குறள் 353
ஐயத்தின் நீங்கித் தெளிந்தார்க்கு வையத்தின்
வானம் நணிய துடைத்து.
[அறத்துப்பால், துறவறவியல், மெய்யுணர்தல்]
பொருள்
ஐயத்தின் - ஐயம் - சந்தேகம்; அகப்பொருள்துறைகளுள்ஒன்று, ஐயக்காட்சி; ஐயவணி; இரப்போர்கலம்; பிச்சை; சிலேட்டுமம்; சிறுபொழுது; குற்றம்; மோர்.
நீங்கித் - நீங்குதல் - பிரிதல்; ஒழித்தல்; கடத்தல்; மாறுதல்; விடுதலையாதல்; தள்ளுண்ணுதல்; நடத்தல்; ஒழிதல்; நீந்துதல்; பிளவுபடுதல்; விரிந்துஅகலுதல்; சிதறுதல்.
தெளிவு - விளக்கம், துலக்கம்; உடற்செழிப்பு; பதநீர்; நினைவு; மனஅமைவு; அறிவு; நற்காட்சி; உளக்குறிப்பு; நீக்கம்; சான்று; ஆராய்வு; நம்பிக்கை; சாறு; கஞ்சித்தெளிவு; இலாபம்; பொருள்புலப்படஅமையும்செய்யுளின்குணம்; பாடற்பயன்வகை.
தெளிதல் - தெளிவாதல்; அமைதியுறுதல்; ஒளிர்தல்; வெண்மையாதல்; குணப்படுதல்; செழித்தல்; ஒழிதல்; துளைத்தல்; அறிதல்; முடிவுக்குவருதல்; ஆராய்தல்; தேறுதல்; நம்புதல்; இலாபம்காணுதல்.
தெளிந்தார்க்கு - தெளிந்தவர்களுக்கு, மெய் உணர்ந்தவர்களுக்கு,
வையகம் - மண்ணுலகம்; விலங்குஇழுக்கும்வண்டி; கூடாரவண்டி; சிவிகை; ஊர்தி; உரோகிணிநாள்.
வையத்தின் - உலகத்தில்
நீங்கித் - நீங்குதல் - பிரிதல்; ஒழித்தல்; கடத்தல்; மாறுதல்; விடுதலையாதல்; தள்ளுண்ணுதல்; நடத்தல்; ஒழிதல்; நீந்துதல்; பிளவுபடுதல்; விரிந்துஅகலுதல்; சிதறுதல்.
தெளிவு - விளக்கம், துலக்கம்; உடற்செழிப்பு; பதநீர்; நினைவு; மனஅமைவு; அறிவு; நற்காட்சி; உளக்குறிப்பு; நீக்கம்; சான்று; ஆராய்வு; நம்பிக்கை; சாறு; கஞ்சித்தெளிவு; இலாபம்; பொருள்புலப்படஅமையும்செய்யுளின்குணம்; பாடற்பயன்வகை.
தெளிதல் - தெளிவாதல்; அமைதியுறுதல்; ஒளிர்தல்; வெண்மையாதல்; குணப்படுதல்; செழித்தல்; ஒழிதல்; துளைத்தல்; அறிதல்; முடிவுக்குவருதல்; ஆராய்தல்; தேறுதல்; நம்புதல்; இலாபம்காணுதல்.
தெளிந்தார்க்கு - தெளிந்தவர்களுக்கு, மெய் உணர்ந்தவர்களுக்கு,
வையகம் - மண்ணுலகம்; விலங்குஇழுக்கும்வண்டி; கூடாரவண்டி; சிவிகை; ஊர்தி; உரோகிணிநாள்.
வையத்தின் - உலகத்தில்
வானம் - விண்; தேவருலகு; அக்கினி; மேகம்; மழை; உலர்ந்தமரம்; மரக்கனி; உலர்ந்தகாய்; உலர்ச்சி; உயிரோடுஇருக்கை; போகை; மணம்; நீர்த்திரை; புற்பாய்; கோபுரத்தின்ஓருறுப்பு.
நணியது - naṇi n. நண்ணு-. Nearness, proximity; அணிமையான இடம்
உடைத்து - உடையது, இருக்கிறது
முழுப்பொருள்
வாழ்வின் உண்மையான நிலையான மெய்ப்பொருள் என்னவென்று நோக்கி தன்னுள் உள்ள ஒவ்வொரு ஐயங்களையும் ஆராய்ந்து அதற்கு தேவையான அனைத்து முயற்சிகளையும் (நூல்கள் பல கற்தல், மெய்ப்பொருள் கண்ட சான்றோர்களுடன் உரையாடி விவாதித்தல் என்று பல வழிகளில்) மேற்கொண்டு மெய்ப்பொருள் என்ன என்ற தெளிவு தனை அடைவதே சிறப்பாகும். இல்லையேல் வாழ்வில் அடி மேல் அடி வாங்கி செல்வது காலத்தை விரையமாக்கும். அப்படி நெறியான வழியில் மெய்யுணர்ந்து அதன் படி வாழ்ந்தால் அவருக்கு வானம் எனப்படும் வீடு அல்லது தேவர்கள் வாழும் வானுலகம் என்னும் பேறு மிக அருகில் இருக்கிறது என்கிறார் திருவள்ளுவர்.
வாழ்வின் உண்மையான நிலையான மெய்ப்பொருள் என்னவென்று நோக்கி தன்னுள் உள்ள ஒவ்வொரு ஐயங்களையும் ஆராய்ந்து அதற்கு தேவையான அனைத்து முயற்சிகளையும் (நூல்கள் பல கற்தல், மெய்ப்பொருள் கண்ட சான்றோர்களுடன் உரையாடி விவாதித்தல் என்று பல வழிகளில்) மேற்கொண்டு மெய்ப்பொருள் என்ன என்ற தெளிவு தனை அடைவதே சிறப்பாகும். இல்லையேல் வாழ்வில் அடி மேல் அடி வாங்கி செல்வது காலத்தை விரையமாக்கும். அப்படி நெறியான வழியில் மெய்யுணர்ந்து அதன் படி வாழ்ந்தால் அவருக்கு வானம் எனப்படும் வீடு அல்லது தேவர்கள் வாழும் வானுலகம் என்னும் பேறு மிக அருகில் இருக்கிறது என்கிறார் திருவள்ளுவர்.
மேலும்: அஷோக் உரை
ஒப்புமை
”ஐயம் நீங்கிஎம் அறிவுமதித் தொழுகிய” (பெருங் 4.8:68)
எழுத்தாளர் ஜெயமோகனின் வெண்முரசு-இருட்கனி-37 இல் கீழ்க்காணும் வரிகள் பிறவு, மறுபிறவி, பற்றி பேசுகிறது
நெடுநாட்களுக்குமுன் அவன் சந்தித்த சார்வாக நெறியைச் சேர்ந்த ஒருவர் “இவ்வுலகு மெய். எதன் பொருட்டேனும் இவ்வுலகை நீத்துவிடுங்கள் என்று உங்களுக்கு அறிவுறுத்துபவர்களே உங்களுக்கு அவ்வுலகைப்பற்றி சொல்கிறார்கள். அவ்வுலகென்பது பொய். அணையும் சுடர் என்பது எங்கு செல்கிறது? அலகிலா வெளியில் கரைந்து மறைகிறது. உடலில் எரியும் உயிரும் அவ்வண்ணமே. மீண்டும் அது எழுவதில்லை. இப்புடவிப் பெருக்குக்கு சென்ற புள்ளிக்கு திரும்பி வர பொழுதில்லை. ஏனெனில் சென்று முடியாத பெருந்தொலைவு அதற்கு உள்ளது.
“சென்று மீண்டு சிறுவட்டத்தில் சுழன்றுகொண்டிருப்பது மானுட சித்தம். அச்சிற்றுணர்வால் அவன் உருவாக்கியது மறுபிறப்பெனும் பொய். அவ்வுலகெனும் பெரும்பொய். விண்ணுலகில்லை. நீத்தாருலகும் இல்லை. கீழுலகும் இல்லை. அறிக, இங்கு தொட்டு உண்டு உயிர்த்து நோக்கி முகர்ந்து வாழும் உலகே மெய்! இங்கிருந்து பெறுவன அனைத்துமே மெய். இதற்கப்பால் மானுடன் அடைவதற்கும் அறிவதற்கும் பிறிதொன்றில்லை” என்றார்.
சுபாகு அவரிடம் “இங்குள்ள மானுடர் இங்கு வாழ்ந்து முடிகிறார்கள் என்றால் இவ்வாழ்க்கையே பொய்யென்றாகிறது. இங்கு நிகழ்வதற்கு ஒருமையும் பெறுபயனும் இல்லையென்றாகிறது” என்றான். “இங்கு நிகழ்வதற்கு ஒருமையும் பெறுபயனும் உண்டெனில் அது இங்கு மட்டுமே. இங்கிருந்து எதுவும் மீள்வதில்லை. இங்கிருந்து நாம் சென்றடையும் பிறிதோரிடம் ஏதுமில்லை” என்று சார்வாகர் சொன்னார். “அவ்வண்ணம் ஒன்று உண்டு என்பதற்கு உய்த்துணர்தலன்றி சான்று ஏதேனும் உண்டா?”
“நீங்கள் ஐயத்தைக் கொண்டு விளையாடுகிறீர்கள். ஐயத்தை விளைவிப்பது மிக எளிது” என்று சுபாகு சொன்னான். அவன் விழிகளை கூர்ந்து பார்த்த சார்வாகர் “நான் ஐயத்தை விளைவிப்பதில்லை. எண்ணம் சூழும் ஒவ்வொருவருக்குள்ளும் உறையும் ஐயத்தை தொட்டு அது அங்கிருப்பதை அவர்களுக்கு காட்டுகிறேன். ஐயத்தின்மேல் அவர்கள் குவித்திருக்கும் சொற்களை சற்றே அகற்றிவிடுகிறேன். இதற்கப்பால் ஏதுமில்லை. இதுவே மெய். இதை அறியாத ஓர் உயிர்கூட இப்புவியில் இல்லை.. ஆகவேதான் நோயுற்று உடல் நலிந்து அழகு கெடினும், எண்ணப்பொறாச் சிறுமை நேரினும் இங்குள்ள ஏதேனும் ஒன்று எஞ்சுமெனில் தங்கிவாழ உயிர்கள் விரும்புகின்றன” என்றார்.
.....
.....
.....
ஒரு புன்னகை அனைத்தையும் உருமாற்றிவிட்டதை சுபாகு உணர்ந்தான். அதுவரை இருந்த தயக்கங்களும் ஐயங்களும் பதற்றங்களும் முற்றாக மறைந்தன. “மூத்தவரே, அவ்வுலகென்று ஒன்று உண்டு என்று எண்ணுகிறீர்களா? அங்கு மூத்தாரும் நீத்தாரும் வாழ்கிறார்கள் என்பதை நீங்கள் நம்புகிறீர்களா?” என்றான். “அப்படி ஒன்று இல்லையேல் அதை உருவாக்கியாகவேண்டும்” என்று கர்ணன் சொன்னான்.
“என்ன சொல்கிறீர்கள்?” என்று சுபாகு கேட்டான். “இத்தனை நூல்களினூடாக இத்தனை கதைகளினூடாக இத்தனை நினைவுகளை சேர்த்துக் கொள்வதனூடாக நாம் எதை செய்கிறோம்? இங்கு வாழும் இந்த வாழ்வை பொருளேற்றம் செய்கிறோம். எவ்வகையிலேனும் இங்குள்ள நிகழ்வுகளை ஒன்றுடன் ஒன்று தொடுத்துக்கொண்டு உட்பொருளொன்றை உருவாக்க இயலுமா என்று பார்க்கிறோம்” என்றான் கர்ணன். சுபாகு ஆம் என தலையசைத்தான்.
“அங்கு தெற்குக்காட்டிலெங்கோ நம் குலத்து முதியவர் கிருஷ்ண துவைபாயன மகாவியாசர் இவற்றையெல்லாம் எழுதிக்கொண்டிருப்பதாக நேற்றிரவு ஒரு சூதன் சொன்னான். இது சொல்பெருகும் நிலம். போர் முடிந்ததும் மேலும் சொற்கள் அவருக்குக் கிடைக்கும். ஒரு பெருங்காவியம் உருவாகும். விண்ணிலோ கீழிலோ நீத்தாருலகோ தேவருலகோ இருப்பதை நம்மால் அறிய இயலாது. ஆனால் இக்காவியம் இங்கிருக்கும். இங்கிலாத அனைத்துப் பொருளும் அதில் இருக்கும். இங்கு மறைந்தவர்கள் அனைவரும் அங்கு வாழ்வார்கள். நீயும் நானும்கூட அங்கு சென்று சேர்வோம். அந்த உலகில் ஒருவரை ஒருவர் கண்டு தழுவிக்கொள்வோம்” என்றான் கர்ணன்.
சுபாகு உரக்க நகைத்து “நன்று மூத்தவரே, இது ஒரு தெளிவை அளிக்கிறது” என்றான். பின்னர் “முதியவருக்கு கண்ணும் செவியும் நாவும் கூருடன் இருக்க வேண்டுமென்று வேண்டிக்கொள்வோம். உகந்தவற்றை அவர் எழுதவேண்டும்” என்றபின் மேலும் நகைத்து “அவரை நான் பார்த்ததில்லை. ஆனால் எங்கோ அவர் இருக்கிறார் எனும் உணர்வு எனக்கு எப்போதும் இருந்துகொண்டிருக்கிறது. அவரைப் பழித்தோ இளிவரல் செய்தோ ஏதேனும் எங்கேனும் சொல்லியிருக்கிறேனா என்று எண்ணிக்கொண்டேன்” என்றான்.
கர்ணன் நகைத்து “இளமையில் அவரைப் பற்றி இளிவரல் செய்திராத ஒருவர்கூட இங்கிருக்க மாட்டார்கள்” என்றான். “ஆம், அவர் எழுதும் காவியங்களில் எவருக்கும் நிழலே இல்லை என்று இளமையில் என் ஆசிரியர் சொன்னார். ஏன் என்று என்னிடம் கேட்டார். நிழலிருந்தால் அவை புணர்ந்து பெருகும். அவற்றைக்கொண்டு வேறு காவியங்கள் உருவாகும். ஆகவே அவற்றை எங்கோ சிறு பெட்டிக்குள் பூட்டி வைத்திருக்கிறார் என்று சொன்னேன். அதன் பொருட்டு அன்று ஆசிரியர் என்னை அடித்தார்” என்றான் சுபாகு.
பரிமேலழகர் உரை
ஐயத்தின் நீங்கித் தெளிந்தார்க்கு - ஐயத்தினின்று நீங்கி உணர்ந்தார்க்கு; வையத்தின் வானம் நணிய துடைத்து - எய்தி நின்ற நில உலகத்தினும் எய்தக்கடவதாய வீட்டுலகம் நணித்தாதலுடைத்து. (ஐயமாவது, பலதலையாய உணர்வு. அஃதாவது மறுபிறப்பும் இருவினைப் பயனும், கடவுளும் உளவோ இலவோ என ஒன்றின் துணிவு பிறவாது நிற்றல், பேய்த்தேரோ புனலோ? கயிறோ அரவோ? எனத்துணியாது நிற்பதும் அது. ஒருவாற்றான் பிறர் மதம்களைந்து தம் மதம் நிறுத்தல் எல்லாச் சமயநூல்கட்கும் இயல்பு ஆகலின், அவை கூறுகின்ற பொருள்களுள் யாது மெய்யென நிகழும் ஐயத்தினை யோகமுதிர்ச்சி உடையார் தம் அனுபவத்தான் நீக்கி மெய்யுணர்வார் ஆகலின், அவரை ஐயத்தின் நீங்கித் தெளிந்தார் என்றும் அவர்க்குஅவ்வனுபவ உணர்வு அடிப்பட்டு வரவரப் பண்டை உலகியல்உணர்வு தூர்ந்துவரும் ஆகலின், அதனைப் பயன் மேலிட்டு 'வையத்தன்வானம் நணியதுடைத்து' என்றும் கூறினார். கூறவே ஐயஉணர்வும் பிறப்பிற்குக் காரணமாதல் கூறப்பட்டது.).
மணக்குடவர் உரை
மெய்ப்பொருளை ஐயப்படுதலினின்று நீங்கித் துணிந்தவர்க்கு இவ்வுலகத்தினும் மேலுலகம் நணித்தாம் தன்மையுடத்து. துணிந்த அறிவின்கண்ணது எல்லாவுலகுமாதலின் அவ்வறிவுடையார்க்கு உலகம் ஒருங்குதோற்றுதலின் நணித்தாமென்றவாறு. இது மெய்யுணர்வு எவ்விடமும் அறியுமென்றது.
மு.வரதராசனார் உரை
ஐயத்திலிருந்து நீங்கி மெய்யுணர்வு பெற்றவர்க்கு அடைந்துள்ள இவ்வுலகை விட அடைய வேண்டிய மேலுலகம் அண்மையில் உள்ளதாகும்.
சாலமன் பாப்பையா உரை
சந்தேகத்திலிருந்து விலகி மெய்ப்பொருளைத் தெளிவாக உணர்ந்தவருக்கு, அவர் வாழும் பூமியை விட, விரும்பும் வான உலகம் மிக அருகில் இருப்பதாகும்.
No comments:
Post a Comment