓர்உவமவுருபு.

பெய்யும் - பெய்-தல் - pey-   1 v. [M. peyyuga.] intr.& tr. To rain, fall, as dew or hail; மேனின்றுபொழிதல். பெய்யெனப் பெய்யு மழை (குறள், 55).--tr. 1. To pour down, pour into; வார்த்தல்.பாணர் மண்டை நிறையப் பெய்ம்மார் (புறநா. 115). 2.To put, place, lay, put into, serve up, as foodin a dish; கலமுதலியவற்றில் இடுதல். உலைப்பெய்தடுவது போலுந் துயர் (நாலடி, 114). 3. To throwout, throw aside; எறிந்து போகடுதல். பார்த்துழிப்பெய்யிலென் (நாலடி, 26). 4. To insert, interpol-ate, as in a text; இடைச்செருகுதல். 5. To give,confer; கொடுத்தல். உயிர்க்கு . . . வீடுபே றாக்கம் பெய்தானை (தேவா. 975, 7). 6. To make;to settle, appoint; அமைத்தல். பிரான் பெய்த காவுகண்டீர் . . . மூவுலகே (திவ். திருவாய். 6, 3, 5). 7.To spread; பரப்புதல். தருமணல் தாழப் பெய்து(கலித். 114). 8. To discharge; புகவிடுதல். கருந்தலை யடுக்கலி னணைகள் . . . . பெருங்கடலிடைப்பெய்து (கம்பரா. கும்ப. 248). 9. To write, draw;எழுதுதல். பெய்கரும் பீர்க்கவும் வல்லன் (கலித்.143). 10. To put on, as harness; to

மழை - மேகத்தினின்றுபொழியும்நீர்; நீருண்டமேகம்; காண்க:மழைக்கால்; நீர்; கருமை; குளிர்ச்சி; மிகுதி

முழுப்பொருள்
மற்ற தெய்வத்தை வணங்காது கணவனை தெய்வமாய் வணங்கி ஒழுக்கமாக நடந்து இல்லறத்தை நடத்தும் துணைவியார் பெய் என்றால் மழை பொழியும். திருமணத்தில் ஒருவருக்கொருவர் செய்துகொள்ளும் உறுதிமொழியிலே வழுவாது நடத்தும் இல்லறத்திலே, கற்புநெறி காக்கப்படுகிறது.

பொதுவாக ஆண் அறிவுசார் உலகத்தை சார்ந்தவன். ஒருநாளும் தன்னை ஒருநிலை படுத்தமாட்டான். புத்தி அதிகமானால் உணர்வு குன்றும். உணர்வு குன்றினால் ஒழுக்கம் பேண முடியாது. பெண் அவனையும் சேர்த்து காப்பாற்றினாள் தான் உண்டு.

அதுவே பெண் உணர்வு சார்ந்தவள். ஆதலால் உணர்வு சார்ந்த பெண் தன்னை அடக்கி ஆள்வாள் என்றால் இயற்கையும் அவளின் ஏவலுக்கு உட்படும். இது பெண்ணுக்கு மட்டுமே சாத்தியம். அது பெண்ணின் (பேர்)ஆற்றலை கூறுகிறது.

புராணத்தில் ஒரு கதை உண்டு ஒரு பெண் மும்மூர்த்திகளை தன் குழந்தையாக ஆக்கினாள் என்று. பெண்ணுக்கு அவ்வாற்றல் உண்டு.

கம்பர் கம்பராமாயணத்தில் கூறுகிறார், அனுமன் வாளுக்கு தீ வைக்கப்பட்டது. சீதை சுடாது என்றுவிட்டார். அனுமனுக்கு ஆச்சர்யமாகிவிட்டது. இது எப்படி சுடவில்லையென்று. அனுமனை போல அறிவாளி இராமாயணத்தில் வேறொருவர் இல்லை. ஆனால் சீதையை முன்பு ஒரு குழந்தையை போல் இருந்தான். ஏனெனில் சீதையின் ஒழுக்கம் அப்படி. அவள் ஒழுக்கத்தின் முன்பு அறிவு ஒரு தூசு. சீதை நெருப்பில் இறங்கு என்று சொன்னார்கள். அவள் இறங்கினாள். ஐயோ என்ன இவள் இப்படி சுடுகிறாள் என்று நெருப்பு அலறியது. அப்படி பட்டது சீதையின் ஒழுக்கம்.

சிலப்பதிகாரத்தில், இளங்கோவடிகள் கூறுகிறார். கண்ணகி ஒரு எல்லைக்குமேல் ஆவேசம் அடைந்து தன் மார்பை திருகி வீசுகிறாள், மதுரை எரிகிறது. அப்பாடல் கீழே
"பார்ப்பார் அறவோர் பசு பத்தினிப் பெண்டிர்
மூத்தோர் குழவி எனும் இவரைக் கைவிட்டுத்
தீத்திறத்தார் பக்கமே சேர்க தீ!"

பாஞ்சாலி சபதத்தில் கீழ்காணும் வாரு திரௌபதி சொல்வதாக பாரதியாரை கூறுகிறார். அதாவது இயற்கை அவள் ஏவலுக்கு உட்பட்டது என்கிறார்.
ஓமென் றுரைத்தனர் தேவர்; -- ஓம்
ஓமென்று சொல்லி உறுமிற்று வானம்.
பூமி யதிர்ச்சி உண்டாச்சு. -- விண்ணைப்
பூழிப் படுத்திய தாஞ்சுழற் காற்று.
சாமி தருமன் புவிக்கே -- என்று
சாட்சி யுரைத்தன பூதங்க ளைந்தும்.

சிலப்பதிகாரமும், மணிமேகலையும் சமகால இலக்கியங்கள். இவையிரண்டுமே, இக்குறளை மேற்கோளாகக் காட்டியுள்ளன.
சிலப்பதிகார கட்டுரைக்காதை இறுதிவெண்பாவில் இவ்வாறு வருகிறது.

“தெய்வந் தொழாஅள் கொழுநற் றொழுவாளைத்
தெய்வந் தொழுந்தகைமை திண்ணினதால் – தெய்வமாய்
மண்ணக மாந்தர் கணியாய கண்ணகி
விண்ணக மாந்தர்க்கு விருந்து”

இக்குறளையும், குறள் எண் 58-ல் கூறப்பட்ட ‘பெற்றாற் பெறின்பெறுவர் பெண்டிர் பெருஞ்சிறப்புப் புத்தேளிர் வாழும் உலகு’ என்கிற கருத்தையும் ஒருங்கே சொல்லியுள்ளார். மணிமேகலையாசிரியர் சாத்தனாரும், மணிமேகலையின் 22-ம் அத்தியாயத்தில் (சிறை செய்காதை) இக்குறளையே மேற்கோளாகக்காட்டி, அதில் வள்ளுவரைப் "பொய்யில் புலவன்" என்று சுட்டியிருப்பார்.

”தெய்வந் தொழாஅள் கொழுநற் றொழுதெழுவாள்;
பெய்எனப்பெய்யும் பெருமழை” என்ற அப்
பொய்யில் புலவன் பொருளுரை தேறாய்!”
“கற்பெனப்படுவது சொற்றிறம்பாமை”

என்னும் கொன்றைவேந்தனின் சொற்றொடரின்படி, திருமணத்தில் ஒருவருக்கொருவர் செய்துகொள்ளும் உறுதிமொழியிலே வழுவாது ஆணும் பெண்ணும் நடத்தும் இல்லறத்திலே, கற்புநெறி காக்கப்படுகிறது.

கற்பென்பது ஆணுக்கும் பெண்ணுக்கும் பொதுவானதுதான் என்றாலும், பெண்ணுக்குத்தான் அது சிறப்பாகச் சொல்லப்படுகிறது. நல்லத்தங்காள், நளாயினி, சீதை, கண்ணகி என்று கற்புக்கரசிகளை இதிகாசங்களும், வரலாறுகளும் இன்னமும் போற்றிக்கொண்டுதான் இருக்கின்றன.  இராமவதாரனும் அத்தகு ஒழுக்கநெறியில் இருந்ததாலேயே அவனுக்கு சிறப்பும் அவனை ஆண்களில் உயர்வானவன் என்கிற பொருளில் புருஷோத்தமன் என்றதும்.

மனமுறிவுக்கும் வெகு எளிதாக இடங்கொடுத்து, மணமுறிவுகளை சாதாரணமாக நிகழ்வாகக் கொள்ளும் இன்றைய சமூகச் சூழலில், கற்பின் திறம் கையாலாகாதவர்களின் கற்பனைத்திறமாகக் கருதப்படுவது வருந்தற்குரியது.

மேலும்: அஷோக் உரை

ஒப்புமை
1. "காமவேள் கோட்டம் தொழுதார் நன்மை பெறுவர்" என்ற விடத்துக் கண்ணகி “பீடன்று” என இருந்தாள் என்பர் இளங்கோவடிகள் (சிலப்.9:60-64); அதன் உரையின் “தெய்வம் தொழுதல் எங்கட்கு இயல்பு அன்று” என உரைத்தார் அடியார்க்கு நல்லார்

“கொண்டோன் அல்லது தெய்வமும் பேணாப், பெண்டிர்” (மணி.8:101-2)
“கடவுட் பேணல் கடவியை ஆகலின்
மடவரல் ஏவ மழையும் பெய்யாது
நிறையுடைப் பெண்டிர் தம்மே போல” (மணி 22:64-6)

“தங்கள்நா யகரில் தெய்வம் தான்பிறி தில்லென் றெண்ணும்
மங்கைமார்” (கம்ப.வேள்விப் 16)

2. “தெய்வம் தொழாஅள் கொழுநற் றொழுவாளைத்
தெய்வம் தொழுந்தகைமை திண்ணிதால் - தெய்வமாய்
மண்ணக மாதர்க் கணியாய் கண்ணகி
விண்ணகமா தர்க்கு விருந்து” (சிலப் 23, இறுதி வெண்பா)
“காமனை யென்றும் சொல்லார் கணவர்க்கை தொழுது வாழ்வார்” (சீவக.1598)

3. ”குறவர் மடமகளிர் தாம்பிழையார்
கேள்வர்த் தொழுதெழலால்” (கலி 39:16-7)

4. ”வறனோடின் வையகத்து வான்தரும் கற்பினாள்” (கலி 16:20)
”அருமழை தரல்வேண்டின் தருகிற்கும் பெருமையளே” (கலி 39-6)
“கொண்டான் குறிப்பறிவாள் பெண்டாட்டி...
இவர்மூவர் பெய்யெனப் பெய்யும் மழை” (திரிகடும் 96)
“பெண்பால், கொழுநன் வழிச்செலவும் இம்மூன்றும்
திங்கள்மும் மாரிக்கு வித்து” (திரிகடும் 98)

“வானம் பெய்யாது வளம்பிழைப் பறியாது
நீணில வேந்தர் கொற்றம் குறையாது
பத்தினிப் பெண்டிர் இருந்த நாடு” (சிலப் 15:145-7)

“பத்தினி மகளிர் பெய்யெனப் பெய்யும் மழைஎன்பதூஉம்” (சிலப்.பதிகம் 89, அரும்பத)

“வான்கரு கற்பின் மனையுறை மகளிர்” (மணி 15:77)
“புண்ணியம் முட்டாள் பொழிமழை தரூஉம்
அரும்பெறன் மகளிர்ப் பத்தினிப் பெண்டிரும்” (மணி 16-49-50)

“மண்டிணி ஞாலத்து மழைவளம் தரூஉம்
பெண்டிர்” (மணி 22:45-6)

”ஓங்கிரு வானத்து மழையும்நின் மொழியது” (மணி 99)

“நாடும் ஊரும் நனிபுகழ்ந் தேத்தலும்
பீடு றும்மழை பெய்கெனப் பெய்தலும்
கூட லாற்றவர் நல்லது கூறுங்கால்
பாடு சான்மிகு பத்தினிக் காவதே” (வளையாபதி)

“மழைக்குதவும் பெருங்கற்பின் மனைவியார்” (பெரிய.மானக்.11)

”மாதரார், அற்பின் நின்றன, அறங்கள் அன்னவர்
கற்பின் நின்றன கால மாரியே” (கம்ப.நாட்டுப் 59)

5. “தெய்வந் தொழாஅள் கொழுநற் றொழுதெழுவாள்
பெய்யெனப் பெய்யும் பெருமழை என்றஅப்
பொய்யில் புலவன் பொருளுரை தேறாய்” (மணி 22:59-61)

அறியாத குறள்கள் - கவிஞர் மகுடேசுவரன் 
மிக எளிமையாகச் சொல்லிவிடுகிறோம். ‘திருக்குறளில் காலத்துக்குப் பொருந்தாத எத்தனையோ கருத்துகள் இருக்கின்றன. அவற்றைத் தற்காலத்திற்கு எப்படி வலியுறுத்திச் சொல்ல முடியும் ? பெண்களைப் பற்றி வள்ளுவர் கூறும் கருத்துகள் ஏற்புடையவையா ?’ என்ற வினாக்கள் எழுப்பப்படுகின்றன. 

இவற்றுக்கு உடனடியாக நம்மால் விடைகூற முடிவதில்லை. ‘இல்லைங்க. வள்ளுவர் சரியாகத்தான் எழுதியிருக்கிறார்’ என்று சொன்னால் வினவியவர்கள் ஏற்று அமைவதில்லை. இதற்கு விடைகூற நூற்றுக்கணக்கான தரவுகளின் செம்மையோடு சார்பற்ற மனத்தோடு சிந்திக்க வேண்டியிருக்கிறது. 

ஓர் அற இலக்கியம் எழுதப்படுகிறது. அது எழுதப்பட்ட காலத்தின் நிலைமைகள் இன்றுள்ளவற்றோடு முழுமையாக வேறுபடுகின்றன. ஆனாலும் ‘அறம்’ என்பது முக்காலப் பொருத்தமுடையது. அது காலத்தால் தேய்ந்து வழக்கொழிந்து நீங்குவதாக இருக்க முடியாது. அதே சமயம் காலம் புரண்டு படுக்கிறது என்பதையும் கணக்கில் கொள்ள வேண்டும். அந்தப் புரள்வு அப்படியே நிலைப்பதுமில்லை. மீண்டும் சுழல்கிறது. அதனால் அறக் கருத்துகள் சில ஒளி மங்குவதும் பின் புத்தொளியூட்டம் பெறுவதும் நிகழ்ந்த வண்ணம் இருக்கின்றன.

மலைப்பாங்கான அடர்ந்த வனத்தில் இருக்கின்றோம் எனக் கொள்வோம். கால் வைத்தால் சதுப்பாகப் புதைகிறது. மழையூறி நிலம் வழுக்குகிறது. தவறி விழுந்தால் அதள பாதாளம்தான். எப்படியாவது நம்மை நிலைப்படுத்திக்கொண்டு நிதானமாக எட்டு வைத்து அவ்வனத்தைக் கடக்கப் பார்க்கிறோம். அதற்கு எதையேனும் துணைக்கோலாகக் கொள்ளத் தேடுகிறோம். வலுவான ஆளுயர மூங்கில் ஒன்று கிடைக்கிறது. அதைக் கைப்பற்றிக்கொள்கிறோம். அந்த மூங்கில் கம்பை ஊன்றி ஊன்றி மலைப்பாங்கான வனத்தைக் கடந்து வருகிறோம். 

வனமலை கடந்ததும் பேராறு ஒன்று குறுக்கிடுகிறது. அங்குள்ள காய்ந்த மரங்களைச் சேகரித்து, கொடிகளைப் பறித்துக் கட்டி தெப்பம் செய்துகொள்கிறோம். தெப்பத்தை ஊன்றித் தள்ள அந்த மூங்கில் கம்பைப் பயன்படுத்திக்கொள்கிறோம். காட்டாற்றுப் போக்கோடு தெப்பத்தை உந்தித் தள்ளி ஒருவழியாக நல்ல சமவெளிப் பரப்பை அடைந்துவிட்டோம். இப்போது அந்தத் தெப்பம் தேவையில்லை. அது ஆற்றோடு போகும்படி அனுப்பிவிடமாட்டோம். ஓர் ஓரத்தில் இழுத்துக் கட்டி நிறுத்துவோம். பிறகும் தேவைப்படலாம். 

சமவெளியில் அச்சுறுத்தும் மிருகங்கள் இருக்கக் கூடும். நம்மை அவற்றிடமிருந்து காத்துக்கொள்ள அதே மூங்கில் கம்பு பயன்படும். அறக் கருத்துகள் என்பவை அந்த மூங்கில் கம்பினைப் போன்றவை.

எங்கும் பொருந்திக் காக்கும் தொழில் செய்ய வல்லவை. எப்படிப் பயன்படுத்திக்கொள்கிறீர்கள் என்பதைப் பயனாளர்களின் அறிவு தீர்மானிக்க வேண்டும். அது தேவையில்லை என்று வன எல்லையிலேயே எறிந்திருந்தால் நட்டாற்றில் தவித்திருப்போம். அங்கேயே நம் கதை முடிந்திருக்கலாம். சமவெளியை அடைந்ததும் அதைத் தூக்கி எறிந்தால் மேலும் உள்ள ஆபத்துகள்பற்றி நமக்கென்ன தெரியும் ?

பெண்மை குறித்து எழுதப்பட்ட முற்காலக் கருதுகோள்கள் இன்று நமக்குப் பொருந்தாமல் போகலாம். யாருக்குத் தெரியும், அதுவே நம்மைப் பல்வேறு பிறழ்வுகளிலிருந்து தற்காத்திருக்கவும் உதவியிருக்கக் கூடும். ஒரே தாண்டலில் நம் வாழ்வு இந்த இடத்திற்கு வந்துவிட்டதாக எண்ண இயலுமா ? அது பண்பாட்டுக் கூறாகி வழிவழி வந்தபின் ஆணிவேராகி, ஊற்றம் வலுப்பெற்றுவிடுகிறது. 

நம் விரல்கள் இத்தனை நீளமாக ஒரே நாளில் முளைத்துவிடவில்லை. நம் முன்னோர்கள் ஆயிரக்கணக்கான ஆண்டுகளாக மரக்கிளைகளை விடாதுபற்றிப் பிடித்துத் தொங்கியதன் விளைவுதான் நம் நீள விரல்கள் என்பதைப் பரிணாமவியல் விளக்குகிறது. அந்த விரல்களைக்கொண்டு எத்தனை அற்புதங்கள் படைத்தோம் ! எல்லாம் எங்கிருந்து வந்தது ? ஆயிரமாயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முன்பு என் முன்னோரின் முன்னோரின் முன்னோர் மரங்களைப் பற்றித் தொங்கிக்கொண்டிருந்தனர். அதன் விளைவாக இன்று நான் சரளமாக அச்சுத்தட்டுகிறேன். விரல்கள் நம் உலகை ஆக்கின. எல்லாமே அப்படித்தான், ஒன்றுடன் ஒன்று’ செறிந்த நுண் தொடர்புடையது. 

மானமும் வீரமும் தமிழர் பண்புகள். மானம் என்பது தன் தகைமைக்கு எவ்வொரு இழுக்கும் நேராத நேர்நிலை. வீரம் என்பது அந்த மானத்திற்குக் கேடெனில் உயிர் கருதாது நெஞ்சை நிமிர்த்தும் உணர்ச்சி. 

பெண்ணின் பெருந்தக்க யாவுள’ என்று வள்ளுவர் தெளிவாக முன்னுரைத்துவிடுகிறார். பெண்ணை விடவும் பெருந்ததகைமையுள்ள வேறொன்றாக எதுதான் உள்ளது ? அந்தத் தகைமை அவளிடம் மட்டுமே உள்ளது. 

இப்போது குறளுக்கு வருவோம். 

தெய்வம் தொழாஅள் கொழுநன் தொழுதெழுவாள்
பெய்யெனப் பெய்யும் மழை.

இறைவனைத் தொழாமல் கணவனைத் தொழுதெழுகின்றவள் பெய்’ என்றால் மழை பெய்யும்.

தன் மானத்தைக் காக்கும் செய்கையுள்ளவன் கணவன். வீர உணர்ச்சியால் நிரம்பியவன். வாழ்க்கைத் துணையாகி அவனோடு வாழும் வாழ்க்கைக்கு வேறொன்றும் ஈடில்லை. இது ஈருடல் ஓருயிர் நிலைமை. உயிர்கலந்து உவப்பாகி உருகிநிற்கும் உறவுகளுக்கு ‘எங்களைப்போல் இவ்வுலக இன்பத்தைத் துய்த்தார் ஒருவருமிலர்’ என்ற எண்ணம் மேலோங்கியிருக்கும். அவள் தெய்வத்தை ஏன் தொழ வேண்டும் ? தன்னை, தான் ஈன்றவற்றைக் காக்கும் செயலுள்ளவனைத் தொழுதாள். தன்னை முழுமையாக அர்ப்பணித்தாள். அந்த இனிய வாழ்வில் பெருஞ்சோலைகளின் குளிர்ச்சியோடு வாழ்கிறாள். அதில் சிறு கீற்றளவும் பிறழ்வில்லை. அந்த உரமான உள்ளத்தின் கட்டளை எத்துணை குளிர்ச்சியோடு இருக்கும் ? அவள் ‘பெய்’ என்று பணித்தால் வேறொரு மலைமுகடு தேடிப் போய்க் குளிர்ந்து மழையாகப் பொழியவேண்டிய தேவை முகில்களுக்குண்டா ? இல்லை. அவள் உத்தரவுச் சொற்கள் பட்டதில் குளிர்ந்த முகில்கள் அங்கேயே மழையாகிப் பொழிந்துவிடும்.

பரிமேலழகர் உரை
தெய்வம் தொழாஅள் கொழுநன் தொழுது எழுவாள் பெய்என - பிற தெய்வம் தொழாது தன் தெய்வம் ஆகிய கொழுநனைத் தொழாநின்று துயிலெழுவாள் 'பெய்' என்று சொல்ல; மழை பெய்யும்-மழை பெய்யும். (தெய்வம் தொழுதற்கு மனம் தெளிவது துயிலெழும் காலத்தாகலின், 'தொழுது எழுவாள்' என்றார். 'தொழாநின்று' என்பது, 'தொழுது' எனத் திரிந்து நின்றது. தெய்வம்ந்தான் ஏவல் செய்யும் என்பதாகும். இதனால் கற்புடையவளது ஆற்றல் கூறப்பட்டது.).

மணக்குடவர் உரை
தெய்வத்தைத் தெய்வமென்று தொழாளாய், எல்லாத் தெய்வமுந் தன்கணவனென்றே கருதி, அவனை நாடோறுந் தொழுதெழுமவள் பெய்யென்று சொல்ல மழை பெய்யும்.

மு.வரதராசனார் உரை
வேறு தெய்வம் தொழாதவளாய்த் தன் கணவனையே தெய்வமாகக் கொண்டு தொழுது துயிலெழுகின்றவள் பெய் என்றால் மழை பெய்யும்!.

சாலமன் பாப்பையா உரை
பிற தெய்வங்களைத் தொழாமல் கணவனையே தெய்வமாகத் தொழுது வாழும் மனைவி, பெய் என்று சொன்னால் மழை பெய்யும்.