தீயினாற் சுட்டபுண் உள்ளாறும் ஆறாதே

குறள் 129

தீயினாற் சுட்டபுண் உள்ளாறும் ஆறாதே

நாவினாற் சுட்ட வடு

[அறத்துப்பால், இல்லறவியல், அடக்கமுடைமை]

பொருள்

தீ - ஒர்உயிர்மெய்யெழுத்து(த்+ஈ); பஞ்சபூதத்துள்ஒன்றாகியநெருப்பு; வேள்வித்தீ; கோபம்; அறிவு; தீமை; நஞ்சு; நரகம்; விளக்கு; உணவைச்செரிக்கச்செய்யும்வயிற்றுத்தீ; வழிவகை.

தீயினால் - நெருப்பினால் 

சுட்ட - சுடுதல் - காய்தல்; காயச்செய்தல்; எரித்தல்; பலகாரம்செய்தல்; காளவாயில்வேகவைத்தல்; மருந்துநீற்றுதல்; வெடிசுடுதல்; சூடிடுதல்; கெடுத்தல்; தீயிலிடுதல்; வருத்துதல்.

புண் - உடல்ஊறு; தசை; வடு; மனநோவு.

உள் - உள்ளிடம்; உள்ளம்; மனம்; இடம்; மறை; மனவெழுச்சி; ஒருகுறிப்புவினைப்பகுதி; தொழிற்பெயர்விகுதி; ஏழாமவேற்றுமைஉருபு; உள்ளான்என்னும்பறவை.

ஆறும் - ஆறுதல் - தணிதல்; சூடுதணிதல்; அமைதியாதல்; புண்காய்தல்; அடங்குதல் மனவமைதி.

ஆறாதே - ஆறாது - தணியாது ; சூடுதணியாது ; அமைதியாகாது; அடங்காது; மனம் அமைதியடையாது 

நாவினால் - நாக்கு - நாக்குஎன்னும்உறுப்பு; சொல்; நடு; துலைநா; மணியின்நாக்கு; தீயின்சுடர்; பூட்டின்தாள்; திறவுகோலின்நாக்கு; நாகசுரத்தின்ஊதுவாய்; அயல்; தானியக்கதிர்; படகுவலிக்கும்தண்டு.

சுட்ட - சுடுதல் - காய்தல்; காயச்செய்தல்; எரித்தல்; பலகாரம்செய்தல்; காளவாயில்வேகவைத்தல்; மருந்துநீற்றுதல்; வெடிசுடுதல்; சூடிடுதல்; கெடுத்தல்; தீயிலிடுதல்; வருத்துதல்.

வடு - தழும்பு; மாம்பிஞ்சு; இளங்காய்; உடல்மச்சம்; உளியாற்செதுக்கினஉரு; புண்வாய்; குற்றம்; பழி; கேடு; கருமணல்; செம்பு; வாள்; வண்டு; பிரமசாரி; இளைஞன்; வைரவன்; புத்திசாலிப்பையன்.

முழுப்பொருள் 

வடு என்றால் ஒரு தழும்பு. அது ஒருவித அடையாளம். அது ஒரு நினைவின் சின்னம். நல்ல நினைவுகள் நல்லவற்றை கொடுக்கும். உந்துசக்தியாக அமையும். ஆனால் கேட்ட நினைவுகள் ஒரு கோல் போல உள்ளே ஆறாத  வடுவில்(புண்ணில்) தொட்டு தொட்டு  (மனதை) ரணமாய் கொல்லும். 

இக்குறளில் திருவள்ளுவர் கூறுவது தீ நம்மை சுட்டு நமது உடம்பில் புண் ஏற்பட்டாலும் அது சிலநாட்களில் ஆறிவிடும். ஆனால் நாவினால் வந்த சொற்களால் ஒருவர் மனதை சுட்டால் அப்புண் புறத்தே ஆறி வடுவாக மாறினாலும் அகத்தே ஆறாது. அது நன்மை பயக்காது. ஆதலால் பிறரை சொற்களால் வருத்தாதே. நாவடக்கம் / சொல் அடக்கம் வேண்டும் ஒருவற்கு. 

திருவள்ளுவர் இங்கே கடுஞ்சொற்கள் தீச்சொற்கள் என்று கூறவில்லை. ஏனெனில் கடுஞ்சொற்களையும் தீயசொற்களையும் பழிச்சொற்களையும் கெட்ட வார்த்தைகளையும் பயன்படுத்தாமலும் மிக சாதாரணமான சொற்களாலும் சொற்களை கூறும் விதத்தாலும் உடல் மொழியாலும் விழிகளாலும் இதழ்களாலும் கூட பிறரை வருத்த முடியும். அதனால் தான் திருவள்ளுவர் பொதுவாக நாவினால் சுட்ட வடு என்று கூறியுள்ளார்.

கி.ராஜநாராயணனின் "கோபல்ல கிராமம்" நாவலில் ஒரு வரி வரும் "நாட்கள் மன புண்ணை ஆற்றினாலும் நினைப்பு என்னும் கோல் படும்போது அதில் மீண்டும் இரத்தம் கசிகிறது"

ஒருவர் சொன்னால் அதன் வலி உள்ளூர ஆறிவிடும். காலம் மறக்கச்செய்யும். ஆனால் நாவினால் உள்ளத்தை நோகடடித்தவரை காணும் பொழுதெல்லாம் கூறியது ஞாபகத்துக்கு வந்துக்கொண்டே இருக்கும். புண் நம்மிடம் இருக்கிறது. ஆனால் வடு இன்னொருவராய் அல்லது இன்னொரு சொல்லாய் இருக்கிறது. தீ ஆயுதமாகும் போது ”வடு” அந்த ஆயுதத்தின் மீது படிவதில்லை. ஆனால், நாக்கு ஆயுதமாகும் போது, புண்பட்டவரை விடுத்து ”வடு” ஆயுதத்தின் உரிமையாளர் மீதே படிந்துவிடுகிறது. அந்த வடுவைப் பார்க்கிற போதெல்லாம் அல்லது எண்ணுகிற போதெல்லாம் காயம்பட்டவருக்கு வலி ஏற்படுகிறது. ஆம் உடலில் ஏற்பட்ட வலியை உள்ளம் மறக்கலாம். உள்ளம், தான் கொண்ட வலியை எப்படி மறக்கும்?

வன்சொல் வன்மத்தையே வளர்க்கும்.  இது காரணம் பற்றியே, “யாகாவராயினும் நாகாக்க” என்று எச்சரிக்கையாக முன்னரே சொல்லப்பட்டது. நாலடியாரும், அறநெறிச்சாரமும் ஒத்தகருத்திலே பாடல்களைக் கொண்டுள்ளன. இப்பாடல்கள் எளிதில் பொருள்கொள்ளாத்தக்க வகையில் அமைந்திருப்பதைப் பார்க்கலாம்.

எள்ளிப் பிறருரைக்கும் இன்னாச்சொல் தன்நெஞ்சில்

கொள்ளி வைத்தாற்போல் கொடிதெனினும் – மெள்ள

அறிவென்னும் நீரால் அவித்தொழுக லாற்றின்

பிறிதெனினும் வேண்டா தவம் (அறநெறிச் சாரம் 100)

காவா தொருவன்தன் வாய்திறந்து சொல்லும்சொல்

ஓவாதே தன்னைச் சுடுதலால் – ஓவாதே

ஆய்ந்தமைந்த கேள்வி அறிவுடையார் எஞ்ஞான்றும்

காய்ந்தமைந்த சொல்லார் கறுத்து (நாலடியார் 63)

மஹாபாரதத்தில் பேரறத்தான் கர்ணனை இவ்வுலகம் தேரோட்டியின் மகன் என்றும் பின்பு தந்தை பெயர் தெரியாதவன் என்றும் அவனை எவ்வளவு இழிவு செய்தது. அது அவன் மனதில் எவ்வளவு பெரிய ரணத்தை கொடுத்து இருக்கும். ஒவ்வொரு முறையும் நினைக்கும் பொழுதும் அவமானங்களை சந்திக்கும் பொழுதும் அதில் இருந்து எவ்வளவு இரத்தம் கசிந்து இருக்கும். 

வெண்முரசு நாவல் தொடரில் (மஹாபாரதம் நவீன நாவல் வடிவில் தமிழில்) வெய்யோன் நாவலில் மயனீர் மாளிகை அத்தியாயத்தில் மயனீர் மாளிகையில் (மாயக்கூடத்தில்)  துரியோதனன் திரௌபதியிடம் (மற்றும் அர்ஜுனன், பீமன், மற்றும் அவையில் இருந்தோர் முன்பு) அவமானப்படும் ஒரு தருணம் வரும். அது எப்படிப்பட்ட பின்பு ஏற்படும் பேரிழப்புகளை உண்டாக்கும் குருஷேத்திரத்துக்கு ஒருவித துவக்கப்புள்ளி என்பதை பின்னாட்களில் தான் உணர முடியும்.  

அந்த அத்தியாயம் இதோ (நூல் ஒன்பது – வெய்யோன் – 76 -- பகுதி ஒன்பது : மயனீர் மாளிகை –  13)

================================================

துரியோதனன் அத்தருணத்தை பயன்படுத்திக் கொள்ளப்போகிறான் என கர்ணன் எதிர்பார்த்தான். ஆனால் அவன் அவர்களை நோக்கவில்லை. மகளிர்பகுதியை நோக்கி கைசுட்டி “அங்கரே, அவள் அணிந்திருப்பது தேவயானியின் மணிமுடி!” என்றான். அவன் குரலில் இருந்த பதற்றத்தை உணர்ந்து “ஆம்” என்றான் கர்ணன். “நான் சொன்னேனல்லவா? அரசர்களின் குடியவையில் அவள் அம்மணிமுடியை அணிந்துதான் வருவாள் என்று” என்றான். கர்ணன் தலையசைத்தான். அவள் அந்த மணிமுடியை எப்போது அணிந்தாள் என்று அவன் எண்ணம் ஓடியது. ஜராசந்தன் துரியோதனனிடம் “கௌரவரே, நாங்கள் பசுங்குருதிச் சுவைகொண்ட உணவை அருந்தப்போகிறோம். வருகிறீர்களா?” என்றான். “மல்லர்களுக்குரிய உணவு… திமிலெழுந்த வேசரநாட்டுக் காளை.”

துரியோதனன் “வந்துவிடுகிறேன்” என்று புன்னகையுடன் சொன்னபின் கர்ணன் கைகளைப்பற்றி “முறைப்படி அவளிடம் ஒரு முகமன் சொல்லிவிட்டு வருகிறேன்” என்றான். கர்ணனின் உள்ளம் ஏனோ படபடக்கத் தொடங்கியது. “அவளிடம் அம்மணிமுடி தனக்குரியவளை கண்டுகொண்டது என்று சொல்லப்போகிறேன். நான் அவளுக்கு அதை அளித்தேன் எனச் சொல்வதுதான் அது. அதை நான் சொல்லியாகவேண்டும்… இல்லையேல்…” என்று தயங்கினான். கர்ணன் “அரசியரிடம் நேரில் முகமன் சொல்லும் வழக்கம் இங்கில்லை” என்றான். “நான் அவளுக்கு அயலோன் அல்ல. அவள் என் குலமகள்” என்றான் துரியோதனன்.

கர்ணன் மெல்லிய எரிச்சலுடன் “தாங்கள் அஸ்தினபுரியின் அரசர், இவர்களால் உபசரிக்கப்படவேண்டியவர்” என்றான். “இல்லை அங்கரே, அக்கணக்குகளுக்கு அப்பால் நான் சென்றுவிட்டேன். இன்று இது ஒரு குடிவிழாவாக ஆகிவிட்டது. மூத்தவனாக நான் நின்றிருக்க வேண்டிய இடம் பாண்டவர்களின் நடுவேதான்” என்றான் துரியோதனன். “இக்கணம், இதை நான் கடந்தாகவேண்டும்…”

கர்ணன் “அரசே…” என்று சொல்லவர அவனை கேளாதவன் போல “அவளிடம் என் அன்னையின் வாழ்த்தை தெரிவித்துவிட்டு வருகிறேன். யாதவப் பேரரசியையும் நான் வணங்கியாக வேண்டும்” என்றபடி அரசர்களின் நிரையிலிருந்து அரசியரின் நிரையை நோக்கி வெண்பளிங்குத் தரையில் காலெடுத்து வைத்து நடந்தான். இரண்டாவது காலடியில் அது நீர்ப்பரப்பென மாறி அவனை உள்ளிழுத்து சரித்தது. திகைப்பொலியுடன் அவன் நீரில் விழுந்து எழமுயல கால்சறுக்கி மீண்டும் விழுந்தான். மொத்த அவையும் அவ்வொலி கேட்டு திரும்பி நோக்கியது. தனித்தனியாக என்றில்லாமல் அக்கூடமே மெல்ல நகைத்தது. தன்னையறியாமல் “மூத்தவரே” என்றபடி பிடிக்கப்போன துச்சாதனன் கால்வைத்த நீர்ப்பரப்பு பளிங்கென இருக்க அவன் தடுமாறி துரியோதனன் மேலேயே விழுந்தான்.

அக்கணத்தில் உண்டாட்டுக்கூடமே பெருங்குரலில் சிரித்தது. துரியோதனனின் முகம் எதிர்பாராதபடி மூத்தவரால் அடிக்கப்பட்ட கைக்குழந்தையினுடையதுபோல கணக்காலத்தில் உறைந்து கர்ணனின் விழிகளில் நின்றது. அவன் நீரில் இறங்கி வெண்பளிங்கில் கால்வைத்து மீண்டும் நீரில் நடந்து துரியோதனனை தோள்பற்றி தூக்கினான். அவ்விசையில் திரும்பி அவன் திரௌபதியை விழிதொட்ட அதே கணத்தில் துரியோதனனும் அவளை பார்த்தான். விழிகள் நகைக்க இதழ்கள் ஏளனத்துடன் மெல்ல வளைய அவர்களை ஒருகணம் விழிதொட்டுவிட்டு அவள் திரும்பி விஜயையிடம் சொல்லிக்கொண்டிருந்த மொழியாடலை தொடர்ந்தாள்.

துச்சாதனனை பிறிதொரு கையால் தூக்கி இருவரையும் இரு கைகளில் ஏந்தியபடி நீரிலிருந்து மேலேற்றினான் கர்ணன். இருவரும் வேட்டையாடப்பட்டு கொல்லப்பட்ட விலங்குகள்போல வெறும் எடைமட்டுமாக இருந்தனர். அந்த ஒற்றைக்கணம் அப்படியே நீடிப்பதை அவன் உணர்ந்தான். ஒரு விழியொளி அம்புமுனை போல. ஒரு சிரிப்பு அணையாத தீ போல. ஒரு காலத்துளி மலையுச்சிக்கூர் போல. சுருளவிழ்ந்து எழும் நாகம். கோட்டெயிற்று அம்பு கரந்த நச்சுத்துளி. இக்கணம். இக்கணம். இக்கணம்.

துரியோதனன் உடல் நடுங்கிக் கொண்டிருந்தது. அவன் கால்கள் தரையில் இழுபட்டவை போல தளர்ந்து அடிவைத்தன. சிசுபாலன் கைதட்டி உரத்த குரலில் “அரசே, எண்ணி கால்வையுங்கள். அது தரையல்ல வானம்” என்றான். அறியாது துரியோதனன் தயங்க மீண்டும் உண்டாட்டவை வெடித்து நகைத்தது. துச்சாதனன் இடறிய குரலில் “நாம் சென்று விடுவோம் மூத்தவரே. இனி இங்கிருக்க என்னால் இயலாது” என்றான். “ஆம், சென்று விடுவோம்” என்றான் கர்ணன். துரியோதனன் சிறுவனைப்போல முனகினான். கர்ணன் விழிதிருப்பி நோக்க கனகர் அவர்களை நோக்கி ஓடி வந்தார். “அரசர்கள் ஆடை மாற்ற வேண்டும்” என்றான். “ஆம், ஆவன செய்கிறேன்” என்றார் கனகர்.

துச்சாதனன் தளர்ந்த குரலில் “என்ன இது மூத்தவரே?” என்றான். கர்ணன் திரும்பி திரௌபதியை பார்த்தான். அவள் சுபத்திரையிடம் ஏதோ சொல்லிக் கொண்டிருந்தாள். அப்பெண்கள் எவரும் அவர்களை பார்க்கவில்லை என்றாலும் அவர்கள் உடல் பார்த்துக் கொண்டிருந்ததை உணர முடிந்தது. “என்ன இது மூத்தவரே?” என்றான் துச்சாதனன் மீண்டும். அவையிலிருந்து விலகிய கௌரவர்கள் நிழல்களைப்போல அவர்களை நோக்கி வந்தனர். கர்ணன் அவர்களை திரும்பி நோக்கி விழிகளால் விலக்கினான். அவர்கள் அனைவருமே திகைத்தவர்கள் போலிருந்தனர். மீண்டும் திரும்பி கர்ணன் விழிதுழாவி பீமனின் கண்களை கண்டடைந்தான். மறுகணம் அப்பால் அர்ஜுனனின் கண்களை சந்தித்தான். இரு நோக்குகளில் இருந்த பகைமையைக் கண்டு நெஞ்சதிர விழிவாங்கினான்.

துரியோதனன் “செல்வோம்” என முனகினான். கர்ணன் அவர்களை இரு தோள்களிலும் தாங்கியபடி கூடத்தைவிட்டு வெளியே செல்ல கனகர் முன்னால் ஓடினார். மூவர் ஆடைகளும் நீர் சொட்டி உடலில் ஒட்டி இழுபட்டு ஓசையிட்டன. துரியோதனன் தலைகுனிந்து முகத்தில் விழுந்து மறைத்த குழலுடன் நடந்தான். கூடத்தின் பக்கவாட்டு வாயிலை அவர்கள் கடந்ததும் குளிர்ந்த காற்று வந்து முகத்தை அறைந்ததுபோல் உணர்ந்தான். நீள்மூச்சுடன் உடலை எளிதாக்கினான். கனகர் ஓடிவந்து “தேர்கள் சித்தமாக உள்ளன அரசே” என்றார். “நாம் அரண்மனைக்குச் செல்கிறோம்” என்றான் கர்ணன்.

இடைநாழியை அடைந்ததும் துரியோதனன் விழப்போகிறவன் போல கால் தளர கதவை பற்றிக்கொண்டான். அவன் எதையும் நோக்கவில்லை என்று கர்ணன் எண்ணிய கணமே “அவர்களின் விழிகள்!” என்றான் துரியோதனன். நடுநடுங்கும் கைகளால் கர்ணனின் கைகளை பிடித்தபடி “என் அறை வரை என்னை தாங்கிச் செல்லுங்கள் அங்கரே. என்னால் நடக்க முடியாது, மீண்டும் விழுந்துவிடுவேன்” என்றான்.

================================================

எழுத்தாளர் ஜெயமோகன்-இன் வெண்முரசு-சொல்வளர்காடு-44 இல் நாவினால் பூசல்கள் மற்றும் ஏன் வளர்கிறது என்பதை பற்றி எழுதிய சில வரிகள்

உண்மையில் பிரிந்து செல்வதற்கான உளநிலை எப்போதும் அவர்களிடமுள்ளது. ஒரு பண்பாட்டியல்பு அல்லது பழக்கம் வேறுபட்டால்போதும் அதையே பிரிந்து செல்வதற்கான நெறியென உடனே எடுத்துக்கொள்வார்கள். ஒரே குலத்தை, ஒரே குடியைச் சேர்ந்த யாதவர்கள் உண்ணும்போது ஒருசாரார் முதலில் மதுவை உண்ணவேண்டும் பிறிதொரு சாரார் முதலில் இனிப்பு உண்ணவேண்டும் என வகுத்து ஐந்தாண்டுகாலம் அதை கடைப்பிடித்தால் சில ஆண்டுகளுக்குள் அவர்கள் இரு பிரிவினராக ஆவது உறுதி. அதை நான் பலமுறை கண்டிருக்கிறேன்.

பிரிந்து செல்லும்போது அவர்கள் செல்வங்களை ஈவிரக்கமில்லாது பகுத்துக் கொண்டாகவேண்டும். அதைவிட நினைவுகளை பகுத்துக்கொள்ளவேண்டும். அது எளிதல்ல, அதற்கு அவர்கள் கண்டறிந்த வழி என்பது பூசல். மிகச்சிறிய தருணங்களைக்கூட எளிதில் பூசலாக்கிக்கொள்ள முடியும். அதிலும் ஒரு பொதுவிழாவில் பூசல் எளிதில் வெடிக்கும். ஏனென்றால் அங்கு அத்தனைபேரும் தங்கள் இடம்குறித்த பதற்றத்துடன் இருப்பார்கள். தங்களை தங்கள் உண்மையுருவைவிட மேலாகக் காட்ட முயன்றுகொண்டிருப்பார்கள். ஒருவனை சற்றே புண்படுத்தினால்போதும், அவனுடன் தங்களை அடையாளப்படுத்திக்கொண்டுள்ள அத்தனைபேரும் கிளர்ந்தெழுவார்கள்.

ஒருமுறை ஒருவன் சிவப்புத் தலைப்பாகை வைப்பதைப்பற்றி ஒரு வசையை சொன்னான். சிவப்புத் தலைப்பாகை அணிந்த அத்தனைபேரும் அவனுக்கு எதிராகத் திரண்டனர். பிறவண்ணத் தலைப்பாகை அணிந்தோர் அவனை ஆதரித்தனர். இரு கூட்டமாக எதிரெதிர் நின்று வசைபாடினர், பூசல் தொடங்கியது.” என்றார் இளைய யாதவர். புன்னகையுடன் “ஒரு குமுகச் செயல்பாட்டை அல்லது பண்பாட்டு நுட்பத்தைப் புரிந்துகொள்ள மிகச்சிறந்த வழி அதை முடிந்தவரை பொருளற்றதாக விளக்கிக்கொள்வதே என்று படுகிறது” என்றார்.

ஷத்ரியர்களின் பூசலை பார்த்திருக்கிறேன், அது கொலையிலேயே முடியுமென அனைவரும் அறிவார்கள். ஆகவே அனைவரும் அதை தொடக்கத்திலேயே நிறுத்திவிட உள்ளம்கொண்டிருப்பார்கள். மூத்தவர்கள் உரியதருணத்தில் தலையிடுவார்கள். ஆனால் யாதவர்களின் பூசல்களில் உச்சமே தடியால் அடித்துக்கொள்வதும் கல்வீசுவதும்தான், எவரும் இறப்பதில்லை. அதை ஒரு உளஎழுச்சிகொண்ட களியாட்டாக அனைவரும் எதிர்பார்க்கிறார்கள் என்றே தோன்றும். மூத்தவர்கள் வெறுமனே நோக்கி நிற்பார்கள்.

அரசே, யாதவ மூத்தவர்களைப்போல பூசல்களை ஒடுக்கத் தெரியாத குடித்தலைவர்களை நான் கண்டதே இல்லை. ஏனென்றால் அவர்கள் உள்காடுகளில் தனித்து வாழ்பவர்கள். ஆண்டுக்கொருமுறையோ இருமுறையோதான் அவர்கள் திரளை பார்க்கிறார்கள். அயலாரிடம் பேசவே அவர்கள் தயங்குவார்கள். கூட்டம் அவர்களை முற்றிலும் செயலற்றதாக்கிவிடும். அவர்கள் பூசல்களில் நத்தையென உட்சுருங்கிவிடுவதை கண்டிருக்கிறேன்” என்றார் இளைய யாதவர். “இறப்பு இல்லையென்பதனாலேயே யாதவர்களின் பூசல்கள் மேலும் வன்முறை கொண்டவை. ஷத்ரியர்களின் பூசல் இறப்புகளில் எப்படியோ முடிந்துவிடுகின்றது. இறப்பு அப்பூசல்களின் பொருளின்மையை உடனடியாக பேருருக்கொண்டு காட்டிவிடுகிறது. அது உருவாக்கும் துயர் அப்பூசல் உருவாக்கிய கசப்புகளை உருகச் செய்துவிடுகிறது.

யாதவர்களின் பூசல் முற்றிலும் சொல்சார்ந்தது. குருதியும் வலியும் இல்லை என்பதனாலேயே அது நிறைவுகொள்வதில்லை. மேலும்மேலுமென தாவுகிறது. உடல் செல்வதற்கு எல்லையுண்டு, அது பொருள். சொல் செல்வதற்கு எல்லையில்லை, அது வெளி. சிறுமைகளின் உச்சம், இழிவுபடுத்தலின் இயலும் எல்லை. அதன்பின் ஒருபோதும் அவை மறக்கப்படுவதில்லை. நாவினால் சுட்டவடு ஆறுவதில்லை. உண்மையில் ஆற அவர்கள் விடுவதுமில்லை. ஏனென்றால் அச்சொற்களினூடாகவே அவர்கள் தங்களை வேறுபடுத்திக்கொள்கிறார்கள். தங்கள் தன்னடையாளத்தை அவ்விலக்கம் வழியாகவே உருவாக்கிக்கொள்கிறார்கள். அக்கசப்பை இழந்துவிட்டால் அவர்களிடம் எஞ்சுவது ஏதுமில்லை.

தலைமுறைகளுக்கு அவற்றை கைமாற்றுகிறார்கள். சொல்லிப்பெருக்கி தொன்மங்களாக்கிக் கொள்கிறார்கள். பிறவெறுப்பும் தன்னிரக்கமும் ஒன்றின் இருபக்கங்கள். இரு உச்சநிலைகளிலாக மாறிமாறிச் செல்லும் ஒருவரிடம் பேச நம்மிடம் ஏதும் இருப்பதில்லை. அரசே, சென்ற சிலமாதங்களாக நான் யாதவர்குடிகள் தோறும் சென்றுகொண்டிருந்தேன். கொந்தளிப்பின்றி நான் கண்ட எவருமில்லை. முதலில் அவர்களின் உணர்வுகளை என்னால் புரிந்துகொள்ளவே முடியவில்லை. பெருங்குலங்களாகச் சேர்ந்து வாழாமையால் அவர்கள் அதற்கான உளநிலைகளை கற்றுக்கொள்ளவில்லையா? அல்லது, பெருநிலம் நிறைந்து வாழ்பவர்களால் எப்போதும் ஒதுக்கப்பட்டு காடுபுகுந்து வாழநேர்ந்தமையின் தன்கசப்பா?

பின்னர் எப்போதோ தோன்றியது, அவர்கள் வாழும் அக்காட்டுத்தனிமையில் அவ்வண்ணமல்லவா மானுடர் உடனிருக்கமுடியும் என்று. அவர்களுக்கு உலகம் தேவைப்படுகிறது, அதனுடன் வீச்செழுந்த உளத்தொடர்பு வேண்டியிருக்கிறது. அது அன்போ வெறுப்போ. அன்பு அனைவர்மேலும் இயல்வதல்ல. அதற்கு அணுக்கம் தேவையாகிறது. எளியோருக்குக் குருதியே இயல்பான அணுக்கம். யாதவர்கள் தங்கள் மைந்தர்மேல் கொண்டிருக்கும் பேரன்பு திகைப்பூட்டுவது. ஒவ்வொருநாளும் ஒவ்வொரு கணமும் என அவர்களை எண்ணிக்கொண்டிருக்கிறார்கள். அவர்களின் பேரன்பு அக்குருதிவட்டத்திற்குள்தான். அதற்கு வெளியே விரிந்திருக்கும் மானுடவெளியுடன் அவர்கள் வெறுப்பால்தான் ஆழ்தொடர்புகொள்கிறார்கள்.

அத்தனை பேரன்புகொண்டவர்கள், விருந்தினர் மேல் குளிர்மழையாகப் பெய்பவர்கள், கள்ளமற்ற எளிய உள்ளமும் நேரடியான பேச்சும் கொண்டவர்கள் எப்படி அந்த அளவுக்கு வெறுப்புகொண்டிருக்கிறார்கள் என்பதற்கான விடை அதுவே. எளிய உள்ளம் கொண்டவர்கள் புரிந்துகொள்ளவும் எளிதானவர்கள் என்பதைப்போல பிழை பிறிதில்லை. அவர்களின் வெளிப்பாடுகளே எளிமையானவை. ஏனென்றால் அவற்றை சிக்கலாக ஆக்கிக்கொள்ளும் அறிவுத்திறன் அவர்களிடமில்லை. அவர்களின் ஆழுள்ளம் இப்புவியின் இயல்பான எதைப்போலவும் சிக்கலான பெருவலை. அதைத் தொட்டு நீவி புரிந்துகொள்வதற்குத் தேவையானது தெய்வங்களின் விழி.”

மேலும்: அஷோக் உரை

பரிமேலழகர் உரை

தீயினால் சுட்டபுண் உள் ஆறும் - ஒருவனை ஒருவன் தீயினால் சுட்ட புண் மெய்க்கண் கிடப்பினும், மனத்தின்கண், அப்பொழுதே ஆறும்; நாவினால் சுட்ட வடு ஆறாது - அவ்வாறன்றி வெவ்வுரை உடைய நாவினால் சுட்ட வடு அதன் கண்ணும் எஞ்ஞான்றும் ஆறாது. (ஆறிப்போதலால் தீயினால் சுட்டதனைப் 'புண்' என்றும், ஆறாது கிடத்தலால் நாவினால் சுட்டதனை 'வடு' என்றும் கூறினார். தீயும் வெவ்வுரையும் சுடுதல் தொழிலான் ஒக்கும் ஆயினும், ஆறாமையால் தீயினும் வெவ்வுரை கொடிது என்பது போதரலின், இது குறிப்பான் வந்த வேற்றுமை அலங்காரம். இவை மூன்று பாட்டானும் மொழி அடக்கம் கூறப்பட்டது.

மணக்குடவர் உரை

தீயினாற் சுட்டபுண் உள்ளாறித் தீரும்: நாவினாற் சுட்ட புண் ஒருகாலத்தினுந் தீராது.

மு.வரதராசனார் உரை

தீயினால் சுட்ட புண் புறத்தே வடு இருந்தாலும் உள்ளே ஆறிவிடும்; ஆனால் நாவினால் தீய சொல் கூறிச் சுடும் வடு என்றும் ஆறாது.

சாலமன் பாப்பையா உரை

ஒருவனை மற்றொருவன் தீயால் சுட்ட புண் உடம்பின்மேல் வடுவாக இருந்தாலும் உள்ளத்துக் காயம் காலத்தில் ஆறிப்போய்விடும். ஆனால் கொடிய வார்த்தைகளால் நெஞ்சைச் சுட்ட வடு அதில் புண்ணாகவே கிடந்து ஒரு நாளும் ஆறாது.

நாவலர் சோமசுந்தர பாரதியார் உரை செய்கிறபோது “ஆறுதல் வடுவின் தன்மையன்று. புண்ணின் தன்மையே. ஆகவே ஆறாது என்று கொள்ளாமல் மாறாது என்று கொள்ளவேண்டும். நாவினால் சுட்டு அதனால் உண்டாடிய புண் ஆறியும் வடுவானது மாறாது நிலைத்திருக்கும். இதை நோக்கியே மாறாது என்றார் திருவள்ளுவர். இவர் உள்ளாறும்+ மாறாதே என இக்குறளைப் பிரித்து நாவினால் சுட்ட வடு (தழும்பு) எப்பொழுதும் மாறாமல் நிலைத்திருக்கும் எனப் பொருள் கண்டுள்ளார். மற்றவர்கள் உள்ளாறும் + ஆறாதே எனப்பிரித்து உரை கண்டிருக்கிறார்கள். 

Thirukkural - Management - Communication - Pleasant speech

Harmful words are more harmful than fire. An injury that happens because of fire will heal internally, though a scar remains externally, says Kural 129. However, the injury caused by harmful words never heals. The injury is deep and it keeps lingering. Whenever there is a reference to that word, the word awakens the wound.

The sound caused by fire will heal within,

But not the scar left by the tongue.

Harmful words cause too much damage. A harmful word registered in the listener's mind will trigger a host of negative emotions when there is a reference to that particular word. Be empathetic and avoid using words that leave lasting negative mental impressions. 

இனிய உளவாக இன்னாத கூறல்

குறள் 100

இனிய உளவாக இன்னாத கூறல்

கனிஇருப்பக் காய்கவர்ந் தற்று

[அறத்துப்பால், இல்லறவியல், இனியவைகூறல்]

(For meaning in English, scroll to the bottom of this post)

பொருள்

இனிய - இனிது - இன்பந்தருவது; நன்மையானது; நன்றாக 

இனிமை - இனிப்பு, தித்திப்பு இன்பம்

இன்பம் - மனமகிழ்ச்சி; இனிமை ஒன்பான்சுவைகளுள்ஒன்று; சிற்றின்பம், காமம் திருமணம் நூற்பயன்களுள்ஒன்று.

உளவாக - உளதாதல் - உண்டாதல், தோன்றியிருத்தல்; இருத்தல்

இன்னாது - தீது; துன்பு

இன்னாத - இன்னாதா-தல் - துன்புறுதல்

கூறல் -  கூறுதல் - சொல்லுதல்; விலைகூறுதல்; விளக்கிச்சொல்லுதல்; கூறுசொல்லுதல்

கனி - பழம்; கனிவு; சாரம்; இனிமை; கனிச்சீர், மூவகைச்சீரில்இறுதியிலுள்ளநிரையசை; பொன்முதலியனஎடுக்கும்சுரங்கம்.

இருப்பு - இருக்கை; மலவாய்; இருப்பிடம் குடியிருப்பு நிலை கையிருப்பு பொருண்முதல்.

இருப்ப - இருத்தல் 

காய் - முதிர்ந்துபழுக்காதமரஞ்செடிகளின்பலன்; மூவகைச்சீரின்இறுதியிலுள்ளநேரசை, காய்ச்சீர்; பழுக்காதபுண்கட்டி; முதிராதுவிழுங்கரு; பயனின்மை; வஞ்சனைவிதை; சொக்கட்டான்காய்; பக்குவப்படாதவிளைபொருள்கள்.

கவர்ந்து - கவர்தல் - அகப்படுத்துதல்; கொள்ளையிடல்; திருடல்; வசப்படுத்துதல்; விரும்புதல்; பெற்றுக்கொள்ளுதல்; நுகர்தல்; முயங்கல்; கடைதல்; அழைத்தல்; பிரிதல்; மாறுபடுதல்.

அற்று - அத்தன்மையது; அதுபோன்றது; ஓர்உவமஉருபு; ஒருசாரியை

முழுப்பொருள்

இனிமையை நன்மையை பயக்கும்(உண்டாக்கும்) இனிய சொற்களை கூறாமல் துன்பம் பயக்கும் வன்சொல்லை பயன்படுத்துவது எப்படிப்பட்டது தெரியுமா? முதிர்ந்த கனிந்த பழத்தை விரும்பாமல் முதிராத காயை தேர்ந்தெடுப்பது போல் ஆகும். 

குழந்தையை சுமக்கும் கர்ப்பிணி பெண்கள் மாம்பழத்தை விட மாங்காயை தான் விரும்புவார்கள். அதனால் தான் திருவள்ளுவர் சுவை என்னும் பொருளில் கனியையும் காயையும் கூறவில்லை என்பதை நாம் உணரவேண்டும். முதிர்ந்த பழத்தில் இருந்து வரும் விதை மேலும் பல செடிகளை மரங்களை வளர்க்க பயன்படும். அதாவது முதிர்ந்த பழம் நல்வினை பயக்கும். இனியசொற்களும் அப்படி தான் நல்வினை பயக்கும். மேலும் மேலும் இனியசொற்களை பேசவும் கேட்கவும் தூண்டும். அதுவே முதிராத காய் விதைகளை கொண்டிருக்காது (அல்லது முதிராத விதைகளை கொண்டிருக்கும்). அதனால் ஒரு பயனும் இல்லை. வன்சொற்கள் பயன் தராது. மேலும் மேலும் கேட்க தூண்டாது. 

"குறள் 202 தீயவை தீய பயத்தலால் தீயவை தீயினும் அஞ்சப் படும்" என்றும் திருவள்ளுவர் கூறுகிறார். (அதாவது நமக்கு நன்மை என்று பிறருக்குச் செய்யும் தீமைகள், நமக்குத் தீமையே தருவதால், தீமைகளைத் தீயினும் கொடியனவாக எண்ணிச் செய்ய அஞ்ச வேண்டும்.) ஆதலால் தீமையை தீய சொற்களை பேசாதே. இனிய சொற்களை மட்டும் பேசு. 

மேலும்: அஷோக் உரை

ஒப்புமை

”கனியிருப்பக் காய்கவர்ந்த கள்வ னேனே” (அப்பர்.ஆருர் 1)

பரிமேலழகர் உரை

இனிய உளவாக இன்னாதகூறல் - அறம் பயக்கும் இனிய சொற்களும் தனக்கு உளவாயிருக்க, அவற்றைக் கூறாது பாவம் பயக்கும் இன்னாத சொற்களை ஒருவன் கூறுதல்; கனி இருப்பக் காய் கவர்ந்தற்று - இனிய கனிகளும் தன் கைக்கண் உளவாயிருக்க, அவற்றை நுகராது காய்களை நுகர்ந்ததனோடு ஒக்கும். ('கூறல்' என்பதனான் சொற்கள் என்பது பெற்றாம். பொருளை விசேடித்து நின்ற பண்புகள் உவமைக்கண்ணும் சென்றன. இனிய கனிகள் என்றது ஒளவை உண்ட நெல்லிக்கனிபோல அமிழ்தானவற்றை. இன்னாத காய்கள் என்றது காஞ்சிரங்காய் போல நஞ்சானவற்றை. கடுஞ்சொல் சொல்லுதல் முடிவில் தனக்கே இன்னாது என்பதாம். இவை இரண்டு பாட்டானும் இன்னாத கூறலின் குற்றம் கூறப்பட்டது.).

மணக்குடவர் உரை

பிறர்க் கினியவாகச் சொல்லுஞ் சொற்க ளின்பத்தைத் தருதலைக் கண்டவன் இனிய சொற்கள் இருக்கக் கடிய சொற்களைக் கூறுதல், பழமுங் காயும் ஓரிடத்தே யிருக்கக் கண்டவன், பழத்தைக் கொள்ளாது காயைக் கொண்ட தன்மைத்து.

மு.வரதராசனார் உரை

இனிய சொற்கள் இருக்கும் போது அவற்றை விட்டுக் கடுமையான சொற்களைக் கூறுதல் கனிகள் இருக்கும் போது அவற்றை விட்டு காய்களைப் பறித்துத் தின்பதைப் போன்றது.

சாலமன் பாப்பையா உரை

மனத்திற்கு இன்பம் தரும் சொற்கள் இருக்க, அவற்றை விட்டுவிட்டுத் துன்பம் தரும் சொற்களைக் கூறுவது, நல்ல பழம் இருக்க நச்சுக்காயை உண்பது போலாகும்.

குறளும் பொருளும் - பா.ராகவன் உரை
கனிந்த சொல்லே கவனம் கவரும்.

Thirukkural - Management - Communication - Pleasant speech

This part contains eight Kurals that bring out the importance of pleasant conversations. Valluvar uses a simile to emphasize the importance of using pleasing words during interactions with others. Preferring to use unpleasant, limiting, and impolite words when there are pleasing, empowering,  and polite words is similar to being attracted to unripe fruits when ripe and luscious fruits are available, points out Kural 100.

To use harsh words when sweet ones are at hand

Is to prefer raw fruit to ripe.

Prefer to eat fruits that are ripe as they are beneficial in all respects. Always speak politely, pleasantly, and pleasingly so that people can benefit from your speech. Check how often you resort to unpleasant words.

English Meaning - As I taught a kid - Rajesh

When there are kind words that give happiness to heart and that brings progress and positive change, yet when one uses harsh words then it is like choosing raw unripe fruit over ripe and luscious fruit that are available.

Questions that I ask to the kid

Who will avoid uttering harsh words? Why?

You have seen the benefits of kind words. What will you utter and not utter in future? Why?

What is it is like uttering harsh words when you have pleasant words to say?

இன்சொல் இனிதீன்றல் காண்பான் எவன்கொலோ

குறள் 99

இன்சொல் இனிதீன்றல் காண்பான் எவன்கொலோ

வன்சொல் வழங்கு வது

[அறத்துப்பால், இல்லறவியல், இனியவைகூறல்]

பொருள்

இன் - இனிய; ஐந்தாம்வேற்றுமைஉருபு; சாரியை இறந்தகாலஇடைநிலை.

சொல் - மொழி; பேச்சு; பழமொழி; உறுதிமொழி; புகழ்; மந்திரம்; சாபம்; கட்டளை; புத்திமதி; பெயர்ச்சொல்; வினைச்சொல்; இடைச்சொல், உரிச்சொல்என்னும்நால்வகைமொழிகள்; தமிழ்மொழியில்உள்ளஇயற்சொல், திரிசொல், திசைச்சொல், வடசொல்எனநால்வகைப்பட்டமொழிகள்; நாடகவரங்கில்பேசப்படும்உட்சொல், புறச்சொல்; ஆகாசச்சொல்என்பன; சத்தம்; நாமகள்; பேசச்செய்வதானகள்; நெல்.

இன்சொல் - இனிமையான சொல்

இனிது - இன்பந்தருவது; நன்மையானது; நன்றாக

ஈன்றல் - ஈனல்; உண்டாதல்

காண்பான் - காணுதல் - அறிதல்; காண்டல்; சந்தித்தல்; செய்தல்; வணங்குதல்.

எவன் - யாவன்; எவ்வண்ணம்; எப்படி; யாது; யாவை; என்ன; ஏன்; வியப்புஇரக்கச்சொல்.

எவன்கொலோ - எதனைக் கருதி?

வன்சொல் - கடுஞ்சொல்; மிலேச்சமொழி.

வழங்குவது - வழங்குதல் - இயங்குதல்; உலாவுதல்; நடைபெறுதல்; அசைந்தாடுதல்; கூத்தாடுதல்; நிலைபெறுதல்; பயிற்சிபெறுதல்; கொண்டாடப்படுதல்; தகுதியுடையதாதல்; பயன்படுத்தல்; கொடுத்தல்; செய்துபார்த்தல்; சொல்லுதல்; நடமாடுதல். 

முழுப்பொருள்

இக்குறளில் நம்முடைய அனுபவத்தின் மூலமே நமக்கு பாடம் கற்பிக்கிறார் திருவள்ளுவர். 

பிறர் தன்னிடம் வந்து இனிமையான சொற்களை பேசினால் நன்றாக உணருகிறான். அவன் அவனுடைய சமநிலையை இழக்கமாட்டான். அதுவே இன்சொல்லின் சிறப்பு.  அதுவே பிறர் நம்மிடம் கடுமையான சொற்களை பேசினால் நமக்கு சினம் வருகிறது. சமநிலை இழக்கிறோம். ஆதலால் வன்சொல்லின் கேட்டையும் இன்சொல்லின் சிறப்பையும் உணர்ந்தவன் ஏன் பிறரிடம் பயனபயக்காதா வன்சொல்லை பயன்படுத்துகிறான் ? என்று திருவள்ளுவர் கேட்கிறார். இன்சொல்லின் இனிமையை அறிந்த நீ வன்சொல்லை பயன்படுத்தாத என்று சொல்லாமல் சொல்கிறார்.

கபிலரின் இன்னா நாற்பது “அறமனத்தார் கூறுங் கடுமொழியின்னா” என்கிறது.  அறமனத்தோர் கூறுகின்ற கடுமையான மொழியானது துன்பத்தைத்தரும் என்கிறார் கபிலர்.   அறமொழியினராக இருப்பின், வன்மொழி பேசுதல் இராது. அப்படிஅவர்களே வருந்தி பேசும்போது, அது பிறர்க்கும் ஊறு விளவித்து, அவர்களுக்கே கூட மனவருத்தம் என்கிற துன்பத்தைத் தந்துவிடும். சங்க நீதிநெறி நூல்களில் ஒன்றான நான்மணிக்கடிகை “நாவன்றோ நட்பறுக்கும் தேற்றமில் பேதை” என்றும் “கல்லா ஒருவர்க்கு தம்வாயிற் சொற்கூற்றம்”, “வைததனால் ஆகும் வசையே வணக்கமது செய்ததனால் ஆகும் செழுங்கிளை” என்கிறது.

வன்மொழி பேசுபவர்கள் நல்ல நட்புகளை இழப்பர். கல்லாத ஒருவருக்குத் தான் அவர் வாய்ச்சொல் மரணதேவனாக முடியும் என்பதால், வன்மொழியாளர்கள் கல்லாதவர்க்கே ஒப்பாவர் என்றும் உணர்த்தப்படுகிறது.  தவிர, ஒருவரை வன்மொழி பேசுவதால், அதுவே நமக்கும் வந்து சேரும். ஆனால் இன்மொழியால் வணங்குபவர்க்கு, எல்லோருமே சுற்றமாகி விடுவர். மேலும், இன்சொல், வன்சொல் இவற்றின் பயன்களையும் கீழ்கண்டவாறு சுருங்கச் சொல்கிறது.

“இன்சொலான் ஆகும் கிழமை, இனிப்பிலா

வன்சொலான் ஆகும் வசைமனம் – மென்சொலின்

நாவினால் ஆகும் அருள்மனம் அம்மனத்தான்

வீவிலா வீடாய் விடும்”   

”புன்சொல்லும் நன்சொல்லும் பொய்யின் றுண்ர்கிற்பார்

வன்சொல் வழியராய் வாழ்தலும் உண்டாமோ” (பழமொதி 277)

மேலும்: அஷோக் உரை

பரிமேலழகர் உரை

இன்சொல் இனிது ஈன்றல் காண்பான் - பிறர் கூறும் இன்சொல் தனக்கு இன்பம் பயத்தலை அனுபவித்து அறிகின்றவன்; வன்சொல் வழங்குவது எவன்கொல் - அது நிற்கப் பிறர்மாட்டு வன்சொல்லைச் சொல்வது என்ன பயன் கருதி? ('இனிது' என்றது வினைக்குறிப்புப் பெயர். கடுஞ்சொல் பிறர்க்கும் இன்னாதாகலின், அது கூறலாகாது என்பது கருத்து.).

மணக்குடவர் உரை

இருவர் மாறுபடச் சொன்ன மாற்றத்தினது உண்மைப் பொருளைக் கண்டார் கூறும் மெய்யாகிய சொற்களும் இன்சொலாதலானே அருளொடு பொருந்திக் குற்றமிலவாம். இஃது ஒருவனைக் கடிந்து சொல்லவேண்டு மிடத்தும் இன்சொல்லாலே கடிய வேண்டுமென்றது.

மு.வரதராசனார் உரை

இனிய சொற்கள் இன்பம் பயத்தலைக் காண்கின்றவன், அவற்றிற்கு மாறான வன்சொற்களை வழங்குவது என்ன பயன் கருதியோ?.

சாலமன் பாப்பையா உரை

பிறர் சொல்லும் இனிய சொற்கள், இன்பம் தருவதை உணர்ந்தவன், பிறர்க்கும் தனக்கும் துன்பம் தரும் கடும் சொற்களைப் பேசுவது என்ன பயன் கருதியோ?.

குறளும் பொருளும் - பா.ராகவன் உரை
உன் செவி விரும்புவதையே உலகும் விரும்பும்.

Thirukkural - Management - Communication - Pleasant Speech

Everyone would have experienced the benefit of pleasant speech. Everyone knows the merits of sweet and pleasant words. Everyone expects others to use pleasant words when others speak to them. Despite that, everyone uses harsh and unpleasant  words when they speak to others. Kural99 questions this practice because this practice is illogical.

How can one pleased with sweet words oneself

Use harsh words to others?

That sort of practice would have been a surprise to Valluvar. Hence, he questions, “Why should we 

resort to painful words?”

அல்லவை தேய அறம்பெருகும் நல்லவை

குறள் 96
அல்லவை தேய அறம்பெருகும் நல்லவை
நாடி இனிய சொலின்

[அறத்துப்பால், இல்லறவியல், இனியவைகூறல்]

பொருள்
அல்லவை - தீயவை; பயனின்மை.

தேய - தேய்தல் - உரைசுதல்; குறைதல்; மெலிதல்; வலிகுன்றல்; கழிதல்; அழிதல்; சாதல்.

அறம் - தருமம்; புண்ணியம் அறச்சாலை தருமதேவதை யமன் தகுதியானது; சமயம் ஞானம் நோன்பு இதம் இன்பம் தீப்பயன்உண்டாக்கும்சொல்.

பெருகும் - பெருகுதல் - அளவுமிகுதல்; நீர்மிகுந்தெழுதல்; நிறைதல்; வளர்தல்; முதிர்தல்; ஆக்கம்தருதல்; கேடுறுதல்; மங்கலநாண்அற்றுவிழுதல்; விளக்கணைதல்.

நல்லவை - நற்செயல்கள்; அறிவு, ஒழுக்கம்முதலியவற்றால்உயர்ந்தோர்சபை; நியாயம்பேசுவோர்சபை.

நாடி - நாட்டிலுள்ளவள்; நாட்டையுடையவள்; இரத்தக்குழாய்முதலியன; மூச்சுக்குழாய்யாழின்நரம்பு; உட்டொளை; பூவின்தாள்; நாழிகை; மூக்கு; மோவாய்; மாளிகையின்மேற்பாகத்தோர்உறுப்பு; சோதிடநூல்; தாதுநரம்பு; இலைநரம்பு.

இனிய - இன்பம் தருவது

சொலின் - சொல் - மொழி; பேச்சு; பழமொழி; உறுதிமொழி; புகழ்; மந்திரம்; சாபம்; கட்டளை; புத்திமதி; பெயர்ச்சொல்; வினைச்சொல்; இடைச்சொல், உரிச்சொல்என்னும்நால்வகைமொழிகள்; தமிழ்மொழியில்உள்ளஇயற்சொல், திரிசொல், திசைச்சொல், வடசொல்எனநால்வகைப்பட்டமொழிகள்; நாடகவரங்கில்பேசப்படும்உட்சொல், புறச்சொல்; ஆகாசச்சொல்என்பன; சத்தம்; நாமகள்; பேசச்செய்வதானகள்; நெல்.

முழுப்பொருள்
அறத்தை (தருமம், புண்ணியம்) பெருக்கக்கூடிய நல்லனவற்றை (நல்ல சொற்கள், எண்ணங்கள், செயல்கள் என்று) மட்டும் பயக்கவற்றை பிறரிடம் நாடிச்சென்று இன்பம் பயக்கும்வண்ணம் இனிய நற்சொற்களை சொல்வார் என்றால் அவரிடம் உள்ள தீயவையும் பயனற்றவையும் பாவங்களையும் குறைந்துக்கொண்டே இருக்கும். அறத்தைப் பேருக்கும் இனியவற்றை நாடிச்சென்றுப் பேசினால் துன்பமெல்லாம் குறையும். அது நம்மை செம்மைப்படுத்திக்கொண்டே இருக்கும். அமைதி பிறக்கும் மனம்மகிழும். இதையே இன்று Positivity என்று எல்லோரும் கூறுகின்றனர்.

நல்லவற்றை சொன்னால் மட்டும் போதாது. அதனை இனிய சொற்களில் சொல்வதும் அவசியம் ஏனெனில் நல்லவையானாலும் கடும் சொற்களால் சொன்னால் அது அறமாகாது.

பாவம் தேய்ந்தால் அறம் நிற்கும். மறுமையில் பயனடைவாய்.

மேலும்: அஷோக் உரை

பரிமேலழகர் உரை
நல்லவை நாடி இனிய சொலின் - பொருளால் பிறர்க்கு நன்மை பயக்கும் சொற்களை மனத்தான் ஆராய்ந்து இனியவாக ஒருவன் சொல்லுமாயின்; அல்லவை தேய அறம் பெருகும் - அவனுக்குப் பாவங்கள் தேய அறம் வளரும். (தேய்தல் : தன் பகை ஆகிய அறம் வளர்தலின் தனக்கு நிலையின்றி மெலிதல். "தவத்தின்முன் நில்லாதாம் பாவம்" (நாலடி.51) என்பதூஉம் இப்பொருட்டு. நல்லவை நாடிச் சொல்லுங்காலும் கடியவாகச் சொல்லின், அறன் ஆகாது என்பதாம். இதனான் மறுமைப்பயன் கூறப்பட்டது.).

மணக்குடவர் உரை
நல்லவான சொற்களை யாராய்ந்து இனியவாகச் சொல்லுவானாயின் அதனானே அறமல்லாதன தேய அறம் வளரும்.

மு.வரதராசனார் உரை
பிறர்க்கு நன்மையானவற்றை நாடி இனிமை உடையச் சொற்களைச் சொல்லின், பாவங்கள் தேய்ந்து குறைய அறம் வளர்ந்து பெருகும்.

சாலமன் பாப்பையா உரை
பிறர்க்கு நன்மை தரும் இனிய சொற்களை மனத்தால் எண்ணிச் சொன்னால், அவனுள்ளும், நாட்டிலும் அறம் வளரும்; பாவங்கள் குறையும்.

குறளும் பொருளும் - பா.ராகவன் உரை

நல்லதைச் சொன்னால் நல்லது நடக்கும்.

Thirukkural - Management - Communication - Pleasant Speech

If  a person researches and searches for pleasing and empowering words and uses them in his conversations with others, all the negative feelings and painful memories will diminish and disappear. Because of this practice, he will have increased  virtues, promises Kural 96.

Sweet words well-Chosen diminish ill 

And increase virtue.

Choose your words wisely and intelligently, and express them with affection so that that choice will make others happy and make you prosperous as well. Therefore, the benefits are twofold.

பணிவுடையன் இன்சொலன் ஆதல்

குறள் 95
பணிவுடையன் இன்சொலன் ஆதல் ஒருவற்கு
அணியல்ல மற்றுப் பிற

[அறத்துப்பால், இல்லறவியல், இனியவைகூறல்]

பொருள்
பணிவு - கீழ்ப்படிகை; வணக்கம்; குறை; தாழ்விடம்.
பணிதல் - தாழ்தல்; பெருமிதமின்றிஅடங்குதல்; இறங்குதல்; பரத்தல்; தாழ்ச்சியாதல்; வணங்குதல்; குறைதல்; எளிமையாதல்; உண்ணுதல்.

உடைமை - உடையனாகும்தன்மை; உடைமைப்பொருள்; செல்வம் அணிகலன் உரிமை உரியவை.

உடையன் -பொருளின் சொந்தக்காரர்

இன்சொலன் - இனிமையான சொற்களை பேசுபவன்

ஆதல் - ஆவதுஎனப்பொருள்படும்இடைச்சொல்; நூல் கூத்து தரிசனம் நுணுக்கம் ஆசை உண்டாதல் நிகழ்தல் முடிதல் இணக்கமாதல்; வளர்தல் அமைதல் ஒப்பாதல்

ஒருவற்கு - ஒருவர் - ஓராள்; ஒருவன்; அல்லதுஒருத்தியைச்சிறப்புப்பற்றிப்பன்மையில்வழங்கும்பெயர், மரியாதைப்பன்மை.

அணி - வரிசை; ஒழுங்கு ஒப்பனை அழகு அணிகலன் முகம் படைவகுப்பு செய்யுளணி; இனிமை அன்பு கூட்டம் அடுக்கு அண்மை ஓர்உவமஉருபு.

அல்ல - இல்லை

மற்றுப் - ஓர்அசைநிலை; பிறிதின்பொருட்குறிப்பு; வினைமாற்றுக்குறிப்பு; மறுபடியும்; பின்; காண்க:மற்றப்படி.

பிற - மற்றவை; ஓர்அசைச்சொல்.

முழுப்பொருள்
பணிவு என்றால் - தாழ்ந்து அமைதியாக இருப்பது மட்டும் அல்ல. பணிவு என்றால் எளிமையாக இருத்தல் என்பதும் ஆகும். எளிமை என்பது உடையில் மட்டும் அல்ல நமது நடத்தை, பாவனை, சொற்கள், வசிப்பிடம், நமது சேர்க்கை, நமது கேளிக்கைகள், நமது பழக்க வழக்கங்கள், என்று எல்லாவற்றிலும் எளிமை வேண்டும். அதாவது பணிவு வேண்டும்.

அப்படி ஒருவர் பணிவுடன் இருந்து கடுஞ்சொற்களை பயன்படுத்தாது  இனிய சொற்களை பிறரிடம் கூறுவார் என்றால் அதனை விட ஆபரணம் ஒருவருக்கு வேறு என்ன இருக்க போகிறது ?

இதை ஏன் ஆபரணம் என்று சொல்லவேண்டும் ? நமது உள்ளதினால் வரும் இனியசொற்கள் நமக்கு ஒருவிதத்தில் செல்வமே. ஏனெனில் கடுஞ்சொற்கள் நம்மில் வெறுப்பை வளர்க்கும், பகையை வளர்க்கும், உள்ளத்தின் அமைதியை அழிக்கும். ஆதலால் கடுஞ்சொற்களினால் நமது உடலில் சமநிலை குலைந்து மன அழுத்தத்தினால் ரத்த அழுத்தம் சர்க்கரை நோய் போன்ற கேடுகள் உடலில் உண்டாகும். ஆதலால் இனியசொற்கள் நமக்கு கவசம்/ ஆபரணம்.

அது மட்டுமின்றி நாம் இனிய சொற்களை பேசினால் நம்மிடம் எல்லோரும் நட்புப்பாராட்டி மகிழ்வர். உறவுகளை போல் வாழ்வில் ஈன்ற அணிகலன் வேறு எது  ?

மேலும்: அஷோக் உரை

பரிமேலழகர் உரை
ஒருவற்கு அணி பணிவு உடையன் இன்சொலன் ஆதல் - ஒருவனுக்கு அணியாவது தன்னால் தாழப்படுவார்கண் தாழ்ச்சியுடையனாய் எல்லார் கண்ணும் இனிய சொல்லையும் உடையனாதல், பிற அல்ல - அன்றி மெய்க்கு அணியும் பிற அணிகள் அணி ஆகா. (இன்சொலனாதற்கு இனமாகலின், பணிவுடைமையும் உடன் கூறினார். 'மற்று' அசை நிலை. வேற்றுமை உடைமையான், பிற எனவும், இவைபோலப் பேரழகு செய்யாமையின் 'அல்ல' எனவும் கூறினார். இவை இரண்டு பாட்டானும் இனியவை கூறுவார்க்கு இம்மைப் பயன் கூறப்பட்டது.).

மணக்குடவர் உரை
ஒருவனுக்கு அழகாவது தாழ்ச்சி யுடையனா யினிய சொற்களைக் கூற வல்லவ னாதல்: பிறவாகிய அழகெல்லாம் அழகெனப்படா. இது தாழ்த்துக் கூறவேண்டு மென்பதும் அதனாலாம் பயனுங் கூறிற்று.

மு.வரதராசனார் உரை
வணக்கம் உடையவனாகவும் இன்சொல் வழங்குவோனாகவும் ஆதலே ஒருவனுக்கு அணிகலனாகும் மற்றவை அணிகள் அல்ல.

சாலமன் பாப்பையா உரை
தகுதிக்குக் குறைவானவரிடமும் பணிவுடன் இனிய சொற்களைச் சொல்பவனாக ஆவது ஒருவனுக்கு ஆபரணம் ஆகும்; பிற அணிகள் அணி ஆகா.

குறளும் பொருளும் - பா.ராகவன் உரை

பணிந்து பேசு. கனிந்து பேசு. ஜொலிப்பாய்.

Thirukkural - Management - Communication - Pleasant Speech

There is no greater gift or jewel or valuable ornament to a person than being polite, affable, and using pleasant words in his conversations, as found in Kural 95.

Sweet words and humility are one's true jewels;

All else are foreign and none.

In other words, a person may possess all the worldly possessions, material, wealth, jewels but may not use pleasant words. That sort of person, though he has everything, does not have anything. Whereas, a person with humility and humbleness may not have any material possessions but has everything he needs in life because of his pleasant speech.

அகனமர்ந்து செய்யாள் உறையும்

குறள் 84
அகனமர்ந்து செய்யாள் உறையும் முகனமர்ந்து
நல்விருந்து ஓம்புவான் இல்.
[அறத்துப்பால், இல்லறவியல், விருந்தோம்பல்]

பொருள்
அகன் - akaṉ   n. அகல். Breadth; அகற்சி.சிலம்பாற் றகன்றலை (சிலப். 11, 108).; இருப்பிடம்; பூமி மனை வீடு உள் மனம் அகப்பொருள் 'நான்'என்னும்அகங்காரம்; பாவம் அகம்பாவம் மார்பு ஏழாம்வேற்றுமையுருபு.

அமர்ந்து - அமர்தல் - உட்காருதல்; இளைப்பாறல்; அடங்குதல் பொருந்தல் விரும்புதல்

செய்யாள் - செந்நிறமுடையதிருமகள்; தாயின்தங்கையானசிறியதாயார்.

செய் - வயல்; ஒன்றேமுக்கால்ஏக்கர்கொண்டநன்செய்நிலவளவு; 100சிறுகுழிகொண்டநிலவளவு.

உறை - பெருமை; நீளம்; உயரம்; பொருள்; மருந்து; உணவு; வெண்கலம்; பெய்யுறை; ஆயுதவுறை; நீர்த்துளி; மழை; காரம்; போர்வை; உறுப்பு; இருப்பிடம்; பாலிடுபிரை; ஓர்இலக்கக்குறிப்பு; வாழ்நாள்; துன்பம்; கிணற்றின்அடியில்வைக்கும்மரவளையம்; பொன்; பாம்பின்நச்சுப்பை.

உறையும் - உறைதல் - தோய்தல்; தங்குதல்; வாழ்தல்; ஒழுகுதல்; இறுகுதல்; செறிதல்; உறுதியாதல்.

முகன் - mukaṉ   s. poet, form of முகம், face; தலையில் நெற்றி முதல் மோவாய் வரையுள்ள முன்புறம்; வாய்; வாயில்; கழி; இடம்; மேலிடம்; நுனி; தொடக்கம்; வடிவு; நோக்கு; தியானம்; முகத்துதி; காரணம்; ஏழாம்வேற்றுமையுருபு; முன்பு; நாடகச்சந்திஐந்தனுள்முதலிலுள்ளசந்தி; நடிகர்கள்அரங்கிற்குவருமுன்நிகழுங்கூத்து; இயல்பு; நிலை; தோற்றம்; கட்டிமுதலியவற்றின்முனையிடம்; முதன்மை; பக்குவம்; பக்கம்; உவமவுருபு; மூலம்; யாகம்; வகை; இந்திரகோபம்.

அமர்ந்து - அமர்தல் - உட்காருதல்; இளைப்பாறல்; அடங்குதல் பொருந்தல் விரும்புதல்

நல் - நல்ல; வறுமை

விருந்து - புதியராய்வருபவரைஉணவளித்துப்போற்றுதல்; காண்க:விருந்தினன்; புதுமை; நூலுக்குரியஎண்வகைவனப்புகளுள்ஒன்று.

ஓம்புவான் - ஓம்புதல் - காப்பாற்றுதல், பாதுகாத்தல், பேணுதல், வளர்த்தல்; தீங்குவாராமற்காத்தல்; போற்றுதல்; உபசரித்தல்; சீர்தூக்குதல்; பரிகரித்தல்; தவிர்த்தல்; விலக்கல்; நீக்குதல்; உண்டாக்குதல்.

இல் - இடம்; வீடு இல்லறம் மனைவி மருதமுல்லைநிலங்களின்தலைவியர்; குடி இராசி தேற்றாங்கொட்டை இன்மை சாவு எதிர்மறைஇடைநிலை; ஐந்தாம்வேற்றுமைஉருபு; ஏழாம்வேற்றுமைஉருபு.

முழுப்பொருள்

செய் என்றால் வயல் என்று பொருள். வயல் எனப்படுவது வளத்தை குறிக்கும் ஒரு சொல். ஆதலால் செய்யாள் என்றால் வளம் செழிப்பு ஆகியவற்றை குறிக்கும் செல்வத்தின் நாயகியான திருமகள். 

எல்லோரும் நமது வீட்டில் செல்வமும் வளமும் நிலையாக தங்க வேண்டும் என்று தான் விரும்புவார்கள். ஆனால் அப்படிப்பட்ட வளம், அகம் மலர்ந்து/ மகிழ்ந்து நமது வீட்டில் தங்க வேண்டும் என்றால் நாம் என்ன செய்ய வேண்டும் ? நமது வீட்டுக்கு வரும் விருந்தினர்களுக்கு நாம் முகம் (அகத்தின் அழகு முகத்தில் தெரியும் ஆதலால் முகம்) மலர்ந்து உணவு (மற்றும் தங்க இடம், தேவையான உதவிகள் ஆகியவற்றை) உபசரித்து அவர்களை மகிழ்விக்க வேண்டும். அவ்வாறு செய்தால் அகம் மலர்ந்து திருமகள் நம் வீட்டில் தங்குவாள். 

மேலும்: அஷோக் உரை

எழுத்தாளர் ஜெயமோகன்-இன் வெண்முரசு மாமலர் 5 இல் இப்படி சில வரிகள் வருகின்றன 

உண்மையிலேயே சமைப்பதும் விளம்புவதும் உள்ளத்தை மாற்றிவிடுகின்றன

எழுத்தாளர் கி.ராஜநாராயணன் மற்றும் குறிப்பாக (main-ஆக) அவரது துணைவியார் கணவதி அம்மாள் பற்றி கி.ரா.இணைநலம் (எஸ்.பி.சாந்தி எழுதியது) நூலில் இருந்து சில பகுதிகள்

கணவதி அம்மாள் (கி.ராவின் மணைவி): கவிஞர் நாவன்னா காமராஜ்னு ஒருத்தர். அய்யாவுக்கு வேண்டியவர். காதி போர்டு இருந்தவர். அவர் ஒரு தடவை கன்னியாகுமரியிலிருந்து ஒரு முப்பது பேருடன் பாதயாத்திரை சென்று திரும்பி வந்துகிட்டிருப்பதாவும், இடைசெவல் வழியா வாரதாகவும், இரவு சாப்பாட்டிற்கு ஏற்பாடு செய்யும்படியும் சேதி சொல்லி அனுப்பிவிட்டார். கேப்பைக்களியும், கருவாட்டுக் குழம்பும் போதும் என்று செய்ய வேண்டிய சமையல் அயிட்டத்தையும் அவரே சொல்லிவிட்டார். 

“முப்பது பேர்னா சும்மாவ. இரண்டு நாள் முன்னாடிதான், மத்தளம்பாறை வீட்டில் இருந்து வெள்ளைக் கேழ்வரகு ஒரு பத்து கிலோ போல கொடுத்து விட்டிருந்தாங்க.அதை அரைச்சி வெச்சிருந்தேன். எங்க ஊர்ல “பெத்த பூச்சி”ன்னு ஒரு பெரிய அம்மா கேப்பக் களி கிண்டுவதில் ரொம்ப திறமைசாலி. அவங்கள கூப்பிட்டு கேப்பைக்களி பண்ணி, கருவாட்டுக் குழம்பு தயார் பண்ணோம், தோசை ஊற்றி, அதையும் தயாரா வைச்சிருந்தோம். பிறகு பத்துமோ, பத்தாதோன்று உப்புமாவும் கிண்டி எல்லாருக்கும் வயிறார பசியாற்றினோம்.

வீட்டுக்கும் வர்ரவங்க யாரா இருந்தாலும், சாப்பிடற நேரத்துக்கு வந்துட்டாங்கன்னா, அவங்களுக்கும் பசியாத்தினாத்தான் எங்களுக்கு நிம்மதியா சோறு இறங்கும்.

அவர்கள் பேசி முடித்தவுடன் நானும்(எஸ்.பி.சாந்தி) நினைத்துப் பார்க்கிறேன். அய்யா பாண்டிச்சேரியில் மாறிய அத்தனை வீடுகளுக்கும் போயிருக்கிறேன். நான் அவர்கள் வீட்டில் ஒரு வேளையாவது உண்ணாமல் வந்ததில்லை. அதோடு, பல சமயங்களில் யாராவது கூடுதல் நண்பர்கள் வந்திருப்பார்கள்.

நான் ஒரு முறை சென்றபோது, திரு மாசிலாமணி, Ex.MLA, ஜெயங்கொண்டம் அவர்கள் குழந்தைகளுடன் பெண்ணின் திருமண அழைப்பிதழை எடுத்துக்கொண்டு வந்திருந்தார். நல்ல வெய்யில் நேரம்.

சிறிது நேர உரையாடலுக்குப் பின் விருந்து உபச்சாரம் ஆரம்பித்து விடுகிறது. என்ன, பருப்பும் நெய்யும், வடையும், பாயாசமும் இல்லை. புளிக்குழம்பு,கீரைக்கூட்டு, வெண்டைக்காய் வறுவல், முட்டை என சாதாரண சாப்பாடுதான். ரொம்ப திருப்தியான சாப்பாடும்மா என்கிறார் விருந்தினர்.

அய்யா உடனே, “இங்கு வர்ரவங்க எல்லாருமே சாப்பாடு ருசியா இருக்குன்னு சொல்றாங்க. இது சாதாரண சாப்பாடுதானே” என்கிறார். சாப்படு என்பதின் ருசி சாப்பாட்டில் மட்டும் இல்லை. கூட இருக்கும் மனிதர்களின் கபடமில்லாத மனம், அவர்களின் இனிய உபசரிப்பு, பரிமாறும் விதம், உறுத்தல் இல்லாத, கலப்படமில்லாத எளிய பேச்சு,  இப்படி நிறைய்ய.

(19 செப் 2006 அன்று எடுத்த ‘அவள் விகடன்’ பேட்டியில் இருந்து ஒரு கேள்வி): இன்றும் உங்கள் மனைவியிடம் நீங்கள் வியந்து ரசிக்கும் விஷயம் எது?

கி.ரா: கவிஞர் நா.காமராசன் அவர்கள் தனது “படை பட்டாள”த்துடன் ஒரு நடைப்பயணம் வந்தார் (சுமார் 30 பேர் இருக்கலாம்). “ராத்திரி நாங்கள் இடைசேவல் தங்கல். எங்களுக்கு கேப்பைக் களியும் கருவாட்டுக் குழம்பும் போதும் வேற எந்த விருந்தும் வேண்டாம் என்று துண்டுச்சீட்டு கொடுத்தனுப்பி இருந்தார்.

என் நண்பர் மத்தளம் பாறை ராமசாமி அவர்கள் அவருடைய தோட்டத்தில் விளைந்த வெள்ளைக் கேப்பை (ராகி) கொடுத்துனுப்பியிருந்தார். அன்றுதான் அதை மாவு அரைத்து வைத்திருந்தோம். ராமேஸ்வரம் பால் நெத்திலிக் கருவாடு வீட்டில் இருப்பு இருந்தது. ஒரு சிரமும் இல்லை; முப்பது பேருக்கு அளவில் களி கிண்டுவது தான் சிரமம். சொந்தக்காரப் பெண்கள் வந்து உதவினார்கள். காணுமோ காணாதோ என்று அரிசியைக் கொஞ்சம் நனைய வைத்து ஆட்டி ஒரு திடீர் உப்புமா செய்தாள். பிறகுதான் தெரிந்தது இதும் சரிதான் என்று. நடந்து வந்த பசி அவர்களுக்கு. கேப்பைக் களியும் கருவாட்டுக் கொழம்புக்கும் ஒரே கொண்டாட்டம்; உப்புமாவும் போன மூலை தெரியவில்லை. ஒரு தார் கதலிப்பழமும் சேர்ந்து கைகொடுத்தது.

ஒப்புமை

குறள் 92, 93,

முருகு 251, நெடுதல் 183

“முகனமர்ந்து......

ஆனா விருப்பில் தானின் றூட்டி” (பெரும்பாண் 478-9)

பரிமேலழகர் உரை

செய்யாள் அகன் அமர்ந்து உறையும் - திருமகள் மனம் மகிழ்ந்து வாழாநிற்கும்; முகன் அமர்ந்து நல்விருந்து ஓம்புவான் இல் - முகம் இனியனாய்த் தக்க விருந்தினரைப் பேணுவானது இல்லின்கண். (மனம் மகிழ்தற்குக் காரணம் தன் செல்வம் நல்வழிப்படுதல். தகுதி: ஞான ஒழுக்கங்களான் உயர்தல். பொருள் கிளைத்தற்குக் காரணம் கூறியவாறு.).

மணக்குடவர் உரை

திருவினாள் மனம்பொருந்தி உறையும்: நல்ல விருந்தினரை முகம் பொருந்திப் போற்றுவானது மனையின்கண். இது கேடின்மையன்றிச் செல்வமுமுண்டா மென்றது.

மு.வரதராசனார் உரை

நல்ல விருந்தினராய் வந்தவரை முகமலர்ச்சி கொண்டு போற்றுகின்றவனுடைய வீட்டில் மனமகிழ்ந்து திருமகள் வாழ்வாள்.

சாலமன் பாப்பையா உரை

இனிய முகத்தோடு தக்க விருந்தினரைப் பேணுபவரின் வீட்டில் திருமகள் மனம் மகிழ்ந்து குடி இருப்பாள்.

குறளும் பொருளும் - பா.ராகவன் உரை

பரந்த மனத்துடன் உபசரிப்போருக்குப் பணப்பிரச்னை இராது.

Thirukkural - Management - Communication - Pleasant speech

Kural 92 also supports the importance of pleasant speech. It presents a comparison to differentiate 

the importance of pleasant words. Uttering pleasing words in your conversations

is far better than a gift wholeheartedly presented to someone.

More pleasing than a gracious gift 

Are sweet words with a smiling face.

There can be values attached to a gift or present. However, pleasant words are invaluable as they last longer. They create ripples and keep ringing in the ears of listeners. A cheerful countenance and pleasing words transform both the speaker and the listener. Therefore, a wholehearted speech is more valuable than a wholehearted gift.

துன்புறூஉம் துவ்வாமை இல்லாகும் யார்மாட்டும்

குறள் 94

துன்புறூஉம் துவ்வாமை இல்லாகும் யார்மாட்டும்

இன்புறூஉம் இன்சொ லவர்க்கு

[அறத்துப்பால், இல்லறவியல், இனியவைகூறல்]

பொருள்

உறு - uṟu   adj. உறு-. Much, abundant,copious; மிக்க உறு . . . மிகுதி செய்யும் பொருள் (தொல். சொல் 301).  

துன்புறூஉம் -  துன்பத்தை மிகுவிக்கும்; துன்பத்தை அதிகரிக்கும்

துவ்வாமை - tuvvāmai   n. id. + id. +. 1.Non-eating, non-enjoyment; நுகராமை. துவ்வாமை வந்தக்கடை (கலித். 22). 2. Poverty, indigence; வறுமை துன்புறூஉந் துவ்வாமை யில்லாகும்(குறள், 94). 3. Absence of desire; வேண்டாமை (அக. நி ) 4. Disgust, dislike; வெறுப்பு (W.)  

இல்லாகும் - இல்லாமல் போகும்; இல்லாதொழியும்

யார்மாட்டும் - யாரிடத்திலும் (பரிமேலழகர்: வலியார், ஒப்பார், எளியார்)

இன்பம் - iṉpam   n. இனி-மை. [M. inbam.]1. Delight, joy, happiness; அகமகிழ்ச்சி (திவா.)2. Sweetness, pleasantness; இனிமை (மதுரைக். 16.) 3. Sensual enjoyment, sexual love;காமம். அறம் பொருளின்பம் (குறள், 501). 4. Marriage; கலியாணம் கொம்பனையாளையும் . . . குன்றனையானையும் . . . இன்பமின்யற்றினார் (சீவக. 1980). 5.Sweetness of subject matter and of style anddiction, a merit of poetic composition; சொல்லினும் பொருளினுஞ் சுவைபடுவதாகிய குணம் (தண்டி.18.)  

இன்புறூஉம் -இன்பம் மிகும்; இன்பம் அதிகரிக்கும்

இன்சொல் - இனிமையான சொல் - இனிமைபயக்கும்சொல், iṉ-col   n. id. +. Pleasantspeech, kind word, courteous language, compliment, opp. to வன்சொல் பிரியவசனம் இன்சொ லினிதீன்றல் (குறள், 99).  

இன்சொலவர்க்கு -  இன்சொல் சொல்பவர்க்கு

முழுப்பொருள்

(வலியார், ஒப்பார், எளியார் உட்பட) எல்லோரிடத்திலும் இனிமையான சொற்களை, பிறருக்கு இனிமை பயக்கும் சொற்களை, அகமகிழ்ச்சி/மனமகிழ்ச்சித் தரக்கூடிய சொற்களை பேசுபவர்க்கு வாழ்வில் இன்பமே மிகும். அத்தகையவர்களுக்கு துன்பம் தரக்கூடிய துன்பத்தை அதிகரிக்கக்கூடிய துவ்வாமை எனப்படும் வறுமை, வெறுப்பு, பொறாமை ஆகியவை இல்லாமல் போகும் அழிந்துப்போகும். அதுவே மிக பெரிய வரமாகும்.

யோசித்துப்பார்த்தால் நாம் பிறரிடம் அன்புடன் பேசினால் பிறரும் நம்முடன் அன்புடன் பேசுவார்கள். அதுப்போல பிறரிடம் நேசத்துடன் அணுகினால் அவரும் நம்மை நேசத்துடன் அணுகுவார். எல்லாம் சுபிக்‌ஷமாய் இருக்கும். நாம் எதிர்மறையாக இல்லாமல் நேர்மறையாக இருந்தால் நம்மை சுற்றி எதிர்மறையாக இல்லாமல் நேர்மறையாக இருப்பர். அதுவே நம்மை சுற்றி துன்பம் குறைவதற்கும் இன்பம் பெறுகுவதற்கும் ஊற்றாக மாறும்.

நமக்கு வறுமை வந்தாலும் நம்மை சுற்றி உள்ள இன்சொல்லால் ஈட்டிய நண்பர்கள் நம்மை காப்பார்கள். நமக்கு செல்வம் கொடுத்தோ, அல்லது நமக்கு வருவாய் தரக்கூடிய வேலைகள் தந்தோ, நமக்கு வேலை வாங்கித் தரக்கூடியவர்களிடம் அறிமுகம் கொடுத்தோ, அல்லது ஆறுதல் கூறியோ நமக்கு உதவுவர். 

நாம் இன்சொல் பேசினால், நம் அன்பு பிறருக்கு புரியும். நம்மிடம் பொறாமை கொள்ளமாட்டார்கள். [குறிப்பாக நாம் வளர்ச்சி அடையும் போது எல்லாம் பிறரை உதாசீனம் செய்யாது அவரை நேசித்து பணிவுடன் நடந்துக்கொள்ளவேண்டும். இல்லையேல் பிறர் நம்மீது பொறாமை மற்றும் வெறுப்பு கொள்வர்]. பொறாமை இல்லை என்றால் அங்கே கசப்பு இல்லை. பொறாமை இல்லை என்றால் அங்கு வஞ்சகம் பிறக்காது. ஆதலால் அங்கு தீமையும், துன்பமும் பிறக்காது.

நாம் வெறுப்பாக பேசினால் எதிரியும் வெறுப்பாக பேசுவார், வெறுப்பும் வளரும். அதுவே நாம் இன்சொல் பேசினால், நம்மீது வெறுப்பு வளராது. இருவருக்கு இடையே பரஸ்பரம் வளரும். ஆதலால் துன்பம் குறைந்து இன்பம் வளரும்.

மேலும்: அஷோக் உரை

பரிமேலழகர் உரை

யார்மாட்டும் இன்புஉறூஉம் இன்சொலவர்க்கு - எல்லார் மாட்டும் இன்பத்தை மிகுவிக்கும் இன்சொல்லை உடையார்க்கு; துன்பு உறூஉம் துவ்வாமை இல்லாகும் - துன்பத்தை மிகுவிக்கும் நல்குரவு இல்லையாம். (நா முதலிய பொறிகள் சுவை முதலிய புலன்களை நுகராமை உடைமையின், 'துவ்வாமை' என்றார். 'யார் மாட்டும் இன்புஉறூஉம் இன்சொலவர்க்குப் பகையும் நொதுமலும் இன்றி உள்ளது நட்பேஆம், ஆகவே அவர் எல்லாச் செல்வமும் எய்துவர்' என்பது கருத்து.).

மணக்குடவர் உரை

துன்பமுறுவிக்கின்ற நுகராமையாகிய நல்குரவு இல்லையாகும். யாவர்மாட்டுங் கூற இன்பமுறுவிக்கின்ற இனிய சொல்லை யுடையார்க்கு.

மு.வரதராசனார் உரை

யாரிடத்திலும் இன்புறத்தக்க இன்சொல் வழங்குவோர்க்குத் துன்பத்தை மிகுதிபடுத்தும் வறுமை என்பது இல்லையாகும்.

சாலமன் பாப்பையா உரை

எவரிடமும் இன்பம் தரும் இனிய சொற்களைப் பேசுபவர்க்குத் துன்பம் தரும் வறுமை வராது.

குறளும் பொருளும் - பா.ராகவன் உரை

இன்சொல் பேசுவோரைத் தனிமைத் துயர் அண்டாது.

Thirukkural - Management - Communication - Pleasant Speech

A person who always uses pleasing and empowering words when he speaks to and with others, will 

never have or experience painful poverty, assures Kural 94.

Want and sorrow shall never be theirs 

Who have a pleasant word for all.

Always uttering or using pleasing words with everyone will drive poverty away from the speaker and 

bring prosperity  to him. This can happen as a person's thoughts, words, and deeds are 

interconnected.

இன்சொலால் ஈரம் அளை

குறள் 91

இன்சொலால் ஈரம் அளைஇப் படிறுஇலவாம் 

செம்பொருள் கண்டார்வாய்ச் சொல் 

[அறத்துப்பால், இல்லறவியல், இனியவைகூறல்]

(For meaning in English, scroll to the bottom of this post)

பொருள்

இன் - இனிய; ஐந்தாம்வேற்றுமைஉருபு; சாரியை இறந்தகாலஇடைநிலை.

சொல் - மொழி; பேச்சு; பழமொழி; உறுதிமொழி; புகழ்; மந்திரம்; சாபம்; கட்டளை; புத்திமதி; பெயர்ச்சொல்; வினைச்சொல்; இடைச்சொல், உரிச்சொல்என்னும்நால்வகைமொழிகள்; தமிழ்மொழியில்உள்ளஇயற்சொல், திரிசொல், திசைச்சொல், வடசொல்எனநால்வகைப்பட்டமொழிகள்; நாடகவரங்கில்பேசப்படும்உட்சொல், புறச்சொல்; ஆகாசச்சொல்என்பன; சத்தம்; நாமகள்; பேசச்செய்வதானகள்; நெல்.

இன்சொல் - இனிமையான சொல்; இனிமை பயக்கும் சொல்

இன்சொலால் - இன்சொல் + ஆல் - இனிமையான சொல் என்னவென்றால்

ஆல் - அசைநிலை

ஈரம் - நீர்ப்பற்று; பசுமை குளிர்ச்சி அன்பு அருள் அழகு அறிவு குங்குமப்பூ பகுதி கரும்பு வெள்ளரி; īram   s. wetness, humidity, moisture, நனைவு; 2. coolness, agreeableness, குளிர்ச்சி; 3. kindness, affection, அன்பு; 4. grace, கிருபை; 5. knowledge, wisdom, அறிவு; 6. freshness, greenness, பசுமை.

அளை - தயிர்; மோர் வெண்ணெய் புற்று பொந்து குகை ஏழாம்வேற்றுமையுருபு.

அளை - (வி)துழாவு; கல தழுவு

(அளை + கிறேன், ந்தேன், வேன்) - கலந்து

இப்படிறு - படிறு - வஞ்சனை; பொய்; அடங்காத்தனம்; குறும்பு; களவுப்புணர்ச்சி; கொடுமை.

இலவாம் - இல்லாமல்

இப்படிறு இலவாம் - பொய்மை / வஞ்சனை இல்லமால்; வாய்மையுடன்

செம்பொருள் -  உண்மைப்பொருள்; நேர்பொருள்; சிறந்தபொருள்; முதற்பொருளானகடவுள்; அறம்.

(மெய்யுணர்ந்தார் நெஞ்சிற்கு எல்லாம் செம்மையுடைத்தாய்த் தோன்றலின், 'செம்பொருள்' எனப்பட்டது.)

காணுதல் - அறிதல்; காண்டல்; சந்தித்தல்; செய்தல்; வணங்குதல்.

கண்டார் - கண்டவர்

செம்பொருள் கண்டார்  - அறத்தினை உணர்ந்தவர்

வாய்ச்சொல் - வாயினின்றுவருஞ்சொல்; வெறுஞ்சொல்; துணைச்சொல்.

முழுப்பொருள்

இன்சொல் என்பது என்னவென்றால் நெஞ்சுடன் அன்பு கலந்த அன்பு வெளிபடுகின்ற வாய்மையுடன் கூடிய வஞ்சனை கலக்காத சொல்லே இனிமையான சொல். இந்த மெய்பொருளை அறிந்த அறம் அறிந்தவர்களின் வாய்ச்சொற்களாக இன்சொல் இருக்கும்.

1) இந்த இன்சொல் எல்லோரிடமும் கொடுக்கபட வேண்டும்.

2) வஞ்சனைகள் இல்லார் அறத்தினை உணர்ந்தாலும், ஒருவருக்கு அன்பு நிறைந்த உள்ளமில்லையானால், அவருடைய வாய்மொழியானது இன்மொழியாயிராது. அதனால் தான் அளை என்று திருவள்ளுவர் கூறியுள்ளார்.

யோசித்துப் பார்ப்போம், நமது பேச்சில்  எவ்வளவு அன்பு இருக்கிறது என்று. கோபம் இருக்கும், வெறுப்பு இருக்கும், சந்தேகம் இருக்கும், அதிகாரம் இருக்கும், கிண்டல், நக்கல், நையாண்டி  எல்லாம் இருக்கும்.  அன்பு இருக்குமா ?  அன்பு இல்லாத பேச்சு இன் சொல் அல்ல. 

அறத்தினை உணர்ந்து பேச வேண்டும். அறம் என்றால் என்ன என்றே தெரியாவிட்டால்  எப்படி பேசுவது? பேசாமல் இருப்பது நலம். அறம் அல்லாதவற்றை  பேசுவது இனிய சொல் அல்ல. நல்லவற்றை, பயனுள்ளவற்றை மட்டும்தான் பேச வேண்டும். 

3) அதேபோல, அன்பு நிறைந்தவராயிருந்தாலும், சுயநலங்காரணமாக, வஞ்சனைக் கலந்த செயற்பாடு உடையவரானாலும், இனிய சொற்கள் வெறும் மேல் பூச்சாக்க இருக்குமே தவிர உள்ளார்ந்ததாக இராது. அதனால் தான் இப்படிறுஇலவாம் என்று திருவள்ளுவர் கூறியுள்ளார்.

பொய் கலவாமல் பேச வேண்டும்.  பேசுகிறோமா?  உண்மை பேச முடியாவிட்டால், பேசாமல் இருந்து விட வேண்டும்.  எவ்வளவுதான் அன்பாக பேசினாலும், அதில் பொய் இருந்தால், அது இனிய சொல் அல்ல.  சிலர் மற்றவர்களை வானளாவ புகழ்வார்கள். மனதுக்குள் வைத்துக் கொண்டே. அவர்களின் புகழ்ச்சியில் உண்மை இல்லை. யோசித்துப்பார்த்தால் எத்தனையோப் பேர் மனதில் உண்மையான அன்பில்லாமல் நம்மிடம் அன்பாய் இருப்பது போன்று பாசாங்கு செய்வர். அது தவறு. 

4) இதன் காரணம் பற்றியே இரண்டையும் இணைத்தே கூறியது.

இவ்வதிகாரத்தின் முதற்குறளிலேயே இன்சொல் என்பதன் விளக்கத்தை வள்ளுவர் கூறுவது கவனிக்கத்தக்கது,

மேலும்: அஷோக்

சில கவிதைகள்

ஒருவர்க்கொருவர் நாம்

பரிமாறும் மென் சொற்கள்

பத்திரம் கொள்கின்றன

வானகத்தின் காப்பறையில்.

ஒரு நாள் அவை மழையென

வீழும் வையகத்தில்.

விரியுலகெங்கும் 

துளிர்க்கும் பசுமையாய்.

%

ரூமி

ஒப்புமை

”அன்புடை நன்மொழி அளைஇ” (முருகு 292)

“அன்புடை நன்மொழி இரவலர்க் கீந்த” (சிறுபாண்: 93)

“அன்புடன் அளைஇய அருள்மொழி” (மணி 5:63)

பரிமேலழகர் உரை

[அஃதாவது, மனத்தின்கண் உவகையை வெளிப்படுப்பனவாகிய இனிய சொற்களைச் சொல்லுதல். இதுவும், விருந்தோம்புவார்க்கு இன்றியமையாதது ஆகலின், விருந்தோம்புதலின்பின் வைக்கப்பட்டது.)

இன்சொல் - இன்சொலாவன; ஈரம் அளைஇப் படிறு இலவாம் செம்பொருள் கண்டார் வாய்ச்சொல் - அன்போடு கலந்து வஞ்சனை இலவாயிருக்கின்ற அறத்தினை உணர்ந்தார் வாயிற்சொற்கள். (ஆல் அசைநிலை. அன்போடு கலத்தல் - அன்புடைமையை வெளிப்படுத்தல். படிறு இன்மை - வாய்மை. மெய்யுணர்ந்தார் நெஞ்சிற்கு எல்லாம் செம்மையுடைத்தாய்த் தோன்றலின் செம்பொருள் எனப்பட்டது. 'இலவாம் சொல்' என இயையும். 'வாய்' என வேண்டாது கூறினார், தீயசொல் பயிலா என்பது அறிவித்தற்கு. இதனான் இன்சொற்கு இலக்கணம் கூறப்பட்டது.).

மணக்குடவர் உரை

ஒருவன் இனியவாகச் சொல்லுஞ் சொற்கள் இன்பத்தைப் பயத்தலைக் காண்பான். அதற்கு மறுதலையாகிய வன்சொல்லை வழங்குவது எப்பயனை நோக்கியோ?

மு.வரதராசனார் உரை

ஒருவர் வாயிலிருந்து வரும் சொல் அன்பு கலந்ததாகவும், வஞ்சனையற்றதாகவும், வாய்மையுடையதாகவும் இருப்பின் அதுவே இன்சொல் எனப்படும்.

சாலமன் பாப்பையா உரை

அறம் அறிந்தவர் வாயிலிருந்து பிறந்து, அன்பு கலந்து உள்நோக்கம் இல்லாது வருவதே இனிய சொல்.

குறளும் பொருளும் - பா.ராகவன் உரை

வஞ்சனையற்ற அன்பின் ஈரம் தெரிந்தால், இன்சொல்

வ.உ.சிதம்பரனார் உரை
பொருள்: இன்சொல் ஈரம் அளை படிறு இல ஆம் - இனிய சொற்கள் அன்போடு கலந்து குற்றம் இல்லாதன வாம்; செம்பொருள் கண்டார் வாய் சொல் - (அன்றியும்) மெய்ப்பொருள் உணர்ந்தார் வாயினின்று வரும் சொற்களாம்.

அகலம்: இன் சொல் என்பது ‘இலவாம்’, ‘வாய்ச் சொல்’ என்னும் இரண்டு பயனிலைகளைக் கொண்டு நின்றது. தருமர் பாடம் ‘இன்சொலா யீரம்’ ; ‘காண்பார் வாய்ச் சொல்’. மற்றை நால்வர் பாடம் ‘இன் சொலா லீரம்’. இகர அளபெடை இசை நிறைக்க வந்தது. ஆல் என்பது அசை. ‘மாசற்ற நெஞ்சுடையார் வன்சொ லினிது’- நன்னெறி.

கருத்து: அன்போடு கலந்து குற்றமற்றதும், மெய்ப் பொருளுணர்ந்தார் வாயினின்று வருவதும் இனிய சொல்லாம்.

மேலும்: குகன் அருள்

(ஆல் அசைநிலை. அன்போடு கலத்தல் - அன்புடைமையை வெளிப்படுத்தல். படிறு இன்மை - வாய்மை. மெய்யுணர்ந்தார் நெஞ்சிற்கு எல்லாம் செம்மையுடைத்தாய்த் தோன்றலின் செம்பொருள் எனப்பட்டது. 'இலவாம் சொல்' என இயையும். 'வாய்' என வேண்டாது கூறினார், தீயசொல் பயிலா என்பது அறிவித்தற்கு. இதனான் இன்சொற்கு இலக்கணம் கூறப்பட்டது.)

யாவர்க்கு மாம்இறை வற்கொரு பச்சிலை

யாவர்க்கு மாம்பசு வுக்கொரு வாயுறை

யாவர்க்கு மாம்உண்ணும் போதொரு கைப்பிடி

யாவர்க்கு மாம்பிறர்க் கின்னுரை தானே.
                                             --- திருமந்திரம்

இதன் பொருள் ---

உண்ணப் புகும்பொழுது இறைவனுக்கு ஒரு பச்சிலை சூட்டி வணங்குதலும், பசுவிற்குச் சிறிது உணவு கொடுத்தலும், வறியார்க்குச் சிறிது சோறிடுதலும், அவ்வாறிடும் பொழுது இன்சொல் சொல்லுதலும் எல்லார்க்கும் இயல்வனவே.

ஆரம் என்பு புனைந்த ஐயர்தம்

         அன்பர் என்பது ஓர் தன்மையால்

நேர வந்தவர் யாவராயினும்

         நித்தம் ஆகிய பத்தி முன்

கூர வந்து எதிர்கொண்டு, கைகள்

         குவித்து நின்று, செவிப்புலத்து

ஈரம் மென் மதுரப்பதம் பரிவு

         எய்த முன்உரை செய்தபின்.   
                                   --- பெரியபுராணம்.

இதன் பொருள் ---

எலும்பினை மாலையாக அணிந்த சிவபெருமானுடைய அடியவர் என்னும் முறைமையால், தம்மிடத்துப் பொருந்த வந்தவர்கள் யாவராயினும், தாம் நாளும் இயல்பாகச் செய்து வரும் பத்திமையால் முற்பட வந்து அவர்களை எதிர்கொண்டு, கை குவித்து வணங்கி, நின்று, அவர்தம் செவிகளில் குளிர்ந்த, மென்மையான, இனிய மொழிகளை அவர் விரும்புமாறு முதற்கண் சொல்லிய பின்பு.

அடியவரை வரவேற்கும் சொற்கள் மூவகைப் பண்பினவாய் அமைய வேண்டும். முதலாவதாகக் குளிர்ந்த மொழிகளாக இருத்தல் வேண்டும். ஈண்டுக் குளிர்ச்சி அன்பின் மேலதாம். `ஈரம் அளைஇ` (குறள், 91) என வருவதும் காண்க. இரண்டாவது மென்மையாக இருத்தல் வேண்டும். மூன்றாவது இனிமையை யுடையவாக இருத்தல் வேண்டும். இதுவே ``ஈரமென் மதுரப்பதம்`` எனப்படும்.

Thirukkural - Management - Communication - Pleasant speech

Words spoken by a person of character, discipline, humility, and concern are always pleasant to listen to as those words do not come just from the mouth of that person but they come from the heart of that person, according to Kural 91.

Those are sweet words which men of virtue speak

Mingling t\love with sincerity.

Whatever comes from a person's heart goes to another person's heart. Words that come from the heart not only please the ears of the listeners but also create love and positive feelings in the hearts of the listeners. An emotionally matured person never uses words that are cunning and harmful. So, a person is known not only for what he speaks but also for how he speaks.

English Meaning - As I taught a kid - Rajesh

The words uttered by enlightened scholars will only be kind words that , carry(and display) love in its soul and are honest devoid of any malice /self-interest etc.

Kind words should really have love and compassion displayed because our words should not hurt anyone even for their mistakes. That's why Thiruvalluvar uses 'ஈரம் அளை'  i.e. mixed with love. Even kind words must be honest. It cannot be false words to butter someone. Kind words should not be used to sugar coat self-interests, malicious, cunning thoughts. That's why Thiruvalluvar uses 'இப்படிறு இலவாம்"

Questions that I ask to the kid

How would the words uttered by enlightened scholars be?