Search This Blog

Disclaimar

This blog is totally for learning purposes. Non-commercial. In many of the posts, many snippets have been taken from various thirukkural blogs, books available online freely only for learning purpose without any intention of plagiarism or to make money. I have given due credit, link wherever possible. If you want your content to be removed, or you want more credit to be provided, please do let me know in the comment section of any of the posts. ஊருணி நீர்நிறைந் தற்றே உலகவாம் பேரறி வாளன் திரு (குறள் 215)
Showing posts with label Athikaaram_001. Show all posts
Showing posts with label Athikaaram_001. Show all posts

கற்றதனால் ஆய பயனென்கொல் வாலறிவன்

குறள் 2
கற்றதனால் ஆய பயனென்கொல் வாலறிவன்
நற்றாள் தொழாஅர் எனின்
[அறத்துப்பால், பாயிரவியல், கடவுள் வாழ்த்து]
(For meaning in English, scroll to the bottom of this post)

பொருள்
கல் தோண்டு; பயில்; கல்விகல்; படைக்கலம்முதலியனபயில்.

கற்றதனால் - கல்வி கற்பதனால்; அறிவு பெறுவதனால்

ஆய - ஆகும்

பயன் - பலன்; வினைப்பயன்; சொற்பொருள்; செல்வம்; பழம்; அகலம்; சாறு; பால்; வாவி; அமுதம்; நீர்.

என்கொல் -  என்ன அது ?
கொல் - A particle implying doubt; frequently interrogative or connected with inter rogative forms--as in காணார்கொல், will they not see--ஐயக்கிளவி

வால் - இளமை; தூய்மை; வெண்மை; நன்மை; பெருமை; மிகுதி; விலங்குகளின்பின்புறத்தில்நீண்டுதொங்கும்உறுப்பு; நீளமானது; குறும்புசெய்பவர்; குறும்பு; காண்க:வாலுளுவை.

அறிவன் - அறிவுடையவன்; நல்லறிவுடையான்; அருகன் புத்தன் கணி கம்மாளன் செவ்வாய் புதன் உத்தரட்டாதி

வாலறிவன் - vāl-aṟivaṉ   n. வால்¹ +. God,as pure intelligence; கடவுள். வாலறிவ னற்றாடொழாஅ ரெனின் (குறள், 2).

நல் - nal   adj. நன்-மை. [K. nal.] Good;நல்ல. கச்சையங்களி நல்யானை (சூளா. அரசியாற். 27).  

தாள் - கால்; மரம்முதலியவற்றின்அடிப்பகுதி; பூமுதலியவற்றின்காம்பு; வைக்கோல்; முயற்சி; தாழ்ப்பாள்; படி; திறவுகோல்; ஒற்றைக்காகிதம்; சட்டையின்கயிறு; விளக்குத்தண்டு; விற்குதை; ஆதி; கடையாணி; வால்மீன்; சிறப்பு; கொய்யாக்கட்டை; தாடை; கண்டம்.

தொழாஅர் எனின்? - தொழுது நம்மை (அந்த இறைப்பொருளிடம் வழிநடத்தலுக்காக) ஒப்புவித்தல்

முழுப்பொருள்
நாம் பல நூல்களை கற்று என்ன பயன் நாம் அறிவுக்கு அறிவானவனின், முதன்மை அறிவைக்கொண்டவன், அறிவேயானவன் வாலறிவன் பாதங்களை தொட்டு வணங்காவிட்டால்? என்கிறார் திருவள்ளுவர். இங்கே நல்லறிவுடையான் / வாலறிவன்  என்று கூறப்படுவது தூயறிவுச் சுடராய் விளங்கும் இறைவன் என்னும் ஆதிப்பரம்பொருள் ஆகும். நாம் கற்றது கைமண் அளவு கல்லாதது உலகளவு. ஆதலால் கற்றவர்கள் அவர்களுக்கு மேல் உள்ள மெய்ஞானத்தை வணங்குவார்கள். கற்றதனால் நாம் எல்லாவற்றையும் அறிந்தவர்கள் என்று நினைக்கக்கூடாது.

கற்பவை எல்லாம் இறையின் சூட்சும உருவத்தில் ஐந்து வெளிப்பாடுகளாகும் (ஓசை,உணர்தல், பார்த்தல், முகர்தல்,ருசித்தல்) அவற்றின் பௌதீக வெளிப்பாடுகளாகவும் உணர்ந்து கொள்ளவே, நம் அறிவும், அறிவுக்கண்ணைத் திறக்கும் கருவியான கல்வியும்.

வித்தைக்கு அழகு விநயம் என்பதற்கேற்ப  நாம் கற்றது கடுகளவாகவும் கல்லாதது ககனமளவாகவும் உணர்ந்து, ஆதிப்பரம்பொருளை நாம் சரணமடைந்தோமானால், நம் உள்ளொளி பெருக்கி, ஞான ஊற்றாய் பெருகும் என்பதை குறிப்பினால் உணர்த்துவது இக்குறள். தொழல் என்றலும், நம்மை அவ்வாதியினிடத்தில் ஒப்படைப்பதென கொளலாம்.

ஜெயமோகன் உரை [எரிமருள் வேங்கை]
கற்றதனால் என்ன பயன் கடவுளைத்தொழாவிட்டால் என்றால் அது கவிதை அல்ல. அதிலுள்ள வாலறிவன் என்ற சொல்லே அதை கவிதையாக்குகிறது. அறிவுக்கு அறிவானவன், முதன்மை அறிவைக்கொண்டவன், அறிவேயானவன் வாலறிவன். அந்த அறிவை அறியாவிட்டால் பிற அறிவுகளால் என்ன பயன்? அதுவே அந்தக் கவிதையின் தரிசனம். அவ்வாறு விரிவடைவது பொதுமொழியில் நிகழவில்லை, கவிதையின் தனிமொழியில் நிகழ்கிறது. அந்தத் தனிமொழியை அறியாதவர்கள் கடவுளை கும்பிடாதவன் கற்றுபயனில்லை என்ற எளிய பொருளையே எடுப்பார்கள். அவர்களுக்கு அது நீதி, கவிதை அல்ல.

மேலும்: அஷோக் உரை

ஒப்புமை
“வாலுணர்வுமேல் முடுகினார்” (கம்ப.தாடகை 3)
“வாலறிவற்கு” (கம்ப.வேள்வி.21)

“கற்றவர் தாந்தொழு கேத்தநின்றான்
காதலிக் கப்படும் காட்டுப்பள்ளி” (சம்பந்தர்.கீழைத்திருக்காட்டுப்பள்ளி 9)

“பெற்றிகொள் பிறைநுத லீர்உமைப் பேணுதல்
கற்றறி வோர்கள்தங் கடனே” (சம்பந்தர்.திருநெல்வெண்ணைய்.6)

“கற்றாங்கவன் கழல்பேணினர்” (திருவாசகம் 508)

“செய்யுள்நிகழ் சொற்றெளிவும் செவ்வியநூல் பலநோக்கும்
மெய்யுணர்வின் பயனிதுவே எனத்துணிந்து விளங்கிஒளிர்
மையணியும் கண்டத்தான் மலரடிக்கே ஆளானார்
பொய்யடிமை யில்லாத புலவரெனப் புகழ்மிக்கார்” (பெரிய.பொய்யடிமை)

“கண்டும் தெளிந்தும் கற்றார் கண்ணற் காளன்றி யாவரோ” (திருவாய்மொழி 7.5:7)

குறிப்பு
கற்றதன் பயன் அறிவு பெறுதல், அதன் பயன் இறைவனைத் தொழுதல். அறிவு பெற்றார் தொழுதற் குரியவன் என்பதற்குப் பொருத்தமாக “வாலறிவன்” என்ற தொடரைக் கூறினார். கற்றால் வருவது நூலறிவு: இறைவனைத் தொழுதலால் வருவது வாலறிவு.

பரிமேலழகர் உரை
கற்றதனால் ஆய பயன் என் - எல்லா நூல்களையும் கற்றவர்க்கு அக்கல்வி அறிவான் ஆய பயன் யாது?; வால் அறிவன் நல் தாள் தொழாஅர் எனின் - மெய்யுணர்வினை உடையானது நல்ல தாள்களைத் தொழாராயின்? (எவன் என்னும் வினாப்பெயர் என் என்று ஆய், ஈண்டு இன்மை குறித்து நின்றது. 'கொல்' என்பது அசைநிலை. பிறவிப் பிணிக்கு மருந்து ஆகலின் 'நற்றாள்' என்றார். ஆகம அறிவிற்குப் பயன் அவன் தாளைத் தொழுது பிறவியறுத்தல் என்பது இதனான் கூறப்பட்டது.

மணக்குடவர் உரை
மேற்கூறிய வெழுத்தினா னாகிய சொற்க ளெல்லாங் கற்றதனானாகிய பயன் வேறியாது? விளங்கின வறிவினை யுடையவன் திருவடியைத் தொழாராயின். சொல்லினானே பொருளறியப்படுமாதலான் அதனைக் கற்கவே மெய்யுணர்ந்து வீடுபெறலாகும். மீண்டும் வணக்கம் கூறியது எற்றுக்கென்றாற்கு, இஃது அதனாற் பயனிது வென்பதூஉம், வேறுவேறு பயனில்லையென்பதூஉம் கூறிற்று. `கற்பக் கழிமட மஃகும் என்றாருமுளர்.

மு.வரதராசனார் உரை
தூய அறிவு வடிவாக விளங்கும் இறைவனுடைய நல்ல திருவடிகளை தொழாமல் இருப்பாரானால், அவர் கற்ற கல்வியினால் ஆகிய பயன் என்ன?.

சாலமன் பாப்பையா உரை
தூய அறிவு வடிவானவனின் திருவடிகளை வணங்காதவர், படித்ததனால் பெற்ற பயன்தான் என்ன?.


இந்திய தத்துவ ஞானம் - லட்சுமணன்
இறைவன் உளன் என்பதற்குக் காரணங்கள்
இப்படைப்பு தொழிலைக் கொண்டே நையாயிகர் கடவுள் உண்டு என்பதை நிரூபிக்கும் விதங்களைக் குறிப்பிடலாம். நையாயிகர் காட்டும் முக்கிய காரணங்களுள்ளே ஏனைய மதத்தினர் காட்டாத காரணம் எதுவும் இல்லை. மண் தானாகவே பானையாகாது. மண்ணைப் பானையாக்க அறிவுடைய குயவன் ஒருவன் தேவை. அது போலவே பதினாறு பதார்த்தங்களும் தாமாகவே உலகு ஆகா. அவற்றை உலகாக்க வல்ல பேரறிவாளன் ஒருவன் தேவை. இது கடவுளுண்டு என்பதற்கு ஒரு நியாயம். உலகைப் படைப்பவன் மட்டுமல்லன் இறைவன். தொடர்ந்து உலகை இயக்கிக்கொண்டிருப்பவனும் அவனே. 

இவ்வுலகிலே தீமை செய்வோர் சிலர் இன்புறவும், நன்மை செய்வவோர் பலர் துன்புறவும் கண்கின்றோம். இதற்குக் காரணம் அவர்கள் முற்பிறப்பில் செய்த கன்மங்களாகும். அவரவர் செய்த கன்ம பலன்கள், அவரவரைச் சேருமாறு செய்யவல்ல அறிவாளன் ஒருவன் வேண்டும். இது இறைவன் உளன் என்பதை நிரூபிக்கும் இரண்டாவது காரணம்.

வேதங்களிலே கூறப்படும் பல உண்மைகள் எத்தகைய அதிமனிதனது அறிவுக்கும் அப்பாற்பட்டவை. முற்றறிவுடைய ஒருவனால்தான் அறற்றைக் கூறமுடியும் இதிலிருந்தும் கடவுள் உண்டென்னும் உண்மை நிச்சயமாகின்றது. இது மூன்றாவது காரணம். 

வேதங்கள் கடவுள் உண்டு எனக் கூறுவதும் கடவுள் உண்டென்பதற்கு ஓர் ஆதாரம். இது நான்காவது

English Meaning - As I taught a kid - Rajesh
What is the benefit of all your learning (from all the books, from all your teachers, from experiences, from scholars etc.), if you can’t surrender yourself at the feet of God. Here the term Vaalarivan means, God in the form of flame of pure knowledge; God is the knowledge of the knowledge; God has the primary/ultimate knowledge;  God is full of knowledge. He is the Primary Universal God (ஆதிப்பரம்பொருள்).  

What we know is only of the size of a fist and what we don't know is of the size of world. Learnt people will surrender to the ultimate wisdom/knowledge (மெய்ஞானம்) that is above them. Just be know more, more than most of the people, we should not think we know everything. Surrender to God, the knowledge.

Questions that I ask to the kid
Whom should we surrender to? Whom should we worship?
Who has the ultimate knowledge?
Why should we surrender to God?

அகர முதல எழுத்தெல்லாம்

குறள் 1
அகர முதல எழுத்தெல்லாம் ஆதி
பகவன் முதற்றே உலகு.
[அறத்துப்பால், பாயிரவியல், கடவுள் வாழ்த்து]

பொருள்
அகரம் - 'அ'என்னும்எழுத்து(கரம்சாரியை); மருத நிலத்தூர்; பார்ப்பனர் சேர்ந்து வாழும் இடம்; பாதரசம்

முதல  - மொதல்  (first), ஆதி, முதல்வேர் (அடிவேர்)

எழுத்து  - அக்கரம்; கல்வி; எழுதப்பட்டதாள், கடிதம்; கையெழுத்து; ஆதாரச்சீட்டு; கைரேகை; உடன்படிக்கைச்சீட்டு; இலக்கணம்; அட்டவணை; சித்திரம்.

எல்லாம்  - முழுதும்

ஆதி - தொடக்கம்; தொடக்கமுள்ளது; காரணம் பழைமை கடவுள் எப்பொருட்கும்இறைவன்; சூரியன் சுக்கிரன் திரோதானசக்தி; காண்க:ஆதிதாளம்; அதிட்டானம் ஒற்றி காய்ச்சற்பாடாணம் மிருதபாடாணம்; நாரை ஆடாதோடை குதிரையின்நேரோட்டம்; மனநோய்

பகவன்  - பகம் என்பதனால் குறிக்கப்படும் ஆறுகுணங்களை உடைய பெரியார்; சிவன்; திருமால்; தேவன்; பிரமன்; புத்தன்; அருகன்; சூரியன்; குரு; திருமால்அடியாரான முனிவர்.

முதற்றே  - முதல்

உலகு - உலகம், பூமி நாடு உலகத்தார்(இடவாகுபெயர்), உயர்ந்தோர், சான்றோர் திசை மங்கலச்சொற்களுள்ஒன்று

முழுப்பொருள்
உலகில் உள்ள எழுத்தக்களில் ஆன எல்லா நூல்களையும் ஆதி முதல் இன்று வரை உள்ள வற்றையும் பகுத்து ஆராய்ந்து அறிவதே சிறப்பு. இவ்வுலகிற்கு பகுத்து ஆராய்வதே முதன்மையானது சிறப்பானது. 

மேலும் அஷோக்  உரை

ஒப்புமை
“அந்தமில் ஆதியம் பகவன்” (திருவாய்மொழி, 1.3.5)
“முன்னவன் உலகுக்கு’ (அப்பர்.திருமாற்பேறு 8)
“அருத்தனாய் ஆதிதேவன்” (சம்பந்தர்.நெடுங்களம் 6)
“ஆதி பெருமான திடம்” (சம்பந்தர்.வேதவனம் 7)

“ஆரும் அறியார் அகாரம் அவனென்று” (திருமந் 1751)
“அகார முதலா யனைத்துமாய் நிற்கும்” (திருமந் 1753)
“அகர முதலானை அணிஆப்ப னூரானை” (சம்பந்தர்.ஆப்பனூர் 5)
“ஆனத்து முன்னெழுத்தாய் நின்றார் போலும்” (அப்பர்.ஆரூர் 5)
“அகரம்முதலின் எழுத்தாகி நின்றாய்’ (சுந்தரர்.நெல்வாயில்.அரத்துறை.7)

குறிப்பு
பகவன் என்ற சொல் பகத்தை உடையவன் என்னும் பொருள் உடையது. ஐசுவரியம், வீரியம் புகழ், திரு, ஞானம், வைராக்கியம் என்ற ஆறையும் பகம் என்னும் சொல் குறிக்கும். பூதங்களின் உற்பத்தி, முடிவு, வரவு, செலவு, அவித்தை, என்னும் ஆறையும் அறிபவன் பகன் என்று கூறுவதும் உண்டு. பகவன் என்ற சொல்லுக்குக் கேவல ஞானி என்று பொருள் உரைப்பர் அடியார்க்கு நல்லார் (சிலப்.10, 117)

உலகுக்கு முதல்வன் இறைவன் என்று கூற வந்தவர், அதற்குப் பொருத்தமாக “ஆதிபகவன்” என்ற பெயரைக் கூறினார். 

குறட் கருத்து  (நன்றி: திரு. தமிழ்க்கடல் நெல்லை கண்ணன்)
உவமையில்லான் இறைவன் என்று உரைப்பவர்தான்
உவமையென இறைவனையே ஆக்குகின்றார்
அகரமதற்குவமையென இறைவனையே
அழகு படச் சொல்லி முதற் குறளிலேயே
தவ முனிவர் வள்ளுவரும் தன்னை ஒரு
தமிழனென்றுச் சொல்லுகின்றார் பெருமையோடு
புவிஅதனின் முதல் மொழியாம் தமிழாம் அன்னை
போற்றி நிற்பீர் தமிழர்களே வெல்க தமிழ்

பரிமேலழகர் உரை
அஃதாவது, கவி தான் வழிபடு கடவுளையாதல் எடுத்துக் கொண்ட பொருட்கு ஏற்புடைக் கடவுளையாதல் வாழ்த்துதல். அவற்றுள் இவ்வாழ்த்து ஏற்புடைக் கடவுளை என அறிக; என்னை? சத்துவம் முதலிய குணங்களான் மூன்று ஆகிய உறுதிப்பொருட்கு அவற்றான் மூவராகிய முதற் கடவுளோடு இயைபு உண்டு ஆகலான். அம்மூன்று பொருளையும் கூறுதலுற்றார்க்கு அம்மூவரையும் வாழ்த்துதல் முறைமை ஆகலின் , இவ்வாழ்த்து அம்மூவர்க்கும் பொதுப்படக் கூறினார் என உணர்க.

விளக்கம்: எழுத்து எல்லாம் அகரம் முதல - எழுத்துக்கள் எல்லாம் அகரம் ஆகிய முதலை உடையன; உலகு ஆதிபகவன் முதற்று - அது போல உலகம் ஆதிபகவன் ஆகிய முதலை உடைத்து. (இது தலைமை பற்றி வந்த எடுத்துக்காட்டு உவமை. அகரத்திற்குத் தலைமை விகாரத்தான் அன்றி நாதமாத்திரை ஆகிய இயல்பாற் பிறத்தலானும், ஆதிபகவற்குத் தலைமை செயற்கை உணர்வான் அன்றி இயற்கை உணர்வான் முற்றும் உணர்தலானும் கொள்க.தமிழ் எழுத்திற்கே அன்றி வட எழுத்திற்கும் முதலாதல் நோக்கி, 'எழுத்து' எல்லாம் என்றார். ஆதிபகவன் என்னும் இரு பெயரொட்டுப் பண்புத்தொகை வடநூல் முடிபு. 'உலகு' என்றது ஈண்டு உயிர்கள் மேல் நின்றது. காணப்பட்ட உலகத்தால் காணப்படாத கடவுட்கு உண்மை கூற வேண்டுதலின், 'ஆதிபகவன் முதற்றே' என உலகின் மேல் வைத்துக் கூறினார்; கூறினாரேனும், உலகிற்கு முதல் ஆதிபகவன் என்பது கருத்தாகக் கொள்க. ஏகாரம் - தேற்றத்தின்கண் வந்தது. இப்பாட்டான் முதற்கடவுளது உண்மை கூறப்பட்டது.)

ஞா. தேவநேயப் பாவாணர் உரை
எழுத்து எல்லாம் அகர முதல - நெடுங்கணக்கில் (அல்லது குறுங்கணக்கில்) உள்ள எழுத்துக்களெல்லாம் அகரத்தை முதலாக வுடையன; உலகு ஆதிபகவன் முதற்று - அது போல உலகம் முதற்பகவனை முதலாகவுடையது.

இது உவமத்தையும் பொருளையும் இணைக்கும் உவமையுருபின்மையால் முதன்மை பற்றி வந்த எடுத்துக்காட்டுவமை. அகரத்திற்குரிய அங்காப்பின்றியும் மகரமெய் ஒலிக்கப் பெறுதலால் 'நெடுங்கணக்கிலுள்ள எழுத்துக்களெல்லாம்' என்று உரைக்கப்பட்டது. பெரும்பான்மை பற்றியென்க.

பகவன் என்பது பகுத்துக்காப்பவன் அல்லது எல்லாவுயிர்கட்கும் படியளப்பவன் (Dispenser) என்று பொருள்படும் தென் சொல். பகு - பகவு - பகவன். பகு என்னும் வினைமுதல் வடமொழியில் பஜ் (bhaj) என்று திரியும். ஒ. நோ; புகு - புஜ் (bhuj), உகு - யுஜ்.

பகவன் என்னும் சொல் முதற்காலத்திற் கடவுளையே குறித்தது. ஆயின், பிற்காலத்தார் அதைப் பிரமன் விட்டுணு உருத்திரன் என்னும் ஆரிய மத முத்திருமேனியர்க்கும் அருகன் புத்தன் என்னும் பிற மதத் தலைவர்க்கும் வழங்கிவிட்டமையால், கடவுளைக்
குறிக்க முதல் என்னும் அடை கொடுக்க வேண்டியதாயிற்று. கடவுள் என்னும் சொல்லும் இங்ஙனமே இழிபடைந்துவிட்டமையால், முதற்கடவுள் என்றும் முழுமுதற்கடவுள் என்றும் அடைகொடுத்துச் சொல்லும் வழக்கை நோக்குக. பகம் (ஆறு) என்னுஞ் சொல்லை மூலமாகக் கொண்டு, பகவன் என்பதற்குச் செல்வம், மறம், புகழ், திரு, ஓதி (ஞானம்), அவாவின்மை என்னும் அறுகுணங்களையுடையவன் என்று பொருள் கூறுவது பொருந்தாது.

இறைவன் கடவுள் தேவன் என்னும் பிற சொற்கள் இருக்கவும் பகவன் என்னுஞ் சொல்லை யாண்டது, அகரம் என்னும் சொற்கு எதுகையாயிருத்தல் நோக்கியே.

ஆதி என்பது வடசொல்; அதாவது வடநாட்டுச்சொல். இதன் விளக்கத்தை என் 'வடமொழி வரலாறு' என்னும் நூலுட் காண்க.

ஆதிபகவன் என்னுந் தொடர்ச்சொல் தமிழியல்பிற் கேற்ப ஆதிப்பகவன் என்று வலிமிக்கும் இருக்கலாம்.

ஏகாரம் தேற்றம்; ஆதலால் இன்றியமையாததே. இவ்வேகாரத்தை ஈற்றசையாகக் கொண்டு,

"கடுகைத் துளைத்தேழ் கடலைப் புகட்டிக்
குறுகத் தறித்த குறள்."

என்னும் இடைக்காடர் பாராட்டு எங்ஙனம் பொருந்தும் என்று புலவர் ஒருவர் வினவ, அதற்கு இராமலிங்க அடிகள் "முதல் தே" எனப் பிரித்தாற் குற்றமென்ன? என்று எதிர் வினவியதாகச் சொல்லப்படுகின்றது. ஏகாரம் ஈற்றசையுமன்று; அடிகள் விடை மிகைப்படக்கூறலாகவும் உவமச் சொல்லிய (வாக்கிய) அமைப்பொடு ஒவ்வாததாகவும் இருத்தலாற் பொருந்துவது மன்று.
அகரம் எல்லா எழுத்துக்கட்கும் முதலாகவும், ஏனையுயிரெழுத்துக்களோடு நுண்ணிதாகக் கலந்தும், எல்லா மெய்யெழுத்துக்களையும் இயக்கியும், நிற்றல் போல்; இறைவனும் உலகிற்கு முந்தியும் உயிருக்குயிராகியும் உயிரற்ற பொருள்களையெல்லாம் இயக்கியும் நிற்பவன் என்னும் உண்மை, இம்முதற்குறளால் உணர்த்தப் பெற்றது.

உலகம் பலவாதலின், உலகு என்பதைப் பால்பகா அஃறிணைப் பெயராகவும் முதற்று என்பதை வகுப்பொருமைக் குறிப்புவினை முற்றாகவுங் கொள்ளின், உவமத்தின் பன்மை பொருளிற்கும் ஏற்கும்.

[அருவிலிருந்து உருவாக ஆபவனே ஆதி என்னும் இறைவன்.அவனே ஆண் பெண் என்றற் றொடக்கத்துப் பலவாகப் பகவுபடுபவன் ஆதலினால் பகவன் எனப்படுவான்.அருவான இறைநிலையிலிருந்து உருவாகத் தானே ஆதலையுடையவன் ஆதி எனவும் அமையும் ஆதியானவனே பலவாகப் பகுபடும் நிலையில் பகவன் எனப்படுவான். எனவே, ஆதியும் பகவனுமான இறைவனிடத்திலிருந்து உலகங்கள் தோன்றுவன எனலே பொருத்தம்.(மொ.அ.துரை அரங்கனார்-'அன்பு நெறியே தமிழர் நெறி, பக்கம் 205,206)

மேற்கண்ட விளக்கம் பொருந்துவதே என்பர் பெரும்புலவர் பேராசிரியர் முனைவர் இரா.சாரங்கபாணி (திருக்குறள் உரைவேற்றுமை - பக்கம்5 - அண்ணாமலைப் பதிப்பு 1989).

'ஆதல்' என்ற தொழி்ற்பெயரடியாகப் பிறந்ததே ஆதி என்ற தமிழ்ச்சொல். செய்தல் -
செய்தி; உய்தல்-உய்தி. தோற்றுவிப்பாரின்றித் தானே தோன்றிய இறைவனைத் 'தான்
தோன்றி' (சுயம்பு) என்பர்.ஆதி-ஆதன்-ஆதப்பன் என்ற பெயர்கள் செட்டிநாட்டில் பெருவழக்கில் உள்ளன.

ஆதி என்பது முதல், மூலம், தொடக்கம், அடிப்படை, எனவும், முதல்வன், முதலி, முன்னவன், மூலவன் எனவும் பொருள்படும் தமிழ்ச் சொல்லே. இச்சொல் 543-ஆம்
குறளிலும் ஆளப்பட்டிருத்தல் காண்க.அகராதி (Dictionary) என்பதும் தமிழ்ச்சொல்லே.

பகவன் என்பதற்கு,மொ.அ.து.உரைத்தாங்கு ஆண் பெண் என்றற் றொடக்கத்துப் பலவாகப் பகவுபடுபவன் என்றோ, தொடக்கத்தில் ஒன்றாக நின்று, காலப்போக்கில் (பல் சமயமாகிப்) பல பெயரில் பகுபட்டவன் என்றோ கொள்ளலாம்: பதிப்பாசிரியர்.]

மணக்குடவர் உரை
எழுத்துக்களெல்லாம் அகரமாகிய வெழுத்தைத் தமக்கு முதலாக வுடையன. அவ்வண்ணமே உலகம் ஆதியாகிய பகவனைத் தனக்கு முதலாக வுடைத்து.

மு.வரதராசனார் உரை
எழுத்துக்கள் எல்லாம் அகரத்தை அடிப்படையாக கொண்டிருக்கின்றன. அதுபோல உலகம் கடவுளை அடிப்படையாக கொண்டிருக்கிறது.

சாலமன் பாப்பையா உரை
எழுத்துக்கள் எல்லாம் அகரத்தில் தொடங்குகின்றன; (அது போல) உலகம் கடவுளில் தொடங்குகிறது.

பிறவிப் பெருங்கடல் நீந்துவர்

குறள் 10
பிறவிப் பெருங்கடல் நீந்துவர் நீந்தார்
இறைவன் அடிசேரா தார்
[அறத்துப்பால், பாயிரவியல், கடவுள் வாழ்த்து]
(For meaning in English, scroll to the bottom of this post)

பொருள்
பிறவி - பிறப்பு, சன்னத்துவம், புனர்சென்மம் (Transmigration, subjection of the soul to births)

பிறவிக்கடல் - பிறவியாகிய சமுத்திரம்

பிறவிப் பெருங் கடல் - பிறவியாகைய மிகப்பெரிய சமுத்திரம்

நீந்துதல் - நீரில் மிதந்து செல்லுதல்; கடத்தல்; பெருகுதல்; வெல்லுதல்; கழித்தல்.

நீந்துவர் - (பிறவியில் / வாழ்வில்) வெல்லுவார்

நீந்தார் - கடக்க மாட்டார்கள்  / வெல்ல மாட்டார்கள். கடக்க முடியாமல் மாண்டுவிடுவார்கள்

இறைவன் - தலைவன்; கடவுள்; சிவன்; திருமால்; அரசன்; பிரமன்; குரு; மூத்தோன்; கணவன்; சிவனார்வேம்பு.

அடி - கடவுள்; தலைவி; மூத்தோன்; பெரியோர்பெயருடன்வழங்கும்மொழி; முனிவர்; சுவாமி; குரு; பெருமாட்டி.

சேர்தல் - ஒன்றுகூடுதல்; இடைவிடாதுநினைத்தல்; கலத்தல்; சம்பந்தப்படுதல்; நட்பாதல்; இயைதல்; உரித்தாதல்; சேகரிக்கப்படுதல்; திரளுதல்; செறிதல்; கிடத்தல்; உளதாதல்; செல்லுதல்; கூடுதல்; பொருந்துதல்; புணர்தல்; பெறுதல்; சென்றடைதல்; ஒப்பாதல்; நேசித்தல்.

சேர்ந்தார் - அடைந்தார்

சேராதார் - சேராதவர்கள்

ஏகதேச உருவக அணி
ஒரு பொருளை உருவகப்படுத்தி அதனோடு தொடர்புடைய மற்றொன்றை உருவகப்படுத்தாமல் விடுவது ஏகதேச உருவக அணியாகும்

"பிறவிப் பெருங்கடல் நீந்துவர் நீந்தார் இறைவன் அடிசேரா தார்".
இங்க, பிறவியை கடலாக உருவகப் படுத்தியிருக்கார். ஆனால், 'இறைவனடி சேராதவ'ர உருவகப் படுத்த வில்லையே!!

முழுப்பொருள்
ஒருவரது பிறவியினை வாழ்வினை கடலிற்கு ஒப்பிடுகிறார். மலை, காடு, பாலைவனம் போன்ற வற்றிற்கு ஒப்பிடாமல் கடலிற்கு ஒப்பிடுவதற்கு காரணம் இருக்கிறது. மலை, காடு, பாலைவனம் ஆகியவற்றில் களைப்பு அடைந்தால் சிறிது நேரம் இளைப்பாற முடியும். ஆனால் கடலில் அப்படி முடியாது. நீந்திக்கொண்டே இருக்க வேண்டும். அது போலவே வாழ்வும். நீந்திக்கொண்டே இருக்க வேண்டும். கடல் என்பது பல இன்ப துன்பங்களை கொண்டது.  மிருகம், சுனாமி, சுழல் போன்றவற்றின் ஆபத்துக்கள் நிறைந்த இடம். எங்கே எது வரும் என்று தெரியாது. ஆனால் வரும். அதனை கடக்கவில்லை என்றால் கடலில் மூழ்கி இறக்க வேண்டும். அதுப்போலவே வாழ்வும். அதில் பல ஏற்ற தாழ்வுகள் வரும். அதனை கடக்க வேண்டும்.

பெருங்கடல் என்று கூறியது, கடலில் நீந்தப்போகும் ஒருவருக்கு கரையென்பது காணாமலே போய்விடுமோ என்னும் களைப்பும், சோர்வும் ஏற்பட்டுவிடும் என்பதால். கடல் என்று ஒன்றிருக்கும் போது, கரையிருக்கத்தானே வேண்டும். அந்தக் கரையென்பதே பிறந்திறக்கும் பேரவத்தை நீங்கிய பெருநிலை. இறைநிலையை அடைந்த உணர்வு!

ஆனால் கடலை கடக்க மனமும் உடலும் இலகுவாக இருக்க வேண்டும். தைரியமாகவும். அதற்கு ஒரு பிடிப்பு வேண்டும். அதுவே கடவுள். வாழ்வில் இறைவனிடம் சரணடைந்தால் பிறவி என்னும் பல இன்ப துன்பங்களை கொண்ட பெரும் சமூத்திரத்தை கடக்க முடியும். அப்படி செய்வோர் இவ்வாழ்வை கடப்பர். இல்லையே வாழ்வில் தோற்று இறப்பர்.

இறைச்சிந்தனைக் கொண்டோர்க்கு மனவுறுதியும், அதனால் கடந்துவிடலாம் என்னும் நம்பிக்கையும் உண்டாகுமாதாலால், அவர்க்கு அது கடக்க எளிதாகிறது. பிறர்க்கு அது முடிவில்லாததும், கரையே இல்லாததைப் போன்ற தோன்ற மாயத்தையும், அயர்வையும் உண்டாக்குகிறது.

முதலில் படிக்கும் போது இக்குறள் எட்டாவது குறள் போலுள்ளதே என்ற ஐயம் ஏற்பட்டது. ஊன்றிப் படிக்கும் போது நுண்ணிய வித்தியாசம் புலப்பட்டது. அந்த மயக்கத்துக்குக் காரணம், “ஆழி” என்ற சொல்லுக்கு பெரும்பாலான உரையாசிரியகள் கூறியிருக்கும் பொருளால்தான்.

எட்டாவது குறளில் “ அறவாழி”, “பிறவாழி” என்ற சொற்களின் விகுதிச் சொல்லான “ஆழி” கடல் என்ற பொருளில்தான் கோர்க்கப்பட்டதா என்கிற ஐயம் ஏற்படுகிறது. “அறக்கோட்பாடுகளின் படி வாழுகின்ற அந்தணன் அல்லது இறைகுணத்தான்” என்ற பொருளிலும், அவ்வாறு அறக்கோட்பாடுகளின் படி வாழவில்லையானால், “பிறவாழி” என்கிற “பொருள்”, “இன்பம்” என்னும் கடல்களைக் கடத்தல் (அவற்றின் உண்மை நிலையுணர்ந்து) அரிதாகும் என்றும் இருக்கலாம்.

“நீந்தல்” என்பது “கடத்தல்” என்ற பொருளைக் கொண்டதாக எடுத்துக்கொண்டால், “ பிற வாழ் முறைகளான, பொருள், இன்பம் (அறக்கோட்பாடுகளின் படி வாழ வேண்டியவை) இவற்றை கடத்தல் கடினம் என்றுதான் கொள்ளவேண்டும்.  கடல் என்றே பொருள் கொண்டாலும், “அறமாகிய கடலை” என்றது, அதுபோல் வாழுதல் மிகவும் கடினம் என்பதை உணர்த்துவதாகவும் இருக்கலாம்.

மேலும் : அஷோக் உரை
மேலும் : சரணாகதி மகத்துவம் (தமிழ் இந்து)


பிறவிப்பெருங்கடல் நீந்துவது பற்றி வள்ளுவர் சொல்வதன் பொருள் என்ன? சமண , இந்து மரபுகளின்படி இந்தப் பிறவியில் அறம் பொருள் இன்பம் ஆகியவற்றை அடைந்து நிறைவுறுபவர் வீடுபேறு அடைகிறார். வீடுபேறு என்பது மறுபிறவி என்னும் சுழலில் இருந்து விடுபடுவது. அதையே பிறவிப்பெருங்கடல் நீந்திக் கடத்தல் என்கிறார்.

அதாவது இங்கே அறம் நிறைந்து, அவ்வறம் செய்வதற்கான பொருள் அடைந்து, இன்பமும் நிறைந்து வாழ்ந்து செல்வதையே வள்ளுவர் குறிப்பிடுகிறார். அதுவே வீடுபேறு.

ஒருவர் வாழ்வின் இறுதியில் இவ்வாழ்வில் நிறைவுற்றேன் என அகத்தே உண்மையாக உணர்வார் என்றால் அவர் வீடுபேறு அடைகிறார். குறையுடன் உணர்கிறார் என்றால் அவர் விடுதலை அடையவில்லை.

அதற்கு வாழ்ந்து நிறைவது முக்கியம். வையத்துள் வாழ்வாங்கு வாழ்வார் வானுறையும் தெய்வத்துள் வைக்கப்படும் என்று அதையே வள்ளுவர் சொல்கிறார்.

வள்ளுவர் வாழ்வைத் துறக்கச் சொல்லவில்லை. சிறக்க வாழும்படிச் சொல்கிறார். வாழாது செல்லச் சொல்லவில்லை. வாழ்ந்து நிறையவே அறிவுறுத்துகிறார்.

ஜெ

நூல் எட்டு – காண்டீபம் – 32நூல் எட்டு – காண்டீபம் – 33
பிறவியை பெருங்கடல் என்று வள்ளுவன் சொல்வது அதன் நீள அக ஆழத்திற்காக மட்டும்தானா? பூமி பெரியது பூமியைவிட கடல்பெரியது கடலைவிட வான் பெரியது. கடலைவிட பெரிய வானத்தோடு ஏன் பிறவியை வள்ளுவன் ஒப்பிட வில்லை?  கடலில் உள்ள அலைகள் வானில் இல்லை அதனால் பிறவியைக் கடல் என்றான் வள்ளுவன் மற்றும் வான் தனது இன்மையாலேயே இருப்பதுபொலவும் தோன்றக்கூடியது. அலைகள் கடலில் உள்ள முத்துக்களை அள்ளிவந்து கரைசேர்க்கும். கரையில் உள்ள முத்துக்களை இழுத்துச்சென்று கடலில் வைக்கும். இந்த ஓயாத விளையாட்டு கடலின் பிறவிக்குணம். இந்த அலைகடலின் குணம் பிறவிக்கும் இருப்பதால் பிறவியும் கடலும் ஒன்று. முத்துக்கள் என்றால் முத்தியர்கள், முத்தியர்களையும் பிறவிப்பெருங்கடல் விடுவதில்லை.

பூமிப்பெரியது, பூமியைவிட அலைகடல்பெரியது, அலைகடலிலும் வான்பெரியது. பூமியை கடலை வானை அளந்த நாராயணன் பாதம்பெரியது. நாராயணன் பாதத்தை  தாங்கும் பக்தன் இதயம் பெரிதினும் பெரியது. இது கதை, இதை நம் அன்னை ஔவை பெரியது கேட்கும் முருகனிடம் கதையாக சொல்லாமல் பாட்டாகவே பாடிவிடுகிறாள்.

வானளந்த நாராயணன் பாதம் பெரியதாகவே இருக்கட்டும் அல்லது ஆலிலையில் துயிலும் அவன் அவன் சின்னஞ்சிறு உடம்பின் சிறுபாதம் சின்னதாகவோ இருக்கட்டும், எதுவும் ஆச்சரியப்பட வைக்கவில்லை, ஆனால் பிறவிப்பெருங்கடலின் அலை மடிப்புகள்  ஆச்சரியப்படவைக்கின்றன. அச்சப்பட வைக்கின்றன.

ஒரு துளியவு விழைவு பெரும் அலைகளாகி, சுனாமிபோல் சுருட்டி உயிர்களை கரையில் அல்ல இந்த உலகத்திற்கு அப்பால் உள்ள உலகத்திற்கு வீசுவதை நினைத்து திகைக்கிறேன். துளியளவு பொன்னில் ஏற்பட்ட விழைவால் தோழிகளுடன் வர்கை காமினி காஞ்சனம் என்னும் அலைகளால் தூக்கி குபேரபுரியில் கரை ஒதுக்கப்படுகிறார்கள். உண்பதும்பொன், உடுத்துவதும்பொன், சுவாசிப்பதும்பொன், முகர்வதும்பொன், கேட்பதும்பொன் என்று பொன்னாகிய உலகத்தில் ஏற்படும் சலிப்பால், நிழல் இல்லா  உலகில் நிழலை உண்டாக்கி தனது நிழலில் தானே அமர்ந்து  வாழ்கிறார்கள். தேவர் உலகில் எது விழைவாக இருந்ததோ அதுவே குபேரபுரியில் சலிப்பாகமாற அந்த சலிப்பே ஒரு அலையாகி அவர்களை அங்கிருந்து சுருட்டி எடுத்து புவியில் மானிடராய் விழச்செய்கிறது. மண்ணில் கன்னியாய், மனைவியாய், அன்னையாய் வாழவேண்டியவர்கள். மலரோடு ஆடியும். பாடியும், விளையாண்டும் துயின்றும் வாழவேண்டியவர்கள் அப்படி வாழாமல் ஐயத்தின் அலைகரங்களில் சிக்கி, வினாக்களாய் உருண்டு சுருண்டு,   இன்மையின் விளிம்பில் ஐயத்திற்கு அப்பால்  நிற்கும் பூரணரை இன்மையில்   இருந்து இழுத்து வந்து இருப்பில் வைத்து ஐயத்தில் நிலைக்க வைத்த பாவ அலை அவர்களை அடித்துச்சென்று  எப்போது விண்ஏறுவோம் என்று அறியா பெரும் ஐயத்தில் கண்ணீர் அலையில் முதலையின் பிறவிக்கடலில் அவர்களை தள்ளிவிட்டு செல்கிறது. இதுவரை இருந்த பிறவிகள் எல்லாம் அவர்களை ஒரு உலக வாழ்க்கையை உடையதாக இருந்தது. இந்த வாழ்க்கை மண், நீர் என்று ஈருலக வாழ்க்கையாக இமைந்த கொடுமைதான் பிறிவிப்பெரும் அலையின் சுழற்சியின் அதிசயம். ஓயாத கண்ணீர் வாழ்க்கை.

வர்கை மற்றும் அவளின் தோழிகள் வாழ்க்கை பிறவிப்பெருங்கடலாகி அலைக்கழிப்பதைப்பார்க்கும்போது உள்ளம் பதறுவது ஒரு எல்லைக்குள் என்றாலும், ஐயத்திற்கும் அப்பால் இன்மையின் வெளியில் கரும்புள்ளியே இல்லாத ஒளிவெளியில் நின்ற பூரணர் தனது சடைகளை தன்கையாலேயே பிய்த்துக்கொண்டு அலைந்து திரிந்து இறந்து மீண்டும் மறு பிறவியில் விழுகிறார் என்றால் பிறவிப்பெருங்கடலில் அலைவேகத்தை உலகளந்தான் பாதம் அன்றி மானிடப்பாதம் தடுக்கவல்லதோ!

““தவம் முதிரும்தோறும் முனிவரை வெல்வது எளிதென்று உணர்க!”  என்ற நாரதரின் வார்த்தையில் முனிவனும் விழைவின் பிடியில் அன்றி தனித்திருக்க முடியாதவன் ஆகின்றான் என்பதை உணர்கின்றேன். காமம் என்றாலும் தவம் என்றாலும் அது விழைவின் பேரலையே! அந்த பேரலை சுழற்றி யாரை எங்கு எறியும் என்பதை அந்த பிறவிப்பெருங்கடல் நீந்தவைக்கும் ஓடக்காரன் அன்றி வேரு யார் அறியமுடியும்.


அன்புள்ள ஜெ, வர்கையின் கதை வழியாக எத்தனை பெரிய பிறவியின் கடலை காட்டி அதன் சுனாமைி அலையை அள்ளிவந்து கொட்டி மூழ்கடிக்கின்றீர்கள். மூழ்கடிக்கின்றீர்கள் என்பதை விட அலையாகி சுருட்டி இழுத்து மூச்சுமுட்ட வைக்கின்றீர்கள். ஐந்து முதலையின் கதை என்ற புரணத்திற்குள் மறைந்து இருக்கும் வாழக்கையின் அலைகளை காட்டும்போது பிறவின் சுமையை உணரமுடிகின்றது. மீண்டும் தொடங்கிய திருக்குறளிலேயே வந்து நிற்கின்றேன்.   (--- ராமராஜன் மாணிக்கவேல்.)

ஒப்புமை
”மறுபிறப் பறுக்கும் மாசில் சேவடி” (பரி 3:2)
“அறவியங் கிழவோன் அடியிணை யாகிய
பிறவி யென்னும் பெருங்கடல் விடூஉம்
அறவி நாவாய்” (மணி 11:23-5)

“பிறவியுமற விசிறுவர் ... மணிமிடறன தடியிணை தொழுமவரே” (சம்பந்தர்.சிவபுரம் 4)
“உமதடி தொழும் இயலுளார் மறுபிறப் பிலரே” (சம்பந்தர்.சின்னம்பர் 9)

“அம்மை யேபிற வித்துயர் நீத்திடும்.....
இடைமரு தன்கழல்” (அப்பர் இடைமருது 4)

“........... அடியார்பால்
இணையில் பவங்கிளர் கடல்கள் இகந்திட இருதாளின்
புணையருள் அங்கணர்”   (பெரிய.திருஞா 83)

“புணைவன் பிறவிக் கடல்நீந்து வார்க்கே” (திருவாய் 2.8:1)

“ஆழ்கடற் புணையி னன்ன அறிவரன் சரண்” (சீவக 380)

“.......பிறவிக் கடலகத்துள்
பாத கமலம் தொழுவேங்கள் பசையாப் பவிழப் பணியாயே” (சீவக.1242)

”அற்றார் பிறவிக் கடல்நீந்தி ஏறி” (சுந்தரர். நெல்வாயில் 3)

“தனியனேன் பெரும்பிறவிப் பௌவத் தெவ்வத்
தடந்திரையா லெற்றுண்டு” (திருவா.31)

“பிறப்பென்னும் பெருங்கடல்”(கோயில்நான் 16)

“பிறப்பெனும் பெருங்கடல்” (கம்ப.மந்திரப் 21)

”இல்லை பிறவிக் கடலேறல்....
சடையானைச் சாராதார் தாம்” (சிவபெருமான் இரட்டை 5)

“சுருக்கிடை யுன்னொரு துணைவன் தூயதாள்
ஒருங்குடை யுணர்வினார் ஓய்வில் மாயையின் 
பெருங்கடல் கடந்தனர் பெயரும் பெற்றிபோல்
கருங்கடல் கடந்தனன் காலி னால்என்றான்” (கம்ப.உருக்காட்டு 97)


பரிமேலழகர் உரை
இறைவன் அடி (சேர்ந்தார்) பிறவிப் பெருங்கடல் நீந்துவர் - இறைவன் அடி என்னும் புணையைச் சேர்ந்தார் பிறவி ஆகிய பெரிய கடலை நீந்துவர்; சேராதார் நீந்தார் - அதனைச் சேராதார் நீந்தமாட்டாராய் அதனுள் அழுந்துவர். (காரண காரியத் தொடர்ச்சியாய் கரை இன்றி வருதலின், 'பிறவிப் பெருங்கடல்' என்றார். சேர்ந்தார் என்பது சொல்லெச்சம். உலகியல்பை நினையாது இறைவன் அடியையே நினைப்பார்க்குப் பிறவி அறுதலும், அவ்வாறன்றி மாறி நினைப்பார்க்குப் அஃது அறாமையும் ஆகிய இரண்டும் இதனான் நியமிக்கப்பட்டன.).

மணக்குடவர் உரை
பிறவியாகிய பெரிய கடலை நீந்தியேறுவர், இறைவனது அடியைச் சேர்ந்தவர்; சேராதவ ரதனு ளழுந்துவார்

ஞா. தேவநேயப் பாவாணர் உரை
இறைவன் அடி (சேர்ந்தார்) - இறைவன் திருவடியாகிய புணையைச் சேர்ந்தவர்; பிறவிப் பெருங்கடல் நீந்துவர் - பிறவியாகிய பெரியகடலைக் கடப்பர்; சேராதார் நீந்தார் - அப்புணையைச் சேராதவர் அக்கடலைக் கடவாதவராய் அதனுள் அழுந்துவர்.

வீடுபேறுவரை கணக்கில் கழிநெடுங்காலம் விடாது தொடர்ந்து வருவதாகக் கருதப்படுதலின், பிறவியைப் பெருங்கடல் என்றார். பிறவி வாழ்வு எல்லையில்லாது தொடர்ந்துவரும் துன்பம் மிகுந்த நிலையற்ற சிற்றின்பமேயாதலால், அதனின்று விடுதலைபெற்று நிலையான தூய பேரின்பந்துய்க்கும் பிறவாவாழ்வைப் பெறும்வழியை இக்குறள் கூறுகின்றது.

சேர்ந்தார் என்பது சொல்லெச்சம். பிறவியைப் பெருங்கடலாக உருவகித்து இறைவனடியைப் புணையாக உருவகியாதுவிட்டது ஒருமருங்குருவகம். புணை யெனினும் கலம் எனினும் ஒக்கும்.

மு.வ உரை
இறைவனுடைய திருவடிகளை பொருந்தி நினைக்கின்றவர் பிறவியாகிய பெரிய கடலைக் கடக்க முடியும். மற்றவர் கடக்க முடியாது.

சாலமன் பாப்பையா உரை
கடவுளின் திருவடிகளைச் சேர்ந்தவர் பிறவியாகிய பெருங்கடலை நீந்திக் கடப்பர்; மற்றவர் நீந்தவும் மாட்டார்.

பிறப்பு இறப்பிலான் பதமலர்ப் பற்றுவார்
பிறவிப் பிணியெனும் பெருங்கடல் நீந்துவர்
பிறப்பு இறப்பிலான் பதமலர்ப் பற்றிலார்
பிறவிப் பிணியெனும் வினையுளே யாழ்வரே! 

நன்றி: Interesting Tamil Poems
இந்த குறளுக்கு பொதுவாகப் பொருள் சொல்லும் போது பிறவியாகிய பெருங்கடலை நீந்துபவர்கள் இறைவனின் திருவடியை அடைவார்கள். மற்றவர்கள் அடைய மாட்டார்கள் என்று கூறுவார்கள்.

பரிமேல் அழகர் உரையும் அப்படித்தான் இருக்கிறது 

இறைவன் அடி (சேர்ந்தார்) பிறவிப் பெருங்கடல் நீந்துவர் = இறைவன் அடி என்னும் புணையைச்சேர்ந்தார் பிறவியாகிய பெரிய கடலை நீந்துவர்;
சேராதார் நீந்தார் = அதனைச் சேராதார் நீந்தமாட்டாராய் அதனுள் அழுந்துவர்.

இன்னும் கொஞ்சம் ஆழமாக சிந்திப்போமே.

ஒரு பரிட்ச்சை இருக்கிறது. அதை எழுதினால் தேர்ச்சி பெறலாம் என்று சொன்னால் அர்த்தம் இருக்கிறது. எழுதாவிட்டால் தேர்ச்சி பெற முடியாது என்று சொல்வதில் என்ன அர்த்தம் இருக்க முடியும் ?

"நீந்தார் இறைவனடி சேராதார்" என்று சொல்லுவதன் மூலம் வள்ளுவர் என்ன சொல்ல வருகிறார் ?

நீந்தாதவர்கள் கட்டாயம் இறைவனடி சேர முடியாது. அதாவது பரீட்ச்சை எழுதாவிட்டால் கட்டாயாம் தேர்ச்சி பெற முடியாது. அதில் ஒண்ணும் சந்தேகம் இல்லை.  

சரி பரிட்ச்சை எழுதியவர்கள் எல்லோரும் தேர்ச்சி பெறுவார்களா என்றால், அதுவும் இல்லை. நன்றாகப் படித்து, ஒழுங்காக எழுதினால் ஒரு வேலை தேர்ச்சி பெறலாம். 

இந்த பிறவியான பெருங்கடல் ஆழமானது, அகலமானது, ஆபத்து நிறைந்தது, நிற்க இடம் இல்லாதது, ஒதுங்க நிழல் கிடையாது....எந்நேரமும் நீந்திக்கொண்டே இருக்க வேண்டும். நிறுத்தினால் மூழ்கி விடுவோம். 

பிறவியை பெரிய மலை என்றோ, அடர்ந்த காடு என்றோ சொல்லி இருக்கலாம். நிலத்தில் நடந்து போனால், சற்று நேரம் நின்று இளைப்பாறிக் கொள்ளலாம். கடலில் இளைப்பாற முடியாது. 

எந்நேரமும் அவன் திருவடி நோக்கி நீந்திக் கொண்டே இருக்க வேண்டும். கை வலிக்கிறதே, கால் வலிக்கிறதே என்று நிறுத்தி விட்டால், உள்ளே போக வேண்டியதுதான். 

நீந்தார் இறைவனடி சேராதார். 

நீந்துங்கள்.

திருவடியை உணராமல் அடியவர் என்னும் பெயர்ப் பொருளை உணர்வது அரிதினும் அரிதாகும். உடம்புடைய உயிர் கட்குப் பெரும்பாலும் அவ்வுடம்பின் அடிப்பகுதியை அடி என்பது வெளிப்படை. உருவம், அருவம், அருவுருவம் மூன்றும் இல்லாத கடவுளுக்கு அடி உண்டு என்றால், உருவத்தில் கொள்ளும் அடி அல்லாத வேறு அடியே அங்குக் கொள்ளற்பாலது.

உருவத்தில் உள்ள அடி அருவுருவத்திலும் அருவத்திலும் இருத்தல் கூடாது. இருப்பின், அருவம் என்றும் அருவுருவம் என்றும் சொல்லப்பெறுமோ? உருவம் என்றே கொள்ளப்படும். அம் மூவகை வடிவங்களையும் கடந்த பெருநிலையில், உணர்ந்து வழிபடப் பெறும் அடி உண்டு. அத் திருவடியை அடையும் பொருட்டே, உருவத் திரு வடியைக் கொள்ளல் வேண்டும். திருக்கோயில்களில் திருவுருவத்தில் திருவடியை வழிபடும்போதும் முடிவான திருவடியை நினைந்து போற்றுவதே வீடுபேற்றிற்குத் தலைசிறந்ததொன்றாகும். அத் திருவடியைச் சேராதார் பிறவிப் பெருங்கடலை நீந்திப் பேரின்பக் கரையை எய்தார்.

"பிறவிப் பெருங்கடல் நீந்துவர் நீந்தார்
இறைவ னடி சேரா தார்"

என்பது பொய்யா மொழி. அத்திருவடிச் சேர்வும் அதனால் எய்தும் பேரின்ப வாழ்வும் திருக்கோயில் முதலியவற்றில் உருவத் திருமேனி களில், வைத்து வழிபடப்பெறும் திருவடியை மறவாது போற்று வார்க்கே கிடைக்கும். ஏனையோர் எத்தனை பிறவியெடுக்கினும் போற்றார் ஆயின் வீடு பெறல் அரிதே.

தனக்கு உவமை இல்லாதான் தாள்சேர்ந்தார்க்கே மனக் கவலை மாற்றல் எளிது. மற்றையோர்க்கு அரிது. அத்தாள் சேர்ந்தாரே நிலமிசை (பேரின்ப வீட்டில்) நீடுவாழ்வார். மும்மலமும் நீங்கிய உயிரின் அறிவில் தங்கி நின்று உணர்த்தும் முதன்மை யுடையவனை நம்மைப்போல ஒரு வடிவுடையனென்று மட்டும் கொண்டு, அவனது உணர்வுருவை மறந்தால் நமக்கு உய்யும் வழியே இல்லையாம். அதுவே (சத்திரூபம்) அருளுருவம். அதுதான் மலம்நீங்கிய உயிர்கட்கு நிறையுணர்வு (வியாபக ஞானம்) விளைப்பது. அத்தகைய நிறையுணர்வு தான் உயிர்கள் அடையும் பேரின்பத்துக்கு உருவம். அப்பேரின்ப நுகர்ச்சியே `சிவாநந்தாநுபூதி' எனப்படும். அச் சிவாநந்தாநுபூதியைத் திருவடி என்பது சைவ மரபு. "முதல்வன் திருவடியாகிய சிவாநந்தாநுபூதியைத் தலைப்படும்" என்பது சிவஞானபோதமாபாடியம் ( சூ. 11.) வசனம் "மலவாசனை நீங்கினால் அன்றி முதல்வனது திருவடியாகிய சிவாநந்தத்தை அநுபவித்தல் கூடாது" (௸ சூ.10. அதி 1.) `திருவருளான திருவடி' என்று அத்திருவருளுருவையும் கூறுதல் உண்டு. குண குணிகட்குப் பேதம் கொள்ளாத நிலையில் அது வழங்கும்.

`யான் எனது என்று அற, உயிரில் பரை (சிவசத்தி) நின்றது அடியாம்' என்பது உண்மை நெறிவிளக்கம். "என்னது யான் அற்றால் இறைவனடி தானாகும்" என்பது அநுபோக வெண்பா. அத்தகைய உண்மையில். `யான்' `எனது' என்னும் இருவகைப் பற்றும் அற்றுத் திருவருளாய்ச் சிவாநந்தத்தை நுகரும் அன்பரே அடியார் என்னும் திருப்பெயர்க்கு உரியவர். அதுபெறமுயலும் உண்மையாளர்க்கும் உபசாரத்தால் `அடியார்' என்னும் அருட்பெயர் உரித்தாயிற்று.

நன்றி: ஆன்மீகம் (குங்குமம்)
இப்பிறவியில் இறைவனைச் சரணடைந்து வாழ்ந்தால் நீண்ட ஆயுளைப் பெறலாம். இது விஞ்ஞான பூர்வமாகவும் உண்மைதான். இறைவனிடம் நாம் நம்மைப் பற்றிய பொறுப்பை முழுமையாக ஒப்படைத்துவிட்டு வாழும்போது மனத்தில் நிம்மதி தோன்றும். எனவே கவலை ஒழியும். ரத்த அழுத்தம் சமனப்படும். ஆரோக்கியம் மேலோங்கும். அப்போது ஆயுள் நீடிப்பது இயல்புதானே? 

கவலைப்படுபவர் எல்லாம் நாத்திகரே!’ என இதையே அழகாகச் சொன்னார் மகாத்மா காந்தி. கடவுளை முற்றிலும் நம்பி நம்மை ஒப்படைத்தால் கடவுள் எப்படியும் நம்மைக் காப்பாற்றுவார் என்ற திடசித்தம் தோன்றும். அப்போது கவலையே வராது; வரக்கூடாது. வள்ளுவருக்கும் ஆழ்வார்களுக்கும் நாயன்மார்களுக்கும் இருந்த அத்தகைய பக்தி நமக்கு இருக்கிறதா? இருந்தால் அடுத்த பிறவியில் நமக்கு `இடும் - பை’ கிடையாது. 

ஏனென்றால் நமக்குப் பிறவியே இனிக் கிடையாது. இறைவன் சரணங்களை இறுகப் பற்றிக் கொண்டால்தான் இந்த நிலை தோன்றும். இறைவன் அடியைச் சேர்ந்தவர்களே பிறவி என்கிற பெரிய கடலைக் கடப்பார்கள் என்பதை இன்னொரு குறளிலும் வலியுறுத்துகிறார் வள்ளுவர். 

பிறவிப் பெருங்கடல் நீந்துவர் நீந்தார் 
இறைவனடி சேரா தார்!’ 

- என்கிறது கடவுள் வாழ்த்து அதிகாரத்தின் கடைசிக் குறள். இறைபக்தியின் இறுதி இலக்கு என்பது பிறப்பற்ற நிலைதானே? எனவேதான் அதிகாரத்தின் இறுதிக் குறளில் இந்தக் கருத்தை மீண்டும் வள்ளுவர் சொன்னார் போலும். பிறவிகள்தான் எத்தனை வகை! மனிதப் பிறவி மட்டும் தானா, இன்னும் எத்தனையோ ஆயிரங்கோடிப் பிறவிகள் உண்டே? ஒரு காலில் வாழும் தாவரங்கள்! இருகாலில் வாழும் பறவைகள்! நான்கு கால்களில் வாழும் விலங்கினங்கள்! காலே இல்லாமல் வாழும் கடலுயிர்கள்! மாணிக்கவாசகர் தாம் எப்படியெல்லாம் பிறந்து பிறந்து இளைத்திருக்கக் கூடும் என்பதைப் பட்டியலிடுகிறார்.

புல்லாகிப் பூடாய்ப் புழுவாய் மரமாகிப் 
பல் மிருகமாய்ப் பறவையாய்ப் பாம்பாகிக் 
கல்லாய் மனிதராய்ப் பேயாய்க் கணங்களாய்
வல் அரசர் ஆகி முனிவராய்த் தேவராய்
செல்லா நின்ற இத்தாவர சங்கமத்துள்
எலலாப் பிறப்பும் பிறந்து இளைத்தேன்...’

- என மாணிக்கவாசகர் அடுக்கும்போது கல்லையும் கூடப் பிறப்பில் ஒன்றாய்ச் சேர்த்துக் கொள்கிறார்.

நன்றி: அக்கினிக்குஞ்சு (சங்கர சுப்பிரமணியன்)
திருவள்ளுவப் பெருமான் கடைசியாக பத்தாவது குறளில் வாழ்க்கையை வாழ்ந்து முடிக்க வேண்டும் என்ற கருத்தை வழுவாது உரைக்கிறார்.

 “பிறவிப் பெருங்கடல் நீந்துவர் நீந்தார்
இறைவனடி சேராதார்” என்று நீதி சொல்கிறது குறள்.

பிறவி என்பது பிறந்தபின் வாழ்வது என்றாலும் அது அவ்வளவு சுலபமானது அல்ல. அதனால்தான் அதைப் பிறவிப் பெருங்கடல் என்றார் வள்ளுவனார். அதற்காக பிறவி கடினமானது, அது ஒரு மாயை, அம்மாயையிலிருந்து விடுபடவேண்டுமானால் அதைச் செய்ய வேண்டும் இதைச் செய்ய வேண்டும் என்று எண்ணி பயப்பட வேண்டிய அவசியமுமில்லை. பிறவியைப் பெருங் கடலுக்கு ஒப்பிட்டு அது எவ்வளவு சீற்றமும் சிக்கலும் கொண்டது என்றும் அதன்

பேராற்றலை உணர்த்துவதுடன் அதனால் ஏற்படும் மன நிலையையும் அழகாக விளக்கியுள்ளார். பெருங்கடல் அமைதியாயும் இருக்கும் சீறிச் சீற்றமடைந்து ஆழிப் பேரலையையும் உண்டு பண்ணும். அதில் சிறு மீன் இனங்களும் இருக்கும் சுறா திமிங்கலங்கள் போன்ற பெரிய உயிரினங்களும் இருக்கும். இதுபோல்தான் வாழ்க்கையும் எப்போதும் இன்பமாகவே இருக்காது, துன்பமும் இருக்கும். வறுமையும் செழுமையும், பிறப்பும் இறப்பும், நோயும் நலனும் கலந்ததுதான் வாழ்க்கை. பிறப்பு என்றால் கட்டாயம் இறப்பும் இருக்கும். நம் குடும்பத்தில் ஒருவர் இறக்கும்போது துக்கமும் ஒரு குழந்தை பிறக்கும்போது மகிழ்ச்சியும் உண்டாவதில்லையா? 

வறுமை மிகவும் கொடியது. வறுமை வந்தால் அதிலிருந்து மீள்வதற்கு வழி தேடவேண்டும். வாழ்வில் தோல்வியைச் சந்திக்கும்போது துவண்டு விடக் கூடாது. உச்சி மீது வானிடிந்து வீழுகின்ற போதிலும் அச்சமில்லை அச்சமில்லை என்ற் புரட்சிக்கவி பாடியதை நினைவில் கொண்டு வறுமையிலும் செம்மை காணவேண்டும். இவ்வாறெல்லாம் இருக்கும் இன்பமும் துன்பமும் நிறைந்த வாழ்க்கையை வாழவேண்டும்.

இப்போது இறைவன் என்றால் யார் என்று பார்ப்போம். இங்கு இறைவன் என்றால் தலைவன் என்றே எடுத்தாள வேண்டும். தலைவன் என்றால் ஒரு நாட்டின் அரசன். அந்த அரசன் எப்படி இருக்க வேண்டும்? அவன் நாட்டு மக்களை பாதுகாக்க வேண்டும். தன் நாட்டின் மீது பகைவர் படையெடுத்தால் அவர்களை எதிர்த்துப் போரிட வேண்டும். போர்வீரர் போர்க்களத்தில் மடிதல் கண்டு கலங்கக் கூடாது. அதேபோல நாட்டில் கொடிய நோய் பரவினால் அதைத் தடுக்க என்னென்ன வழிமுறைகள் உண்டோ அத்தனையையும் பின்பற்ற வேண்டும். தன் நாட்டு மக்கள் செழிப்பாக வாழ எல்லா வழிகளையும் ஆய்ந்து அறிய வேண்டும். நீர் நிலைகளை பேணிக்காத்து வானம் பொய்க்கும் காலத்தில் எப்படி சமன்செய்வது என்பதில் தேர்வு பெற்றிருத்தல் வேண்டும்.

ஒரு நாட்டின் அரசன் நாட்டு மக்களுக்கு நன்மையையே செய்யும் செங்கோலனாகவும் அல்லது நாட்டு மக்களின் மேல் அக்கறையற்ற அதிக வரியிட்டி மக்களை கொடுமைப் படுத்தும் கொடுங் கோலானாகவும் இருக்கலாம். எப்பவும் நாட்டை விரிவு படுத்த வேண்டும் என்ற எண்ணத்திலேயே போர் போரென்று போரில் ஈடுபட்டு தன் படை அதனால் அழிவதைப் பற்றிக் கூட கவலை கொள்ள மட்டான். இன்னும் சில அரசர்கள் சிற்றின்ப கேளிக்கைகளில் ஈடுபட்டு எப்பொழுதும் அந்தப்புரமே கதியென்றும் கிடப்பார்கள். அதனால் தான் அரசன் எவ்வழி மக்கள் அவ்வழி என்று சொன்னார்கள்.

பிறவியில் வரும் இன்ப துன்பங்களை ஏற்று நீந்த முடியாதவனால் அதாவது வாழ முடியாதவனால் ஒரு நாட்டின் தலைவனின் கீழ் வாழமுடியுமா? நிச்சயமாக சிரமமான இவ்வுலக வாழ்க்கையை வாழ முடியாதவனால் ஒரு நாட்டு அரசனின் கீழ் வாழவே முடியாது.

இதைத்தான் திருவள்ளுவர் இன்ப துன்பங்கள் நிறைந்த பிறவியாகிய பெருங்கடலெனும் வாழ்க்கையை நீந்திக் கடக்க முடியாதவர்களல்  ஒரு நாட்டின் தலைவனின் கீழ் வாழ முடியாது என்று திட்டவட்டமாகக் கூறுகிறார். இதன் மூலம் இப்புவியில் வாழ வேண்டுமானால் இன்ப துன்பங்களை கடக்க வேண்டிய

அவசியத்தை உணர்த்துவதுடன் அப்படி கடப்பவர்கள் ஒரு நாட்டின் தலைவன் எப்படிப் பட்டவனாக இருந்தாலும் அத்தலைவன் கீழ் வாழ முடியும் என்பதையும் தெளிவு படுத்துகிறார். திருவள்ளுவர் எவ்வளவு தூரம் முன்னமே உணர்ந்து நாம் இன்று எப்படிப் பட்ட தலைவரின் கீழெல்லாம் வாழ்ந்து வருகிறோம் என்பதைக் கூறியிருக்கிறார் என்பதை எண்ணும்போது உண்மையிலேயே வியப்பாய் உள்ளது.   
–சங்கர சுப்பிரமணியன்.


ஆத்மா அழிவற்றது. அது அழியும் உடலில் புகுந்து இயக்கம் பெருகிறது. ஒரு பிறவியில் வாழ்ந்து, உடல் அழிந்து, விடுபட்டு மீண்டும் வேறொரு உடலில் புகுந்து வாழ்ந்து கொண்டே இருக்கும் தன்மையுடையது. இது இறைவனின் திருவடியை அடைந்த பின்னரே அமைதியுறும். அதுவரை சுழன்று கொண்டே இருக்கும். பிறவி அல்லலுற்றது. பிறவி துன்பகரமானது. ஒருவன் மீண்டும் மீண்டும் பிறவாது இறைவன் அடி சேர வேண்டும். அதற்கு அவன் இறைவனை நாடி அவன் அருள் பெற வேண்டும். புண்ணியம் செய்ய வேண்டும். அந்த இறைவனே நம் பிறப்பறுக்க உதவுகிறான். ஆகவே, தன் வாழ்நாளில் ஒருவன் தூய்மையாக வாழ்ந்து இறைவனை நாடி அவன் திருவருள் பெற்று மீண்டும் பிறவாத வரம் பெற்று அவனின் திருவடி சேர்வதையே நோக்கமாக கொள்ள வேண்டும். இதையே வள்ளுவரும்

பிறவிப் பெருங்கடல் நீந்துவர் நீந்தார்
இறைவனடி சேரா தார்.

என்கிறார்.

English Meaning - As I taught a kid - Rajesh
One's life is compared with an ocean. Not with mountain, forest, desert. Because in mountains, forest, desert when we feel tired, we can take rest. But in ocean, we cannot stop for little while. We have to continuously swim. Ocean has both happy zones and sad zones. Animals, tsunamis, whirlpools are the dangers in it. We can't predict when and where it can come from. But it will come. If we don't cross it, we will sink and die. So is life. There will be lots of ups and downs in life. We have to cross it. Or else, we will sink in the desires. 

When we talk of mighty ocean, we might get a doubt about the shore. But, when there is a sea, there is a seashore.  When we reach that shore, we reach that highly spiritual level of Godliness. Satisfaction. 
But to cross the ocean, our body and mind has to be light. We have to be courageous. We have to have faith. That faith is God. When we surrender to God, we have cross the mighty ocean successfully. Else, the person without faith will fail.

In Jainism, the belief is, when one does his work, earns money, enjoys happiness and attain moksha. One has to cross each stage to attain that shore/moksha. At the end of life, one would be able to say that he had lived his fully/satisfactorily only when he feels inside his heart that he crossed every stage doing his duty, earning and enjoying. Otherwise, if one feels unsatisfied due to not doing his duty or not earn or not enjoying then he is not going to attain that satisfaction/moksha.

Living life fully to ultimate satisfaction is important. Such a fulfilled person will be kept on the ranks of god. Valluvar doesn't say to renounce. He says one to live life excellently. Have a fulfilled life not an empty life. 

Questions that I ask to the kid
Relate life to ocean. What do you think you need? 
Should we life a fulfilled life or renounce desires in order to not have disappoints and pains? 

தனக்குவமை இல்லாதான்

குறள் 7
தனக்குவமை இல்லாதான் தாள்சேர்ந்தார்க் கல்லால்
மனக்கவலை மாற்றல் அரிது.
[அறத்துப்பால், பாயிரவியல், கடவுள் வாழ்த்து]

பொருள்
தனக்குவமை –  தனக்கு + உவமை

தனக்கு தன் - தான் என்னும் சொல் வேற்றுமையுருபை ஏற்குமிடத்துப் பெறும் திரிபு.
உவமை - உவமம்; ஒப்புமை; உவமையணி; வினை, பயன், மெய், அடையாளம்

தனக்குவமை – தனக்கு இணையென அடையாளம் அல்லது இத்தன்மையினன் என்று சொல்லக்கூடிய

இல்லாதான் – இல்லாதவன் (உவமைகளுக்கும், இணைகளுக்கும் அப்பாற்பட்டவன்)

தாள் - கால்; மரம்முதலியவற்றின்அடிப்பகுதி; பூமுதலியவற்றின்காம்பு; வைக்கோல்; முயற்சி; தாழ்ப்பாள்; படி; திறவுகோல்; ஒற்றைக்காகிதம்; சட்டையின்கயிறு; விளக்குத்தண்டு; விற்குதை; ஆதி; கடையாணி; வால்மீன்; சிறப்பு; கொய்யாக்கட்டை; தாடை; கண்டம்.

தாள் – அவனுடை அடி

சேர்தல் - ஒன்றுகூடுதல்; இடைவிடாதுநினைத்தல்; கலத்தல்; சம்பந்தப்படுதல்; நட்பாதல்; இயைதல்; உரித்தாதல்; சேகரிக்கப்படுதல்; திரளுதல்; செறிதல்; கிடத்தல்; உளதாதல்; செல்லுதல்; கூடுதல்; பொருந்துதல்; புணர்தல்; பெறுதல்; சென்றடைதல்; ஒப்பாதல்; நேசித்தல்.

சேர்ந்தார் - அடைந்தார்

அல்லால்  - அல்லாமல்

சேர்ந்தார்க் கல்லால் – சேர்ந்தார்க்கு + அல்லால்அடைந்தவர்களைத் தவிர மற்றவருக்கு

மனக்கவலை - ஒன்றைப் பற்றி மனத்தில் உண்டாகும் கலக்கம்.

மனக்கவலை – ஒன்றைப் பற்றி மனத்தில் உண்டாகும் கலக்கம். மனத்தின்கண் ஏற்படும் கவலைகளும், அதனால் துன்பங்களும்

மாற்றல் – மாற்றுதல், விடுபடுதல் (கவலைகள், துன்பங்களிலிருந்து)

அரிது - rare, அருமை; பசுமை

அரிது – மிகவும் கடினம், இயலாதவொன்று.

யோகிராஜ் வேதாத்திரி மகரிஷி
இந்தக் குறள் மனித மனத்தின் இயல்பைப் பற்றியும் அது அடைய வேண்டிய உயர்வைப் பற்றியும் விளக்குகின்றது. ஐயுணர்வுகளுக்கு எட்டாத் மெய்ப்பொருளை உணர்வதற்காக எழுந்த ஆறாவது அறிவு, அது நாடி அறிந்து உய்ய வேண்டிய மெய்ப்பொருளை புலன் மயக்கத்தால் மறந்து செயலாற்றுகின்றது. அதனால் ஐயுணர்வுகளால் சலிப்பும் துன்பமும் நாளுக்கு நாள் கூடி வருத்துகின்றது. இந்தத் துன்பத்திலிருந்து விடுபட வேண்டுமானால் மெய்ப்பொருளான் தெய்வ நிலையை உணர்ந்து அதனைப் பற்றி நிற்க வேண்டும். வேறு ஒரு மாற்று வ்ழியுமில்லை. 

பரிணாமமடைந்த தோற்றங்களில் ஒன்றைப் போல் மற்றும் பல தோற்றங்கள் இருக்கலாம். அவற்றில் ஒன்றை விளக்க வேண்டுமானால் அதைப் போல ஒத்திருக்கும் மற்றொன்றைக் காட்டி இது போலவென்று கூறலாம். ஆனால் எல்லாப் பரிணாமங்களுக்கும் முதலும் மூலமும் ஆகிய தெய்வ நிலையோ ஒன்றே ஒன்றுதான். எந்த வகையிலும் அது போல் ஒத்த மற்றொரு பொருள் இல்லை. அதனால் உவமையால் விளக்க முடியாது. இந்தக் கருத்தில் தான் "தனக்குவமையில்லாதான்" என்று தெய்வ நிலையைப் புகழ்படக் கூறியுள்ளார்.

மற்றொரு நிலையை உவமை காட்டி இதுபோலான என்று கூறி விளக்கலாம். ஆனால் அவ்வாறு உவமை காட்டி கூறவொண்ணாத பெருமை வாய்ந்த பரம்பொருளை உணர்ந்து பற்றி நின்றாலொழிய மனக்கவலைகளை மாற்றி அமைதியான் வாழ்வு பெற, வேறு மாற்று வழியில்லை என்பதே இந்தக் குறளின் கருத்தாகும்.

சூரிய ஒளியினால் சூடு பெற்றுக் கடலிலிருந்து ஆவியாக மாறி மேகமாகி அது குளிர்ந்து மழையாகி எந்த இடத்தில் மழையாகப் பெய்தாலும் அந்த நீர், தனக்குப் பிறப்பிடமாகிய கடலை நாடியே ஓடுவதுபோல, இறை நிலையிலிருந்து புறப்பட்டு பல தலைமுறைகளாக சீவன்களில் இயங்கி, மனிதனிடம் இறுதியாக வந்து இயங்கிக் கொண்டிருக்கும் சிற்றறிவு, முற்றறிவான் இறைவனை நாடியே அலைகின்றது. அத்தகைய வளர்ச்சி நிலையில் உடல் தேவைக்கான பொருள், புலன் இன்பம் இவற்றில் ஈடுபடுகிறது. இங்குதான் அறிவானது தான் போக வேண்டிய இடத்தை மறந்து, அடுத்தடுத்து தொடர்பு கொண்ட பொருட்கள், மக்கள், புலன் இன்பம் இவற்றோடு தொடர்பும், மேலும் பொருள்களும் இன்பமும் எளிதாக மேலும் மேலும் உழைக்காமலே கிடைக்கக் கூடிய வழிகளாகிய அதிகாரம், புகழ் இவற்றின் மீது நிறைவு பெறாத அவாவையும் பெருக்கிக் கொள்ளுகிறது. எவ்வளவுதான் பொருளோ புலன் இன்பமோ, புகழோ, அதிகாரமோ அமைந்தாலும் இன்னும் வேண்டும், இன்னும் உயர்வாக வேண்டும் என்ற உணர்ச்சி வயமான மன அலையில் இயங்குகிறது. இதனால் அளவு மீறியும் முறை மாறியும் ஞானேந்திரியங்களையும் கர்மேந்திரியங்களையும் பயன் படுத்த அவைகள் பழுதுபட்டு உடல் துன்பம், மன அமைதியின்மை, செயல் திறமிழத்தல் இதனால் சமுதாயத்தில் மதிப்பிழத்தல் ஆகிய குறைபாடுகளோடு வருந்திக் கொண்டே இருக்க வேண்டியதாகிறது. மெய்யுணர்வு பெற்ற குருவழியால் அறம் பயின்று இறைநிலை விளக்கமும் பெறும் போதுதான் தடம் மாறிய மன ஓட்டம் நேர்மையான இயக்கத்திற்கு வரும். துன்பத் தொடரிலிருந்து விடுதலை கிடைக்கும்; வேறு எந்த வழியும் மனிதன் உணர்வதற்கு இல்லை. இந்தக் கருத்தைத் தான் வள்ளுவர் இறைநிலையறிந்து அதன் வழிவாழ்ந்தால் அன்றி வேறு எந்த வகையிலும் மனக்கவலை மாறாது என்று கருணையோடு எடுத்துரைக்கின்றார்.

மேலும்: அஷோக்

ஒப்புமை
திருநாவுக்கரசரின் திருப்புள்ளிருக்குவேளூர் திருக்குறுந்தொகைப் பாடல் ஒன்று இதே கருத்தை ஒட்டி, இவ்வாறு செல்கிறது.

தன்னுறுவை ஒருவர்க்கறிவொணா
மின்னுருவனை மேனி வெண்ணீற்றனைப்
பொன்னுருவனைப் புள்ளிருக்கு வேளூர்
என்ன வல்லவர்க் கில்லை இடர்களே

“நின்னொடு, புரையுநர் இல்லாப் புலமைநோய்”(முருகு. 279-80)
“தன்னேர் பிறர் இல்லானை” (சம்பந்தர். மீயச்சூர், 3)
“மற்றாரும் தன்னொப்பார் இல்லா தானை” (அப்பர்.பெரியதிருத் 2)
“தன்னானைத் தன்னொப்பார் இல்லா தானை” (அப்பர்.திருவாரூர் 2)
“ஓர் உவமனில்லி” (அப்பர்.வினாவினை.10)
“தனையொப் பாரை இல்லாத் தனியை” (திருவா 442)
“ஒப்புனக் கில்லா ஒருவனே” (திருவா 538)
”தன்னைஒப் பாய்ஒன்றும் இல்லாத் தலைமகன்” (திருமந்திரம் 7)
“ஒத்தார் மிக்காரை இலையாய மாமாயா” (திருவாய் 2.3:2)

”வந்தனை அவன்கழல் வைத்த போதலால்
சிந்தைவெங் கொடுந்துயர் தீர்க லாதென்றான்” (கம்ப.பள்ளியடை.58)

குறிப்பு
தனக்கு உவமை இல்லாதவன் என்றது, தனக்கு மிக்காரும் இல்லாதான் என்னும் கருத்தையும் உட்கொண்டது. அவனை ஒப்பாரும் மிக்காரும் இருப்பின் அவர்பாற் சென்று கவலையைப் போக்கிக் கொள்ளலாம் என்ற எண்ணம் எழ இடம் உண்டு. அவ்வாறு யாரும் இன்மையின் அவன் ஒருவனே கவலையை மாற்றுவான் என்றபடி.

மனக் கவலையைக் கூறியமையின், சேர்தல் அதன் தொழிலாகிய நினைத்தலைக் குறித்தது.

பரிமேலழகர் உரை
தனக்கு உவமை இல்லாதான் தாள்சேர்ந்தார்க்கு அல்லால் - ஒருவாற்றானும் தனக்கு நிகர் இல்லாதவனது தாளைச் சேர்ந்தார்க்கு அல்லது; மனக்கவலை மாற்றல் அரிது - மனத்தின்கண் நிகழும் துன்பங்களை நீக்குதல் உண்டாகாது.
விளக்கம்
("உற்றபல தீண்டா விடுதலரிது" (நாலடி.109) என்றாற் போல, ஈண்டு 'அருமை' இன்மைமேல் நின்றது. தாள் சேராதார் பிறவிக்கு ஏது ஆகிய காம வெகுளி மயக்கங்களை மாற்றமாட்டாமையின், பிறந்து இறந்து அவற்றான் வரும் துன்பங்களுள் அழுந்துவர் என்பதாம்.)

மணக்குடவர் உரை
தனக்கு நிகரில்லாதானது திருவடியைச் சேர்ந்தவர்க்கல்லது மனத்துண்டாங் கவலையை மாற்றுத லரிது. வீடுபெறலாவது அவலக்கவலைக் கையாற்றினீங்கிப் புண்ணிய பாவமென்னுமிரண்டினையுஞ் சாராமற் சாதலும் பிறத்தலுமில்லாத தொரு தன்மையை யெய்துதல். அது பெறுமென்பார் முற்படக் கவலை கெடுமென்றார். அதனால் எல்லாத் துன்பமும் வருமாதலின்.

மு.வரதராசனார் உரை
தனக்கு ஒப்புமை இல்லாத தலைவனுடைய திருவடிகளைப் பொருந்தி நினைக்கின்றவர் அல்லாமல், மற்றவர்க்கு மனக்கவலையை மாற்ற முடியாது.

சாலமன் பாப்பையா உரை
தனக்கு இணையில்லாத கடவுளின் திருவடிகளைச் சேர்ந்தவர்க்கே அன்றி, மற்றவர்களுக்கு மனக்கவலையைப் போக்குவது கடினம்.

ஞா. தேவநேயப் பாவாணர் உரை
தனக்கு உவமை இல்லாதான் - ஒருவகையாலும் தனக்கு ஒப்பில்லாத இறைவனுடைய; தாள் சேர்ந்தார்க்கல்லால் - திருவடிகளை யடைந்தார்க்கல்லாமல்; மனக்கவலை மாற்றல் அரிது - மனத்தின்கண் நிகழுந்துன்பங்களையும் அவற்றாள் ஏற்படும் கவலையையும் நீக்குதல் இயலாது.

இம்மைக்கும் மறுமைக்கும் உரிய எல்லாப் பொருள்களையும் நலங்களையும், எல்லார்க்கும் என்றும் வரையாதளிக்கக்கூடிய வள்ளல் இறைவன் ஒருவனேயாதலின், அவனையடைந்தார்க்கல்லது துன்பமுங் கவலையும் நீங்காவென்பதாம்.

அருமைச் சொல்லிற்குரிய சின்மை இன்மையென்னும் இரு பொருள்களுள், இங்கு வந்துள்ளது இன்மை.

சாலமன் பாப்பையா உரை
தனக்கு இணையில்லாத கடவுளின் திருவடிகளைச் சேர்ந்தவர்க்கே அன்றி, மற்றவர்களுக்கு மனக்கவலையைப் போக்குவது கடினம்.

கறை கரைந்து காணும் தெய்வம்!

இறைநிலையோடு எண்ணத்தைக் கலக்கவிட்டு
ஏற்படும் ஓரமைதியிலே விழிப்பாய் நிற்க
நிறைநிலையே தானாக உணர்வதாகும்.
நித்தம் நித்தம் உயிருடலில் இயங்கு மட்டும்
உறைந்து உறைந்து இந்நிலையில் பழகிக்கொள்ள
உலக இன்பங்களிலே அளவு கிட்டும்
கறைநீங்கி அறிவு மெய்ப்பொருளாய் நிற்கும்
கரைந்துபோம் தன்முனைப்பு; காணும் தெய்வம்.
- தத்துவஞானி வேதாத்திரி மகரிஷி

வேதாத்திரி மகரிஷி அவர்கள் எவ்வளவு அழகான கவியாய் வடித்திருக்கிறார் பேருண்மையை!

எண்ணம் என்ற மூலம் என்னிடத்தில் இருக்கும் வரை அது எனது எனது என்று என்னையே நினைத்து, என்னைச் சுற்றி வருகிறது.
ஆனால் அதே எண்ணத்தை என்பால் அகற்றி எல்லாமுமான இறையவனை நினைக்கும்போது...
"ஓரு அமைதி" கிட்டுகிறது.
தனக்குவமை இல்லாதான் தாள் சேர்ந்தார்பின் கிட்டும் அவ்வமைதி பேரமைதி.

அந்த அமைதி நிலையில் நிலைத்து நிற்க. "எழுமின், விழிமின்" என நிலையில் விழிப்புடன், வழிமேல் விழி வைத்து நிற்க, தானாக ஏற்படும் நிறைநிலை. மெய்பொருள் யாதென உணந்திடும் தற்செயலும் இறை செயலேயாம்.

ஒருமுறை அந்நிலையை அடைந்து விட்டால், அந்நிலையை அடுத்து பழகப்பழக, காணும் காட்சியும், நுகரும் நாற்றமும், கேட்கும் ஒலியும் என எல்லாவற்றிலும் நந்தலாலா.

பின் எல்லாக் கறைகளும் களைந்தாயிற்று என்றால், தன் முனைப்பு தானாய்க் கரைந்து போகும்.
கண்ணுக்கினியவனை கண்ணாறக் கண்டு கைக்கொளலாம்!